18 Μαρ 2008

Calexico - I live at yonder where the snakes and scorpions run...


Το όνομά τους είναι συνδεδεμένο με ένα από τα αγαπημένα μου σημεία του πλανήτη μας: τη νοτιοδυτική Αμερική και το Μεξικό. Λέγεται επίσης ότι ονομάστηκαν έτσι από τα μέρη καταγωγής των δυο βασικών μελών τους και από τους πληρέστερους εν ενεργεία μουσικούς, του Joey Burns που είναι από την CALifornia και του John Convertino που είναι από το mEXICO. Στη συνείδησή μου είναι άρρηκτα συνδεδεμένοι και με τον κύριο Iron and Wine της προηγούμενης ανάρτησης. Όπως και νά ‘χει πάντως, αυτοί και πολλοί ακόμα λόγοι είναι υπεραρκετοί για να τους αφιερώσω μια ανάρτηση.

Οι Burns και Convertino γνωρίστηκαν το 1990 με έναν από τους κοινότυπους αλλά πάντα ενδιαφέροντες τρόπους που συναντώνται οι μουσικοί: ο πρώτος σπούδαζε μουσική στο πανεπιστήμιο της California ενώ ο δεύτερος έπαιζε τύμπανα για τους Giant Sand. Ο Burns προσαρτήθηκε στην μπάντα για μπασίστας, ώντας φυσικά ένας εξαίρετος κιθαρίστας. Εν συνεχεία οι δυό τους έφτιαξαν τους Friends of Dean Martin, που μετέπειτα έγιναν οι πάρα πολύ καλοί Friends of Dean Martinez. Το «ζευγάρι» ωστόσο αποχώρησε από την μπάντα αυτή το 1996, και για λίγο καιρό αποτέλεσαν ένα indie rock δίδυμο προς ενοικίαση! Την ίδια χρονιά κυκλοφορούν το «Spoke» που τεχνικά αποτελεί το πρώτο τους άλμπουμ, αν και αρχικά το εξέδωσαν ονομαζόμενοι και αυτοί Spoke, για να έρθει το 1997 και να το επανακυκλοφορήσουν με το καθιερωμένο πλέον όνομά τους Calexico.

Και αν όλα αυτά σας φαίνονται κάπως βαρετά, υπομονή! Γιατί φτάσαμε στο 1998 και ακούμε τους Calexico να κυκλοφορούν ένα δίσκο – διαμάντι. Μιλάμε φυσικά για το «Black Light», που απέσπασε εξαιρετικές κριτικές από τον τύπο, με κάποια περιοδικά να τον χαρακτηρίζουν – δικαίως – ως έναν από τους καλύτερους της χρονιάς. Δίσκος πανέμορφος, σκονισμένος από την έρημο της Αριζόνα. Και σίγουρα όλοι θυμόμαστε το «Stray» που κοσμούσε τους τίτλους των «Πρωταγωνιστών» του Σταύρου Θεοδωράκη. Τα επόμενα δυο χρόνια τα αφιέρωσαν στο χτίσιμο του προφίλ τους, κάνοντας περιοδείες και σαπορτάροντας μπάντες όπως οι Pavement και οι Dirty Three. Και το 2000 έρχεται ένα ακόμα πολύ καλό άλμπουμ, το «Hot Rail», το οποίο με βασικό όπλο τον ορισμό του desert rock «Ballad of cable Hogue» συνεπαίρνει τον κόσμο.

Πολλά τα live άλμπουμ τους, με σημαντικότερο ίσως το «Scraping Tour» του 2001 απ’ το οποίο είναι και το μοναδικό «Wash» που ακούμε δίπλα. Το 2003 κυκλοφορούν το επόμενο στούντιο άλμπουμ τους, το «Feast of wire» με το οποίο πετυχαίνουν τις υψηλότερες θέσεις ever, ενώ το 2006 επανέρχονται με το «Garden Ruin», στο οποίο για πρώτη φορά απουσιάζουν εντελώς τα instrumental κομμάτια τους δίνοντάς του έναν πιο mainstream χαρακτήρα. Επίσης πολύ καλή δουλεία.

