8 Φεβ 2008

Τα Ξύλινα Σπαθιά - Θα' θελα νά 'μουν σαν εσένα...


«...θά ‘θελα νά ‘μουν σαν εσένα, έρημος φάρος, πάνω σε βράχια φαγωμένα,
νά ‘χει χρόνια να περάσει από μπροστά μου το καράβι μα εγώ,
ν’ αναβοσβήνω κάθε βράδυ,
θά ‘θελα νά ‘μουν σαν εσένα, ιστιοφόρο με τα πανιά του ανοιγμένα,
να μη λυπάμαι, να μην καταλαβαίνω, αυτούς που με πετάνε στη φωτιά
να τους ζεσταίνω...»

Πάνε μέρες πολλές που οι στίχοι αυτοί στριφογυρίζουν στο μυαλό μου, που δημιουργούν μια δίνη που ρουφάει κάθε μου σκέψη. Θυμήθηκα ότι είναι από το «Σαν εσένα», από τον τελευταίο – αν δεν κάνω λάθος – δίσκο τους, «Ένας κύκλος στον αέρα» του 2001. Κάπως έτσι έφτασα εδώ, να αναρτώ την ιστορία ενός μεγάλου και καινοτόμου ελληνικού συγκροτήματος, του πιο δυνατού παντρέματος της ηλεκτρονικής με το ροκ. Είναι τα Ξύλινα Σπαθιά.

Δημιουργήθηκαν και αυτοί στην... ροκομάνα Θεσσαλονίκη, κάπου στα 1993, με μπροστάρη το πρώην «Μωρό στη φωτιά» (την πιο αξιόλογη ελληνική προσπάθεια για πανκ) Πάυλο Παυλίδη σε φωνή και κιθάρα, τον Βασίλη Γκουνταρούλη στα πλήκτρα, τον Πάνο Τόλιο των «Απροσάρμοστων» του μεγάλου Σιδηρόπουλου στα τύμπανα (αδεφός του Γιώργου που έπαιζε τύμπανα στις «Τρύπες») και τον Χρήστο Τσαπράζη στο μπάσο. Οι εμφανίσεις τους σε clubs της πόλης είχαν ξεκινήσει δειλά δειλά, ενώ την ίδια χρονιά ξεκινάνε τις προσπάθειες για την ηχογράφηση του πρώτου τους άλμπουμ. Όπως και γίνεται, από την Ano Kato Records. Το όνομα αυτού: «Ξεσσαλονίκη». Και όλη η χώρα θορυβείται για τα καλά, άσχετα εάν στο πρώτο τους live στην Αθήνα έχουν κοινό μόλις 100 άτομα!

Δύο χρόνια αργότερα δίνουν ένα αξέχαστο Live στον θρυλικό «Μύλο», ενώ παράλληλα ξεκινάνε την δημιουργία του δεύτερου άλμπουμ τους, του «Πέρα απ΄τις πόλεις της ασφάλτου», αυτή τη φορά με τη Virgin. Τονίζω τα των εταιρειών διότι η μπάντα στο ξεκίνημά της ακόμα βρέθηκε αντιμέτωπη με μια πολύ άσχημη κατάσταση: ενώ το άλμπουμ κυκλοφόρησε κανονικά και μάλιστα πούλησε 2000 κόπιες την πρώτη μέρα κυκλοφορίας του στην Αθήνα, το γκρουπ μπλέκει σε μια δικαστική διαμάχη με την Ano Kato. Λίγους μήνες αργότερα τα Σπαθιά δικαιώνονται και το άλμπουμ επανακυκλοφορεί κανονικά. Μέσα από «Φωτιές στο λιμάνι» και κρατώντας «Λιωμένα παγωτά», ο δίσκος γίνεται χρυσός με μεγάλη άνεση!

