Ψάχνω απεγνωσμένα (και μάλλον μάταια) να εκφράσω το συναίσθημα που ένιωσα όταν άρχισαν να φτάνουν και στα δικά μου αυτιά, κάπου στις αρχές του έτους, οι φήμες ότι οι Portishead λέει θα βγάλουν φέτος νέο άλμπουμ. Όχι γιατί είναι μεγάλη μπάντα και πάντα περιμένεις να τους ακούσεις, ούτε γιατί προσωπικά αλλά και πολύς πολύς κόσμος τους λατρεύουμε. Αλλά επειδή κάνανε τόσα πολλά χρόνια να εμφανιστούν με κάτι νέο που υποσυνείδητα πέρασαν στο team εκείνων που «θέλω να δω πριν πεθάνω, και κυρίως πριν πεθάνουν αυτοί». Έτσι είναι λατρεμένη παρέα του Bristol! Ήμασταν νιοί και γεράσαμε, και σεις επίσης! Αν είναι δυνατόν! 11 (ολογράφως: έντεκα) χρόνια από στούντιο άλμπουμ και 10 χρόνια από το μυθικών πια διαστάσεων «Roseland NYC Live»; Ε; Είναι δυνατόν; Και το ερώτημα του ενός εκατομμυρίου ευρώ: ΤΙ ΚΑΝΑΤΕ ΡΕ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ;;; Και μεις από την άλλη, για ποιους μας περάσατε να περιμένουμε αιωνίως; Δηλαδή, αν το καλοσκεφτείτε, περάσαμε στις σχολές μας, τις τελειώσαμε, πήγαμε φαντάροι, απολυθήκαμε, δουλεύουμε τόσα χρόνια περνώντας από 3-4 τουλάχιστον δουλειές ο καθένας, κόσμος πήγε και ήρθε, με το «Dummy» και το Live σας στ’ αυτιά μας από σας, άντε και λίγο απ’ το ομώνυμο!
Αλλά το ευχάριστα εκνευριστικό της υπόθεσης είναι το ότι άξιζε η αναμονή. Κι όμως το άξιζε αυτή η μπάντα που θαρρείς ότι δεν έχει δει ποτέ της τον ήλιο. Εκεί που ο περισσότερος κόσμος περίμενε ένα άλμπουμ λίγο πριν τη διάλυση, ένα απεγνωσμένο άλμα προς μια οποιαδήποτε χειρολαβή να κρατηθούν στο προσκήνιο για λίγο ακόμα, έρχονται με το «Third» να μας θυμίσουν γιατί βρίσκονται τουλάχιστον μια κλάση πάνω από τους άλλους δυο της παρέας του αδιαλλείπτως συννεφοπλακωμένου Bristol (Massive Attack και Tricky) και οι οποίοι στη δεκαετία αυτή έδιναν συνεχώς το παρών.
Το άλμπουμ είναι μπροστά. Όταν σε έναν δίσκο μιας trip hop μπάντας ακούς άψογα δεμένα από φολκ κιθαρόνια μέχρι ό,τι πιο νέο και εξελιγμένο στο θέμα των ηλεκτρονικών samples (χειριζόμενα πάντα από τα μαγικά, καλωδιωμένα χέρια του Geoff Barrow), να ντύνουν την αιώνια πια, τελετουργική φωνή της Beth Gibbons και όλα αυτά μέσα από το γνωστό πρίσμα σεμνότητας, δεν μπορείς παρά τουλάχιστον να τον ακούσεις με προσοχή! Πολύ διαφορετικό από το τεράστιο «Dummy», δεν το αναμάσησαν ούτε δευτερόλεπτο, και κυρίως προστάτεψαν το πλέον ακριβό χαρακτηριστικό της κληρονομιάς τους: την σκοτεινιά του Bristol!