Πάμπολλες και οι συμμετοχές τους τόσο σε δίσκους άλλων καλλιτεχνών όσο και σε soundtracks ταινιών. Από τους Friends of Dean Martinez, στη Nancy Sinatra γράφοντας το πανέμορφο «Burnin’ down the spark», στους Iron and Wine ενορχηστρώνοντας όλο το... πανίσχυρο «In the reins», στην ταινία «Collateral» με το «Guero canelo», ακόμα και στο πρόσφατο «I’m not there» για τον Dylan όπου διασκεύασαν πολλά τραγούδια του.

Δραστήριοι, συνέχεια στο δρόμο, με ραχοκοκαλιά έναν πολύ δυνατό κιθαρίστα – μουσικό, τραγουδιστή και στιχουργό (τον Joey Burns) και έναν από τους καλύτερους drummers αυτή τη στιγμή με το πιο χαρακτηριστικό παίξιμο που άκουσα ποτέ μου (τον John Convertino), με συνεργάτες από τρομπετίστες και βιολιστές απ’ ευθείας από την έρημο έως mariachi Μεξικάνους κιθαρίστες, οι Calexico – για μένα τουλάχιστον – αποτελούν ήδη σημαντική κληρονομιά, όχι μόνο για το παρακλάδι desert του ροκ, αλλά για την παγκόσμια μουσική. Και όταν νιώσετε ότι οι κάκτοι και οι σκορπιοί της ερήμου συναντάνε τα τζαζ ποτάμια και τις ροκ ακροβασίες, τότε ρίξτε μια ματιά στο στερεο-φονικό σας! Πρέπει να ακούτε Calexico…




UPDATE: Οκτώβρης του 2008 και το δίδυμο δεν κάθεται ήσυχα με τίποτα! Με το "Carried to dust" κυριολεκτικά μας... κουβάλησαν ξανά στη σκόνη, στην δική τους σκόνη της ερήμου τους και της μουσικής τους...



11 άκουσαν τις μουσικές...:

Negma είπε...

CRUEL - CALEXICO

Cruel, cruel grounds
Leak truths never found
Torturous ways
Whisper from the grave
A slow spun song of distortion

Bitter, bitter mouth
Spitin' out seeds of doubt
Rituals seek root
Razed before they're told
Stories break like branches in the cold

Seasons trial finds man's mistakes fair game

Careless hand
Lay and law of the land
Falls by the side
Silenced sentient cries
All within the lines of divine right

Better bury the tracks in an unclosed case
Weeds of discontent choke a broken ghost landscape

Cruel, heartless reign
Chasing short term gains
Right down to the warning signs

Birds refuse to fly
No longer trust the sky
Drifting out beyond the signals

Even the horizon is gone
Weather flees underground
Future's left to wallow in fortune's waste



Από ένα CD με διάφορες επιλογές ενός φίλου που άκουγα πολύ το καλοκαίρι... Πολύ αγαπημένου!



Πρέπει να κάνεις κάτι μ' όλους αυτούς τους πανέμορφους επίλογους. Για σκέψου το σαν ιδέα όταν έρθει κι εσένα η ώρα σου να "στολίσεις" το μπλογκ του Γιάννη...

Δεν θα ήταν ωραία να μας θυμίσεις αυτά σου τα διαμαντάκια; Κάποια (και είναι πολλά) όπως τούτο δω το τωρινό:

Και όταν νιώσετε ότι οι κάκτοι και οι σκορπιοί της ερήμου συναντάνε τα τζαζ ποτάμια και τις ροκ ακροβασίες, τότε ρίξτε μια ματιά στο στερεο-φονικό σας! Πρέπει να ακούτε Calexico…


Φιλούμπες!

dazed n' confused είπε...

Εκπληκτικοι Πανο μου ...

Απο τις λιγες συγχρονες μπαντες, που ξεχωριζουν ...

Ο ηχος τους εχει μια τελειως προσωπικη σφραγιδα ... Ακομα και να μην ξερεις καποιο τραγουδι τους, δεν υπαρχει περιπτωση μολις το ακουσεις, να μην καταλαβεις οτι ειναι Calexico ...

Οσο για το Stray, τι να πω ???
Απο τα πιο αγαπημενα μου τραγουδια ever ...
Απο τοτε που το πρωτοακουσα, μεχρι τωρα, οσες χιλιαδες φορες και να το εχω ακουσει, καθε φορα μου σηκωνεται η τριχα ...
Ακομα και μετα τις φιλοτιμες προσπαθειες του κ. Θεοδωρακη, να το ευτελισει ...

