7 Απρ 2008

U2 - Who's gonna ride your wild horses...


Αύριο πετάω για Δουβλίνο. Επαγγελματικό ταξίδι. Αυτός είναι ο ένας λόγος της ανάρτησης αυτής. Ο άλλος λόγος είναι η κάπως αιρετική και προκλητική διάθεσή μου των τελευταίων ημερών. Καλός συνδυασμός να κάνουμε μια ανάλυση μιας μπάντας που λατρεύτηκε όσο λίγες αλλά και δίχασε και απογοήτευσε επίσης όσο λίγες! Δε νομίζετε;

Η Ιρλανδία είναι μια χώρα που εφοδίαζε πάντα τον κόσμο με μεγάλες μορφές της τέχνης. Από τον Samuel Beckett και τον James Joyce, στον μεγάλο Van (the Man) Morrison, τον τεράστιο Rory Gallagher, τους (κατ’ εμέ μόνο εμπορικά μεγάλους) Cranberries, ακόμα και στον «νέο» αλλά με πολύ καλές προοπτικές Damien Rice. Στην πρωτεύουσά της λοιπόν, βρεθήκανε το 1976 τα ανήλικα ακόμα Bono (Paul David Hewson) (φωνητικά - κιθάρα), The Edge (David Howell Evans) (κιθάρα, πλήκτρα, φωνητικά – Νο 24 στη λίστα του The Rolling Stone Magazine με τους 100 καλύτερους κιθαρίστες όλων των εποχών), Adam Clayton (μπάσο) και Larry Mullen Jr. (τύμπανα), οι οποίοι παραμένουν ως σήμερα στις «θέσεις» τους. Το 1977 η μπάντα που αρχικά ονομαζόταν «The Larry Mullen’s band» (καθώς αυτός τους μάζεψε) μετονομάστηκε σε «Hype», και στη συνέχεια σε «U2».

Μπήκαν στο παιχνίδι της δισκογραφίας το 1980 με το «Boy» και το 1981 με το «October». Οι πρώτες, αυθεντικές U2 δουλειές. Η μεγάλη εμπορική επιτυχία ωστόσο ήρθε το 1983 με το «War». Το «Sunday, Bloody Sunday» και το «New year's day» κάνουν τον μουσικό τύπο να πει ότι η μπάντα είναι φτιαγμένη για να γράψει μεγάλα τραγούδια. Την επόμενη χρονιά κυκλοφορούν το «Unforgettable fire», σε παραγωγή των μεγάλων Brian Eno και Daniel Lanois. Εξαιρετικός ήχος, φοβερή δουλειά στο ρυθμικό μέρος και ήδη ένα σημάδι εξέλιξης. Το άλμπουμ με το «Pride (in the name of love)» - γραμμένο για τον Martin Luther King – «εισβάλει» και στην Αμερική. Οι U2 πλέον αποτελούν παγκόσμια δύναμη αποκτώντας… διαπλανητική αναγνωρισιμότητα.

Το ποτάμι δεν είχε γυρισμό πλέον. Το 1987 κυκλοφορούν το καλύτερό τους άλμπουμ για μένα, το μοναδικό «The Joshua Tree». Επηρεασμένοι από τις φιλίες που συνάψανε με Bob Dylan, Keith Richards και Van Morrison, κάνουν μια βουτιά στην παραδοσιακή αγγλική και αμερικάνικη μουσική και τα παντρεύουν με τον χαρακτηριστικό – πλέον – ήχο τους. Γίνεται ο πιο γρήγορα κορυφαίος δίσκος στην ιστορία των βρετανικών charts και κερδίζουν τα δυο πρώτα Grammy τους, ενώ το «The Joshua Tree tour» γεμίζει τα στάδια και τις αρένες του πλανήτη. Το 1989 βγάζουν το «Rattle and Hum» που περιλαμβάνει νέα τραγούδια καθώς και live εκτελέσεις από το «The Joshua Tree tour», όπως επίσης και φιλμ tribute στην αμερικάνικη μουσική, έχοντας τραγούδια που παίχθηκαν μαζί με τον Dylan και τον B.B.King. Ωστόσο, δίσκος και ταινία δέχθηκαν ανάμεικτες κριτικές, παρά την τεράστια αποδοχή του κοινού.