1997 και η μπάντα πλέον έχει καθιερωθεί για τα καλά, μέσω δυο πολύ καλών δίσκων και μιας σειράς αμέτρητων συναυλιών σε Ελλάδα και Κύπρο. Μπαίνουν στο στούντιο για το «Μια ματιά σαν βροχή», όπου μετά την κυκλοφορία του οργώνουν ξανά τη χώρα, με αποκορύφωμα τη συναυλία στο Θέατρο Βράχων του Βύρωνα. Από κάτω παραληρούσαν 8000 άνθρωποι! Στην εκπνοή της χρονιάς και έπειτα από πρόσκληση του MTV δίνουν συναυλία στο club H.Q. του Λονδίνου.

Λίγες μέρες μετά, μπήκε η πιο σημαντική χρονιά για τις ζωές των παιδιών αυτών. Όχι λόγω των τριών sold out συναυλιών στο επίσης θρυλικό «Ρόδον» και άλλων δύο στον «Μύλο», ούτε λόγω της κατακόρυφης αύξησης των πωλήσεών τους. Αλλά λόγω του ότι το καλοκαίρι σαπορτάρουν την για πολλούς μεγαλύτερη μπάντα όλων των εποχών. Στα μέσα Σεπτέμβρη τα Ξύλινα Σπαθιά «ανοίγουν» τους Rolling Stones στο ΟΑΚΑ. Δεν μπορώ να φανταστώ ότι ένιωσαν ή θα νιώσουν ποτέ μεγαλύτερη συγκίνηση, περισσότερα ρίγη να τους διαπερνούν.

Με ταπεινοφροσύνη σαν να μην είχε συμβεί τίποτα από όλα αυτά, τα Σπαθιά συνεχίζουν να γράφουν τραγούδια καινούργια, να βλέπουν το ροκ μέσα από ηλεκτρονικά πρίσματα, να διοργανώνουν συναυλίες και περιοδείες σε Ελλάδα και Κύπρο. Τίποτα δεν είχε αλλάξει και όλα ήταν διαφορετικά! Και όλα δονούνται ξανά με το cd single «Τώρα αρχίζω και θυμάμαι».

Τον Σεπτέμβριο του 2001 το γκρουπ ηχογραφεί το τέταρτο και τελευταίο στούντιο άλμπουμ του, το εκπληκτικό «Ένας κύκλος στον αέρα». Τραγούδια όπως το ρυθμικό «Τι Περιμένουν», το γκαζιάρικο «Πάρε Με Μαζί Σου», το νοσταλγικό «Χάρτινος Ουρανός», το ταξιδιάρικο «Σαν Εσένα», ούτε ξέρω για πόσο καιρό ακόμα θα μπλέκονται ανάμεσα στα δόντια μας... Ωστόσο η πολύ αξιόλογη πορεία του Παυλίδη με τους B-Movies πλέον μας δίνει διαρκώς γεύσεις και μυρωδιές από Σπαθιά.

Δεν έχω να γράψω κάτι που να περιγράφει την συγκίνηση που νιώθω όταν ακούω ή σκέφτομαι τα Ξύλινα Σπαθιά. Συγκίνηση που με τυλίγει ακόμα και τώρα που απλά γράφω γι’ αυτούς. Μόνο μερικούς στίχους του Παύλου Παυλίδη...

«Κάποιος πλησιάζει σα να θέλει να μου πει
μη με ρωτάς αν η αγάπη ανασταίνει,
μου είπε κάποιος κάποτε το είδε να συμβαίνει,θυμήσου,
τότε που σ'άφησαν μονάχο τον σκορπιό,
που βρήκες όταν σήκωσες το βράχο,
το βράχο, που επάνω του το κάστρο φτάνει,
στους ουρανούς,για ναύτες σαν κι αυτούς λιμάνι,κάνει
να ακούγεται κι αυτό το βράδυ
ο ήχος απ'τα κέρματα που ρίχνει στο πηγάδι η μοίρα,
θυμάμαι τ'αρωμά της,
τους σκύλους που ησυχάζανε κάτω απ'τα βλέμματά της
πήγαινε δε θα το μετανιώσεις
πες της πως ήρθες εσύ και θα το νιώσεις
θα νιώσεις στο πλάι σου την πνοή της
μια νύχτα με πανσέληνο στο ιπτάμενο χαλί της...»

