Κάποτε μου είχαν γράψει μια κασέτα (φυσικά αργότερα αγοράστηκε και το αντίστοιχο cd). Στο εξώφυλλο έγραφε: «Rory Gallagher – Stage Struck». Όταν ξεκίνησα τα πρώτα μου βήματα στην κιθάρα (όχι ότι έχουν γίνει και πολλά περισσότερα από τότε), η κασέτα αυτή έμπαινε στο κασετόφωνο πριν η κιθάρα μπει στο ρεύμα. Θα μπορούσε να ήταν ολέθριο λάθος, μιας και ο Rory είναι αφορμή να «κόψει» κάποιος την κιθάρα (το ίδιο έπαθα ακούγοντας Mark Knopfler)! Πόσο μάλλον να τον ακούς όταν πρωτοξεκινάς. Πλήρης απογοήτευση. «…Πώς παίζει έτσι; Πώς τα κάνει αυτά; Μα το ίδιο όργανο δεν παίζουμε; Θα καταφέρω άραγε ποτέ να παίξω έστω και στο ένα δέκατο κι εγώ έτσι;…» ήταν κάποιες από τις σκέψεις που με βασάνιζαν ενώ προσπαθούσα (μάταια ως επί το πλείστον)να παίξω τα τραγούδια του.
Γεννημένος το 1948 στην Ιρλανδία, χώρα που εφοδίαζε πάντα την παγκόσμια μουσική με μεγάλες προσωπικότητες, ο Rory ευτυχώς για όλους μας ασχολήθηκε πολύ νωρίς με τη μουσική. Από τα εννιά του ακόμα άρχισε να ακούει και να επηρεάζεται από τα μεγάλα ονόματα της αμερικάνικης folk και blues, όπως τον Muddy Waters, τον Albert King και τον John Lee Hooker. Σίγουρα δεν θα πίστευε ότι μερικά χρόνια αργότερα θα συνεργαζόταν με κάποιους απ’ αυτούς…
Μετά τα δυο μόλις άλμπουμ με τους Taste, την αρχική του μπάντα, άρχισε να δισκογραφεί και να περιοδεύει σόλο, αλλά με εξαιρετικούς μουσικούς στο πλάι του. Το 1972 «εκθρονίζει» τον Eric Clapton από την κορυφή της λίστας των μουσικών της χρονιάς του περιοδικού Melody Maker. «The man who got me back into the blues» έλεγε γι’αυτόν ο Eric Clapton.
Δεν θα ξεχάσω το πρώτο άκουσμα του «Stage Struck». Όταν διάβασα ότι αυτό που άκουγα προερχόταν από τρία μόλις άτομα, τον ίδιο στην κιθάρα, τη φυσαρμόνικα και στα φωνητικά, τον Gerry McAvoy στο μπάσο και τον Ted McKenna στα τύμπανα (μουσικοί που τον συνόδευσαν για πολλά χρόνια), δεν το πίστευα. Ο Rory ήταν μια ορχήστρα μόνος του. Είχες την αίσθηση ότι παίζουν τουλάχιστον τρεις κιθάρες. Για να μη θίξουμε την ερμηνεία του, την ενέργειά του επί σκηνής, τους στίχους του…
Μεγάλης σημασίας και εξαιρετικές οι δουλειές του. «Live in Europe», «Irish Tour», «Calling Card», «Fresh Evidence», «Photo Finish», «Top Priority»…
Το παράδοξο είναι ότι οι πολύ πολύ καλές δουλειές του δεν ήταν σε δικούς του δίσκους, αλλά σε παρουσίες του σε δίσκους άλλων. Χαρακτηριστικό παρ
άδειγμα το «London sessions» του Muddy Waters και το «Live» του Albert King. Και αυτό γιατί ήταν ένας εξαιρετικός blues κιθαρίστας, τραγουδιστής και τραγουδοποιός, παρόλο που το όνομά του είναι συνδεδεμένο και με το classic rock. Όχι άδικα βέβαια.Λόγω της καταγωγής του, της ταλαιπωρημένης από τους Άγγλους Ιρλανδίας, συχνά οι συναυλίες του εξέπεμπαν κάτι το επαναστατικό και ο κόσμος που το εκλάμβανε αυτό έδειχνε να βρίσκει καταφύγιο στα τραγούδια του και στις συναυλίες του.