Η μπάντα μπαίνει στη δεκαετία του 90 με ένα ακόμα πολύ καλό άλμπουμ, το «Achtung Baby» του 1991. Ηχογραφήθηκε και αυτό από Eno και Lanois στο ανατολικό Βερολίνο, με αφορμή και αναζήτηση έμπνευσης από την επανένωση των δυο Γερμανιών. Πιο σκοτεινό και εσωστρεφές, θεωρείται και αυτό από τις πιο επιτυχημένες και αποδεκτές δουλειές τους. Το 1993 κυκλοφορούν το «Zooropa» με πιο ηλεκτρονικές και techno επιρροές. Και κάπου εκεί κάτι σπάει μέσα μας! Κάπου εκεί αρχίζουμε να τους χάνουμε.

Ακολουθούν τρία μετριότατα άλμπουμ, τα «Pop» του 1997, «All that you can’t leave behind» του 2000 και «How to dismantle an atomic bomb» του 2004. Ο κόσμος αρχίζει να τους βλέπει πολύ βαρετά, αρχίζει να μπουχτίζει από τις άπειρες ανθρωπιστικές και φιλανθρωπικές δραστηριότητες και συμμετοχές τους (κυρίως του Bono) σε βαθμό που τις θεωρεί επιτηδευμένες, δεν υπάρχει τίποτα καινούργιο στον ήχο τους, και πλέον όλοι είναι (είμαστε) προκατειλημμένοι (δυστυχώς) απέναντι σε ό,τι καινούργιο πρόκειται να βγάλουν. Όσο για την προσωπική μου γνώμη; Τελευταίος μεγάλος δίσκος τους το «Achtung Baby». Τελευταίο πραγματικό U2 τραγούδι το «City of blinding lights» του «How to dismantle an atomic bomb». Τι συνέβη; Ποιος φταίει; Βαρέθηκαν και επαναπαύτηκαν από την πλήρη, παγκόσμια αποδοχή; Δεν έχουν κάτι άλλο να πουν; Μπούχτισαν από βραβεία, πωλήσεις, συναυλίες και δεν τους ενδιαφέρει πλέον; Ξέρει κανείς να απαντήσει;

Ειδικά σχετικά με τη μουσική, μια από τις πολλές αρχές μου είναι η εξής: Πρέπει η μπάντα ή ο καλλιτέχνης να έχει αφήσει κάτι μουσικά στην ανθρωπότητα για να θεωρηθεί τουλάχιστον αξιωσημείωτη/ος. Και δεν νομίζω ότι χωρά αμφισβήτηση ότι οι U2 το έκαναν αυτό και με το παραπάνω. Ούτε πιστεύω ότι υπήρξαν ή θα υπάρξουν πολλές φωνές σαν τον Bono, κιθαρίστες σαν τον Edge και μπασίστες σαν τον Clayton. Μας έχουν απογοητεύσει και συνεχίζουν. Ναι, είναι γεγονός. Όμως μας χάρισαν πολλά. Και όσο μπορώ ακόμα να ακούω τη φωνή του Bono και το χαρακτηριστικό delay της κιθάρας του Edge (έστω από τα παλιά), τόσο θα ζητάω να ακούω το «New year's day» όταν οδηγώ μόνος, νύχτα, σε μια ατέλειωτη ευθεία….

24 άκουσαν τις μουσικές...:

drunk tank είπε...

A ρε Πάνο! Έχω τόσο καιρό να περάσω και να τα πούμε και...σε βρίσκω να φεύγεις για Ιρλανδία;
Το ότι ζήλεψα, ζήλεψα. Μη κρυβόμαστε!
Καλή η δουλειά αλλά μη σου φάει κι όλο τον χρόνο εντάξει;
Θα τον βρεις να πιεις καμιά αυθεντική Guinness και να πας σε κάποιο αποστακτήριο...

U2 -για να μη ξεχνιόμαστε- άρχισα να ακούω πολύ μεγάλος (εδώ γελάμε). Στο λύκειο θυμάμαι (μπορεί και γυμνάσιο) ήτανε το τρεντ της εποχής να ακούς u2, metallica και iron maiden. Eγώ, απροσάρμοστος από μικρός, τότε άκουγα Pink Floyd και Ζεππελιν.
U2 πρέπει να άκουσα γύρω στο 97 (!) και μάλιστα, θυμάμαι ότι το έναυσμα δόθηκε από τον Τομ Γιορκ με το Sunday Bloody Sunday!!! Ό,τι να'ναι κυριολεκτικώς!!!!
Τώρα βέβαια, που έχω ακούσει τα πάντα από U2, θα συμφωνήσω ότι μέχρι το 91 ήταν πραγματικά μεγάλοι. Από εκεί και μετά;
Άφησέ το καλύτερα...