29 άκουσαν τις μουσικές...:

admin είπε...

Μαζί με τις Τρύπες οι κορυφαίες ελληνικές μπάντες. Αυτό που τους έκανε μοναδικούς - όπως τόνισες - ήταν το εκπληκτικό πάντρεμα του ροκ με την ηλεκτρονική μουσική.
Ιδιαίτερα ο Παυλίδης είναι από τις μεγαλύτερες μορφές του ελληνικού ροκ, και συνεχίζει να μας δίνει αριστουργήματα ( το "Μόχα" μου έρχεται πρώτο..). Οι εικόνες των στίχων του είναι μοναδικές, και τώρα που διάβασα τα στιχάκια που έγραψες, γλυκές αναμνήσεις ξεπρόβαλαν..Φιλιά!

South Of The River είπε...

@attacta

Ίσως να το γράφω για δεύτερη φορά γιατί το πισι κάνει νούμερα.

Πότε πρόλαβες Ντινάκο; Πριν 10΄ έκανα την ανάρτηση!

Όπως τα λες είναι. Μεγάλη μπάντα, μεγάλος Παυλίδης. Και ο μόχα κομματάρα.

Θυμάμαι πολλά φίλε. Πάρα πολλά. ΠΟλλές αναμνήσεις. Θυμάσαι;;;;;

Θενκς τομάρι. Θα τα πούμε. Φιλιά!

Chryssa είπε...

ΑΓΑΠΑΜΕ ΞΥΛΙΝΑ ΣΠΑΘΙΑ...
ΣΑΝ ΝΑ ΑΚΟΥΩ ΞΑΝΑ ΤΑ 5 ΠΑΙΔΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΜΟΥ ΠΟΥ ΠΑΙΖΟΥΝ ΚΙΘΑΡΕΣ ΚΑΙ ΝΤΡΑΜΣ ΚΑΙ ΧΤΥΠΙΟΣΑΝΤΟ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ. ΕΚΑΝΑ ΚΑΙ ΦΩΝΗΤΙΚΑ ΤΟΤΕ (ΜΕΓΑΑΑΛΗ ΚΑΡΙΕΡΑ ΣΤΗΝ ΠΙΣΤΑ).
ΤΙΣ ΠΙΟ ΩΡΑΙΕΣ ΚΑΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΕΣ ΜΟΥ ΣΤΙΓΜΕΣ ΤΙΣ ΧΡΩΣΤΩ ΣΤΙΣ ΜΟΥΣΙΚΕΣ ΑΥΤΕΣ...ΤΙΣ ΠΙΟ ΑΘΩΕΣ ΚΑΙ ΑΝΕΜΕΛΕΣ.

ΑΚΟΥΩ ΑΚΟΜΑ. ΚΑΙ ΚΡΙΝΑ ΚΑΙ ΤΡΥΠΕΣ ΚΑΙ ΠΑΥΛΟ ΚΑΙ ΕΝΔΕΛΕΧΕΙΑ.

ΧΑΙΡΟΜΑΙ ΠΟΥ ΕΠΕΣΤΡΕΨΕΣ. ΕΙΔΑ ΚΑΙ ΤΕΛΕΙΑ ΤΑΙΝΙΑ ΠΡΙΝ ΚΑΙ ΕΤΣΙ ΧΑΙΡΟΜΑΙ ΔΙΠΛΑ.

ΓΙΑΣΕΜΑΚΙ ΚΑΙ ΑΠΟ ΔΩ ΛΟΙΠΟΝ.

ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ.

αν ακούς είπε...

οπως το ειπες συγκινηση.

σεμπτεβρης του 95. πλαζ του εοτ στη πατρα. σε ροκ φεστιβαλ, εχουν ερθει με ενα σαραβαλο αυτοκινητο και βγαινουν στη σκηνη και με παιρνουν μαζι τους για παντα.