Αναρίθμητοι οι μουσικοί που επηρεάστηκαν από το παίξιμό του. Bryan May (Queen), Johnny Marr (Smiths), The Edge (U2), Slash (Guns ‘N’ Roses)…
Το 1995 και μετά από
μια φαινομενικά επιτυχημένη μεταμόσχευση στο συκώτι, ο μεγάλος Rory Gallagher άφησε την τελευταία του πνοή στο Λονδίνο σε ηλικία 47 ετών, εξαιτίας επιπλοκών που προέρχονταν από την επέμβαση. Απαρηγόρητοι οι φίλοι και οι μουσικοί συνοδοιπόροι στην είδηση του θανάτου του. Jimmy Page, Eric Clapton, Van Morrison…Τολμώ να γράψω ότι ο Rory Gallagher ήταν ίσως η πιο επιδραστική και χαρισματική μορφή στο classic rock και από τις πιο σημαντικές παρουσίες στο blues rock. Και μακάρι οι μισοί από τους μουσικούς και τραγουδοποιούς του σήμερα να παραδειγματιστούν από την συνέπεια, την ταπεινοφροσύνη, την ενέργειά του επί σκηνής μέχρι το τελευταίο τραγούδι, τον σεβασμό που έδειχνε μέχρι τον τελευταίο ακροατή και το πάθος του γι’ αυτό που λάτρευε. Αν υπήρχε μουσικό λεξικό, δίπλα στις παραπάνω λέξεις το πρώτο όνομα που θα έγραφε θα ήταν «RORY GALLAGHER». Θρυλικέ Rory, σ’ ευχαριστούμε για όλα…
10 άκουσαν τις μουσικές...:
Αχ βρε Πανουλη...
Μπραβο...
Νομιζα οτι εκανες πλακα οτι το επομενο post σου, θα ηταν για τον Rory...
Πιστευα οτι οποιοι εχουν μεγαλωσει με ακουσματα απο πιο φρεσκες μπαντες, οπως οι Radiohead και οι Madrugada, δεν εχουν κανει τον κοπο, να βρουν ποιοι ηταν πηγες εμπνευσης, σχεδον ολων, των πιο νεων συγκροτηματων...
Ελεγα οτι μονο εμεις, που μεγαλωσαμε με τον Galagher, τον Santana, τον Clapton, τον Young και τοσους αλλους, τους εχουμε θεοποιησει...
Πολλες φορες δε, μετα απο ειρωνικα σχολια τυπου "παλαιοροκαδες" η "αρχαιολογιες", σκεφτομουν μηπως τους ειχαμε υπερεκτιμησει...
Και παντα κατεληγα, οτι δικαια ειχαν αυτο το κυρος, στα ματια μας...
Φιλια !!!
Το πόσες αναμνήσεις με έχουν κατακλύσει από χθες που είδα αυτήν την ανάρτηση... Η πρώτη εφηβεία, οι πρώτες νυχτερινές εξορμήσεις, οι pub!!! Υπάρχουν άραγε ακόμα; Έχει ξεμείνει καμία; Ξέρουν τα παιδιά από την ηλικία του host και μετά τι εστί pub;;; Έχουν βγει ποτέ με το φόβο μην τους ζητήσουν ταυτότητα οι μπάτσοι σε βραδυνή τους γύρα στις pub; Έχουν πηδήξει από παράθυρα τουαλέτας να φύγουν όπως-όπως μην τους πάνε μέσα για αναγνώριση επειδή δεν έχουν ταυτότητα; Αν δεν πρόλαβαν, έχουν παρακαλέσει με τα κλάματα μπάτσο να τους λυπηθεί ("μή καλέ, θα με σκοτώσει η μάνα μου, νομίζει ότι είμαι στη φίλη μου και διαβάζουμε" "Άντε φύγε, αλλά μη σε ξαναδώ εδώ μέσα, τι δουλειά έχεις μικρό κορίτσι με τους αλήτες"); Μαύρο μολύβι κάτω από τα μάτια, μωβ σκιά σε όλο το πάνω βλέφαρο, ντύσιμο από Μοναστηράκι ή "τα καλά μας" από το Egg... Κι αυτά ή μαύρα ή μωβ... "Πόσο είσαι;" - "Εεε, 17,5"... Δε φτάνει που βάζαμε 3-4 χρόνια παραπάνω για να μη λακίσει ο γκόμενος, το μισό μας μάρανε... Μια φορά βγήκαμε από τα όρια του δήμου μας και πήγαμε σε μία pub στο Ν. Ηράκλειο. Ταξίδι ολόκληρο... Αλλά μας είχαν πει ότι εκεί είχε και τηλεόραση που έβαζε βίντεο κιόλας!!! Προχωρημένα πράγματα, ουάου!!! "Σε βλέπω τόση ώρα που δεν έχεις ξεκολλήσει από την οθόνη... Σ΄αρέσει ο Galagher;" (Όλη η βιντεοκασέτα με Rory ήτανε) - "Ναι, πολύ!" (ΑΑΑΑΑΑΑΑΑ! Μου μίλησε, μου μίλησε, μου μίλησε!!!!!) - "Και μένα. Δεν ξέρω και πολλά κορίτσια που να ακούνε τέτοια μουσική... Να σε κεράσω μια μπύρα;" - "Ναι, αμέ!" - "Πόσο είσαι;" ... (Φτουουου!!! Άντε πάλι...)
Υ.Γ. Εγώ ευτυχώς ήμουν αυτή που πρόλαβε να την κάνει από το παράθυρο... Αλλά ακόμα γελάω όταν θυμάμαι την Εμμανουέλα να μας περιγράφει το κλάμα και τον οδυρμό προς τον μπάτσο για να την αφήσει να φύγει...