Πάντως η Ιρλανδία είναι πολύ μεγάλη χώρα... Thin Lizzy, Shane McGowan, Snow Patrol (κι ας μένουν στη Γλασκώβη), George Best, Enya, Bob Geldof, Gavin Friday, Clannad... ατέλειωτη λίστα τελικά!!!

Να περάσεις καλά στην Ιρλανδία φίλε

drunk tank είπε...

...
Dylan Thomas...

...Oscar Wilde...

ξεφεύγω....

καληνύχτα

Negma είπε...

Εγώ πάλι - σε αντίθεση με τον Κων/νο - τους ζούσα παράλληλα. (Μην ξαναπιάσουμε το της ηλικίας βέβαια, αηδία καταντήσαμε...)

Το The Joshua Tree το είχα πάρει σε βινύλιο... (τι έγιναν όλα τα βινύλιά μου γαμώτο!!!).

Λατρεία τους είχα.

Το αγαπημένο μου, δεν το αποκαλύπτω γιατί θα σας το βάλω στο Bios!!! Θα πω μόνο ότι θυμάμαι να το τραγουδάω με ερασιτεχνικό γκρουπάκι, ονόματι December Day's, σε... κατσαρόλα!!! Το ξέρετε το κόλπο με την κατσαρόλα, αν δεν έχεις μικρόφωνο;;;;; Χάνετε!!!!!!!

Ωραίες εποχές... Η μπάντα βέβαια διαλύθηκε, γιατί ο κιθαρίστας ήθελε εμένα, εγώ πάλι ήθελα τον μπασίστα, ο μπασίστας ούτε που να με χέσει... Ωραίες εποχές, ξαναλέω!!!

Και μια κι ήρθε στους ανεκπλήρωτους έρωτες η κουβέντα, ανεβάζω τους στίχους από ένα κομμάτι τους, που είχα την χαρά να μου το αφιερώσει κάποιος, κάποτε, κι ας μην μας "έκατσε"... Πάλι το "ωραίες εποχές" θα κρατήσω...

Είναι το κομμάτι που συμπτωματικά παίζει δεύτερο στο podcast:



Who's Gonna Ride Your Wild Horses

You're dangerous 'cos you're honest
You're dangerous 'cos you
Don't know what you want
Well you left my heart
Empty as a vacant lot
For any spirit to haunt

Hey hey sha la la
Hey hey

You're an accident
Waiting to happen
You're a piece of glass
Left there on the beach
Well you tell me things
I know you're not supposed to
Then you leave me
Just out of reach

Hey hey sha la la
Hey hey sha la la la

Who's gonna ride your wild horses ?
Who's gonna drown in your blue sea ?
Who's gonna ride your wild horses ?
Who's gonna fall at the foot of thee ?

Well you stole it
'Cos I needed the cash
And you killed it
'Cos I needed revenge
Well you lied to me
'Cos I asked you to
Baby ... can we still be friends ?

Hey hey sha la la
Hey hey sha la la la

Who's gonna ride your wild horses ?
Who's gonna drown in your blue sea ?
Who's gonna ride your wild horses ?
Who's gonna fall at the foot of thee ?

The deeper I spin
The hunter will sin ... for your ivory skin ...
Took a drive in the dirty rain
To a place where the wind calls your name
Under the trees the river laughing
At you and me ...
Halluijah, heavens white rose
The doors you open
I just can't close

Don't turn around
Don't turn around
Don't turn around
Your gypsy heart
Don't turn around again
Don't turn around
And don't look back
Come on now love
Don't you look back

Who's gonna ride your wild horses ?
Who's gonna drown in your blue sea ?
Who's gonna taste your salt water kisses ?
Who's gonna take the place of me ?
Who's gonna ride your wild horses ?
Who could tame the heart of thee ?



Δεν είναι υπέροχο να σκέφτεται έτσι κάποιος για σένα; Πως να μην λες "ωραίες εποχές" μετά, ανεξαρτήτως κατάληξης;

Φιλούμπες!!!