Voila και οι στιχοι:

Calexico : "Stray"

It rained the whole day he spent at his lover's grave
said his goodbyes to her family and friends
packed his things in a rusted car
and rode off in the rain
came upon a church in ruin
with an old man dwelling within
who said, "watch where you stray my friend"
old man spoke of meanings lost and without name
never shifting from their worn and weathered place
what was found in the endless search
for truth behind the tale
beneath the ash and ember lies only one story to tell
"watch where you stray my friend"



there's a flower that grows in a cave
so lovely to see but need to be saved
its' beautiful blossom will wither and die
if ever this flower leave the darkness for daylight





Φιλια !!!
Πολλα !!!

F είπε...

καλημέρα Πάνο!!!

Την ώρα που σου έγραφα ότι μου άρεσε πολύ το πρώτο και το δεύτερο album των Calexico... κόπηκε το ρεύμα και μόλις τώρα επανήλθε.

Μετά τους δύο πρώτους δίσκους, την έχασα τη μπάντα, προφανώς όχι από δικό της λάθος. Θυμάμαι ότι ήταν μια εποχή που είχε αρχίσει να ανεβαίνει η americana στην Ελλάδα, πράγμα που δεν άρεσε σε μας τους -υποτίθεται- λίγους και εκλεκτούς -τρομάρα μας- που είχαμε παρακολουθήσει εκείνα τα πρώτα ακουστικά live με ονόματα της Glitterhouse στο Green Door. (τι πας και θυμάσαι τώρα...)

Μany thanx για το όμορφα γραμμένο κείμενο.

πολλές καλημέρες

South Of The River είπε...

@Negma

Το πρώτο τραγούδι που ξεχώρισα κι εγώ από τον τελευταίο τους, το Garden Ruin. Πολύ όμορφο!

Όσο για τους επιλόγους, προσπαθώ απλά τα κείμενα - στο κλείσιμό τους τουλάχιστον - να μην είνα βαρετά και να μην θυμίζουν στείρα παράθεση των ιστοριών. Μ' αρέσει που σ' αρέσουν!!!

Φιλιά!

@D&C

Όντως Γιώργο! Να σκεφτείς ότι πριν λίγα χρόνια τους θεωρούσα ίσως την πληρέστερη μπάντα. Δεν υπάρχει κάτι που δεν μπορούν να κάνουν. Όχι ότι αναθεώρησα, αλλά δεν το λέω πια για να μην είμαι τόσο απόλυτος. Και το Stray κομματάρα μεγάλη.

Θενκς που πέρασες φίλε!

@F

Δυστηχώς δάσκαλε η americana δεν ανέβηκε ποτέ αρκετά στη χώρα. Και είναι κρίμα πολύ κρίμα. Και λόγω των εξαιρετικών ξένων σχημάτων που θεωρούνται "σκοτεινά" και "του περιθωρίου" (πχ 16HP, The Black Heart Procession κλπ) αλλά και λόγω της επανεμφάνισης των δικών μας Earthbound (με τους οποίους οι Calexico έχουν άριστες σχέσεις και παίξανε μαζί και πρόπερσι στα Χανιά!!!).

ΠΟΤΕ ΘΑ ΤΑ ΠΟΥΜΕ ΓΙΑ ΜΟΥΣΙΚΕΣ (ΚΑΙ ΓΕΝΙΚΟΤΕΡΑ) ΔΑΣΚΑΛΕ;;;;;;;;;;

Φιλιά!

ΥΓ. Είμαι από τους τυχερούς "μικρότερους" που πρόλαβαν το Green Door, ένα χρόνο πριν κλείσει. Κάτι είναι κι αυτό!

Sogian είπε...

Καλησπέρα, Πάνο μου. Πέρασα να δω τί κάνεις.

Χαμόγελο.

South Of The River είπε...

@F
Σόρυ για το "δυστηχώς" αλλά βιαζόμουν...

@Ένα πρόσωπο

Γιανάκη καλημέρα. Μ' αρέσει που περνάς για ένα γεια, έχοντας αποκλείσει εκ των προτέρων την οποιαδήποτε ανάμειξή σου στα μουσικά. Μ' αρέσει πολύ.

Σε φιλώ!!

Ανώνυμος είπε...

L'amour passait, l'amour obsolète.
Pourquoi perdre sa vie à chercher l'or d'un coeur?
Je ne me noierai pas dans ce désert mystique.
Je ferme mes comptes et je repars.