παρουσιαζομαι φανταρος το νοεμβρη και στην αδεια ορκομωσιας το βραδυ παιζουν στο drum, ενα μικρο ροκ μπαρ που στοιβαχτηκαμε 300 ανθρωποι ενω ζητημα να χωρουσε 200. δεν θα ξεχασω ποτε τι συνεβη εκεινο το βραδυ. 300 ατομα μια μαζα να χορευουν και ο παυλιδης χωρις φανελα να "αιωρειται". οι δισκοι τους τοτε ειχαν μπλοκαριστει λογω των δικαστηριων μα ολοι μας ξεραμε απ'εξω τα τραγουδια τους.

απο τοτε παντα βρισκομουν στις συναυλιες τους και ακομα και τωρα τους νοιωθω φιλους μου.

Negma είπε...

Συγκίνηση και αναμνήσεις...

Λίγο και τα σχόλια των παιδιών από πάνω...

Λίγο που είναι και Σάββατο και (για μένα!) μαύρο χάραμα...

Βάρυνα κάπως!

Ένα μεγάλο λάθος... τότε. Και επειδή έχω συνδυάσει κανά δυό μεγάλες επιτυχίες που χαλούσαν κόσμο τότε, με το "τότε μεγάλο λάθος", ψιλοχαλάστηκα...

Αλλά τελικώς δεν πειράζει. Καλό είναι να τα θυμόμαστε που και που, μπας και βάλουμε κάποια στιγμή επιτέλους μυαλό και δεν τα επαναλάβουμε.

Ένα τραγούδι που αγαπούσα πολύ "τότε" και το αφιέρωνα σε λάθος άνθρωπο, το αφιερώνω τώρα εδώ, στην όμορφη αυτή παρέα, για να το εξαγνίσω...

Να έχω να θυμάμαι άλλα πράγματα πλέον όταν το ακούω:


ΦΩΤΙΑ ΣΤΟ ΛΙΜΑΝΙ

Θα 'μαι πάντα εγώ μες το όπλο σου σφαίρα
να σκοτώνεις αυτούς που σκοτώνουν τη μέρα
Με τα μαύρα γυαλιά και το άσπρο φουστάνι
να κοιτάς μακριά τη φωτιά στο λιμάνι.

Ξέρω ένα παιδί που μου λέει πως σε ξέρει
ότι είχατε δει ένα τρελό καλοκαίρι
στο κομμάτι που λείπει απ' το σπασμένο καθρέφτη,
στο λιμάνι φωτιά, τον ήλιο πάλι να πέφτει

Κόκκινα σύννεφα στον ουρανό κι εσύ γελάς...

Γελάς καθώς το πλοίο πλησιάζει σαν θηρίο
και μου λες λοιπόν θυμίσου
μη πετάξεις τη ζωή σου στα σκυλιά

Θα 'μαι πάντα εγώ μες το όπλο σου σφαίρα
να χτυπάς το νερό, να χτυπάς τον αέρα
να θυμάσαι ξανά όσα είχαμε κάνει
τις φωτιές στα ντεπώ, τη φωτιά στο λιμάνι

Κόκκινα σύννεφα στον ουρανό κι εσύ γελάς...

Γελάς καθώς το πλοίο...

Γελάς γιατί σε θέλω κατεβάζεις το καπέλο
και μου λες λοιπόν θυμίσου
σαν ταινία η ζωή σου να κυλά

Ξέρω ένα παιδί που μου λέει πως σε ξέρει
ότι είχατε δει ένα τρελό καλοκαίρι
στο κομμάτι που λείπει απ' το σπασμένο καθρέφτη,
στο λιμάνι φωτιά, τον ήλιο πάλι να πέφτει


Φιλούμπες μελαγχολικές και αγουροξυπνημένες!!!

South Of The River είπε...

@Χρυσόψαρο

Ακούμε και θα ακούμε για πάντα Τρύπες, Σπαθιά, Κρίνα, Παύλο κλπ κλπ και όπως μου είχες γράψει στις Τρύπες, απλά ΔΕΝ ΘΑ ΤΟΥΣ ΞΕΠΕΡΑΣΟΥΜΕ ΠΟΤΕ!!!!!!! ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΓΟΥΣΤΑΡΟΥΜΕ ΓΙ' ΑΥΤΟ.

