Calexico - I live at yonder where the snakes and scorpions run...

Το όνομά τους είναι συνδεδεμένο με ένα από τα αγαπημένα μου σημεία του πλανήτη μας: τη νοτιοδυτική Αμερική και το Μεξικό. Λέγεται επίσης ότι ονομάστηκαν έτσι από τα μέρη καταγωγής των δυο βασικών μελών τους και από τους πληρέστερους εν ενεργεία μουσικούς, του Joey Burns που είναι από την CALifornia και του John Convertino που είναι από το mEXICO. Στη συνείδησή μου είναι άρρηκτα συνδεδεμένοι και με τον κύριο Iron and Wine της προηγούμενης ανάρτησης. Όπως και νά ‘χει πάντως, αυτοί και πολλοί ακόμα λόγοι είναι υπεραρκετοί για να τους αφιερώσω μια ανάρτηση.

Οι Burns και Convertino γνωρίστηκαν το 1990 με έναν από τους κοινότυπους αλλά πάντα ενδιαφέροντες τρόπους που συναντώνται οι μουσικοί: ο πρώτος σπούδαζε μουσική στο πανεπιστήμιο της California ενώ ο δεύτερος έπαιζε τύμπανα για τους Giant Sand. Ο Burns προσαρτήθηκε στην μπάντα για μπασίστας, ώντας φυσικά ένας εξαίρετος κιθαρίστας. Εν συνεχεία οι δυό τους έφτιαξαν τους Friends of Dean Martin, που μετέπειτα έγιναν οι πάρα πολύ καλοί Friends of Dean Martinez. Το «ζευγάρι» ωστόσο αποχώρησε από την μπάντα αυτή το 1996, και για λίγο καιρό αποτέλεσαν ένα indie rock δίδυμο προς ενοικίαση! Την ίδια χρονιά κυκλοφορούν το «Spoke» που τεχνικά αποτελεί το πρώτο τους άλμπουμ, αν και αρχικά το εξέδωσαν ονομαζόμενοι και αυτοί Spoke, για να έρθει το 1997 και να το επανακυκλοφορήσουν με το καθιερωμένο πλέον όνομά τους Calexico.

Και αν όλα αυτά σας φαίνονται κάπως βαρετά, υπομονή! Γιατί φτάσαμε στο 1998 και ακούμε τους Calexico να κυκλοφορούν ένα δίσκο – διαμάντι. Μιλάμε φυσικά για το «Black Light», που απέσπασε εξαιρετικές κριτικές από τον τύπο, με κάποια περιοδικά να τον χαρακτηρίζουν – δικαίως – ως έναν από τους καλύτερους της χρονιάς. Δίσκος πανέμορφος, σκονισμένος από την έρημο της Αριζόνα. Και σίγουρα όλοι θυμόμαστε το «Stray» που κοσμούσε τους τίτλους των «Πρωταγωνιστών» του Σταύρου Θεοδωράκη. Τα επόμενα δυο χρόνια τα αφιέρωσαν στο χτίσιμο του προφίλ τους, κάνοντας περιοδείες και σαπορτάροντας μπάντες όπως οι Pavement και οι Dirty Three. Και το 2000 έρχεται ένα ακόμα πολύ καλό άλμπουμ, το «Hot Rail», το οποίο με βασικό όπλο τον ορισμό του desert rock «Ballad of cable Hogue» συνεπαίρνει τον κόσμο.

Πολλά τα live άλμπουμ τους, με σημαντικότερο ίσως το «Scraping Tour» του 2001 απ’ το οποίο είναι και το μοναδικό «Wash» που ακούμε δίπλα. Το 2003 κυκλοφορούν το επόμενο στούντιο άλμπουμ τους, το «Feast of wire» με το οποίο πετυχαίνουν τις υψηλότερες θέσεις ever, ενώ το 2006 επανέρχονται με το «Garden Ruin», στο οποίο για πρώτη φορά απουσιάζουν εντελώς τα instrumental κομμάτια τους δίνοντάς του έναν πιο mainstream χαρακτήρα. Επίσης πολύ καλή δουλεία.

Πάμπολλες και οι συμμετοχές τους τόσο σε δίσκους άλλων καλλιτεχνών όσο και σε soundtracks ταινιών. Από τους Friends of Dean Martinez, στη Nancy Sinatra γράφοντας το πανέμορφο «Burnin’ down the spark», στους Iron and Wine ενορχηστρώνοντας όλο το... πανίσχυρο «In the reins», στην ταινία «Collateral» με το «Guero canelo», ακόμα και στο πρόσφατο «I’m not there» για τον Dylan όπου διασκεύασαν πολλά τραγούδια του.

Δραστήριοι, συνέχεια στο δρόμο, με ραχοκοκαλιά έναν πολύ δυνατό κιθαρίστα – μουσικό, τραγουδιστή και στιχουργό (τον Joey Burns) και έναν από τους καλύτερους drummers αυτή τη στιγμή με το πιο χαρακτηριστικό παίξιμο που άκουσα ποτέ μου (τον John Convertino), με συνεργάτες από τρομπετίστες και βιολιστές απ’ ευθείας από την έρημο έως mariachi Μεξικάνους κιθαρίστες, οι Calexico – για μένα τουλάχιστον – αποτελούν ήδη σημαντική κληρονομιά, όχι μόνο για το παρακλάδι desert του ροκ, αλλά για την παγκόσμια μουσική. Και όταν νιώσετε ότι οι κάκτοι και οι σκορπιοί της ερήμου συναντάνε τα τζαζ ποτάμια και τις ροκ ακροβασίες, τότε ρίξτε μια ματιά στο στερεο-φονικό σας! Πρέπει να ακούτε Calexico…




UPDATE: Οκτώβρης του 2008 και το δίδυμο δεν κάθεται ήσυχα με τίποτα! Με το "Carried to dust" κυριολεκτικά μας... κουβάλησαν ξανά στη σκόνη, στην δική τους σκόνη της ερήμου τους και της μουσικής τους...