19 Απρ 2008

Διάφανα Κρίνα - Να μπουσουλάμε απ'το ποτό, και μόνο να νυχτώνει...



Η αλήθεια είναι ότι τους είχα προγραμματίσει για πολύ αργότερα. Αλλά δεν είχα σκεφτεί κάτι. Ότι αύριο είναι Κυριακή των Βαΐων και ότι αυτός είναι ο τίτλος ενός αγαπημένου τραγουδιού τους (παίζει και δίπλα, απολαύστε το), από έναν δίσκο που προσωπικά με έχει στιγματίσει. Πολλοί είπαν ότι κατά κάποιο τρόπο είχαν την τάση να αντιγράφουν τους Tindersticks (τους οποίους και άνοιξαν το 1999 στη Σφεντόνα), άλλοι ψευτοπομπώδες gothic. Άλλοι πάλι ένα από τα πιο ανεξάρτητα και ιδιαίτερα ροκ γκρουπ της Ελλάδας. Διαβάστε παρακάτω και... τα συμπεράσματα δικά σας.

1990. Σε κάποια υπόγεια του Περιστερίου, τρία παιδιά (Θάνος Ανεστόπουλος – φωνή, μπάσο, Κυριάκος Τσουκαλάς – κιθάρα, ο εξαιρετικός Τάσος Μαχάς – τύμπανα) φτιάχνουν την μπάντα τους. Το όνομα αυτής... Πατατούφ! Έναν χρόνο αργότερα προσαρτάται ένας πολύ ιδιαίτερος μουσικός και στιχουργός, ο Παντελής Ροδοστόγλου ως μπασίστας και ο Νίκος Μπαρδής στην κιθάρα, και κάπως έτσι δημιουργήθκαν τα Διάφανα Κρίνα, όνομα που προήλθε από έναν παλιό τους στίχο («Είναι τόσο κρίμα για τα άσπρα διάφανα κρίνα να είναι τόσο χλωμά»). Μπαίνουν στο παιχνίδι το 1994, κυκλοφορώντας σε πολύ περιορισμένα αντίτυπα το 7ιντσο «Λιώνοντας μόνος/κάτω απ’ το ηφαίστιο» από την Wipe Out, ενώ την ίδια χρονιά συμμετέχουν στην πολύ σημαντική ροκ συλλογή «Μαγικό Βοτάνι» της ίδιας εταιρίας με το τραγούδι «Μουχλαλούδα: Η μπαλάντα της Φωτιάς».

Δυο χρόνιες αργότερα τα Διάφανα Κρίνα κάνουν το επίσημο ολοκληρωμένο, δισκογραφικό τους ντεμπούτο, με το άλμπουμ «Έγινε η απώλεια συνήθειά μας», ξανά υπό την ετικέτα της Wipe Out, όπου περιλαμβάνεται και η πασίγνωστη μελοποίηση του ποιήματος του Δ. Καψάλη «Μέρες Αργίας» Ένας εξαιρετικός δίσκος γίνεται ο τρόπος να γίνουν γνωστοί ευρέως πλέον στις τάξεις των μυημένων στο ελληνικό ροκ. Με κάτι όντως πρωτόγνωρο και χαρακτηριστικό στον ήχο τους, όλοι πλέον κάνουν λόγο για κάτι καινούργιο και δυνατό στον πονεμένο αυτό χώρο. Η αναγνώριση έρχεται το 1997, όπου στο «Rock Of Gods», προάγγελος του σημερινού Rockwave, παίζουν την ημέρα που headliners ήταν οι Sisters of Mercy.

Πλέον τα Κρίνα αποτελούν τη νέα δύναμη για το ελληνικό ροκ. Άλλωστε μην ξεχνάμε ότι εκείνες οι χρονιές αποτελούν την έκρηξη για το στερέωμα αυτό, με τις Τρύπες να βγάζουν τις πιο ώριμες δουλειές τους, τα Ξύλινα Σπαθιά στην καλύτερή τους φάση και τα γκρουπάκια να ξεπετάγονται σαν τα μανιτάρια. Το 1998 η μπάντα κυκλοφορεί το δεύτερο άλμπουμ τους, το μοναδικό «Κάτι σαράβαλες καρδιές», απ’ όπου είναι και η «Κυριακή των Βαΐων» που ακούμε. Μοναδικές ροκ αποχρώσεις, μελοποιήσεις ποιημάτων («Θέμεθλο» του Λίνου Ιωαννίδη, αδερφού του Αλκίνοου ο οποίος συμμετέχει παίζοντας τσέλο, «Καταρχήν» του Blas de Otero, «Βάλτε να πιούμε» του Κ. Καθραίου) και η μπάντα πολύ ψηλά! Με την συμμετοχή του Παναγιώτη Μπερλή στο πιάνο και στα synths ως επίσημο πλέον έκτο μέλος, δίνουν μια συναυλιά – παρουσίαση του δίσκου στο Ρόδον, φυσικά sold-out.