Υ.Γ. Καλό ταξίδι My little Pony, καλά να περάσεις και φιλούμπες στο Ρόρυ, ναι;

South Of The River είπε...

@Κων/νος Π.

Πού είσαι εσύ ρεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεε;;;;;;;;;;;;;;;;;;

Εξαφανίστηκες! Ελπίζω για καλό, ελπίζω όλα καλά. Μας έλλειψες φίλε!

Απροσάρμοστος μεFloyd και Zeppelin? Έτσι να ήταν τα απροσάρμοστα φίλε.

Θενκς που πέρασες,μην ξαναχαθείς!!! Για σένα μόνο άφθονη Guiness και ακόμα περισσότερο Jameson...

Φιλιά!!!

@Negma

Όντως πολύ ωραία να σου τραγουδάνε κάτι τέτοιο.

Σε φαντάζομαι lead singer σε μπάντα να τραγουδάς σε κατσαρόλα, εσύ να ρίχνεις ματιές στον μπασίστα ανακλώμενες στον πάτο της κατσαρόλας, ο κιθαρίστας σε σένα και όλα αυτά τα vibes να περνάνε ξυστά από τον ανυποψίαστο ντράμερ ΧΑΧΑΧΑ!!!

Εύχομαι να αργήσω καλό μου να συναντήσω τον Ρόρυ και να του δώσω φιλιά!!! Χαχα. Μικρός είμαι ακόμα...Ευχαριστώ πάντως!!!

Φιλιά!!!

Negma είπε...

Δεν μου το τραγούδησαν, μου το αφιέρωσαν. Ωραία ιδέα και αυτή πάντως, θα το ζητήσω με την πρώτη ευκαιρία!

Α, και τα φιλιά στο Ρόρυ, δεν εννοούσα να πας τον βρεις να του τα δώσεις εκεί που είναι... Μπορούμε να σε ανεχτούμε λίγα χρόνια ακόμα... Πιο πολύ ως φόρο τιμής στα πάτρια εδάφη το εννοούσα!

Άντε, κι έχεις και ταξίδι, μην τό'χω βάρος στη συνείδησή μου...

Chryssa είπε...

Αυτό είναι ποστάρα!!!!!!
Θα επανέλθω με αναμνήσεις, προτιμήσεις και εκδηλώσεις αγάπης!

Πάνο φεύγεις παιδί μου???

Πολλά φιλιά. Καλημέρες.

Ανώνυμος είπε...

Ήρθε η ώρα βλέπω και για τους Ου Δος που λένε και οι φίλοι μας οι Ισπανοί.

Αγαπημένη μπάντα και ωραίες αναμνήσεις από τη συναυλία τους στη Θεσσαλονίκη,το 96 αν δεν κάνω λάθος...αραχτοί και λάϊτ όλοι μας ώρες ατελείωτες στον συναυλιακό χώρο (τα καλά της φοιτητικής ζωής)και πολλά γέλια μετά στη σχολή,καθώς η κοπελίτσα που σήκωσε πάνω ο Bono, και αν θυμάμαι καλά της έσκασε και ένα φιλί,ήταν συμφοιτήτριά μου και της πήρε ομολογουμένως πολύ καιρό για να κατεβάσει τη μυτούλα της.

Αυτά για την ιστορία,όπως είπα κάποτε στο Δεύτερο...

Υ.Γ. Θα διαβάσεις το μήνυμά μου από Δουβλίνο και θα είναι το ερέθισμα για να μην ξεχάσεις τη "σακούλα σκουπιδιών" με τα δώρα,ΝΤΑΙ;;;

Αμαλί:(

Sogian είπε...

Καλησπέρα και καλό ταξίδι, Πάνο μου!

Γύρνα πίσω με πολλές νέες εικόνες! Και αναζωογονημένος, ναι;

Φιλί.

F είπε...

Να περνάς όμορφα στην Ιρλανδία, όσο πιο όμορφα μπορείς.

Με τους U2 δεν το έχω αλλά το κείμενο είναι εξαιρετικά καλογραμμένο και με πολλές πληροφορίες.

Να είσαι καλά και να γυρίσεις ακόμα καλύτερα

dazed n' confused είπε...

