Editors - There's nothing harder than keeping a promise...

Οι Franz Ferdinand έσβησαν πριν καν ξεκινήσουν, το ομολογουμένως πολύ καλό «Is this it?» των (εξ Αμερικής μεν) Strokes κατάπιε και τους ίδιους και ο μόνος λόγος που ακούγονται πια είναι για το αν αγόρασαν ή όχι ναρκωτικά από τον πλέον υπερεκτιμημένο καλλιτέχνη των 00ς Pete Doherty των Libertines, οι Arctic Monkeys (και κυρίως ο Alex Turner) φαντάζουν συμπαθητική περίπτωση αλλά είναι νωρίς ακόμη γι’ αυτούς, οι Kaiser Chiefs (θου κύριε) έχω την πεποίθηση ότι το πολύ σε δυο χρόνια δεν θα υφίστανται, και ούτε και οι ίδιοι δεν θα θυμούνται πως κάποτε είχαν σχήμα.

Και τελικά τι γίνεται στην Αγγλία; Υπάρχει στην για πολλούς πατρίδα του ροκ και των υπερογκόλιθων συγκροτημάτων κάποια μπάντα που να ξεκίνησε πριν μερικά χρόνια και εντός της δεκαετίας και να φαίνεται ότι το αυλάκι της πορείας της είναι αρκετά βαθύ, έστω κι αν εκ των υστέρων αποδειχθεί λάθος; Και μια ακόμα απορία: έχει ξαναγίνει ποτέ στα μουσικά χρονικά να αναβιώνει ή να συνεχίζεται κάποιο μουσικό είδος μεγάλων συγκροτημάτων του παρελθόντος (που σημαίνει άπειρη τροφή για έμπνευση), χωρίς οι μπάντες που το κάνουν αυτό να μην ταξιδεύουν πολλές απ’ αυτές ούτε μέχρι τον δεύτερο δίσκο;

Μουσική τεχνολογία σπούδαζαν το 2002 οι Tom Smith (στίχοι, φωνητικά, κιθάρα, πιάνο), Chris Urbanowicz (κιθάρα και synth), Russell Leetch (μπάσο και δεύτερα φωνητικά) και Edward Lay (τύμπανα και δεύτερα φωνητικά) στο Πανεπιστήμιο του Stafford. Έφτιαξαν την μπάντα για οποιονδήποτε άλλο λόγο, εκτός από το να κάνουν καριέρα, παίζοντας αρχικά κάποια live σε γειτονικές πόλεις. Αλλαγές ονομάτων. The Pride, Pilot. Ιδιοφυές, αυτόφωτο management, κολλώντας παντού αυτοκόλλητα φέροντα την φράση «Who’s the Pilot?». Φτάνουν να γίνουν η δημοφιλέστερη χωρίς δισκογραφία και εταιρεία μπάντα από στόμα σε στόμα.

Συναυλίες σαπορτάροντας τους Puressence και τους Oceansize. Το 2005 ένα single, το «Bullets», εκδιδόμενο σε 1000 αντίτυπα γίνεται το single της εβδομάδας. Την ίδια χρονιά ο πρώτος, πανέμορφος δίσκος τους, το «The back room» (ακούμε τα «Lights» και «Munich»). Την πρώτη εβδομάδα κυκλοφορίας του πουλάει περί τις 5.500 κόπιες. Ο δρόμος είχε ανοίξει για τους πιο σοβαρούς και άξιους συνεχιστές των Joy Division (ίσως παράλληλα με τους Interpol της Αμερικής).

Σειρές από sold out συναυλίες. Η μια επιτυχία διαδέχεται την άλλη. Η Μέκκα του Manchester στα πόδια τους. Η καταξίωση του Glastonbury Festival. BBC και MTV αφήνουν στα προγράμματά τους μεγάλα κενά για να τα γεμίσουν οι Editors.

2007 και ένας ακόμα εξαιρετικός δίσκος στο φως, φυσική συνέχεια του προηγούμενου, το «An end has a start» (ακούμε το ομώνυμο). Μέρα με τη μέρα κερδίζουν οπαδούς που γεμίζουν ασφυκτικά τις αρένες στις συναυλίες τους. Το άλμπουμ την πρώτη εβδομάδα κυκλοφορίας του πουλάει σχεδόν 60.000 αντίτυπα. Περιοδεία 30 συναυλιών σε Αμερική και Καναδά το 2008, επισφραγιζόμενη από Brit Awards και Mercury Prize βραβεία. Sold out συναυλίες των 12.000 κόσμου σε Λονδίνο και Birmingham.

Ένας νέος δίσκος στα σκαριά, με την ημερομηνία της έκδοσής του να παίζει συνεχώς, και μαζί μ’ αυτήν τα νεύρα μας από ανυπομονησία!

Βαριά φωνητικά, διφορούμενοι στίχοι, εκρηκτική μουσική με μοναδικά ξεσπάσματα, σκοτεινής… φωτεινότητας μπάσα και κιθάρες. Τίποτα ελαφρύ, τίποτα στην τύχη του. Δεν θα πω πολλά για κλείσιμο. Μόνο ότι αυτή μπάντα… κάτι έχει. Και ναι, πρέπει να είναι η καλύτερη μπάντα των zeros. Και πρέπει και μπορούν να συνεχίσουν έτσι!