Φτάνουμε στο 2000 που ήταν η πιο μεταβατική χρονιά για τα Κρίνα, σημαδεμένη από δυο «διαζύγια». Εκείνο με τον Παναγιώτη Μπερλή (λόγω διαφορετικής νοοτροπίας με τους υπόλοιπους) και εκείνο με την Wipe Out. Ιδρύουν την δική τους εταιρία «This is my voice Records» και κυκλοφορούν το single «Είναι που όλα ήρθαν αργά», ενώ τον Οκτώβρη της ίδιας χρονιάς το τρίτο τους άλμπουμ «Ευωδιάζουν αγριοκέρασα οι σιωπές» (διπλό LP, μονό CD) με τις κιθάρες πλέον πολύ μπροστά, απόντος του Μπερλή από τα πλήκτρα! Η χρονιά γι’ αυτούς κλείνει με την συμμετοχή τους στη συλλογή – tribute «Στον Π. – Αφιέρωμα στον Παύλο Σιδηρόπουλο», όπου διασκευάζουν το τραγούδι «Θάνατος».

To 2001 δίνουν αμέτρητες συναυλίες οργώνοντας όλη τη χώρα, καθώς και τρεις συναυλίες στην Αγγλία με τους δικούς μας Closer. Έχουν όμως ήδη μπει σε δύσκολη – οικονομικά κυρίως – περίοδο, με αποτέλεσμα κάποιες σποραδικές μόνο εμφανίσεις στην Αθήνα μέσα στο 2002. Χρονιά η οποία κλείνει με ένα τριήμερο στον «Αέρα», τις οποίες συναυλίες ο Ανεστόπουλος έκλεινε με τη φράση «Εμείς θα τα ξαναπούμε σε μιαν άλλη ζωή», φουντώνοντας έτσι τις φήμες για διάλυση του γκρουπ. Ακολουθεί ένας αδρανής χειμώνας, με την μπάντα να τρώγεται με τα ρούχα της και να τά ’χει βάλει με τον εαυτό της. Κάποια στιγμή όμως επανεμφανίζονται με ένα φιλανθρωπικό live στο Gagarin, και ενάμιση μήνα μετά στον ίδιο χώρο με μια μοναδική συναυλία όπου παρουσιάζουν 9 νέα κομμάτια από το επερχόμενο «Ό,τι απόμεινε απ’ την ευτυχία», σε ένα πρόγραμμα 3 ωρών και 45 λεπτών!

Αρχές Δεκεμβρίου του 2003 κυκλοφορεί το «Ό,τι απόμεινε απ’ την ευτυχία». Μέσα σε μια εβδομάδα πωλούνται 6.000 αντίτυπα, ενώ ο δίσκος εξαντλείται εν ριπή οφθαλμού, χωρίς καν να έχουν φτάσει οι διαφημιστικές κόπιες στους δημοσιογράφους! Και δυο χρόνια αργότερα βγάζουν το πολύ καλό άλμπουμ σε συνδυασμό με βιβλίο «Ο γύρος της μέρας σε ογδόντα κόσμους», δουλειά που εξέπληξε ακόμα και τους ίδιους, κάνοντας τους πάντες να πιστέψουν ότι η μπάντα είναι ακόμα εδώ, χωρίς να έχει στερέψει από όρεξη και ιδέες...

Επικίνδυνα εσωστρεφείς, αθεράπευτα σκοτεινοί, ασταμάτητα πειραματικοί. Εκεί που λέμε ότι εξαφανίστηκαν επιστρέφουν με δουλειές που δεν έμοιζαν με καμία προηγούμενη. Εκεί που λέμε ότι τα παράτησαν ανεβαίνουν σε μια σκηνή και τα σπάνε για ατέλειωτες ώρες. Λίγο πριν βαρεθείς τις κιθάρες, μια τζαζ τρομπέτα σε κάνει να ξανασκεφτείς πριν τους χαρακτηρίσεις. Θα είναι πάντα τα Διάφανα Κρίνα. Ακόμα και όταν (και αν) διαλυθούν, πάντα θα προεξέχει ένας... διάφανος σελιδοδείκτης με το όνομά τους επάνω, στον τόμο που λέγεται ελληνική μουσική...


