4 Μαρ 2009

Μανώλης Φάμελλος - Γύρω μου ο τόπος καίγεται...

Εν μέσω μιας εποχής όπου οι κιθάρες και τα πομπώδη λόγια και ονόματα των πολυάριθμων τότε ελληνικών γκρουπ ανέβαζαν τον μετεφηβικό πυρετό στα ύψη και παραληρώντας από την υποτιθέμενη φιλοσοφία των στιχουργών, θυμάμαι να ακούω κάποιον να τραγουδάει με πολύ λιτή και σαφή φωνή, με στίχο γεμάτο ειρωνεία, και το κυρίαρχο όργανο που συνόδευε τα λόγια του να είναι ένα ακορντεόν. Ρωτάω, μαθαίνω, γράφω σε κασέτες Μανώλη Φάμελλο και Ποδηλάτες. Πρώτη συναυλιακή γνωριμία σε κάποιο φεστιβάλ της ΚΝΕ, στα μέσα της δεκαετίας του 90, τότε που σαν πρωτοετείς φοιτητές δεν χάναμε ούτε ένα κάθε Σεπτέμβρη. Είσοδος 500δρχ και συναυλίες αναρίθμητες! Από τότε, ένας από τους αγαπημένους μου και από εκείνους που πάντα μου ενέπνεαν αντανακλαστικό σεβασμό, ανεξάρτητα από την ηλικία του.


Ο Μανώλης Φάμελλος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1968, δυο χρόνια αργότερα όμως εγκαθίσταται μόνιμα στη Θεσσαλονίκη. Τα μουσικά πνεύματα που βασίλευαν τότε στην πόλη και κρύβονταν σε κάθε της γωνιά, προσηλύτησαν κι εκείνον, τόσο που τον έκαναν να παρατήσει τις σπουδές του στο Οικονομικό της Νομικής και να πέσει με τα μούτρα στο γράψιμο μουσικής και στίχων. Έτσι, σε ηλικία 25 ετών, ηχογραφεί την πρώτη του ομώνυμη δουλειά με τους Ποδηλάτες (ακούμε δίπλα το «Χαμογέλα»), ξεκινάνε τις συναυλίες σε διάφορα clubs της πόλης, όπου δεν αργεί να έρθει και η «επισημοποίηση», η συναυλία στον «Μύλο».

Το 1996 κυκλοφορούν από τη MI
NOS το δεύτερο άλμπουμ τους, «Στο πάρκο των σκύλων», με 12 νέα υπέροχα τραγούδια φέροντα την υπογραφή του Φάμελλου σε στίχο και μουσική, ενώ το 1998 ηχογραφεί τον τελευταίο του δίσκο με τους Ποδηλάτες, τον «Μαύρη αγάπη», όπου συμμετέχουν και οι Ν. Ζιώγαλας, Ν. Πορτοκάλογλου, Ε. Τσαλιγοπούλου και Φ. Σιώτας.

Με τα ολόδικά του πλέον φτερά (αν και αρκετοί ποδηλάτες τον ακολουθούν ακόμα μουσικά), ένα χρόνο αργότερα κυκλοφορεί το εξαιρετικό «Καθώς μικραίνει η μέρα» (ακούμε το «Είναι ωραία να πέφτεις»), όπου στο τραγούδι «Κάτω απ’ το γκρίζο σου ουρανό» συμμετέχει και ο Γ. Δημητριάδης. Ακολουθεί το E.P. «Ένα μεγάλο φωτεινό καλοκαίρι» το 2000, που το ομώνυμο τραγούδι το θεωρώ προσωπικά από τις πιο λαμπρές στιγμές του στιχουργικά. Τραγούδι που κυκλοφορεί πλέον δισκογραφικά εντός του «Η ευτυχία είναι αυτό» της ίδιας χρονιάς. Η τελευταία του αυτή δουλειά τράβηξε και την προσοχή των ΜΙΚΡΟ, οι οποίοι έναν χρόνο αργότερα κυκλοφορούν τα «Ένα μεγάλο φωτεινό καλοκαίρι» και «Η ευτυχία είναι αυτό» σε δικά τους mix.

