15 Μαΐ 2015

Five months later...



«Τι απέγινε το ring of smoke? Μήπως ο λαοφιλής χοστ του έπιασε το τζόκερ; Μήπως άνοιξε άλλο μπλογκ και γράφει μόνο εκεί ινκόγκνιτο, με άλλο όνομα, καθώς κουράστηκε από την υπερβολική δημοσιότητα; Μήπως απλά τα παράτησε, τι να γράψει άλλωστε, για τις παπαριές άλμπουμ που βγαίνουν η μια μετά την άλλη; Μήπως έγινε κρυφός σύμβουλος του πρωθυπουργού, όντας εκείνος που τον στηρίζει μέχρι τελευταίας ρανίδας όταν αυτός είναι έτοιμος να καταρρεύσει από τις συνεχείς και αδυσώπητες κόντρες που του κάνουν τα προσκυνημένα κοπρόσκυλα μέσα και έξω;»

Αυτά και χιλιάδες άλλα ερωτήματα είναι βέβαιο ότι ταλανίζουν εδώ και πέντε περίπου μήνες τους οπαδούς του μπλογκ, καθώς αυτό σημειώνει μια από εκείνες τις σπάνιες αποχές του από το δημόσιο βήμα. Η αλήθεια τώρα δεν είναι και εύκολο να πει κανείς με απόλυτη βεβαιότητα ποια είναι, οπότε ας πούμε μερικά λόγια για κάποια από τα φετινά άλμπουμ που ακούσαμε.

Όσο περνάνε τα χρόνια και οι καιροί, τόσο με ωριμότητα και πείρα πια διαπιστώνουμε και επιβεβαιώνουμε αυτό που έχει πει και ο μέγας σαμάνος της ποπ ροκ κουλτούρας Μάκης Μηλάτος… Ένα συμπαθές τίποτα. Αυτό. Και ενίοτε πέφτεις ξανά πάνω σε δισκάκια και γκρουπ των 90ς ας πούμε που τότε τα πέρναγες στο φτερό ως απλά ΟΚ χάρη στα υπόλοιπα τέρατα της εποχής, και σκέφτεσαι ότι αν κάνει έτσι ο κόσμος σήμερα για τις μαλακίες που ακούμε σκέψου τι θα γινόταν αν είχαν βγει τώρα εκείνοι οι «απλά ΟΚ» του τότε…

Απογοήτευση σκόρπισε το νέο (!) φετινό άλμπουμ των μεγάλων για εμάς Waterboys, οι οποίοι χωρίς κάποιο εμφανή λόγο απαρνήθηκαν αυτό το στοιχείο που τους έκανε μεγάλους (το πάντρεμα παραδοσιακής ιρλανδικοσκωτσέζικης φολκ με το σύγχρονο) και το έριξαν στην παλιά, κακή αμερικανιά, με αποτέλεσμα να ακούγονται σαν ένα άλμπουμ που απέρριψε κάποτε ο Tom Petty, μαζί και οι Heartbreakers… Κρίμα, κακή, αχρείαστη στιγμή για την μπάντα που μας είχε χαρίσει εκείνο το live στο Θέατρο Βράχων κάπου το 2007.

Μια από τα ίδια για να μην πούμε ότι άρχισαν να κουράζουν και ο APTBS… Ναι… Κι όμως… Αυτά… Με ένα όμορφα χαζό άλμπουμ μας ήρθαν οι The Go! Team, αρκετά πιο χαζό όμως και λιγότερο όμορφο απ’ όσο προστάζει η indie pop που πραγματεύονται, ο ορισμός του συμπαθούς τίποτα που αναφέραμε παραπάνω. Το ίδιο πράγμα και πολύ καλύτερα το κάνουν άλλοι εδώ καιρό…

Τώρα και κάτι άλλα ακούσαμε εκεί πέρα αλλά δεν θυμόμαστε και πολλά (γιατί πρέπει εδώ να τονιστεί ότι τα κείμενα γράφονται χωρίς καμία απόσπαση από μουσική ενώ τα άλμπουμ έχουν ακροασθεί για καιρό πριν), και για να μη θυμόμαστε προφανώς μόνο αυτοί φταίνε…