25 άκουσαν τις μουσικές...:

South Of The River είπε...

Για οποιαδήποτε ανακρίβεια, διευκρίνηση, λεπτομέρεια και πληροφορία, παρακαλώ απευθυνθείτε στον F μας. Ήταν μαζί τους στη μεγάλη τους περιοδεία στην Ελλάδα!

Δάσκαλε μας υποσχέθηκες κάτι εμένα και τον Σαλίγκαρο από αυτήν την περιοδεία. Περιμένουμε σαν μικρά παιδιά...

Φιλιά!!!

Ανώνυμος είπε...

Νομίζω ότι άκουσα πρώτη φορά Διάφανα Κρίνα, όπως και Τρύπες και Ξϋλινα Σπαθιά στη Θεσσαλονίκη live και μη, γύρω στο 1992-1994. Λατρεμένες μουσικές!!!

Είμαι σίγουρη για Ξύλινα Σπαθιά και Τρύπες. Υπάρχει περίπτωση να κάνω λάθος και να μην έπαιζαν τα Διάφανα Κρίνα εκείνη την περίοδο ή να μην έπαιζαν στη Θεσσαλονίκη;

καληνύχτα
bright Φω

Negma είπε...

ΜΕΡΕΣ ΑΡΓΙΑΣ

Ξέρω πως θα 'ρθει και δεν θα 'μαι όπως είμαι
να τον δεχτώ με το καλύτερο παλτό μου
μήτε σκυμμένος στις σελίδες κάποιου τόμου
εκεί που υψώνομαι να μάθω ότι κείμαι

Δεν θα προσεύχομαι σε σύμπαν που θαμπώνει
δεν θα ρωτήσω αναιδώς που το κεντρί σου
γονιός δεν θα' ναι να μου πει "σήκω και ντύσου
καιρός να ζήσουμε παιδί μου ξημερώνει"!

Θα 'ρθει την ώρα που σπαράσσεται το φως μου
κι εκλιπαρώ φανατικά λίγη γαλήνη
θα 'ρθει σαν πύρινο παράγγελμα που λύνει
όρους ζωής και την αδρή χαρά του κόσμου

Δεν θα μαζεύει ουρανό για να με πλύνει
δεν θα κρατά βασιλικό ή φύλλα δυόσμου
θα 'ρθει την ώρα που σπαράσσεται το φως μου





Εδώ το ακούτε στο You Tube:

http://www.youtube.com/watch?v=FKKeNaZXbNk



Μπαίνοντας να βρω τους στίχους για να τους περάσω εδώ, χάζευα τα σχόλια διαφόρων παιδιών που ακολοθούσαν. Τα περισσότερα έλεγαν "πόσο μ' αρέσουν, ανατριχιάζω...". Κάποιος έλεγε "ωραίο μουσική, αλλά δεν καταλαβαίνω Χριστό". (Τα μεταφέρω σε ελεύθερη απόδοση, δεν τα αντιγράφω ακριβώς). Ακολούθησε "συζήτηση" με κάποιες προσπάθειες παιδιών να εξηγήσουν στίχους. Μιλούσαν για τον θάνατο, για τη ζωή... Άλλοι εύστοχα, άλλοι με μια γλυκιά αφέλεια... Όπως και να μιλούσαν, μιλούσαν για ποίηση.

Εγώ μόνο σ' αυτό θα ήθελα να σταθώ. Θεωρώ σημαντικότατο επίτευγμα κάποιοι καλλιτέχνες που έχουν άμεση πρόσβαση σε τέτοιες ηλικίες, να δίνουν έναυσμα να ασχοληθούν τα παιδιά με την ποιήση. Κι ό,τι καταλάβουν, ας γίνει μια πρώτη επαφή. Οι μισοί να το πάνε λίγο παραπέρα, έχει γίνει ένα σημαντικό βήμα.

Καλημέρες και φιλούμπες!

Negma είπε...