Το 2002 με το E.P. «Χαρταετός» φέρνει στο φως δυο νέα τραγούδια (το ομώνυμο και το «Δεν είμαι άγγελος»
), παράλληλα με την εκπληκτική διασκευή στο «Ας ερχόσουν για λίγο». Η επόμενη χρονιά τον βρίσκει δισκογραφικά πιο ώριμο από ποτέ κατ’ εμέ, με όλη του την πείρα από τις δουλειές και συνεργασίες του να έχει πέσει στην αγκαλιά του στην ώρα της. 2003 και το «Μια πολιτεία στο βυθό» (δίσκος που περιλαμβάνει και την εκπληκτική του συνεργασία με την Δ. Γαλάνη στην «Μεγάλη πόλη») τον βάζει πλέον στη θέση του, ανάμεσα στους πιο αξιόλογους δημιουργούς της γενιάς του. Κάτι που τρόπον τινά επιβεβαιώνεται με το «Ποτέ όπως πριν» του 2005, διπλό άλμπουμ, όπου στο πρώτο επιστρατεύεται η αφρόκρεμα της ελληνικής μουσικής των τελευταίων τουλάχιστον 20 ετών να τραγουδήσει τα τραγούδια του (Φ. Δεληβοριάς, Α. Ιωαννίδης, Τ. Τσανακλίδου, Ο. Περίδης, Λ. Μαχαιρίτσας, Χ. Αλεξίου...), ενώ στο δεύτερο παρουσιάζει ο ίδιος δικά του τραγούδια παιγμένα πολύ διαφορετικά από τα πρωτότυπα. Η τελευταία του δουλειά, «Η ψυχή του πάρτυ» του 2006 πλέον δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Ο Φάμελλος συνεχίζει στο ίδιο ύφος, γνώριμο αλλά και διαρκώς εξελισσόμενο!

Αυτό όμως που κατά τη γνώμη μου τον έχει κάνει σημαντική δύναμη και πάντα σεβαστό, είναι οι συνεργασίες του, από την αρχή με πολλή προσοχή επιλεγμένες και με απίστευτα αποτελέσματα αισθητικά. Πέραν όσων ήδη έχουν αναφερθεί, στέκομαι πάρα πολύ στο «Πίσω απ’ τις γρίλιες» απ
ό το τεράστιο «Άσωτος Υιός» του Ν. Πορτοκάλογλου, καθώς και στη συλλογή «Στον Βαγγέλη με αγάπη», όπου πολύς και καλός κόσμος «πειράζει» 16 τραγούδια του Βαγγέλη Γερμανού. Ο Φάμελλος κάνει «Το γράμμα» απλά δικό του (το ακούμε δίπλα). Τα τελευταία χρόνια ασχολείται και με την παραγωγή, τόσο των δικών του δουλειών όσο και νέων καλλιτεχνών και συγκροτημάτων, αφήνοντας και εκεί το στίγμα του μέσω της κονσόλας ηχογράφησης αυτή τη φορά!

Μέσα στα χρόνια που είναι ενεργός, ο Μανώλης Φάμελλος έχει πλέον εδραιωθεί σαν ένας αρκετά ιδιόρυθμος δημιουργός, ανοιχτόμυ
αλος και πειραματικός παίζοντας με αρκετά μουσικά ήδη (από παραδοσιακά μέχρι την ηλεκτρονική μουσική), πάντα εύστοχος και απλός στιχουργικά, γνώριμα ζεστός φωνητικά, φαντασία στα εξώφυλλα που σπανίζει στην ελληνική δισκογραφία, και κυρίως εξαιρετικά χαμηλού προφίλ, σκοπίμως άφαντος από κάθε μορφή και υποψία ανούσιας προβολής, και με συνεργασίες διαλεγμένες μια προς μια. Τον θεωρώ από τις (ίσως όχι και πάρα πολλές) πραγματικές ελπίδες της μουσικής της χώρας μας. Ήδη όμως μας έχει προσφέρει πάρα πολλά, ήδη οι μουσικές του μας φέρνουν νοσταλγία αλλά και εγρήγορση, ήδη μας έχει γεμίσει με πανέμορφες εικόνες με τους στίχους του...


