Τα Ξύλινα Σπαθιά - Θα' θελα νά 'μουν σαν εσένα...

«...θά ‘θελα νά ‘μουν σαν εσένα, έρημος φάρος, πάνω σε βράχια φαγωμένα,
νά ‘χει χρόνια να περάσει από μπροστά μου το καράβι μα εγώ,
ν’ αναβοσβήνω κάθε βράδυ,
θά ‘θελα νά ‘μουν σαν εσένα, ιστιοφόρο με τα πανιά του ανοιγμένα,
να μη λυπάμαι, να μην καταλαβαίνω, αυτούς που με πετάνε στη φωτιά
να τους ζεσταίνω...»

Πάνε μέρες πολλές που οι στίχοι αυτοί στριφογυρίζουν στο μυαλό μου, που δημιουργούν μια δίνη που ρουφάει κάθε μου σκέψη. Θυμήθηκα ότι είναι από το «Σαν εσένα», από τον τελευταίο – αν δεν κάνω λάθος – δίσκο τους, «Ένας κύκλος στον αέρα» του 2001. Κάπως έτσι έφτασα εδώ, να αναρτώ την ιστορία ενός μεγάλου και καινοτόμου ελληνικού συγκροτήματος, του πιο δυνατού παντρέματος της ηλεκτρονικής με το ροκ. Είναι τα Ξύλινα Σπαθιά.

Δημιουργήθηκαν και αυτοί στην... ροκομάνα Θεσσαλονίκη, κάπου στα 1993, με μπροστάρη το πρώην «Μωρό στη φωτιά» (την πιο αξιόλογη ελληνική προσπάθεια για πανκ) Πάυλο Παυλίδη σε φωνή και κιθάρα, τον Βασίλη Γκουνταρούλη στα πλήκτρα, τον Πάνο Τόλιο των «Απροσάρμοστων» του μεγάλου Σιδηρόπουλου στα τύμπανα (αδεφός του Γιώργου που έπαιζε τύμπανα στις «Τρύπες») και τον Χρήστο Τσαπράζη στο μπάσο. Οι εμφανίσεις τους σε clubs της πόλης είχαν ξεκινήσει δειλά δειλά, ενώ την ίδια χρονιά ξεκινάνε τις προσπάθειες για την ηχογράφηση του πρώτου τους άλμπουμ. Όπως και γίνεται, από την Ano Kato Records. Το όνομα αυτού: «Ξεσσαλονίκη». Και όλη η χώρα θορυβείται για τα καλά, άσχετα εάν στο πρώτο τους live στην Αθήνα έχουν κοινό μόλις 100 άτομα!

Δύο χρόνια αργότερα δίνουν ένα αξέχαστο Live στον θρυλικό «Μύλο», ενώ παράλληλα ξεκινάνε την δημιουργία του δεύτερου άλμπουμ τους, του «Πέρα απ΄τις πόλεις της ασφάλτου», αυτή τη φορά με τη Virgin. Τονίζω τα των εταιρειών διότι η μπάντα στο ξεκίνημά της ακόμα βρέθηκε αντιμέτωπη με μια πολύ άσχημη κατάσταση: ενώ το άλμπουμ κυκλοφόρησε κανονικά και μάλιστα πούλησε 2000 κόπιες την πρώτη μέρα κυκλοφορίας του στην Αθήνα, το γκρουπ μπλέκει σε μια δικαστική διαμάχη με την Ano Kato. Λίγους μήνες αργότερα τα Σπαθιά δικαιώνονται και το άλμπουμ επανακυκλοφορεί κανονικά. Μέσα από «Φωτιές στο λιμάνι» και κρατώντας «Λιωμένα παγωτά», ο δίσκος γίνεται χρυσός με μεγάλη άνεση!

