U2 - Who's gonna ride your wild horses...

Αύριο πετάω για Δουβλίνο. Επαγγελματικό ταξίδι. Αυτός είναι ο ένας λόγος της ανάρτησης αυτής. Ο άλλος λόγος είναι η κάπως αιρετική και προκλητική διάθεσή μου των τελευταίων ημερών. Καλός συνδυασμός να κάνουμε μια ανάλυση μιας μπάντας που λατρεύτηκε όσο λίγες αλλά και δίχασε και απογοήτευσε επίσης όσο λίγες! Δε νομίζετε;

Η Ιρλανδία είναι μια χώρα που εφοδίαζε πάντα τον κόσμο με μεγάλες μορφές της τέχνης. Από τον Samuel Beckett και τον James Joyce, στον μεγάλο Van (the Man) Morrison, τον τεράστιο Rory Gallagher, τους (κατ’ εμέ μόνο εμπορικά μεγάλους) Cranberries, ακόμα και στον «νέο» αλλά με πολύ καλές προοπτικές Damien Rice. Στην πρωτεύουσά της λοιπόν, βρεθήκανε το 1976 τα ανήλικα ακόμα Bono (Paul David Hewson) (φωνητικά - κιθάρα), The Edge (David Howell Evans) (κιθάρα, πλήκτρα, φωνητικά – Νο 24 στη λίστα του The Rolling Stone Magazine με τους 100 καλύτερους κιθαρίστες όλων των εποχών), Adam Clayton (μπάσο) και Larry Mullen Jr. (τύμπανα), οι οποίοι παραμένουν ως σήμερα στις «θέσεις» τους. Το 1977 η μπάντα που αρχικά ονομαζόταν «The Larry Mullen’s band» (καθώς αυτός τους μάζεψε) μετονομάστηκε σε «Hype», και στη συνέχεια σε «U2».

Μπήκαν στο παιχνίδι της δισκογραφίας το 1980 με το «Boy» και το 1981 με το «October». Οι πρώτες, αυθεντικές U2 δουλειές. Η μεγάλη εμπορική επιτυχία ωστόσο ήρθε το 1983 με το «War». Το «Sunday, Bloody Sunday» και το «New year's day» κάνουν τον μουσικό τύπο να πει ότι η μπάντα είναι φτιαγμένη για να γράψει μεγάλα τραγούδια. Την επόμενη χρονιά κυκλοφορούν το «Unforgettable fire», σε παραγωγή των μεγάλων Brian Eno και Daniel Lanois. Εξαιρετικός ήχος, φοβερή δουλειά στο ρυθμικό μέρος και ήδη ένα σημάδι εξέλιξης. Το άλμπουμ με το «Pride (in the name of love)» - γραμμένο για τον Martin Luther King – «εισβάλει» και στην Αμερική. Οι U2 πλέον αποτελούν παγκόσμια δύναμη αποκτώντας… διαπλανητική αναγνωρισιμότητα.

Το ποτάμι δεν είχε γυρισμό πλέον. Το 1987 κυκλοφορούν το καλύτερό τους άλμπουμ για μένα, το μοναδικό «The Joshua Tree». Επηρεασμένοι από τις φιλίες που συνάψανε με Bob Dylan, Keith Richards και Van Morrison, κάνουν μια βουτιά στην παραδοσιακή αγγλική και αμερικάνικη μουσική και τα παντρεύουν με τον χαρακτηριστικό – πλέον – ήχο τους. Γίνεται ο πιο γρήγορα κορυφαίος δίσκος στην ιστορία των βρετανικών charts και κερδίζουν τα δυο πρώτα Grammy τους, ενώ το «The Joshua Tree tour» γεμίζει τα στάδια και τις αρένες του πλανήτη. Το 1989 βγάζουν το «Rattle and Hum» που περιλαμβάνει νέα τραγούδια καθώς και live εκτελέσεις από το «The Joshua Tree tour», όπως επίσης και φιλμ tribute στην αμερικάνικη μουσική, έχοντας τραγούδια που παίχθηκαν μαζί με τον Dylan και τον B.B.King. Ωστόσο, δίσκος και ταινία δέχθηκαν ανάμεικτες κριτικές, παρά την τεράστια αποδοχή του κοινού.

Η μπάντα μπαίνει στη δεκαετία του 90 με ένα ακόμα πολύ καλό άλμπουμ, το «Achtung Baby» του 1991. Ηχογραφήθηκε και αυτό από Eno και Lanois στο ανατολικό Βερολίνο, με αφορμή και αναζήτηση έμπνευσης από την επανένωση των δυο Γερμανιών. Πιο σκοτεινό και εσωστρεφές, θεωρείται και αυτό από τις πιο επιτυχημένες και αποδεκτές δουλειές τους. Το 1993 κυκλοφορούν το «Zooropa» με πιο ηλεκτρονικές και techno επιρροές. Και κάπου εκεί κάτι σπάει μέσα μας! Κάπου εκεί αρχίζουμε να τους χάνουμε.

Ακολουθούν τρία μετριότατα άλμπουμ, τα «Pop» του 1997, «All that you can’t leave behind» του 2000 και «How to dismantle an atomic bomb» του 2004. Ο κόσμος αρχίζει να τους βλέπει πολύ βαρετά, αρχίζει να μπουχτίζει από τις άπειρες ανθρωπιστικές και φιλανθρωπικές δραστηριότητες και συμμετοχές τους (κυρίως του Bono) σε βαθμό που τις θεωρεί επιτηδευμένες, δεν υπάρχει τίποτα καινούργιο στον ήχο τους, και πλέον όλοι είναι (είμαστε) προκατειλημμένοι (δυστυχώς) απέναντι σε ό,τι καινούργιο πρόκειται να βγάλουν. Όσο για την προσωπική μου γνώμη; Τελευταίος μεγάλος δίσκος τους το «Achtung Baby». Τελευταίο πραγματικό U2 τραγούδι το «City of blinding lights» του «How to dismantle an atomic bomb». Τι συνέβη; Ποιος φταίει; Βαρέθηκαν και επαναπαύτηκαν από την πλήρη, παγκόσμια αποδοχή; Δεν έχουν κάτι άλλο να πουν; Μπούχτισαν από βραβεία, πωλήσεις, συναυλίες και δεν τους ενδιαφέρει πλέον; Ξέρει κανείς να απαντήσει;

Ειδικά σχετικά με τη μουσική, μια από τις πολλές αρχές μου είναι η εξής: Πρέπει η μπάντα ή ο καλλιτέχνης να έχει αφήσει κάτι μουσικά στην ανθρωπότητα για να θεωρηθεί τουλάχιστον αξιωσημείωτη/ος. Και δεν νομίζω ότι χωρά αμφισβήτηση ότι οι U2 το έκαναν αυτό και με το παραπάνω. Ούτε πιστεύω ότι υπήρξαν ή θα υπάρξουν πολλές φωνές σαν τον Bono, κιθαρίστες σαν τον Edge και μπασίστες σαν τον Clayton. Μας έχουν απογοητεύσει και συνεχίζουν. Ναι, είναι γεγονός. Όμως μας χάρισαν πολλά. Και όσο μπορώ ακόμα να ακούω τη φωνή του Bono και το χαρακτηριστικό delay της κιθάρας του Edge (έστω από τα παλιά), τόσο θα ζητάω να ακούω το «New year's day» όταν οδηγώ μόνος, νύχτα, σε μια ατέλειωτη ευθεία….