11 άκουσαν τις μουσικές...:

drunk tank είπε...

ομολογώ ότι με ξάφνιασες!!!
...ευχάριστα!
μεγάλο κεφάλαιο κι ο Φάμελλος,
σπουδαίος τραγουδοποιός
από εκείνους που προσπαθούν μάλιστα να ανακαλύψουν και άλλους και να τους βοηθήσουν.

και το κορυφαίο του τραγούδι κατ'εμέ, κι ένα από τα πλέον υπέροχα της ελληνικής σκηνής:

ΚΕΙΝΗ ΤΗ ΝΥΧΤΑ



Κείνη τη νύχτα, χαμηλά το φεγγάρι, στάθηκε πάνω απ' την πόλη

κι ένας αέρας σα συναγερμός τους κρύους δρόμους σαρώνει

δες οι σκιές των δέντρων μακραίνουν και τα παιδιά μέσα απ' τον ύπνο τους κλέβουν

τα οδηγούν μακριά

Κείνη τη νύχτα



Κάποιος στο δρόμο σκόνταψε σε μια πέτρα γυρνώντας απ' τη δουλειά του

κι όταν τη σήκωσε στο φως τι να δει ήτανε η καρδιά του

την έκρυψε βιαστικά στο σακάκι τρέμοντας μήπως τον δει κάνα μάτι

και έτρεξε μακριά

Κείνη τη νύχτα



Κάποιος στεκόταν με τις ώρες μπροστά σ' ένα κρύο καθρέφτη

ώσπου είδε το είδωλό του από κει μυστικά να του γνέφει

κι έχασε μονομιάς τη λαλιά του βαθιά κατάπιε όλα τα μυστικά του

τι να τα κάνει πια

Κείνη τη νύχτα...

South Of The River είπε...

@Κων/νος Π.

Καλημέρα φίλε. Έτσι ακριβώς είναι. Και το τραγούδι που ανέβασες πολύ όμορφο. Αυτό το "κατάπιε όλα τα μυστικά του, τι να τα κάνει πια.." μου θύμισε Dylan στο Like a rolling stone: "you're invisible now, you got no secrets to conceal..."

Χαιρετώ φίλε!

Negma είπε...

Εγώ - κλασσικά - θα αφήσω κάτι αγαπημένο, χωρίς άλλα λόγια, όπως κάνω κάθε φορά που δεν πολυκατέχω το άθλημα... Πάντως, μπορεί να μην έχω βαθιά γνώση, αλλά έχω τεράστια εκτίμηση, στα όσα γνωρίζω από το έργο του.

Στη μεγάλη πόλη

Στίχοι: Φάμελος Μανώλης
Μουσική: Φάμελος Μανώλης
Πρώτη εκτέλεση: Δήμητρα Γαλάνη

Το χιόνι έπεφτε όλο το βράδυ
ώσπου έγινε παντού σιωπή.
Κοίταζα πίσω από το κρύο τζάμι
τα ίχνη σου είχαν πια χαθεί.

Στο απέναντι παράθυρο
το φως μιας τηλεόρασης
ποτέ δε σταμάτησα να σε ζητώ.

Αν στη μεγάλη πόλη
η αγάπη έχει χαθεί
μα κάτω από το χιόνι
μια καρδιά χτυπά
βαθιά μες στη γη.
Στη μεγάλη πόλη
η αγάπη έχει χαθεί.

Το χιόνι έπεφτε όλο το βράδυ
νόμιζα ότι ήτανε γιορτή.
Τα λόγια σου άκουσα
να ‘ρχονται πάλι:
"Για ‘σένα θα ‘μαι πάντα εκεί"...

Κάθε μικρό σου θάνατο
και κάθε ηλιοβασίλεμα πικρό
μπορώ να νικήσω.

Κι αν στη μεγάλη πόλη
η αγάπη έχει χαθεί,
κάτω από το χιόνι
μια καρδιά χτυπά
βαθιά μες στη γη.
Στη μεγάλη πόλη
η αγάπη έχει χαθεί.