Κάπως έτσι καταφύγιο για την ώρα έχει βρεθεί σε δυο δίσκους. Το ένα είναι η επανεμφάνιση ενός από τους ελάχιστους πια εν ζωή και ενεργούς μουσικούς των αιώνων, του Van Morrison. Με όμορφα ντουέτα και παίζοντας με μπόλικα μουσικά στυλ, προσφέρει για φέτος ένα μπουκέτο μελωδίες, πραγματικά καλές και στιβαρές… Έχουμε πει… Άμα ξέρεις να κάνεις μουσική και τραγούδια…

Το έτερο και τελευταίο για σήμερα, εκείνο του Sufjan Stevens. Ναι, ήρθε κι αυτού η ώρα να αναφερθεί στον σημαντικό μουσικό ιστοχώρο μας. Είναι σαν ο συγχωρεμένος ο Elliott Smith να είχε βρεθεί ένα καλοκαιρινό απόγευμα με τον Sam Beam (Iron and Wine) και ο πιτσιρικάς Stevens απλά να παρατηρούσε ρουφώντας τις συνομιλίες τους… 

Εννοείται ότι παρά τους ζοφερούς (τώρα και μουσικά) καιρούς η ομάδα του μπλογκ είναι διαρκώς στις επάλξεις των νέων κυκλοφοριών, ενώ παράλληλα πανηγυρίζει που η μεγάλη Γιούβε πάει τελικό και φυσικά ευελπιστεί να το πάρει μπας και σιγά σιγά απαλλαχτούμε από τα πιτσιποπάκια της μπαρτσελόνα…


20 Δεκ 2014

Best 20 of 2014, #01

#01. Broken Records – Weights And Pulleys




Γιατί στην εικοσάδα: Γιατί στην εικοσάδα; Γιατί οι Broken Records στην εικοσάδα... Και μάλιστα στο #01... Οι Broken Records με το τρίτο τους άλμπουμ αντιπροσωπεύουν ό,τι λατρεύει ο χοστ... Έμπνευση, ταπεινοφροσύνη, ταλέντο, δουλειά, καλούς δίσκους και καλά τραγούδια, μακριά από φανφάρες, μήντια, χιπστεριές... Κάθε τους τραγούδι είναι μια κυριακάτικη βόλτα, είναι διακοπές, μια ξαφνική λιακάδα, είναι σκέψεις που θα σου έρθουν σ’ αυτήν την εκδρομή, σ’ αυτή τη λιακάδα... Κάθε τραγούδι μια έκπληξη... Φωνητική, συνθετική, ενορχηστρωτική, παραγωγής... Όλα όσα σημαίνει τέχνη, μουσική... Θα ήταν περιττό να τονίσουμε ‘’ακούστε την μπάντα, τον δίσκο, και αφήστε γκονγιασούφηδες και καριμπούδες, κακό του κεφαλιού τους όσοι δεν έχουν υπόψη τους αυτούς τους Σκωτσέζους’’... Αυτά είναι για τους άλλους απλά καλούς, απλά πολύ καλούς και γαμάτους... Εδώ μιλάμε για την κλασική μουσική που παίζεται με ποπ ροκ όργανα και αντίστιξη... Απλόχερα λοιπόν όλοι οι πόντοι του #01 στους Broken Records, δίχως τύψεις, δίχως δεύτερες σκέψεις...



Γιατί όχι ψηλότερα: Ψηλότερα δεν έχει... Κι αν είχε, πάλι αυτοί θα ήταν...



Πολλά και ειλικρινή ευχαριστώ σε gone4sure και τα άλλα παιδιά που και φέτος οργάνωσαν τη φετινή blogovision... Δεν ξέρω στο σύνολο τι άλμπουμ προτάθηκαν, έχω όμως για φέτος μια αίσθηση... συνείδησης... Ίσως είναι η πιο ειλικρινής blogovision... Θα δούμε...