Φιλιά ψαράκι!

@Αν ακούς

Μ΄αρέσεις φίλε. Τέτοιες αναμνήσεις. Μοναδικές. Τα τρελά στριμωξίδια και άπειρες ταλαιπωρίες... Νιώθω ότι είμαστε πολύ τυχεροί.

Καλημέρες!!!

@Negma

Αρε Στελλίτσα. Και νά 'ξερες πόσα ακόμα τραγούδια θα αφιερώσουμε σε άτομα που θα αποδειχθεί ότι ήταν λάθος! Αυτή είναι η μαγεία τους όμως. Έτσι δεν είναι;;;

Δεν έχω να σου πω κάτι άλλο για την "λάθος" αφιέρωση που έκανες κάποτε! Μόνο ότι ακούω τώρα το κομμάτι που κανονικά θα ακούγατε και σεις αν δεν γ...ταν το Gcast, τον Βράχο. Οπότε...

"...στέκομαι στην πόρτα σου μπροστά,
και διαβάζω ένα μήνυμα γραμμένο με μαχαίρι,
ότι έπρεπε να φύγουνε ξανά,
ότι τώρα διασχίζουν το μεγάλο μεσημέρι...
Άσε τη ζωή να λιώνει, μέσα στα χέρια της σα χιόνι..."

Φιλάκια!!!

South Of The River είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
South Of The River είπε...

Ξαναδιαβάζω τα σχόλια των παιδιών και παρατηρώ ότι όλοι χρησιμοποίησαν τη λέξη "συγκίνηση" γι΄αυτή τη μπάντα, όπως και εγώ, στο κλείσιμο της ανάρτησης. Τυχαία άραγε πλυμμήρησε όλους το ίδιο συναίσθημα; Τα τραγούδια τους "πείραζαν" πολύ συγκεκριμένα κουμπιά!!!

Θυμήθηκα τον Σαλίγκαρο το καλοκαίρι, στη συναυλία στο Ελληνικό με Παυλίδη, Σαδίκη, Κρίνα, Last Drive και Αγγελάκα με Επισκέπτες, που μετά τον Παυλίδη με τους B-Movies συζητούσαμε το πόσο μας θύμισε Σπαθιά, συζητούσαμε για όλα αυτά που μας ξύπνησε!!! Και επαναλαμβάνω, νιώθω πολύ τυχερός για όλα αυτά!

Και, Χρύσα, οι Ενδελέχεια είναι για μένα η πιο αδικημένη μπάντα της Ελλάδας. Τα παιδιά ήταν πολύ χαρισματικά (λέω ήταν γιατί δεν ξέρω αν υφίστανται ακόμα)!

Περιμένω οπωσδήποτε δυνατά σχόλια από Fuzzy Snail, Χνούδι και Drunk Tank. Οπωσδήποτε!!!

Αυτά!

Chryssa είπε...

Να πω και κάτι άλλο, μεγαλώνοντας άλλαξα παρέες, ιδέες, όνειρα. Δεν ξέρω σε πόσα απο αυτά αναγνωρίζω τον παλιό αγαπημένο μου εαυτό.
Οι νότες των Συγκεκριμένων συγκροτημάτων με γυρνάνε πίσω και νιώθω ξανά πιό αληθινή και δυνατή, στηριζόμενη στις πατερίτσες της εφηβείας. Εκεί σίγουρα αναγνωρίζω τα θέλω μου. Και ξεκουράζομαι απο τη διαολεμένη καθημερινότητα.

Άρα μάλλον λειτουργούν σαν γέφυρα. Ευεργετικά.

Μετάνιωσα που άφησα το σχολικό μου συγκρότημα. Τα παιδιά συνεχίζουν.

Φιλί ξανά.

Μια μέρα θα κάνω μεγάλο πάρτυ και θα παίξουμε τέλειες μουσικές. Υπόσχεση.