Ειναι αληθεια Πανο μου, πως δεν χωνευεται ευκολα τα μαϊντανιλικι του Bono σε οποιαδηποτε φιλανθρωπικη εκδηλωση ...

Ομως αξιολογες στιγμες υπαρχουν σε καθε αλμπουμ τους ... Ακομα και στα προσφατα ... Οπως το :



Sometimes You Can't Make It On Your Own
(απο το : How To Dismantle An Atomic Bomb)

Tough, you think you’ve got the stuff
You’re telling me and anyone
You’re hard enough

You don’t have to put up a fight
You don’t have to always be right
Let me take some of the punches
For you tonight

Listen to me now
I need to let you know
You don’t have to go it alone

And it’s you when I look in the mirror
And it’s you when I don’t pick up the phone
Sometimes you can’t make it on your own

We fight all the time
You and I… that’s alright
We’re the same soul
I don’t need… I don’t need to hear you say
That if we weren’t so alike
You’d like me a whole lot more

Listen to me now
I need to let you know
You don’t have to go it alone

And it’s you when I look in the mirror
And it’s you when I don’t pick up the phone
Sometimes you can’t make it on your own

I know that we don’t talk
I’m sick of it all
Can - you - hear - me – when – I -
Sing, you’re the reason I sing
You’re the reason why the opera is in me…

Where are we now?
I’ve got to let you know
A house still doesn’t make a home
Don’t leave me here alone...

And it’s you when I look in the mirror
And it’s you that makes it hard to let go
Sometimes you can’t make it on your own
Sometimes you can’t make it
The best you can do is to fake it
Sometimes you can’t make it on your own



Ουτε το "Vertigo", απο το ιδιο αλμπουμ,μπορουμε να προσπερασουμε ευκολα, που αν και αρκετα εμπορικο, νομιζω πως δεν υστερει σε τιποτα σε δυναμισμο, απο τις πρωτες μερες τους ...

Φιλια !!!

dazed n' confused είπε...

Αααα ...

Ευχες για το ταξιδι δεν σου αφησα, γιατι το θεωρω δεδομενο πως θα περασεις ΥΕροχα ...
Κι ας ειναι επαγγελματικο ...


Κι αλλα φιλια !!!

αν ακούς είπε...

υπαρχει μια αρρωστια που χτυπαει τραγουδιστες, συνθετες και συγκροτηματα που οταν τοους βρει καλο ειναι να πηγαινεις παρακατω και να ακους ο,τι εχουν βγαλει μεχρι τη στιγμη της κακιας αρρωστιας και η οποια ειναι η ΔΕΙΝΟΣΑΥΡΙΑΣΗ.

εχουν αφησει πισω τους ιστορικα τραγουδια τα οποια θα ακουμε για παντα απλα δεν χρειαζεται να δηλητηριαζουμε το υπεροχο παρελθον τους με το αδιαφορο και υπερφιαλο παρον τους.

το Άρωμα του Τραγουδιού είπε...

Με γύρισες αρκετά χρόνια πίσω! Σκάλισα ξανά τη δισκοθήκη με τα βινύλια και βρήκα το “Joshua Tree”, το “Rattle and Hum” και το live “under a blood red sky”. Τους παρακολούθησα μέχρι το “Rattle and Hum”. Μετά τους «έχασα». Κάτι σκόρπια τραγούδια που άκουσα από κει και πέρα, δε μου είπανε και πολλά…

Όπως και να ‘χει, είναι ένα μεγάλο συγκρότημα.
Πολύ καλογραμμένο και κατατοπιστικό post. Μπράβο!

South Of The River είπε...

@Χρύσα

Ήρθα παιδί μου. Χαίρομαι που σου αρέσει το ποστ. Ήμουν πολύ σκεπτικός στο αν θα κάνω ανάρτηση για τους U2 ή όχι. Τελικά μάλλον καλά έκανα ε;

Φιλιά!

@Αμαλί

Όχι, μη μου θυμίζεις και συ τη συναυλία στη Θεσσαλονίκη που έχασα από μαλακία εντελώς. Πρέπει να ήταν απίστευτα. Μια τσάντα σκουπιδιών δώρα, έφτασεεεε!!!!

Φιλιά πολλά!!!

@ΕΝΑ ΠΡΟΣΩΠΟ

Επέστρεψα Γιαννάκη, φυσικά με πολλές νέες εικόνες. Ήταν πολύ όμορφα, αλλά και με άπειρο κρύο!!!