Μεγάλο, τεράστιο κομμάτι το «The rip» με τον Geoff να αποδεικνύει την μεγάλη φόρμα στην οποία βρίσκεται, εκνευριστικά ιδιοφυές και κυριολεκτικό το «Machine gun», υπνωτιστικό το «Silence», τρομακτικό το «Plastic», έκπληξη το «Deep water», πολύ πολύ δεμένο το «Magic doors» με το δίδυμο να... βρίσκεται... με τη μια (ίσως η καλύτερη στιγμή του άλμπουμ σαν ομαδική δουλειά), βρώμικο και... μεταμεσονύκτιο το «Threads». Εντάξει, ίσως υπάρχουν και κάποιες στιγμές... χαλάρωσης, που μάλλον όμως θα ενοχλήσουν μόνο τους μη εξοικιωμένους με το trip – hop.
Δεν ξέρω που οδεύει το trip – hop. Ίσως να πέρασε ανεπιστρεπτί η περίοδος έκφρασης της βροχερής βιομηχανοποίησης του Bristol, η αποτύπωση των εργοστασίων και των καμινάδων τους μέσω σκοτεινής ηλεκτρονικής (κατά βάση) μουσικής. Η μπάντα πάντως είναι πολύ μεγάλη και ήδη έχουν αφήσει ιστορία που άλλοι θα ήθελαν 25 χρόνια καριέρας και σίγουρα διψήφιο αριθμό δίσκων. Και σεις καλοί μας Portishead, αν είναι να μην διαλυθείτε, μην ξανανομίσουμε και μεις ότι ο Geoff έπαθε καμμιά ηλεκτροπληξία παίζοντας με τα καλώδια και τους διακόπτες των controllers και η Beth γέρασε και αδυνάτισε κι άλλο, τόσο που κάποια στιγμή απλά εξαφανίστηκε! Άντε μπράβο...
15 άκουσαν τις μουσικές...:
xa!θα κανω ποδαρικο!!
καλώς ηρθατε αγαπητε βιομηχανε πισω!
(μονο οι βιομηχανοι υποθετω πως μπορουν να κανουν 6 μερες διακοπες εν μεσω Νοεμβρη!!::)))
οντως πολυ ομορφο αυτο που ακουω!!
προοδευτικα δυναμωνει
αν και θα ηθελα να ξερω που κατεληξε αυτη που αδυνατισε τοσο που εξαφανιστηκε!!
υμετερη!
Καλησπερα!!Εξαιρετικος οπως παντα αγαπητε...
Μου αρεσει το we carry on,ειναι λιγο διαφορετικο.Κατα τ'αλλα αρκετες φορες με κουραζουν.
φιλια!
Πάνο μου
από τα πλέον αγαπημένα μου γκρουπάκια έβερ!
11 χρόνια πριν
ο "κολλημένος" ροκάς με τις ηλεκτρικές κιθάρες, τις βρώμικες κιθάρες,
παίρνω δώρο από μια φίλη μου
το dummy.
και μένω μαλάκας!
ερωτεύτηκα την beth gibbons την ΄δια στιγμή.
sour times, gloly box, mysterons, biscuit...
έλιωσα το cd κυριολεκτικά.
και έρχεται μετά ο ομώνυμος...και το Live!
και περίμενα πώς και πώς καινούριο υλικό μετά το διάλλειμα της Μπεθ με τον Ράστιν Μαν.
και ήρθε
πιο σκοτεινό παρά ποτέ
δύσκολο
και τέλειο!!!
καλό βράδυ φίλε
υγ: η κραυγές τις Μπεθ στη ροκ εκτέλεση του sour times απλώς συγκλονιστικές!
μ'αρέσει αυτό που ακούω
ως μουσικά απαίδευτη δεν το είχα ξανακούσει
την καλημέρα μου!
Όταν γράφεις μ' αυτή τη διάθεση, τρελαίνομαι!!!!!!
Τώρα που σε διάβαζα συνειδητοποίησα το τεράστιο gap... κι εγώ στη σχολή ήμουν, και θυμάμαι να χρησιμοποιούμε κομμάτια τους σε αυτοσχεδιασμούς, ως επένδυση σε σκηνές, ως παρέα σε πρόβες... ΠΕΡΑΣΕ ΤΟΣΟΣ ΚΑΙΡΟΣ???