Μερικά ακόμα, εξίσου αγαπημένα:

ΑΠΟ ΤΟ ΑΠΕΙΡΟ ΣΕ ΣΕΝΑ

http://www.youtube.com/watch?v=00ALPH0gwM4&feature=related

Μουσική: Διάφανα Κρίνα - Στίχοι: Παντελής Ροδοστόγλου

Μέσα από τόσα τραύματα υπάρχω
σαν πέτρα σκοτεινή μες στο νερό
στους δρόμους που περπάτησες θε' να 'ρθω
το δροσερό χαλάζι των ματιών σου για να πιω

Με ένα ζευγάρι μάτια φοβισμένα
και με μια αστροφώτιστη αγκαλιά
πες μου τι θα 'μαι αλήθεια εγώ χωρίς εσένα
και σε ποιά κόλαση θα ξοδευτώ ξανά

Μικρό κορίτσι με τα βήματα χαμένα
τυχαία γόνατα ξεκούρασαν τα οστά μου
μα πάντα θα 'ρχομαι απ' τ' άπειρο σε σένα
με το χαμόγελό σου στη ματιά μου.



ΜΙΚΡΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ

http://www.youtube.com/watch?v=88-qrpI6T80

Μουσική: Διάφανα Κρίνα - Στίχοι: Θάνος Ανεστόπουλος

Να ξημερώνει μέσα σου η ζωή μου
να 'χουν τα μάτια σου αλάτι απ' τα παλιά
να ξεφυσάει μέσα μου η πνοή σου
να 'χουν τα χέρια μου γεμίσει με πουλιά

Αλίμονο δε βρέχει στην αυλή μου
δεν έχει ο ήλιος σου τη θέρμη απ' τα παλιά
ας ήτανε να πλάγιαζα μαζί σου
να 'τανε η πρώτη και μαζί στερνή φορά

Γιατί να χάνομαι για πάντα στη φωνή σου
να κλείνουν οι πληγές μου μόνο με φιλιά

Δε θα δειπνήσω πια με τη μορφή σου
δε θα ζητήσω βάλσαμο απ' τα παλιά
θα μπω σε ένα πλοίο και θα ρωτήσω
στον άλλο κόσμο αν μοιράζουνε φιλιά

Αλίμονο δε βρέχει στην αυλή μου
δεν έχει ο ήλιος σου τη θέρμη απ' τα παλιά
ας ήτανε να πλάγιαζα μαζί σου
να 'τανε η πρώτη και μαζί στερνή φορά

Γιατί να χάνομαι για πάντα στη φωνή σου
να κλείνουν οι πληγές μου μόνο με φιλιά
έχει γεμίσει το μπουκάλι μου μ' αλήθειες
μα η καρδιά σου είναι ένα ψέμα απ' το βορρά

Ας είν' τα χέρια σου, τα μάτια και η ψυχή σου
να μ' αγκαλιάζουν αιώνια ψεύτικα
να με κοιτάνε φευγαλέα ερωτικά
να ξεφυσάει η πνοή σου απ' το βορρά.


(Να πω την αμαρτία μου πάντως, συμφωνώ με τα περί Tindersticks)

Xνούδι είπε...

"Επικίνδυνα εσωστρεφείς, αθεράπευτα σκοτεινοί, ασταμάτητα πειραματικοί"

Διαθέτουν όλα τα στοιχεία που χρειάζονται για να τους λατρέψω.

Όταν τους ανακάλυψα είχαν γίνει εμμονή.

Ο μπλε χειμώνας τους χρωμάτισε πολλούς δικούς μου και νομίζω πως είναι το μοναδικό ελληνικό συγκρότημα που έχω δει live τόσες πολλές φορές.

Μπράβο South. Τους έκανες το αφιέρωμα που τους πρέπει.

Τα φιλιά μου και όμορφη Κυριακή να έχεις.

αν ακούς είπε...

δεν ξέρω πόσα πρωινά έχω ξυπνήσει με το "έγινε η απώλεια συνήθειά μας" ίσως να συναγωνίζονται τους portishead σε αυτό.

δεν ξέρω πόσες φορές έχω ακούσει αυτό το μικρό διαμάντι το "κάτι σαράβαλες καρδιές", πόσες φορές έχουν τρίξει τα τζαμια του σπιτιού μου από την ένταση στο "βάλτε να πιούμε", "μπλε χειμώνας", "κυριακή των βαιων"...

είναι που αυτή η μπάντα κατάφερε να κάνει αυτούς που τους ακούν να ΔΙΑΒΑΣΟΥΝ τους στιχους τους.

εχω την αισθηση οτι θα πηγαίνω για πάντα στο ράφι με τα cd μου και θα παιρνω κάποιο δικο τους να ακουω. οσα χρονια κι αν περασουν...κι εχουν περασει ήδη τοσα.