Μη χάνεσαι και συ!!!

South Of The River είπε...

@F

Ήρθα δάσκαλε, φυσικά ακόμα καλύτερα από όπως έφυγα. Πρέπει να τα πούμε από κοντά για όλα αυτά, στη δική μας γλώσσα...

Με τους U2 φυσικά και το έχεις, μου άρεσε που σου άρεσε το κείμενο.

Φιλιά πολλά και θα τα λέμε εμείς!!!

@D & C

Συμφωνώ Γι'ωργο μου με το μαϊντανιλίκι. Αλλά είναι (ή τουλάχιστον ήταν) μεγάλοι!Κάπου τους χάσαμε όμως, δυστυχώς.

Φιλιά George. Το βιλίο του Κοέν μοναδικό. Το πήρα και μαζί μου στο ταξίδι!!!

@Αν ακούς

Κάπως έτσι ορίζονται φίλε, θα συμφωνήσω. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ωστόσο, μας άφησαν πολλά!!!

Και συ μη χάνεσαι!!! Χαιρετώ!

South Of The River είπε...

@Μάκης

Μάκη μου, λίγο ακόμα και θα ήσουν υπέρ-πλήρης ως προς τις καλές δουλειές τους. Άλλωστε μετά από λίγο - όπως είπαμε - τους χάσαμε!!!

Χαίρομαι που "τό'χεις" με U2 και σου άρεσε το κείμενο. Φιλιά πολλά!!!

F είπε...

καλημέρες κι εδώ. Να τα πούμε Πάνο μου με πρώυη ευκαιρία τα περί Ιρλανδίας και όλα.

Είναι τόσο καλός ο καινούργιος Van Morrison; Εδώ και μερικούς δίσκους με είχε κάπως κουράσει αλλά ψάχνω αφορμή να τον ξαναπλησιάσω.

καλημέρες και πάλι

Xνούδι είπε...

Ναι με έχουν απογοητεύσει. Από πολλές απόψεις. Με έχει κουράσει η κυκολοφορία ατελείωτων συλλογών με τα ίδια και τα ίδια. Αυτό το μανατζερίστικο στυλ που έχει αποκτήσει ο Μπόνο, αυτό το θα σώσω τον κόσμο που δεν ξέρω γιατί, δεν μου γίνεται καθόλου πιστευτό πλέον. Δεν μπορώ να ξεχάσω όμως το παρελθόν τους. Εκείνο το λαμπρό. Εκείνη την αίσθηση των πρώτων άλμπουμς που με συγκινούσαν, με αγρίευαν, με έκαναν να επαναστατώ.

Καλησπέρες και αυτό που σου αφήνω εδώ, το άφησα και στον Γιώργο.
Η δισκάρα. Που είναι δισκάρα. Που την λιώνω εδώ και 3 μέρες, που έχω φάει κόλλημα.

http://www.zshare.net/audio/10518843a711931f/

The Gutter twins.

Φιλιά ψιτ.

South Of The River είπε...

@F

Ντάξει δάσκαλέ μου, σου είπαμε τόσα πράγματα, αλλά μην απογοητευθείς κιόλας αν δεν ακούσεις τον δίσκο της δεκαετίας! Είναι μια πολύ καλή δουλειά από τον μεγάλο Van. Αλλά θα σου αρέσει πιστεύω πολύ. Είναι του γούστου σου!

Φιλιά F.

@Χνούδι

Μόλις πάω σπίτι τον κατεβάζω στο φτερό λέμε. Σου έχω τυφλή εμπιστοσύνη ψιτ!

Όσο για U2, αυτά τα παλιά είναι που με έκαναν κι εμένα να τους αναρτήσω. Όλα χωράνε εδώ ε; Εσύ μου το έμαθες.

Φιλιά (με τις ευλογίες του Μάρκου βεβαίως βεβαίως)!!!

Ανώνυμος είπε...