(γιατί "έβγαλες" από τον τίτλο τον στίχο που έχω με bold? πολύ μου άρεσε...)

South Of The River είπε...

Ναι, εσύ με τη "ρηχή" γνώση ήρθες σε μένα εδώ με τη "βαθιά", χααχαχαχα
αχαχαχαχαχαχα! Πλάκα κάνεις Στελλί μου;

Το κομμάτι είναι όντως πολύ όμορφο, κομματάρα! Για πολύ πολύ λίγο δεν "ανέβηκε". Για την ακρίβεια ήθελα να ανεβάσω τουλάχιστον καμιά 10αριά τραγούδια του (Γαλάζια Μυστικά, Θα'θελα νά μουν βασιλιάς, Το νερό της βροχής, Ας ερχόσουν για λίγο, Κάτω απ' το γκρίζο σου ουρανό...)!

Βασικά άλλαξα τον στίχο του τίτλου για να τονίσω ότι ο Φάμελλος είναι από τους πολύ λίγους που τραγουδάνε το επίκαιρο και το στραβό, και το "γύρω μου ο τόπος φλέγεται" (από το "Είναι ωραία να πέφτεις" που ακούμε και δίπλα) παραπέμπει σε κάτι τέτοιο! Ξέρω ότι σου άρεσε το άλλο. Αν μπορούσα θα τα είχα και τα δυο!

Φιλιά πολλά!!!

Ανώνυμος είπε...

εμένα πάλι πειράζει που από την τελευταία του δουλειά μου άρεσε πολύ "το γκομενάκι μου"??

Θα εισηγηθώ στην Αντζελί να το παίξετε καμια φορά και φυσικά, εαν γίνει αυτό,να με ειδοποιήσετε για να πάω σε Ιντερνετ καφε και να σας ακούσω!

Υ.Γ.:ίσως και να είμαι η μόνη που δεν έχει αξιωθεί να βάλει ιντερνετ ακόμη...

Αμαλία

South Of The River είπε...

@Αμαλία

Καλημέρα. Να σου πω, αυτό το τραγούδι δεν μού ΄ρχεται τώρα, το τελευταίο του είναι η αλήθεια ότι δεν το έχω ακούσει πολύ. Τώρα την Ατζελίνα λίγο χλωμό το κόβω να το βάζει. Ίσως άμα κάνουμε καμιά εκπομπή με ελληνικά, καθώς γενικά σπανίζουν κι απ' τους δυο μας.

Χαιρετώ, καλό ΣΚ!

Unknown είπε...

Ωραίος ο Φάμμελος μου αρέσει το στυλ του, έχει κάτι το ξεχωριστό αυτός και ο Δεληβοριάς απο τους σύγχρονους μουσικοσυνθέτες.
Δεν έχει την τραχύτητα και την έντονη παρουσία στην σκηνή όπως ο Σωκράτης Μάλαμας και ο Γιάννης Αγγελάκας αλλά είναι ένα ήσυχο άτομο που παίζει χαλαρά την μουσική του χωρίς να κάνει πανικό.

Είναι απο τους αγαπημένους μου

Κλείνω αφιερωμένο σε εσένα και στους αναγνώστες του blog με το αγαπημένο μου τραγούδι απο τον Φάμμελο.