μονο που πια δεν μπορω να τους βλεπω. λες να γερναω και να μην αντεχω τους θεατρινισμους και τις υπερβολες του Ανεστοπουλου;

λες south;

South Of The River είπε...

@Bright Φω

Λατρεμένες μουσικές δε θα πει τίποτα.

Και ναι, πρέπει να ήταν όλοι μαζί Θεσσαλονίκη τότε, αν δεν κάνω λάθος.

Χαιρετώ και θενκς που πέρασες...

@Negma

Λατρεμένες "Μέρες αργίας" Στελλί, κυριολεκτικά και μεταφορικά! Λατρεμένο "Απ' το απειρο σε σένα". Όσο για τα περί Tindersticks, είμαι 70-30 στο να διαφωνήσω. Η όποια μίμηση αφρούσε τον Ανεστόπουλο και τον Staples, μουσικά όμως δεν νομίζω ότι είναι ακριβώς έτσι. Τελος πάντων, τα λέμε και από κοντά αυτά! Και συμφωνώ στα περί ποίησης πάρα πολύ. Έστω και ένας! Φιλιά!

South Of The River είπε...

@Χνούδι

Αυτά και πολλά άλλα μας έκαναν να τους λατρεύουμε. Όσο για "Μπλε χειμώνα", όταν είχε βγει το "Κάτι σαράβαλες καρδιές" απορούσα γιατί δεν ονόμασαν τον δίσκο έτσι! Χαίρομαι που σου άρεσε! Φιλιά ψιτ!

@Αν ακούς

Δεν μπορώ να συμφωνήσω περισσότερο για το "Έγινε η απώλεια συνήθειά μας". Μεγάλη ζημιά!

Και θα συμφωνήσω για Ανεστόπουλο, έχει γίνει λίγο κουραστικός. Πάντα όμως από την μπάντα ξεχώριζω τον Παντελή Ροδοστόγλου, μεγάλος μπασίστας και στιχουργός! Πιστεύω ότι πάνω του πατούσε πάντα το γκρουπ!

Ευχαριστώ που πέρασες φίλε!

το Άρωμα του Τραγουδιού είπε...

Πρέπει να ήταν το ’94 όταν έρχεται ένας φίλος ροκάς και μου λέει ότι ανακάλυψε ένα καινούργιο συγκρότημα, τα «διάφανα κρίνα». Δε σου κρύβω ότι από μέσα μου (κι απέξω μου) είπα: «ωχ! Τι θ’ ακούσουμε πάλι…».

Όπως πολύ σωστά λες κι εσύ στο κείμενό σου, ήταν η εποχή που ροκ μπάντες ξεφύτρωναν από παντού. Με κάτι ευφάνταστα και πομπώδη ονόματα (ας μην αναφέρω παραδείγματα τώρα…), κάθε μήνα γεννιόταν και μια μπάντα, που ουσιαστικά δεν παρήγαγε κάποιο νέο ήχο, αλλά αναμασούσαν και αντέγραφαν επιτυχημένες συνταγές από Αγγλία, Αμερική και όχι μόνο (αυτές τις Τρύπες, πόσοι και πόσοι δεν προσπάθησαν να τους μιμηθούν! Με παταγώδη αποτυχία, φυσικά).

Τα «διάφανα κρίνα» όμως, είναι όντως μια ξεχωριστή περίπτωση (μαζί με τα «ξύλινα σπαθιά»). Ειλικρινά, δεν έχω να συμπληρώσω τίποτ’ άλλο. Τα είπες όλα με το κείμενό σου. Έμαθα πολλά γι’ αυτούς από αυτά που έγραψες. Για παράδειγμα, δε γνώριζα το πώς ξεκίνησαν. Τους γνώρισα πρώτα μέσα από το «κάτι σαράβαλες καρδιές» και αργότερα άκουσα το «έγινε η απώλεια συνήθειά μας».



«Βάλτε να πιούμε» τώρα.

Καλημέρα



ΥΓ: το Σαββατόβραδο το πέρασα στο live του Μιχάλη Σιγανίδη με τους Mode Plagal! ; Έπαθα μεγάλη πλάκα!!! Σε θυμήθηκα πολλές φορές. Όταν «πέσει» το δώρο του Πάσχα, έφυγα για το δισκοπωλείο…

Φιλιά

drunk tank είπε...