Negma είπε...

http://www.youtube.com/watch?v=hCuou8TaJcA

South Of The River είπε...

@Χρύσα

Μεγαλώνοντας όλοι αλλάξαμε - αλλάζουμε παρέες, ιδέες, όνειρα. Είναι το υγειές πιστεύω. Προσωπικά οι γλυκές και δυνατές αναμνήσεις που ξυπνάνε τέτοιες μουσικές δεν τις θεωρώ πατερίτσες, αλλά μια καλή αφορμή να "γυρίσω πίσω και να πάρω φόρα". Και μ'αρέσει να το κάνω αυτό!

Αναγνωρίζω (προσπαθώ) τα θέλω μου κάθε στιγμή και όχι μόνο τότε! Και η καθημερινότητα είναι διαολεμένη επειδή εμείς την κάνουμε έτσι. Η καθημερινότητα είμαστε εμείς. Μην την κατηγορούμε διαρκώς λες και είναι ζωντανός οργανισμός που απλά ρουφάει... ζωές!

Τιιιι έκανες εσύ στο σχολικό συγκρότημα; Δεν τα ξέρουμε αυτά!

Όσο για το πάρτυ, μόλις δεσμεύτηκες δημοσίως!!!

Φιλί πίσω!!!

@Negma

Τέλειο το βιντεάκι Στελλίτσα. Ευχαριστώ.

@All

Το λινκ που παρέθεσε η Negma είναι βιντεάκι από live εκτέλεση του "Βράχου". Επίσης προτείνω οπωσδήποτε να επισκεφθείτε τον attacta (βλ. λινκ δίπλα) να ακούσετε από το podcast του την ιστορία του ναύτη του "Μόχα" από τον Παυλίδη. Είναι εκπληκτικό τραγούδι!!!

Χαιρετώ για την ώρα!!!

Chryssa είπε...

ΧΑ!!!

Και εγώ θέλω γυρίσω-πίσω-πάρω-φόρα.
ΠΟΛΥ! Να το ζω ξανά όπως τότε που ήταν όλα πιο έντονα. Αν έχεις τη συνταγή πες τη.

Μεγάλη συζήτηση αυτή...

Καλή Κυριακή.

Φιλί χαμογελαστό.

South Of The River είπε...

@Χρύσα

Άλλος έχει το όνομα (χρυσόψαρο) και άλλος τη χάρη. Μόλις είδα ότι είχες ήδη γράψει παραπάνω τι έκανες στο συγκρότημα, όταν εξιστορούσες τις μέρες δόξας ως leadsinger...

Όσο για τη συνταγή... μοιάζει με εκείνες που έχουν άλλες αντίστοιχες λειτουργίες: απλά δεν υπάρχει!

Φιλί και σε σένα Κυριακάτικο (σκεπτικό).

Unknown είπε...

Καλώς σε βρίσκω στο όμορφο σπίτι σου ..... διάβασα τους στίχους από ένα τραγούδι που λατρεύω και μου ήταν αδύνατον να μην σου γράψω ....

ο "Κύκλος στον Αέρα" είναι ένα cd που πριν κάποια χρόνια έπεσε τυχαία στα χέρια μου και το αγαπησα οσο λίγα.....

για μένα ειναι ο καλύτερος δίσκος τους.....

το συγκεκριμένο τραγούδι ειναι απο τα αγαπημενα μου του cd... αυτο και το τελευταιο κομματι που λεει "θα καψω αυτον το χαρτινο ουρανο" τα ακουγα ΣΥΝΕΧΕΙΑ .......



φιλι γλυκο

_Κυβέλη_

South Of The River είπε...

@Κυβέλη Δραγούμη

Καλωσήρθες στο... φτωχικό μας Κυβέλη! Χαίρομαι που σε τράβηξαν οι στίχοι τους. Και ο "χάρτινος ουρανός" που αναφέρεσαι πανέμορφο τραγούδι!

Να σε βλέπουμε, μια πόρτα είμαστε!!!

Καλημέρα κ καλή εβδομάδα!

Xνούδι είπε...

