It's the end of the 00s as we knew it...

Πάνε τα zeros. Μα τι ζόρι είναι αυτό, πόσο καιρό προσπαθώ να φέρω σε λογαριασμό αυτό το κείμενο, και πάλι ούτε που ξέρω τι διάολο έχει βγει; Παραλίγο να μην προλάβω να το βγάλω μέσα στο 2009. Είναι δυνατόν να βάλω να ξαναπαίξουν άλμπουμ (κυρίως στο μυαλό μου) από όλη τη δεκαετία; Να θυμηθώ τι μου άρεσε, με τι ξετρελάθηκα, τι μου έμεινε, τι ήταν κακό, απογοητευτικό και αδιάφορο (καλά αυτά τα τελευταία τι τα θέλω τώρα);

Δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Πες πως είσαι σε ένα τρένο που ξεκινάει από το 2000 με προορισμό το 2009. Και τα άλμπουμ είναι σταθμοί. Υπάρχουν πολλοί τρόποι, πολλές διαδρομές να διανύσεις και να ακολουθήσεις με την ίδια αρχή και τέλος, αλλά εγώ θα προτείνω μια. Έναν συνδυασμό τριάντα σταθμών, που κατ’ εμέ καλό θα ήταν να σταματήσει κανείς για λίγο. Σταθμούς που πιστεύω ότι δεν πρέπει να χάσεις σε μια τέτοια διαδρομή, που αξίζει να σταθείς, και κυρίως που θα τους θυμάσαι για χρόνια μετά. Και για να επωφεληθώ και λίγο της κατάστασης, τα παραθέτω με χρονολογική σειρά και όχι με κάποια σειρά τύπου κατάταξης. Πώς θα μπορούσα όταν μέσα μου δεν μπορώ να βάλω σε αξία κανένα πάνω από κάποιο άλλο;

Φυσικά είναι κάτι παραπάνω από περιττό να επισημάνω ότι στάνταρ θα ξεχάσω κάτι, θα μου παραπέσει, και κυρίως κακώς δεν θα έχω δώσει σημασία.

Το buzzer σφυρίζει και οι πόρτες κλείνουν στον εναρκτήριο σταθμό, αυτόν του 2000.

1. PJ Harvey – 2000 – Stories from the city, stories from the sea

Δεν είναι μόνο επειδή με το άλμπουμ αυτό μια απ’ τις σημαντικότερες γυναικείες μορφές του ροκ την τελευταία εικοσαετία άνοιξε με μια κλωτσιά γερή την πόρτα της δεκαετίας. Αλλά και επειδή αντικειμενικά κάποια απ’ τα μοναδικά περιεχόμενά του, θα μας συντροφεύουν πραγματικά και σε πολλά ακόμα ταξίδια. «Good fortune», «This is love», «You said something», «A place called home», «This mess we’re in» (με την συμμετοχή του Thom Yorke)… Πολύ ειλικρινά σημαντικό άλμπουμ.

2. Porcupine Tree – 2000 – Lightbulb sun

Απλά ο ορισμός του progressive. Απλά. Κάτι πρέπει να κάνουμε και με τον Steven Wilson. Από το 1987 ιδρυτής και παλαιότερο μέλος τους, με ρόλο σε 25096 όργανα, φωνητικά, παραγωγή, συνεργάτης των Blackfield… πολύ πράμα λέμε, overqualified που λένε και τα μανατζέρια στις μπίζνες!

3. The Walkabouts – 2000 – The train leaves at eight

Όταν η αγγελική φωνή της Karla γίνεται ξεσηκωτική, η καθησυχαστική του Chris οργισμένη, η γλυκιά ακουστική κιθάρα αλλάζει σκυτάλη με τα διαπεραστικά ηλεκτρικά ριφς, τα διακριτικά σκουπάκια και στεφάνες στα τύμπανα κάνουν τις μπαγκέτες να θέλουν να τα σπάσουν, και οι πιανιστικές πινελιές αργότερα δίνουν το τέμπο του κομματιού δυνατά, και όλα αυτά να εναλλάσσονται από κομμάτι σε κομμάτι, βγαίνουν δουλειές σαν αυτή. Δουλειά που ξεκινάει με μια διασκευή του «Το τρένο φεύγει στις οχτώ» του Μίκη Θεοδωράκη.