πρωτάκουσα τα Κρίνα μέσα από το κόκκινο βινύλιο του μαγικού βοτανιού.
έπαθα την πλάκα της ζωής μου! ισχυρότατο το σοκ σε μία περίοδο της ζωής μου που ακόμα ψαχνόμουν μουσικά και στιχουργικά!
έχω μάλιστα την τιμή και το ψώνιο να δηλώνω με ασφάλεια ότι τα Κρίνα ακούστηκαν πρώτη φορά σε μπαράκι στα Γιάννενα (Ίριδα) όταν έπαιξα μουσική για ένα σχολικό πάρτυ!
Όπως θα έχεις καταλάβει άλλωστε, με ακολουθούν και τους ακολουθω σε όλη αυτή τη διαδρομή.
Την πρωταπριλιά που μας πέρασε έπαιζαν στα Γιάννενα και δυστυχώς δεν μπόρεσα να είμαι εκεί.Ακόμα με στενοχωρεί αυτό.
Η τελευταία μου ανάμνηση από ζωντανή τους εμφάνιση είναι μάλιστα πολλά χρόνια πριν, το 2001 νομίζω, στο Όπερα στην Πάτρα, όπου εκμεταλευόμενος τη φιλία μου με τον ιδιοκτήτη του μαγαζιού και το γεγονός ότι αρθρογραφούσα σε φοιτητική εφημερίδα, μπήκα από την ώρα του sound check και έμεινα στο μαγαζί και με το πέρας της συναυλίας συζητώντας (όσο μπορούσαμε μετά από τόσες ώρες "καταναλώσεων") με τη μπάντα!Ακόμα θυμάμαι τον Ροδοστόγλου να με ρωτάει αν είχα τα κλειδιά του αυτοκινήτου του κοιτώντας το κενό!

Επίσης, ευτυχώς οι δυνατότητες του διαδικτύου είναι τέτοιες που στην κατοχή μου βρίσκονται κάποιες ραδιοφωνικές εκπομπές του Ανεστόπουλου και του Ροδοστόγλου, κάποια ακυκλοφόρητα κομμάτια και κάποια (κακής ποιότητος ήχου) Live.

Να είναι καλά τα παιδιά, να μας χαρίζουν πολλά ακόμα υπέροχα ποιήματα(γιατί τη μουσική τους και τη στιχουργική τους τη θεωρώ ποίηση) κι ας μας λένε εκείνοι που δεν καταλαβαίνουν μίζερους και ας αποκαλούν τις καρδιές μας σαράβαλες...

να είσαι καλά Πάνο


υγ: χθες βράδυ, επέστρεφα από Κέρκυρα (εκδρομή με τον ΠΑΣ), και όλο το Κυριακή των Βαΐων σκεφτόμουν. Ευχαριστώ που το έβαλες εδώ γιατί έτσι διαλυμένος που είμαι ξέχασα να το πάρω μαζί μου στη δουλειά!

South Of The River είπε...

@Μάκης

Έχει φοβερό ενδιαφέρον το πώς ξεκινάει κάποιος να ακούει κάτι, ειδικά όταν γίνεται μέσω γνωστών και φίλων!

Όντως η δουλειά που αφήνουν τα Κρίνα πίσω τους στο συνδυασμό μουσικής - ποίησης είναι πολύ ιδιαίτερη.

Όσο για Τρύπες φίλε, δεν πρόκειται απλά να τους αντιγράψει ποτέ κανείς όπως είπες. Εδώ και οι ίδιοι δεν ξέρω αν μπορούν να ξανα-κάνουν αυτά που έκαναν! Τόσο τεράστια ήταν!

Mode Plagal εκπληκτικοί ε; Φοβερές συναυλίες! Και εγώ σε live τους είχα πρωτοακούσει σε ένα φεστιβάλ κόμικς της Βαβέλ στο Γκάζι. Κι πήγε να μου πέσει η μπύρα απ' τα χέρια!

Θενκς που πέρασες! Φιλιά!

@Κων/νος Π.

Γιάννενα, Ίριδα, πότε θα τα πούμε εμείς;;; Συνομιλία με Κρίνα, έβγαλες καμιά άκρη;;; Πήρες τα κλειδιά του αυτοκινήτου του Παντελή; Χαχα. Μαγικό βοτάνι!

Κυριακή των Βαΐων λατρεμένο Κων/νε!
Χαίρομαι που ήρθε τότε που το ήθελες!

Φιλιά!

Ανώνυμος είπε...