Αυτοί δεν είναι στίχοι, είναι κουτάκι με σπίρτα, δίπλα σε φιάλη υγραερίου.

έμπνευση στο ζενίθ και η τρέλλα τους δική μας.

(To γαμοηχείο το έχω ήδη φέρει. Πες που να το ακουμπήσω)

South Of The River είπε...

@Χνούδι

Ο Παυλίδης είχε πει ότι "μπορεί να έχεις ετοιμάσει ένα κομμάτι και να το πας για instrumental κανονικά, αν όμως σου χτυπήσουν την πόρτα 200 λέξεις δεν μπορείς να μην την ανοίξεις..."

Τόσο απλά!

Όσο για το γαμοηχείο, κάπου που να μην έχει εμπόδιο μπροστά! Από μέσα εκτοξεύονται... βράχοι!

Θενκς που πέρασες. Φιλιά!

Sogian είπε...

Καλησπέρα, Πανούλη! Πώς είσαι; Χαίρομαι που επέστρεψες και με ελληνικό τόνο.
Χρειαζόταν...
"Ψήνεσαι" να μου δώσεις συνέντευξη για τα "ΠΡΟΣΩΠΑ";
Στη βράση κολλάει το σίδερο!

Φιλιά "ξύλινα και κοφτερά"!

South Of The River είπε...

@Ένα Πρόσωπο

Γιαννάκη καλησπέρα! Περίμενα να περάσεις και να σχολιάσεις τον ελληνικό τόνο. Όντως χρειαζόταν.

Συμφωνώ για την συνέντευξη.

Φιλιά!

Xνούδι είπε...

Ψιτ? Έλα να βοηθήσεις...

Sogian είπε...

Καλημέρα.

Στο προσωπικό μου ιστολόγιο έβαλα μια ψηφοφορία!
Έχεις πέραση...
Είναι τόσο νωρίς και έχεις πάρει ήδη μία ψήφο!

Για να δούμε...

Φιλάκια ανοιξιάτικα!

South Of The River είπε...

@Χνούδι

Καλημέρα Ψιτ. Να έρθω. Πού να έρθω; Καλά θα το βρω μόνος μου (μάλλον)!!!

@Ένα πρόσωπο

Γιαννάκη καλημέρα και σε σένα! Λες να είμαι ο επόμενος; Μπα! Απ' ότι είδα έχω... πέσει. Το Χρυσόψαρο με τρώει...

Θα τα πούμε. Φιλιά!

Aurangel είπε...

Τι Ξύλινα σπαθιά, γκρέιντερ θέλουμε για να ανοίξουμε τους δρόμους απ'το χιόνι.
χιχι, πλάκα κάνω.
Την καλημέρα μου, μικρό μου πόνυ.
Φιλάκια πολλά

South Of The River είπε...

@Aurangel

Καλησπέρα και σε σένα Κων/να μου! Πολύ το χιόνι, σε σας εκεί πάνω πρέπει να τα άσπρισε όλα!!!

Κλείσου μέσα και απόλαυσέ το. Τ Ξύλινα Σπαθιά θα βοηθήσουν. Φιλιά!

Ανώνυμος είπε...

Δυνατές συγκινήσεις προκάλεσαν και σίγουρα θα προκαλούν τα Σπαθιά.
Φάνηκε από το έντυπωσιακό ντεμπούτο τους, με τα τραγούδια τους να τραγουδιούνται από όλους. Η συνέχεια αναφέρεται γλαφυρά πιο πάνω φίλε Πάνο.
Στέκομαι για λίγο στο live με τους Stones.Το κοινό τους αδίκησε (μαζί και εγώ)ήταν μεγάλη η προσμονή ,βλέπεις, για τα παππούδια. Από την άλλη ποιος δεν θα ήθελε να παίξει και να είναι από κάτω 60.000 κόσμος!
Γλυκιά ανάμνηση μου φέρνει το Μια Ματιά Σαν Βροχή, δίσκος που πάντα θα μου φέρνει στο νου τον φίλο Τάσο που μου τον χάρισε και που οι συνθήκες μας έκαναν να χαθούμε.
Άσχετο, αλλά ενδεικτικό όμως του κλίματος ότι κάτι καλό συνέβαινε στην πολύπαθη 'σκηνή' είναι και ο πολύ καλός δίσκος από τους Ονειροπαγίδα που ακούστηκε πολύ εκείνη την περίοδο.
Η καλοκαιρινή εμφάνιση του Παυλίδη -σε πολύ καλή κατάσταση- μας άφησε περιμένοντας πολλά!
Τραγούδι αγαπημένο:
Αλλάζει πρόσωπα η θλίψη
ένα κορίτσι με κοιτάει
χορεύει, κι ύστερα πετάει
πάνω απ' τα μπάρ και τα ηχεία