Καλησπέρα.
Μόλις ξύπνησα και στο cd player τοποθέτησα την δισκάρα των Gutter Twins.Συμπάθα με host αλλά γαμάει!
Για άλλο λόγο μπήκα.
Όλος αυτός ο υπερφίαλος κόσμος του Bono, η ελεφαντίασή των U2 μας στεναχωρεί αλλά με τίποτα δεν αφαιρεί την πολύ μεγάλη αξία τους.
Στέκομαι πολύ στο μεγάλο ταλέντο που ακούει στο όνομα The Edge, που χωρίς αυτόν τα πράγματα θα ήταν πολύ διαφορετικά.
Τραγουδάκι αγαπημένο έρχεται:
This is a song called Party Girl

I know a girl
A girl called Party, Party Girl
I know she wants more than a party, Party Girl
And she won't tell me her name
Oh no, not me

I know a boy
A boy called Trash, Trash Can
I know he does all that he can, wham bam
And she won't tell me his name

It's our hero

When I was three
I thought the world revolved around me
I was wrong and so I sing along
And if you dance, then dance with me

I know a girl
A girl called Party, Party Girl
I know she wants more than a party, Party Girl
I know a boy
A boy called Trampoline
You know what I mean
I think I know what he wants
I think I know what he wants
I think I know what she wants
I think I know what she wants
I think I know what you want
I think I know what she wants
I think I know what he wants

Well thank you

Κλείνοντας λέω να θυμηθούμε κάτι από τους 'αμούστακους' τότε U2:
I will Follow...

I was on the outside when you said
You said you needed me
I was looking at myself
I was blind, I could not see

A boy tries hard to be a man
His mother takes him by his hand
If he stops to think he starts to cry
Oh why

If you walkaway, walkaway
I walkaway, walkaway...I will follow

If you walkaway, walkaway
I walkaway, walkaway...I will follow

I was on the inside
When they pulled the four walls down
I was looking through the window
I was lost, I am found

Walkaway, walkaway
I walkaway, walkaway...I will follow
If you walkaway, walkaway,
I walkaway, walkaway...I will follow
I will follow

Your eyes make a circle
I see you when I go in there
Your eyes, your eyes...

If you walkaway, walkaway
I walkaway, walkaway..I will follow

If you walkaway, walkaway
I walkaway, walkaway...I will follow

I will follow
I will follow...

Θα τα ξαναπούμε...
Κώστας 'The Fuzzy Snail'

Negma είπε...

@Fuzzy Snail

Σαλιγκαράκι, μ' έστειλες πάλι!

Το Party Girl είναι το αγαπημένο μου τραγούδι από U2 και δεν το ανέβασα εδώ (όπως έγραφα στο πρώτο μου σχόλιο), γιατί στο πρώτο σενάριο εκπομπής για την Τετάρτη, το είχαμε πρώτο-πρώτο, και δεν ήθελα να το "κάψω"!!!

Τελικά ακολουθήσαμε το δεύτερο σενάριο, σε εντελώς διαφορετικούς δρόμους, κι έτσι δεν θα παίξει. Πολύ το φχαριστήθηκα λοιπόν που το ανέβασες εσύ, κι έτσι θα υπάρχει σ' αυτήν την ανάρτηση. Γίνεται να μένει απ' έξω ΑΥΤΟ??????????

Φιλούμπες!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

South Of The River είπε...

@Fuzzy Snail

Το ξέρω ότι γαμάει φίλε το δισκάκι από Gutter Twins. Φρόντισες να μου το μάθεις! Όσο για U2, όπως θα διάβασες συμφωνώ!

Φιλιά φίλε!!!

@Negma

Μην ξανακούσω όχι άμα σε ρωτάω κάτι, κατάλαβες;;; Άκου εκεί δεν σου λέω το τραγούδι γιατί θα το βάλω στο BIOS. Πάντα υπάρχει ένας σαλίγκαρος να ανατρέψει τα σχέδια!!!

Φιλιά!!!

Mantalena Parianos είπε...

Simple Minds...

Waterboys...

Bob Geldof...

Hothouse Flowers...

Sinead O'Connor...

Thin Lizzy...

The Thrills...

λίγα που μου ήρθαν στο μυαλό!

Καλά να περάσεις

South Of The River είπε...

Καλημέρα Mantalena Parianos.

Ευχαριστώ που πέρασες. Είπαμε, Ιρλανδία, η "τεχνομάνα". Μια μικρή διόρθωση μόνο, αν μου επιτρέπεις. Οι Waterboys είναι μισοί Σκωτσέζοι, και ειδικά ο μεγάλος Mike Scott. Δες και τη σχετική μου ανάρτηση.

Καλημέρες!