(Έχω ένα θέμα με τον χρόνο, δεν έπρεπε να μου το κάνεις αυτό...)
Τώρα να πω αν μ' αρέσει ή δεν μ' αρέσει;;; Δεν ξέρω αν θα μπορούσα ποτέ να είμαι αντικειμενική. Δεν μπορώ να φανταστώ τι θα μπορούσαν να κάνουν για να πω "δε μ' αρέσει". Θα μπορούσαν να πλένουν πιάτα οι δυο τους στην κουζίνα και η Μπεθ παράλληλα με τα γκλάντζα γκλούντζα των πιατικών να σιγομουρμουράει κάτι, κι εμένα να μου φαίνονται ουράνιες μελωδίες...
Αγαπάω Portishead, τέλος.
(Αγαπάω και τέτοιες δισκοκριτικές!)
Φιλούμπεεεεεεεεεεες!!!!!!!!!!!!!!!
Μεγάλο συγκρότημα, υπέροχη η αναφορά σου!
Για ακόμα μία φορά, εξαιρετικό κείμενο.
@Talisker
Επιτέλους, ποδαρικό από σένα, έτσι να πάει καλά...
Θενκς Μεγαλιοτάτη, είναι όντως μοναδικός ο τρόπος που δυναμώνει το κομμάτι.
Μη σε χάνουμε!
Φιλιά!
@Naya
Φλύαρη όπως πάντα και συ (...!!!).
Ήμουν σίγουρος ότι θα σου άρεσε!
Φιλιά!
@Κων/νος Π.
Έτσι είναι φίλε, μεγάλο κόλλημα. Είναι από τις ελάχιστες μπάντες που νομίζεις ότι προϋπήρχαν ακόμα και της μουσικής τους της ίδιας. Βέβαια σ'αυτό ίσως συνέβαλε η μεγάλη αποχής τους. Όπως και νά'χει, είναι ακόμα εδώ... ευτυχώς!
Περιμένουμε Tindersticks ε; Το νου σου.
Χαιρετώ φίλε!
@bright Φω
Καλώς την. Χαίρομαι που σου άρεσε κι εσένα. Έτσι, να μαθαίνουμε όλοι από όλους.
Χαιρετώ Φωτεινή!
@Negma
Είπαμε, καθιερώθηκαν τέτοια κειμενάκια ενίοτε. Ίσως είσαι λίγο υπερβολική (και καλά κάνεις, ποιος μίλησε τώρα) αλλά όντως δύσκολα απορρίπτεις κάτι από Portishead. Θα τα πούμε και στην ανάρτηση αφιερωμένη σ'αυτούς.
Είδες πόσος καιρός πέρασε; Είδες;
Φιλιά και θενκς στελλί μου!
@Το Άρωμα Του Τραγουδιού
Όντως μεγάλο συγκρότημα Μάκη. Μεταφέρουν μοναδικά κάποια στοιχεία καθημερινότητας, σε κάνουν να νομίζεις ότι συμμετέχεις κι εσύ! Τιμήθηκαν και στις περσινές βραδιές του Δεύτερου...
Καλησπέρα φίλε!
@Talisker
Τώρα το θυμήθηκα. Ποιος βιομήχανος αγαπητή; Για δουλειά με τη δουλειά έλλειπα. Γαλαζοαίματοι και από τζάκι όπως η Μεγαλειότητά σας νομίζετε ότι είμαστε όλοι;;;
Φιλιά ξανα!
Αγαπητέ βιομήχανε καλησπέρα,
(δε φταίω εγώ, άλλος το είπε...)
Παρά το γεγονός πως με τα περισσότερα κείμενά σας και κριτικές σας έχω συμφωνήσει (κι ας μην σας το έχω γράψει), εδώ θα τα χαλάσουμε ελαφρώς (λες και τα είχαμε φτιάξει και ποτέ...)