4. Calexico – 2000 – Hot rail

Τέσσερα χρόνια τους πήρε να ξεσκονίσουν και να καθαρίσουν κιθάρες και τύμπανα από την σκόνη της ερήμου που μάζεψαν με το εκπληκτικό «Black light» του 1996. Με τούτο εδώ το επίσης εξαιρετικό, βρήκαν τρόπο να καθαρίζουν γρήγορα, γι’ αυτό και μες στην δεκαετία ελάχιστες ήταν οι χρονιές που έκατσαν στ’ αβγά τους.

5. Sixteen Horsepower – 2000 – Secret South

This is america(na). Ένα τεράστιο άλμπουμ μιας πολύ μεγάλης μπάντας. Τρόμος, αγανάκτηση, εσωστρέφεια, κίνδυνος, ηλεκτρισμός, απόγνωση, δια στόματος ενός από τους πιο χαρισματικούς performer του ροκ ever, του David Eugene Edwards. Και δεν το έβαλα λόγω ονόματος δίσκου για να «παινέψω το σπίτι μου», πιστέψτε με...

6. Madrugada – 2001 – The nightly disease

Το να κάτσω να εξηγήσω γιατί βάζω το εν λόγω άλμπουμ στα καλύτερα της δεκαετίας, είναι σαν να προσπαθώ να εξηγήσω (και σε μένα ακόμα) γιατί το καλύτερό μου φαγητό είναι τα γεμιστά με φέτα. Από τότε που κατάλαβα ότι μπορώ να τα έχω στη ζωή μου, πήραν τις θέσεις που πήραν, έτσι απλά, και όταν μπορώ να επιλέξω επιλέγω αυτά. Η μόνη διαφορά και μάλιστα σπαστική, είναι να μην έχουν πετύχει τα γεμιστά. Λένε ότι είναι και το καλύτερο της μπάντας. Δύσκολο να διαλέξει ένα αρρωστάκι, αλλά έστω και για λίγο μάλλον είναι.

7. Mercury Rev – 2001 – All is dream

Όταν είσαι τέτοια γκρουπάρα, ακόμα και το αριστούργημα «Deserter’s songs» δεν σε χωράει. Και τότε τι κάνεις; Μια ακόμα δισκάρα, σχεδόν σαν την προηγούμενη σε αξία. Την ονομάζεις «All is dream», και τέλος. Το καλύτερο άλμπουμ της δεκαετίας λέει; Αν και το τρένο δεν έχει πολύ που ξεκίνησε, εδώ μπορείτε να κάτσετε όσο θέλετε. Και θα θέλετε να κάτσετε πολύ...

8. Mark Lanegan – 2001 – Field songs

Μπλα, μπλα, μπλα, τι καλά (λέμε τώρα) που τα γράφω και θα τα γράψω και στη συνέχεια! Εδώ όμως κομμένες οι μαλακίες και τα παιχνιδάκια, τα βαρύγδουπα μουσικολογοτεχνικά ευφυολογήματα. Ένα ακόμα γαμιστερό άλμπουμ του, το πέμπτο του προσωπικό. Ένα φως κάπου στο βάθος, ουίσκι και Field songs, μπας και δω τι διάολο μου γίνεται. Don’t forget me babe…

9. Archive – 2002 – You all look the same to me

Θα μπορούσε για πλάκα να μπει εδώ μόνο επειδή περιέχει ένα από τα καλύτερα τραγούδια όλων των εποχών (Again). Αλλά θα ήταν αδικία και για τουλάχιστον τέσσερα – πέντε ακόμα τραγούδια του. Εδώ η μπάντα έριξε τα μπετά, για να χτίσει αυτό που έχει ήδη χτίσει. Και ακόμα δεν πρέπει να έχει τελειώσει, ευτυχώς.

10. The Killers – 2004 – Hot fuss

Με τούτο το φοβερό δισκάκι, εκτός του ότι μάλλον ορίστηκε η indie, μπήκε αυτή και στο mainstream ή είναι ιδέα μου;

11. Nancy Sinatra – 2004 – Nancy Sinatra

Πάρε στίχους, δώσε μουσική, έλα να βάλεις κιθάρες και πλήκτρα, έχω ήδη βάλει φωνητικά και σε λίγο θα έρθει κι ο άλλος να φέρει κι ένα φίλο του να γράψουμε κανα δυο ακόμα μαζί, με τύμπανα από εκείνον που σου είπε την ιδέα για την παραγωγή προχθές. Μακάρι όλες οι «Βαβέλ» να κατέληγαν σε τέτοια άλμπουμ, όπως το ομώνυμο της κυρίας Boots, Bang bang.