Τα λέμε (μάλλον) με το νέον έτος... Και εις άλλα με υγεία...


Σχετική σημείωση: Στην πολύ σπάνια περίπτωση που δεν έγινε αντιληπτό, απλά αναφέρεται ότι η blogovision τούτη συνοδεύτηκε από καθημερινά ποσταρίσματα φωτογραφιών από looney tunes, την πιο γαμάτη μακράν σειρά ''παιδικών'' καρτούν στην ιστορία της ανθρωπότητας... Απλά μερικά δείγματα πώς η υπεγαμιστερή warner έκανε πάντα σκόνη την πολυδιαφημισμένη disney του μίκυ, του ντόναλντ, και των άλλων ανέμπνευστων και φλώρων ηρώων... Αστικός μύθος δε αναφέρει ότι ο χόστ όντας φοιτητής σηκωνόταν σαββατιάτικα 09:30 το πρωί να δει looney tunes στο σταρ...
19 Δεκ 2014

Best 20 of 2014, #02



#02. MogwaiRave Tapes


Γιατί στην εικοσάδα: Οι Mogwai βρίσκονται αντιμέτωποι πλέον με τον πιο παράδοξο χαρακτηρισμό, τουλάχιστον κατά ring of smoke. Έχουμε βαρεθεί πραγματικά εδώ στα κτίρια του μπλογκ να ακούμε κάθε χρόνο δίσκους από δαύτους τουλάχιστον για βάθρο. Το παράδοξο είναι ότι αυτό όχι απλά μας αρέσει, αλλά καθίσταται αναγκαίο. Έτσι και φέτος με το Rave Tapes και ειδικά με τα Hexon Bogon και No medicine for regret οι Σκωτσέζοι ξαναέδειξαν ότι το ποστ ροκ είναι το πιο τίμιο είδος της τελευταίας δεκαετίας, σε μεγάλο βαθμό χάρη σ’ αυτούς. Με άλλα λόγια πληρούν εδώ και χρόνια ένα βασικό – ίσως το βασικότερο – κριτήριο του blog, κάνουν δουλειές – προσφορά στην τέχνη και την ανθρωπότητα…



Γιατί όχι ψηλότερα: Εννοείται ότι θα μπορούσαν να είναι το φετινό #01 χωρίς δυσκολία. Αλλά κάτι συμπατριώτες τους (τονίσαμε ότι φέτος σπέιραν οι σκωτσέζοι ε; Ε; ) ήταν ακόμα πιο γαμάτοι… Τα υπόλοιπα αύριο…
18 Δεκ 2014

Best 20 of 2014, #03




#03. NothingGuilty Of Everything



Γιατί στην εικοσάδα: Ενόσω τα χρόνια περνάνε, είναι πια ορατά και εμφανή τα σημάδια κόπωσης των μεγάλων (σε αξία και προσφορά) μπλόγκερ, ενώ οι πιο εμπαθείς μπορούν να επικαλεστούν ακόμα και ότι βαρέθηκαν ήδη την μπλογκοβίζιον, ειδικά τώρα που φτάσαμε στα πιο καλά άλμπουμ του καθενός… Για τους Nothing και το Guilty of everything τα έχουμε ξαναπεί. Φοβερός σουγκέη δίσκος, πόσο μάλλον και εφόσον είναι πρώτος τους. Παίρνει τους πόντους του #03 στεγνά.