Δεν έχει τίποτα να κρύψει
καμιά φορά αντί να κλαίει
χορεύει, κι είναι σαν να λέει
σπάστε την πόρτα αν δεν ανοίξει

Αλλάζει πρόσωπα η θλίψη
μαζεύει πίσω τα μαλλιά της
θυμίζεις μια μικρή κυρία
που όλο ξεχνάω τ' όνομα της

Ποιός θα τα βάλει με τη θλίψη
όσο αντιστέκεται νικάει
σ' όποιον τη ρίχνει από το θρόνο
εσένα λέει θέλω μόνο

Όταν τελιώνει η συναυλία
κάτι παιδιά έρχονται κοντά μου
στα σκονισμένα της αρχεία
λένε πως είδαν τ' όνομα μου

Κι εγώ αρχίζω να γελάω
αλλάζει πρόσωπα η θλίψη
ρωτάνε αν την αγαπάω
έστω για λίγο θα μου λείψει

Παγωμένη καλησπέρα.
Θα τα ξαναπούμε...
Κώστας 'The Fuzzy Snail'

South Of The River είπε...

@Κώστας "The Fuzzy Snail"

Κάπως έτσι φίλε! Τα λέγαμε και μαζί στη συναυλία με Παυλίδη.

Το πιστεύεις ότι αυτές τις μέρες σκεφτόμουν πολύ έντονα τα "Μικρά μυστικά" από Ονειροπαγίδα (μάλλον εκεί αναφέρεσαι)? Απίστευτο.

Άργησες αλλά τα κατάφερες φίλε!
Φιλιά!

Ανώνυμος είπε...

Καλημέρα!!!
Αναφερόμουν στα Μικρά Μυστικά και στην Ασημένια Μέρα (Studio II-για να αναφερόμαστε και σε labels που έχουν προσφέρει πολλά)απ΄όπου λέω να ολοκληρώσω το foul και να θυμηθούμε το Κάθε Πρωί:
Έφυγε η μέρα
έσβησαν οι λέξεις
Κάτω απ' τα μαλλιά
σκέψεις ηχούν

Ποτέ τόσος μόνος
μάλλον δε θυμάσαι
Η άνοιξη θα κοιμηθεί εδώ

Λίγη δόση τρέλας
στα λόγια της μητέρας σου
Και ίσως έτσι κάτι για να πεις

Φεύγουνε οι σκέψεις
παίρνουν τα μυαλά σου
Και άλλη μια μέρα αρχινά

Θα τα ξαναπούμε...
Κώστας 'The Fuzzy Snail'

South Of The River είπε...

@Κώστας "The Fuzzy Snail"

Μικρά μυστικά! Είναι κρίμα που έχουν χαθεί (και) αυτοί.

@All

Ευχαριστώ που κάνατε... top story τα Ξύλινα Σπαθιά. Ακολουθεί σύντομα πολύ... δυνατή ανάρτηση. Καθαρίστε τ' αυτιά σας. Αλλά και να μην το κάνετε, θα το κάνουν αυτοί για σας, είτε θέλετε είτε όχι...

Καλημέρες σε όλους!!!

Negma είπε...

Άντε καλέ, τα γδάραμε πια από το καθάρισμα... Τέλειωσαν κι οι μπατονέτες...