12. Mark Knopfler – 2004 – Shangri La

Με διαφορά το καλύτερο σόλο άλμπουμ του ανθρώπου που διέλυσε την όποια βιομηχανία πένας για κιθάρα, αλλά και εκείνη της μη κόκκινης strat πριν 30 χρόνια. Άλλοτε με χαλαρωτικά και άλλοτε με δυνατά blues rock, με όμορφες μπαλάντες, και πάντα με τα βαρύτονα φωνητικά του. Συνδυάζεται τέλεια με καταστάσεις του να πρωτοπάς σε μια ξένη, κρύα και χιονισμένη πόλη χωρίς να ξέρεις άνθρωπο και στην οποία πρόκειται να μείνεις πολύ καιρό, βόλτες πεζός να την γνωρίσεις, με σκέψεις στα παγκάκια της κρύας λίμνης… Για το «Postcards from Paraguay» δε, απλά δεν υπάρχουν λόγια!

13. Nick Cave and The Bad Seeds – 2004 – Abattoir Blues/The lyre of Orpheus (2CD)

Άλλοι καβγάδες και γι’ αυτό το άλμπουμ. Βρείτε μου παρακαλώ ένα όμοιο, διπλό, που να περιέχει (σαν) τα «Get ready for love», «Supernaturally», «Let the bells ring», «Cannibal’s hymn», «Easy money», «There she goes my beautiful girl», «Nature boy» και το οποίο να θεωρείτε ότι ΔΕΝ πρέπει να μπει στα καλύτερα της δεκαετίας. Τι ψεύτες που είστε...!!!

14. American Music Club – 2004 – Love songs for patriots

Μια από τις πολύ σημαντικές και αξιοπρεπείς μουσικές παρέες, το club του Mark Eitzel, μέχρι το «Love songs for patriots» μας είχαν χαρίσει άλμπουμ όμορφα, γεμάτα από μεγάλες επιρροές. Με αυτό εδώ όμως χτύπησαν κατευθείαν στόχο, άφησαν στην άκρη οποιαδήποτε παράκαμψη. Είναι δυνατόν να είναι αλλιώς, με στίχους σαν το «…across the street to avoid her…»;

15. Sonic Youth – 2004 – Sonic Nurse

Δεν ξέρω αν είναι το καλύτερο των Sonic Youth από τη δεκαετία. Ξέρω όμως τι μου προκάλεσε στο στομάχι, από το εναρκτήριο «Pattern recognition» ακόμα. Εύχομαι να συμβεί αυτό κάποτε σε όλους, όχι απαραίτητα με το συγκεκριμένο άλμπουμ, αλλά γενικώς. Τώρα αν τα τοιχώματα του στομαχιού σας συντονιστούν και με τον πυρετό των Youth, ακόμα καλύτερα. (το pitchfork του δίνει 8.5/10. Πρέπει να αρχίσω να ανησυχώ για τις επιλογές μου…)

16. Bruce Springsteen – 2005 – Devils and dust

Μόνο για στίχους όπως «… we’re a long, long way from home Bob…», «… tonight faith just ain’t enough...», «…what we do to survive kills the things we love...» μπαίνει εδώ που μπαίνει. Άλλοτε νοσταλγικές φυσαρμόνικες, και άλλοτε η ακουστική να βαράει εξηκοστά τέταρτα (!) σαν τρελλή. Από τις μεγαλύτερες στιγμές του αφεντικού σε ολόκληρη την ιστορία του.

17. Queens Of The Stone Age – 2005 – Lullabies to paralyze

Μην ψαρώσετε με το εναρκτήριο νανούρισμα του Lanegan. Stoner πολύ δυνατό, με τον Josh Homme να πιστοποιεί τον ρόλο του ως μια από τις σημαντικότερες μορφές του σύγχρονου ροκ. Παραμάζωμα!

18. Iron and Wine, Calexico – 2005 – In the reins (E.P.)

Ίσως από τις καλύτερες δουλειές που έχω ακούσει στη ζωή μου. Burns και Convertino την πέσαν τον Sam Beam, μπούρου μπούρου τον ψήσανε να ενορχηστρώσουν και να διασκευάσουν τα κομμάτια του, και κάπως έτσι (πρέπει να) βγήκε το Στα χαλινάρια. Πραγματικά μια απίστευτη συντροφιά για την υπόλοιπη ζωή μου.

19. Editors – 2005 – The backroom

Ό,τι έκαναν παραπάνω οι Killers, μόνο που αυτοί εδώ το έκαναν με τα φώτα σβηστά και κουρτίνες κλειστές, στα σκοτεινά. Και επιτέλους μια βαριά φωνάρα σ’ αυτόν τον χώρο!