αφού εσύ δεν μου κάνεις τη χάρη, φρόντισε η negma για μένα,χωρίς να το ξέρει!!

Αμαλί...

Sogian είπε...

Την καλησπέρα μου!

Και τα φιλιά μου!

admin είπε...

Πανούλη είτε είναι "μπλε χειμώνας" είτε ¨κυριακή των Βαϊων", "βάλτε να πιούμε".

Πότε θα κατέβεις τομάρι;

South Of The River είπε...

@Αμαλί

Καλό μου, αφού σου εξήγησα για ποιούς λόγους δεν ήθελα να ανεβάσω τις Μέρες Αργίας. Δεν πειράζει, διάβασέ το από δω!

Φιλάκια πολλά!

@Ένα πρόσωπο

Γιαννάκη καλησπέρα! Ούτε τα ελληνικά σου κάνουν; Τουλάχιστον άμα δεν ξέρεις άκου τα τραγουδάκια και πες απλά αν σου άρεσαν! Αλλά όπως θες! Φιλιά!

@Attakta

Ντινάκο, άμα κάτσω να σκεφτώ πόσες φορές "βάλαμε να πιούμε" μαζί ακούγωντας Κρίνα, θα μεθύσω... διαδικτυακά! Μ. Πέμπτη έρχομαι. Το νου σου!!!

F είπε...

Καλημέρα Πάνο μου!

Για άλλη μια φορά πολύ καλογραμμένο και με πολλές μνήμες για μένα, εποχή 2001 - 2002.

Σου στέλνω δύο ακόμη αποσπάσματα από τις Μέρες Αργίας του Διονύση Καψάλη, ένα πολύ μεγάλο ποίημα που τα Κρίνα έχουν μελοποιήσει ένα μόνο μέρος του.

Ι

Μέρες αργές, και πιο αργές αυτές του Οκτωβρίου
αυτές οι μέρες που περνούν επιβιώνω
μετά το έρωτα, την ποίηση τον πόνο
με λίγες μόνο αμυχές πρότερου βίου

Κυλούν οι ώρες σ' ένα πέλαγος Κυρίου
χάρτινοι κόσμοι κυματίζουν, επανδρώνω
παλιά απόρρητα γραμμένα σ' άλλο χρόνο,
κάτι κρυφούς εορτασμούς εργαστηρίου,

κι αύτανδρος μέσα μου βυθίζομαι. Πατέρα
άλλον δεν είδα να με θέλει πιο κοντά του
απ' τον απρόσιτο προσήγορο αιθέρα.

Κι όλα αυτά που κράτησα πατρώα και μητρώα
όσα μιλούσαν κι όσα σώπασαν αθρόα
καίνε στο ύπνο μια παράσταση θανάτου

ΙΙΙ

Κάποτε θα φτασα ψηλά στην ομορφιά
ακόμη βλέπω το κενό να κατεβάζει
πυρακτωμένο φως, κι ο ύπνος αποστάζει
πυρήνες κόσμου γαληνεύοντας βαθιά

Μα τόσο κόπος, τόσος θάνατος παρείλκε
έτσι κι αλλιώς ο τόπος θα πιανε τραγούδι
μόλις αμίλητος στα χείλη σαν το χνούδι
κι αρκούσε λίγος Σολωμός ή λίγος Ριλκε.

Ότι ευτύχησα να πάθω περιττεύει,
ότι καρπώθηκα νωρίς με καταργεί
ένα απόγευμα ζωής να με μαγεύει

μια καλοσύνη της ακάλεστης και αργή,
και το τραγούδι ανεπίδοτο θα ανέβει
μέσα σε νάρκη φθινοπώρου και σιγή.

South Of The River είπε...

@F

Καλημέρα Δάσκαλε. Ξέρω ότι έχεις πολλές και έντονες μνήμες, ειδικά απ' το 2001 που έκαναν την περιοδεία στην Ελλάδα με τις 101 συναυλίες!!! Περιμένωωωω!!!

Το ποίημα είναι όντως εξαιρετικό! Ευχαριστώ!

Φιλιά!

F είπε...

101 συνολικά μέσα σ' εκείνη τη χρονιά.

Εγώ είχα τη χαρά να δουλέψω με τα παιδιά μόνο στην καλοκαιρινή περιοδεία: 17 συναυλίες σε 21 μέρες.

Όμορφη εποχή.

South Of The River είπε...

