Calexico - 2008 - Carried to dust

Προσωπικά περίμενα τους Joey Burns και John Convertino να μείνουν λίγο περισσότερο απασχολημένοι με την εκτροφή κροταλιών και την καλλιέργεια κάκτων, ξαποσταίνοντας από το πολύ καλό «Garden ruin» του 2006. Μάλλον όμως υπερθερμάνθηκαν βάζοντας το χεράκι τους στο μισό περίπου περσινό διπλό O.S.T. «I’m not there» με διασκευές σε τραγούδια του Bob Dylan και σκέφτηκαν «…πού να σταματάμε τώρα και να ξαναξεκινάμε, ας ηχογραφήσουμε λίγο ακόμα, να φωνάξουμε και κανά δυο φίλους…». Κάπως έτσι φαντάζομαι να γεννήθηκε το φετινό «Curried to dust» των Calexico.

Με μια διαφορά όμως. Όποτε αυτοί οι δυο σκονισμένοι από την έρημο τύποι μπαίνουν στο στούντιο, ποτέ μα ποτέ δεν το κάνουν για πλάκα (με την κακή έννοια) ή με το ζόρι, και πάντα κάτι έχουν στο μυαλό τους. Χωρίς φλυαρίες λοιπόν, χωρίς πειραματισμούς (ίσως η εποχή κάποιων βασανιστικών πειραμάτων του «The black light» και του «Feast of wire» πέρασε, και το απέδειξαν στο «Garden ruin»), με παντοτινές σημαδούρες τις τρομπέτες και το παίξιμο του (καλύτερου ίσως ντράμερ των τελευταίων ετών) Convertino αλλά και με μερικά χαρισματικά φιλαράκια τους, συνέθεσαν ένα άλμπουμ που το απαρτίζουν 15 μέρη.

Σημαντικές στιγμές του άλμπουμ το – ό,τι έπρεπε για πρώτο τραγούδι – «Victor Jara’s hands», προς τιμή του Χιλιανού ποιητή και μουσικού ακτιβιστή που δολοφονήθηκε το 1973, το «House of Valparaiso» με τα πανέμορφα... χαμένα φωνητικά του σχεδόν (όχι ακόμα εντελώς, αλλά καλά το πάνε) μόνιμου συνεργάτη τους Iron and Wine, η γλυκιά country μπαλάντα «Slowness», το «Bend to the road» αυτής της δικής τους, ιδιότυπης τζαζ, το κλασικό Burns τραγούδι «El Gatillo» και το «Inspiracion» με την Amparo Sanchez και τον Jacob Valenzuela στα φωνητικά, που θα έκλεβαν χωρίς τύψεις οι Buena Vista Social Club.

Βέβαια νόμισα ότι το άλμπουμ τελείωσε πριν την ώρα του με το τελευταίο και αδικαιολόγητα αργό «Contention city» με τη συμμετοχή των Tortoise, βιάστηκαν ίσως με την πολύ καλή αλλά αντιγραφή τύπου «Burnin’ down the spark» με το «Writer’s minor holiday», ενώ και εδώ δεν απουσίασε το βαρετό ορχηστρικό κομμάτι («Failing from sleeves», ευτυχώς μόνο 1:20).

Με εξαίρεση (ίσως) το εξώφυλλο του άλμπουμ που νομίζεις ότι μάλλον ήταν εκείνο που απορρίφθηκε για το «Hot rail» και ενώ με εκείνο του «Garden ruin» έδειξαν όμορφο εικαστικό γούστο, η δουλειά είναι πολύ καλή. Πλέον αυτούς τους δυο αρκεί να τους κλειδώσεις σε ένα δωμάτιο με μια κιθάρα και ένα drum set. Και όταν μετά από λίγο καιρό ανοίξεις την πόρτα, δεν θα θα βρεις τον Joey και τον John, θα λείπουν, και σε μια καρέκλα πάνω θα βρίσκεται ένα τουλάχιστον καλό άλμπουμ!