20. The Decemberists – 2005 – Picaresque

Από τα λίγα άλμπουμ που όποτε το ακούω, το συναίσθημα που ένιωσα όταν το πρωτοάκουσα παραμένει τόσο αναλλοίωτο. Με τον δίσκο αυτό οι Decemberists μπήκαν με το έτσι θέλω στα ήδη σημαντικά γκρουπ της americana. Σημαντικά αλλά και νέα.

21. Bob Dylan – 2006 – Modern times

Πόσο υπερβολή θα ήταν να έλεγα ότι είναι μια από τις καλύτερες δουλειές του ever; Πολύ ε; Ωραία. Κάτι από τα παλιά άστραψε το 2006, σε γνησιότητα, σε μέγεθος και κάτι από το μέλλον σε ανάμνηση.

22. JJ Cale, Eric Clapton – 2006 – The road to Escondido

Δυο πολύ μεγάλοι bluesmen και παλιόφιλοι συν τοις άλλοις, είπαν να πάρουν τις κιθάρες και τα πιανάκια τους και να blues-άρουν μωρέ λίγο, έτσι, να περάσει λίγο η ώρα, να χαλαρώσουν… Απίστευτο άλμπουμ, απλά! Συνίσταται για μεγάλες διαδρομές καλοκαίρι, οδικώς και μόνος.

23. Midlake – 2006 – The trials of Van Occupanther

Η σημαντικότερη, ομορφότερη και μελωδικότερη παραπομπή των ήχων των 60ς και 70ς, τουλάχιστον για την δεκαετία αυτή, ίσως μαζί και με τους Last Shadow Puppets παρακάτω. Έργο τέχνης κυριολεκτικά. Και ετοιμάζουν και νέα δουλειά φέτος.

24. The Black Heart Procession – 2006 – The spell

Πραγματικά δεν ήξερα ποιο να διαλέξω μεταξύ των τεσσάρων της μπάντας μέσα στην δεκαετία. Αφού όλα την ίδια απίστευτη βρώμικη δουλειά κάνουν! Το ξόρκι λοιπόν και γρήγορα, το ξόρκι…

24. Eddie Vedder – 2007 – Into the wild (music for the movie)

Είδε κι απόειδε κι ο Eddie με το ομώνυμο των Pearl Jam μια χρονιά πριν, και το 2007 έγραψε αυτό το κορυφαίο OST. Αφού βρήκε με τι πρέπει να ασχοληθεί από δω και πέρα, τι τα ήθελε τα Backspacer;

25. Grinderman – 2007 – Grinderman

«Νίκε, Νίκε, εισ’ εδώ;»… « Παίρνω την κιθάρα μου και σας κυνηγώ!» Είπε να μάθει την εξάχορδη ο Cave, αλλά επειδή ντρεπόταν ακόμα να παίξει μπροστά τους Bad Seeds, έπαιξε με τους Grinderman. Και απλά τα’ σπασε! Και το 2010 ετοιμάζει νέο με τους Grinderman. Το νου μας!

26. The Last Shadow Puppets – 2008 – The age of the understatement

Για πληθώρα λόγων. Μικροί, γαμάτοι, sixt-άτοι, και ούτε ένα αδιάφορο έστω κομμάτι. Ίσως το πιο κλασικό άλμπουμ της δεκαετίας.

27. The Gutter Twins – 2008 – Saturnalia

Μετά από ένα τόσο έντονο και πολυετές φλερτ, επιτέλους τα φτιάξανε και επίσημα! Βρήκαν και όνομα να μην λέμε κι εμείς όλη την ώρα Lanegan (πάλι εδώ αυτός;), Dulli. Μεγάλος δίσκος, εξαίρετη παρουσίαση εδώ στην Αθήνα (ακόμα κι αν ήταν στο Fuzz), και την ίδια χρονιά ένα επιδόρπιο με ένα E.P. διασκευών και ανέκδοτων τραγουδιών. Πόσες προτροπές για αμαρτία να αντέξουμε σε μια χρονιά…;

28. The Black Angels – 2008 – Directions to see a ghost

Τι ήταν κι αυτό! Απίστευτη βόμβα από αυτά τα παιδιά, βουτηγμένη και ακόμα νωπή από τα 70ς. Ούτε που το καταλάβαμε για πότε βρεθήκαμε μέσα σε ένα τούνελ, στη μέση του, χωρίς φως από πουθενά!