@F

101 συναυλίες σε μια χρονιά! 17 σε 21 μέρες! Σούπερ. Όμορφη εποχή όντως. Πολύ τυχερός δάσκαλε!

Ανώνυμος είπε...

Μου προξένησαν τεράστια εντύπωση ακούγοντας το Έγινε η απώλεια συνήθεια μας.Απο τότε κάθε φορά που τον 'επισκέφθομαι' είναι η ίδια ανατριχίλα!
Η συνέχεια ήταν εξίσου εντυπωσιακή.
Η εμμονή τους να κυκλοφορούν οι δίσκοι 'και' σε βινύλιο είναι κάτι που θέλω να επισημάνω ιδιαίτερα.
Να σημειώσω και το δισκάκι που συνόδευε το fanzine fractal (πόσο λείπει ένα τέτοιο περιοδικό)
Εκείνο που είναι εντυπωσιακό είναι ότι στα live τους ο κόσμος τραγουδά όλους τους στίχους με μια φωνή δημιουργώντας κλίμα εκκλησίας.
Επίσης έχουν πιστό πυρήνα οπαδών που τους ακολουθούν σε κάθε βήμα.
Μια ιδιαίτερη live σύμπραξη ήταν με τα 'garage'κορίτσια Meanie Geanies.Θυμάμαι το ξάφνιασμα του κόσμου όταν στον αέρα της Πετρούπολης τραγουδούσα με έναν φίλο και μας κοίταζαν σαν κάτι 'ξένο'.
Σε αφήνω με ΄ΑΥΤΟ ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΣΕΝΑ΄:
Αυτό το τραγούδι δεν είναι για σένα

μιλάει για ένα μικρό ξωτικό

μιλάει για ένα τραίνο με χαλασμένα φρένα

σ'ένα ταξίδι χωρίς γυρισμό



Αυτό το τραγούδι δεν είναι για σένα

μιλάει για αυτους που μένουν παιδιά

για ανθρώπους που τα χουνε χαμένα

και μετράνε ρυτίδες σε λευκά κελλιά



Αυτό το τραγούδι δεν είναι για σένα

μιλαει για φίλους μου παιδικούς

που απόμειναν στάχτη δίπλα στις ράγες

σαν μνήμες χαμένες απο άγριους καιρούς



Αυτό το τραγούδι δεν είναι για σένα

μιλάει για θυσίες και σταυρούς

κατάλαβες πράγματα που σου είναι ξένα

αυτό το τραγούδι δεν είναι για σένα

και για κανέναν

Θα τα ξαναπούμε...
Κώστας ΄The Fuzzy Snail΄

South Of The River είπε...

@Κώστας "The Fuzzy Snail"

Μεγάλη παράλειψη η εμμονή τους σε βινύλιο. Θενκσ φίλε. Meanie Geanies και Κρίνα; Αλήθεια;

Αυτό το τραγούδι δεν είναι για σένα! Αγαπημένο!

Φιλιά!

Y. K. είπε...

αγαπημενα τα κρινα. διαφανα και κοκκινα ταυτοχρονα.
το "εγινε η απωλεια συνηθεια μας" ηταν ο πρωτος τους δισκος που επεσε στα χερια μου κι αυτο λογω τιτλου(μα πως να αγνοησεις εναν τετοιο τιτλο??)
τον ελιωσα απο το πρωτο μεχρι το τελευταιο του τραγουδι και μου ειναι δυσκολο να τα καταταξω με σειρα προτιμησης..!
να εισαι καλα south και να γραφεις ετσι ομορφα και με συναισθημα για μουσικες και δισκους-ποιηματα!
καλησπερες

F είπε...

Χρόνια καλά κι ευτυχισμένα Πάνο μου!

να είσαι πάντα καλά και να φέρνεις όμορφες μουσικές.

Φιλιά

South Of The River είπε...

@Alicia

Καλώς την στα μέρη μας! Έτσι είναι με τα κρίνα. Απλά αδυνατούμε να τους αγνοήσουμε.

Ευχαριστώ που πέρασες!

@F

Θενκς δάσκαλε και ανταποδίδω. Έρχονται κι άλλες μουσικές. Δυνατές!

admin είπε...

poy eisai file moy? eimai me ntino sto spiti toy kai kaname tin kouventa sou! ola kala? tora pou ematha gia to blog sou tha to episkeptomai pio sixna! an kai opos gnorizeis ta mousika mas gousta geitroneyoun alla den simpiptoun.
kala na pernas file mou kai tha ta ksanapoume!!!
iraklis raikos