Γιατί όχι ψηλότερα: Αφενός είναι πρώτος δίσκος, αφετέρου ακολουθούν τα #02 και #01, για τα οποία (πρέπει κανονικά να) κάνουν στην μπάντα όλοι όσοι νιώθουν από μουσική, πόσο μάλλον τα νεούδια οι Nothing… Πολλά μπράβο πάντως στα παιδιά, μας κράτησαν απίστευτ



η παρέα μέσα στο 2014…
17 Δεκ 2014

Best 20 of 2014, #04




#04. Dead Horse One – Without Love We Perish



Γιατί στην εικοσάδα: Πολύ σημαντικός δίσκος. Βραβείο πιο φρέσκιας παλαιότητας και πώς να χρησιμοποιεί κανείς τις επιρροές του. Ξύπνησαν τα πιο γαμάτα grunge φαντάσματα. Θρίαμβος δηλαδή…



Γιατί όχι ψηλότερα:
16 Δεκ 2014

Best 20 of 2014, #05




#05. …And You Will Know Us By The Trail Of Dead – IX



Γιατί στην εικοσάδα: Γι αυτή τη δισκάρα τη φετινή από τα μονοπάτια των νεκρών, ένα έχω να πω… Μου θύμισε τότε, τις αρχές προς μέσα των 90’ς, που βγαίναν κατά ρυπάς τα άλμπουμ, δε χόρταινες κομματάρες, κοιμόσουν με το κασετόφωνο ανοιχτό… Ωραίες εποχές ρε…




Γιατί όχι ψηλότερα: ΩΩχουυ με το γιατί όχι ψηλότερα… Τα’ παμε χτες…
15 Δεκ 2014

Best 20 of 2014, #06




#06. The Afghan Whigs – Do To The Beast



Γιατί στην εικοσάδα: Βραβείο πιο συμπαγούς άλμπουμ για το 2014, βραβείο πιο πετυχημένης και αναγκαίας επανένωσης, βραβείο λιτότητας και απλότητας, βραβείο μελωδίας φωνητικών, βραβείο, βραβείο, βραβείο… Όλα τα βραβεία, επαίνους, αγαλματίδια κλπ στον Γρηγόρη τον Dulli, στην πιανάρα του και τα φιλαράκια του, που – μεταξύ όλων των άλλων γαμάτων – δίδαξε πώς με τόσο λίγα και απλά συστατικά μπορείς να κάνεις ένα εντυπωσιακό αριστούργημα. Κι όπως λέει κι ο σοφός λαός, μιας κομματάρας μύριες έπονται... Να βλέπουν, να ακούν, να αποδίδουν σέβας και να μαθαίνουν τα σημερινά απανταχού γατάκια…



Γιατί όχι ψηλότερα: Τα είπαμε και χτες… και μάλιστα ειδικά για το Do to the beast τι σκατά αρνητικό να βρεις να πεις… Απλά έπρεπε να γίνει μια κατάταξη…
14 Δεκ 2014

Best 20 of 2014, #07





#07. Ty Segall – Manipulator


Γιατί στην εικοσάδα: Δεν παίρνει τα ποντάκια κάποιας εκ των πρώτων τριών θέσεων ο Ty (όχι ότι δεν θα μπορούσε), σίγουρα όμως αν υπήρχε θα έπαιρνε το αριστείο παραγωγικότητας σε σχέση με ποιότητα όλα αυτά τα χρόνια. Τρανταχτή αντίσταση στα hypes με απίστευτους δίσκους όλα αυτά τα χρόνια, συνεργασίες ακόμα και με το #16 μας επιβεβαιώνοντας την γνωστή, σοφή παροιμία "δείξε μου τον φίλο σου". Αν "το ροκ έχει πια πεθάνει" τότε ο Ty (μαζί με το #06 μας που χτυπήθηκαν γερά στη λίστα) είναι ο εφιάλτης στον ύπνο όλων αυτών που διατείνονται τέτοιες αηδίες...


Γιατί όχι ψηλότερα: Με εξαίρεση τις τρεις πρώτες θέσεις, στα 7-4 έγινε πολύ μεγάλη μάχη. Εξαίσιες διασκάρες, έπρεπε όμως κάπως να καταταγούν... Δεν υπάρχουν λοιπόν (εδώ και για τρία τουλάχιστον ποστ ακόμα) σοβαρά χάντικαπς που να δικαιολογούν τις θέσεις... Απλά όσοι άτυχοι δεν το κάνατε ακούστε τον Ty και μάθετε μουσικούλα από τον άρχοντα...