29. Portishead – 2008 – Third

Λίγο πριν σβήσει η δεκαετία, απλά θύμισαν ποια είναι ακόμα τα αφεντικά του τριπ χοπ. Εδώ που τα λέμε δεν ήταν και τίποτα δύσκολο. Όταν απέχεις έντεκα χρόνια και επανέρχεσαι και τα παίρνεις πάλι όλα σβάρνα σαν να μην πέρασε μήνας, βάλε με το νου σου τι γίνεται, μάλλον τι δεν γίνεται. Ουσιαστικά «κινδυνεύουν» μόνο από τους Archive, μιας και ο Tricky βολοδέρνει δεξιά κι αριστερά, και οι Massive Attack ίσα ίσα που κάτι πήγαν να κάνουν με το Εκατοστό Παράθυρο. Όπως και να’ χει πάντως, τι κάθομαι και γράφω; Είναι δισκάρα, άσχετα με τους προαναφερθέντες λόγους.

30. The Soundtrack Of Our Lives – 2009 – Communion (2CD)

Τελευταίος σταθμός της προτεινόμενης αυτής διαδρομής. Ευκαιρία να ξεκουραστείτε, με μια μεγάλη γιορτή του rock ‘n’ roll από την Σκανδιναβία. Θα βρείτε ηχητικά παλιούς και σπουδαίους γνώριμους, σε ένα χορταστικό διπλό άλμπουμ, που λέτε να ξαναμηδένισε το κοντέρ και να ξεκινήσουμε απ’ την αρχή, έτσι ώστε να ακούσουμε κι άλλα τέτοια στο μέλλον;

Τόσα πράγματα συνέβησαν στην δεκαετία που τελείωσε στον ευρύτερο αυτόν χώρο. Παρακάτω έξι μεγάλα άλμπουμ διασκευών.

Johnny Cash – 2000 – American III: Solitary man

Δεν υπάρχουν λόγια γενικώς για τα American Recordings του Μεγάλου. Όσο για το συγκεκριμένο, μόνο το «Mercy seat» του Cave να ακούσεις, χαζεύεις…

Robert Plant – 2002 – Dreamland

Καλά, πόσοι θρύλοι πέρασαν την δεύτερη νιότη τους στα zeros; Πέραν των καλών προσωπικών του δουλειών και συνεργασιών, αυτό το άλμπουμ είχε κάτι παραπάνω. Ίσως γιατί ο τρόπος που ακούμπησε ξένα τραγούδια φανέρωσε το μεγαλείο του…

Eric Clapton – 2004 – Me and Mr. Johnson

Εκτός απ’ την τρομακτική του μουσική αξία σαν δουλειά, είναι και αισθητικά μαγική. Ο «μαθητής» διασκευάζει τον μυθικό δάσκαλο Robert Johnson, σε ένα άλμπουμ απλό, διδακτικό, μοναχικό…

Patti Smith – 2007 – Twelve

Η θεία Patti, η θεία όλων μας (θα θέλαμε), πειράζει με ακουστικό κυρίως τρόπο δουλειές επιρροών της, φίλων της, ακόμα και πολύ μεταγενέστερών της. Από Hendrix, Doors, Dylan, Young μέχρι Simon, Allman Brothers, Steve Wonder, R.E.M., Nirvana. Και μια ακόμα φανταστική παρουσίαση το ίδιο φθινόπωρο στον Λυκαβηττό.

Brian Ferry – 2007 – Dylanesque

Ένα πολύ μεγάλο άλμπουμ διασκευών, για να μην πω και γενικά της δεκαετίας. Ο πρώην Roxy musician, Brian Ferry, πειράζει πραγματικά απρόσμενα λίγα από τα παντοτινά κομμάτια του Dylan. Τα κάνει αγνώριστα, αλλά με κάθε σεβασμό.

We’re a happy family – 2003 – A tribute to The Ramones

Απίστευτο πώς μπόρεσαν και συνεννοήθηκαν όλοι αυτοί. Αλλά άμα σε ενώνει κοινή αγάπη για καλούς φίλους και τραγούδια… R.H.C.P., U2, Garbage, Peter Yorn, Tom Waits, Metallica, Eddie Vedder σε τραγούδια των βελούδινων πάνκερς. Εξαιρετικές εκτελέσεις, αλλά δώστε λίγη παραπάνω σημασία σε εκείνη των πρώτων, αλλά και του Waits…

Αυτά λοιπόν από μένα για τα δέκα τελευταία χρόνια. Καλές ακροάσεις, εύχομαι όμορφες γιορτές (εφόσον δεν μπορούμε να τις αποφύγουμε), και με την νέα δεκαετία – χρονιά, τα ξαναλέμε.