@D&C
Έτσι είναι Γιώργο. Συχνά πυκνά, για να προχωρήσεις, πρέπει να πας πίσω να πάρεις φόρα, να κοιτάξεις και λίγο πίσω. Όχι Santana όμως Γιώργο μου! Οι άλλοι ναι αλλά όχι Santana!
Ωστόσο μια θεοποίηση κάποιων παλιών υπάρχει, κάποιων δίκαια και κάποιων άδικα. Και είμαι κάθετα κατά της θεοποίησης, κάθετα υπέρ της αναγνώρισης. Μεγάλο θέμα πάντως... Φιλιά!
@Negma
Καλώς της 234871283χρονη Στέλλα! Και βέβαια τα προλάβαμε ρε Στελλίτσα, μην αρχίσουμε πάλι! Εντάξει, λίγο πιο ξόφαλτσα, αλλά μια τζούρα την πήραμε! Ας όψεται το μεγαλύτερο αδέρφι! Πάντως είχε πλάκα η περιγραφή σου. Φιλιά και σε σένα!
καλημέρα Πάνο.
με ιρλανδικό ουίσκυ σήμερα, από τα καλά, όχι αυτά που μας σερβίρουν παντού.
Περιέργως μεγάλωσα με ζέπελιν, περπλ, γκάλαχερ,όζυ... και άφησα τα φρέσκα να ωριμάσουν μέσα μου περισσότερο και να τα αγαπήσω.
"πρώτα πήρξε ο ρόρυ και μετά ο ιησούς" δεν λένε οι ιρλανδοί;
είναι η επαναστατικότητα; είναι η μαγεία; είναι το συνίσθημα; είναι όλα αυτά μαζί.
αν έχει ξεμείνει καμιά παμπ ρωτούσε η στέλλα; εδώ έκλεισε η "ίριδα" λέω εγώ... καταλαβαίνεις πιστεύω.
@Κων/νος Π.
Κωνσταντίνε μου είναι όλα αυτά μαζί και το καθένα ξεχωριστά! Τετριμένη απάντηση, αλλά ισχύει. Και κάποια πράγματα υπάρχει λόγος που έγιναν τετριμένα!
Με τον Rory απλά ανατριχιάζεις. Απλά!
Δεν ήξερα ότι έκλεισε η Ίριδα! Κακό αυτό! Ο Ινδιάνος τουλάχιστον παίζει ακόμα;
Σε χαιρετώ... με ιρλανδέζικο ουίσκυ..
ο ινδιάνος συνεχίζει το σχεδόν μοναχικό του ταξίδι.
βέβαια εκεί δεν υπήρξα ποτέ θαμώνας, η ίριδα μου θύμιζε περισσότερα. εκεί ήταν η πρώτη μου φορά που έπαιξα μουσική (και τελευταία σε μαγαζί!).
@Κων/νος Π.
Ούτε εγώ ήμουν θαμώνας, αλλά ήταν ωραίο να ξέρεις ότι απλά υπάρχει ένα μέρος με Gallagher, AC/DC, Scorpions, Deep Purple, DIO κλπ κλπ. Μια φορά τον ενάμιση-δυο μήνες πήγαινα.
Φίλε μου ξυπνάς ωραίες εποχές. Μοναδικές. Θα τα πούμε εκτενέστερα κάποια στιγμή για το πέρασμά μου από τα Γιάννενα!
Αποτελεί μια από τις λαμπρότερες σελίδες του r'n'r.Αγαπήθηκε πολύ στην χώρα μας για τους λόγους που αναφέρεις πιο πάνω.Αγάπησε πολύ τα blues,όπως για παράδειγμα και ο Stevie Ray Vaughan (Strat και αυτός)ή ο Roy Buchanan.(ελπίζω να σου βάζω ιδέες).Ένα από τα πολλά αγαπημένα μου:
FOR THE LAST TIME
You've done me wrong,
For the last time,
You've sung your song,
Now I'm going to sing mine,
Out loud, so loud,
Like the roaring sea.
You've played around,
For the last time,
You've shown your claws,
Now I'm going to show mine,
Watch out, I'll be about,
In the night.
You ran around,
Since the very first day,
You've had your moment,
Now I'm gonna have my play,
So long, I'll be gone,
In the night.
You put me down,
For the very last time,
I hit the floor,
But I got up on the count of nine,
Goodbye, don't cry,
When I'm gone.
Θα τα ξαναπούμε...
Κώστας 'The Fuzzy Snail'
JUST PUT YOUR FUTURE IN MY HANDS...
ΟΤΑΝ ΣΟΛΑΡΕΙ Ο GALLAGHER ΚΟΙΤΑΕΙ ΠΆΝΤΑ ΨΗΛΑ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ ΜΑΛΛΟΝ ΓΙΑΤΙ Ο ΘΕΟΣ ΤΟΥ ΓΥΡΝΑΕΙ ΤΙΣ ΣΕΛΙΔΕΣ ΜΕ ΤΙΣ ΝΟΤΕΣ...
Δημοσίευση σχολίου