Με αφορμή το πόστ σου έμαθα επιτέλους ποιός ήταν ο Cable Hogue...

Με πρόλαβε το Νεγκμάκι και δεν γράφω το τέλος...

Από τη...σκοτισμένη έρημο του γραφείου μου,φιλιά

Αμαλία

South Of The River είπε...

@Αμαλία

Καλώς την. Έτσι, μια φορά το δίμηνο!

Ξέρω ότι είναι του γούστου σου οι Calexico. Διδακτική η ανάρτηση. The ballad of cable Hogue.

Ελπίζω με τη βροχή σήμερα να έπεσε λίγο η σκόνη από την... σκοτισμένη έρημο του γραφείου σου!

Φιλιά πολλά!

το Άρωμα του Τραγουδιού είπε...

Με καθυστέρηση πέρασα από τα μέρη σου.
Πάρα πολύ καλό κείμενο!!
Συμφωνώ απόλυτα με την negma που λέει ότι κάτι πρέπει να κάνεις με αυτούς τους πανέμορφους επιλόγους σου. Αυτά τα «διαμάντια» βγαίνουν από ανθρώπους σαν κι εσένα που γράφουν για πράγματα που αγαπάνε πολύ και δεν παραθέτουν απλά πληροφορίες. Με έκανες να «ζηλέψω» (πάντα με την καλή έννοια).


Να ‘σαι καλά

ΥΓ: περιττό να σου πω πως το μόνο που είχα ακούσει από τους Calexico ήταν το «Stray»… Ξέρω, ξέρω: απαράδεκτος…

South Of The River είπε...

@μάκης

Μάκη μου, χίλια συγνώμη που δεν σου έχω απαντήσει ακόμα, αλλά αυτές τις μέρες λόγω τρεξίματος είχα αμελήσει πάνω απ' όλα το δικό μου μπλογκ. Καταλαβαίνεις, είμαι σίγουρος.

Λοιπόν. Κατ' αρχάς δεν είσαι αδικαιολόγητος σε καμία περίπτωση που έχεις ακούσει από Calexico μόνο το Stay. Σίγουρα έχεις ακούσει κι άλλα (άσε που είχα βάλει και στο Δεύτερο το Ballad of cable Hogue). Οπότε μην δικαιολογείσαι. Κι εγώ με τα δικά σου πάνω κάτω μια απ' τα ίδια είμαι. Φουλ δισκογραφία και παράθεση ιστορίας των "Χάνομαι γιατί ρεμβάζω" ξέρεις ότι μετρημένα άτομα θα κατείχαν...

Κάποια στιγμή θα σου γράψω "παραγγελιές" για το μπλογκ σου. Ίσως με πιο ροκ ή περίεργη χροιά, αλλά μη σκιάζεσαι! Πχ Φάμελο, Σαββόπουλο, Πασπαλά, Πασχαλίδη, Αλκίνοο,... Τώρα μη στα γράψω όλα. Άλλωστε είμαι σίγουρος ότι τα περισσότερα (αν όχι όλα αυτά) θα τα αγγίξεις και με το παραπάνω!

Εγώ κρατάω το ότι περνάς και το ότι ασχολείσαι (όπως κι εγώ αντίστοιχα) και δίνεις βάρος. Και αυτό φαίνεται.

Φιλιά και καληνύχτες.

ΥΓ. Το παρόν θα "δημοσιευτεί" και σε σένα.

Ανώνυμος είπε...

Εξαιρετική μπάντα και πολύ αγαπημένη!
Είχα δυσαρεστηθεί πολύ όταν στον Λυκαβηττό που είχαν έρθει για live έπαιξαν μόνο 45' με αρκετά ΄τσιμπημένο΄εισιτήριο για την εποχή (7000 δρχ.).
Η πρώτη επαφή μου με τους Calexico έγινε μέσω του fanzine Fractal που σε ένα τεύχος του έδινε ένα 7' τους.
(Μιας και το θυμήθηκα και αναφέρθηκαν και πιο πάνω το Fractal έδωσε σε κυκλοφορία το πρώτο 7' των Earthbound καθώς και ένα 7' της Kristin Hersch , μεταξύ άλλων, που έπαιξε live εχθές.)
Θα τα ξαναπούμε...
Κώστας 'The Fuzzy Snail'