http://www.youtube.com/watch?v=frzBp0yohks

Όσο γίνονται όλα ξένα

τόσο εγώ τα βάζω στη σειρά

Μπρος μου η νύχτα του χειμώνα και

πίσω η κρύα μαύρη σου ματιά

Οι ευχές που έγιναν πουλιά

τα πουλιά σκοτώθηκαν στο τζάμι

κι εγώ στο μεγάλο πουθενά

βρέθηκα να ζω κλεισμένος πάλι



Κι η αγάπη εκεί είναι γκρεμός

βαθιά να κοιτάς δε χορταίνεις

Η αγάπη είναι ένας θεός

που υπάρχει αν εσύ το πιστεύεις

Η αγάπη σου δίνει φτερά

Η αγάπη σαρώνει τα εμπόδια

μα πριν ενωθείς με το φως

η αγάπη σου κόβει τα πόδια

Και πως να σταθείς ξανά



Είπα θα τ' αντέξω κι άντεξα

ώσπου γίναν όλα μια πληγή

κι έτσι να κυλήσει τ' άφησα

ξάπλωσα κι ακούω τη βροχή



Άνοιξα το μεγάλο πουθενά

βρήκα το εισιτήριο στη σελίδα

Να κοιμάσαι δίπλα μου ξανά

μέσα στ' όνειρό μου πάλι σε είδα



Κι αγάπη ήταν ένας γκρεμός

γελάς και στην άκρη χορεύεις

Η αγάπη είναι ένας θεός

στα θαύματα πες μου αν πιστεύεις

Κι αγάπη σαν κόμπος μετά

Η αγάπη φθηνά επεισόδια

Η αγάπη με λόγια μισά

γυρνάς και το βάζεις στα πόδια

και πίσω πια δεν κοιτάς ...



Μέσα στον καθρέφτη ένα παιδί

που κολλάει το πρόσωπο στο τζάμι

Γύρω μας το μεγάλο πουθενά

θάλασσα που δε θα βρεις λιμάνι



Κι η αγάπη μια έρημη ακτή

Η αγάπη ένας άγριος βράχος

που με τα πόδια γυμνά

πάλι ανεβαίνεις μονάχος

Κι αγάπη πελάγου γραμμή

μακριά να κοιτάς δε χορταίνεις

Η αγάπη του ήλιου νησί

Εκείνη στο πλοίο περιμένεις


Ναι πότε θα 'ρθεις ξανά ; ...

bright Φω είπε...

Τον Φάμελλο τον είχα προσέξει από το '98, '99. Μου αρέσουν οι στίχοι του και η απλότητα της μουσικής του. Θα συμφωνήσω μαζί σου Πάνο ότι το "Ενα μεγάλο φωτεινό καλοκαίρι" είναι από τις πιο λαμπρές στιγμές του στιχουργικά.

Αγαπημένο μου είναι και¨"Η ευτυχία είναι αυτό... που περιμένουμε να'ρθει". Είχα ταυτιστεί μαζί του όταν το πρωοάκουσα.

Παραξενεύτηκα ευχάριστα να σου πω την αλήθειά μου που βρήκα εδώ αφιέρωμα στον Φάμελλο.

Ωραία, ωραία!

Καλή Κυριακή:))))

South Of The River είπε...

@ Παιδί της πλατείας

Γενικά συμφωνώ μαζί σου φίλε, με μια ενστασούλα μόνο. Επί σκηνής - επειδή τυχαίνει να τον έχω δει 2-3 φορές - είναι πολύ πιο εκρηκτικός από Μάλαμα. Και μιας που τρόπον τινά τους συγκρίνουμε (σαν δημιουργούς και όχι σαν ύφος) πολύ πιο πειραματικός και "ελεύθερος" από Σωκράτη. Προσωπικό γούστο είναι αυτό φυσικά και επ' ουδενί δεν αμφισβητώ την αξία του επίσης σημαντικού Μάλαμα.

Το τραγούδι που διάλεξες υπέροχο!

Ευχαριστώ και καλή Κυριακή (;)...

@Bright Φω

Είχα πολύ καιρό να γράψω για ελληνικές αγαπημένες δημιουργίες Φω μου, το σκεφτόμουν πολύ καιρό!

Και το "Η ευτυχία είν αυτό" πολύ δυνατό τραγούδι!

Χαίρομαι που ξαφνιάστηκες ευχάριστα!

Χαιρετώ!

το Άρωμα του Τραγουδιού είπε...

Τι πλήρης και αναλυτική παρουσίαση!
Εξαιρετική δουλειά!!
Εύγε!!!

South Of The River είπε...

@Το άρωμα του τραγουδιού

Ευχαριστώ φίλε, ψάξιμο, ακροάσεις, αγάπη και μεράκι για αυτούς που ξεχωρίζουμε! Ό,τι μας μαθαίνεις κι εσύ δηλαδή!

Καλό ΣΚ!