1997 και η μπάντα πλέον έχει καθιερωθεί για τα καλά, μέσω δυο πολύ καλών δίσκων και μιας σειράς αμέτρητων συναυλιών σε Ελλάδα και Κύπρο. Μπαίνουν στο στούντιο για το «Μια ματιά σαν βροχή», όπου μετά την κυκλοφορία του οργώνουν ξανά τη χώρα, με αποκορύφωμα τη συναυλία στο Θέατρο Βράχων του Βύρωνα. Από κάτω παραληρούσαν 8000 άνθρωποι! Στην εκπνοή της χρονιάς και έπειτα από πρόσκληση του MTV δίνουν συναυλία στο club H.Q. του Λονδίνου.

Λίγες μέρες μετά, μπήκε η πιο σημαντική χρονιά για τις ζωές των παιδιών αυτών. Όχι λόγω των τριών sold out συναυλιών στο επίσης θρυλικό «Ρόδον» και άλλων δύο στον «Μύλο», ούτε λόγω της κατακόρυφης αύξησης των πωλήσεών τους. Αλλά λόγω του ότι το καλοκαίρι σαπορτάρουν την για πολλούς μεγαλύτερη μπάντα όλων των εποχών. Στα μέσα Σεπτέμβρη τα Ξύλινα Σπαθιά «ανοίγουν» τους Rolling Stones στο ΟΑΚΑ. Δεν μπορώ να φανταστώ ότι ένιωσαν ή θα νιώσουν ποτέ μεγαλύτερη συγκίνηση, περισσότερα ρίγη να τους διαπερνούν.

Με ταπεινοφροσύνη σαν να μην είχε συμβεί τίποτα από όλα αυτά, τα Σπαθιά συνεχίζουν να γράφουν τραγούδια καινούργια, να βλέπουν το ροκ μέσα από ηλεκτρονικά πρίσματα, να διοργανώνουν συναυλίες και περιοδείες σε Ελλάδα και Κύπρο. Τίποτα δεν είχε αλλάξει και όλα ήταν διαφορετικά! Και όλα δονούνται ξανά με το cd single «Τώρα αρχίζω και θυμάμαι».

Τον Σεπτέμβριο του 2001 το γκρουπ ηχογραφεί το τέταρτο και τελευταίο στούντιο άλμπουμ του, το εκπληκτικό «Ένας κύκλος στον αέρα». Τραγούδια όπως το ρυθμικό «Τι Περιμένουν», το γκαζιάρικο «Πάρε Με Μαζί Σου», το νοσταλγικό «Χάρτινος Ουρανός», το ταξιδιάρικο «Σαν Εσένα», ούτε ξέρω για πόσο καιρό ακόμα θα μπλέκονται ανάμεσα στα δόντια μας... Ωστόσο η πολύ αξιόλογη πορεία του Παυλίδη με τους B-Movies πλέον μας δίνει διαρκώς γεύσεις και μυρωδιές από Σπαθιά.

Δεν έχω να γράψω κάτι που να περιγράφει την συγκίνηση που νιώθω όταν ακούω ή σκέφτομαι τα Ξύλινα Σπαθιά. Συγκίνηση που με τυλίγει ακόμα και τώρα που απλά γράφω γι’ αυτούς. Μόνο μερικούς στίχους του Παύλου Παυλίδη...

«Κάποιος πλησιάζει σα να θέλει να μου πει

μη με ρωτάς αν η αγάπη ανασταίνει,

μου είπε κάποιος κάποτε το είδε να συμβαίνει,θυμήσου,

τότε που σ'άφησαν μονάχο τον σκορπιό,

που βρήκες όταν σήκωσες το βράχο,

το βράχο, που επάνω του το κάστρο φτάνει,

στους ουρανούς,για ναύτες σαν κι αυτούς λιμάνι,κάνει

να ακούγεται κι αυτό το βράδυ

ο ήχος απ'τα κέρματα που ρίχνει στο πηγάδι η μοίρα,

θυμάμαι τ'αρωμά της,

τους σκύλους που ησυχάζανε κάτω απ'τα βλέμματά της

πήγαινε δε θα το μετανιώσεις

πες της πως ήρθες εσύ και θα το νιώσεις

θα νιώσεις στο πλάι σου την πνοή της

μια νύχτα με πανσέληνο στο ιπτάμενο χαλί της...»