Το συγκρότημα έκανε ένα τεράστιο "μπαμ" άμα τη αφίξει του, γεννώντας πράγματι μεγάλες προσδοκίες. Η αναμονή τόσων ετών όμως (προσωπικά ποσώς με αφορούν τα ενδοοικογενειακά του γκρουπ), δεν δικαιολογείται από αυτό το άλμπουμ. Ναι, υπάρχουν καταπληκτικές συνθέσεις εκεί μέσα, ναι η φωνή είναι εξαίσια τουλάχιστον, ναι το σκοτάδι του Μπρίστολ πλανιέται πάνω από το στερεοφωνικό μας, αλλά μέχρι εκεί.
Η μουσική είναι πράγματι πολύ δύσκολη, όπως προαναφέρθηκε, δεν είναι για μαζική κατανάλωση προφανώς, και προσωπικά θεωρώ πολύ υπερβολική την έκφρασή σας πως "άλλοι θα ήθελαν 25 χρόνια καριέρας και σίγουρα διψήφιο αριθμό δίσκων". Είναι άδικο αυτό, για τους άλλους. Δεν θεωρώ πως οι Portishead κατέκτησαν κάποια κορυφή με αυτόν τον δίσκο, ούτε πως θα μείνουν στην Ιστορία της μουσικής για αυτόν.
Και περισσότερο ακόμα δεν θεωρώ πως η κυκλοφορία αυτή είναι ικανή από μόνη της να δικαιολογήσει μια πιθανή επόμενη δουλειά μετά από άλλα 11 χρόνια.
Συμφωνώ, πως δεν επαναλήφθηκαν, πως δεν αναμάσησαν, δεν μιμήθηκαν, πως δούλεψαν, έψαξαν, και προσέξανε την παραγωγή, αλλά μέχρι εκεί. Δεν νομίζω πως φτάνουν αυτά για να τους τοποθετήσουμε στο Πάνθεον.
Να με συμπαθάτε για το μακροσκελές στου σχολίου μου.
Μετά τιμής,
ένας πρώην μονομάχος.
@Spy
Φίλε Spy, καλησπέρα και σε σένα.
Κατ’ αρχάς χαίρομαι πολύ που τρόπον τινά διαφωνείς. Θα ήθελα πολύ να συνεχίσω αυτή τη συζήτηση πραγματικά και ειδικά με σένα. Πριν γίνει αυτό όμως (και εφόσον επιθυμείς να γίνει), θα ήθελα να μου απαντήσεις στην εξής ερώτηση:
Τι ακριβώς θα δικαιολογούσε κατά τη γνώμη σου την αποχή 11 ετών, ώστε να θεωρήσεις τους Portishead ως μια από τις σημαντικότερες μπάντες της τελευταίας τουλάχιστον 15ετίας;
Σου θυμίζω ότι τα στοιχεία του άλμπουμ που αναφέρεις, επαινείς και περιγράφεις θα τα ζήλευαν εκατομμύρια άλλα γκρουπ στο πέρασμα των δεκαετιών, που με μια τέτοια αποχή ούτε που θα μαθαίναμε ότι διαλύθηκαν.
Για το θέμα του αριθμού άλμπουμ και ετών καριέρας σε σχέση με τη βαρύτητα και την ποιότητα, διάβασε αν θες κάποια σχετικά σχόλια στην ανάρτησή μου για τον Nick Drake. Και πριν (ή αφού) το κάνεις, σου θυμίζω τους Joy Division (χωρίς να συγκρίνω φυσικά τίποτα) και τι έκαναν στην παγκόσμια ροκ μουσική με 2 μόλις άλμπουμ και 4 χρόνια ενεργοί, σε συνδυασμό με το πόσο λιγότερα έκαναν και κάνουν άλλοι του χώρου με υπερ-πολλαπλάσια (χρόνια και άλμπουμ).
Την όποια «αδικία» την επιβάλλει η φύση με το ταλέντο που μοιράζει, όχι εμείς που απλά γινόμαστε δέκτες ή/και ερμηνευτές αυτού. Και αυτό το δείχνει η ιστορία.
Γράψε όσο μακροσκελώς θέλεις φίλε. Εγώ τι να πω δηλαδή; ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΒΙΟΜΗΧΑΝΟΣ.......
Το live άλμπουμ τους το είχα λιώσει. Το δάνεισα σε έναν φίλο και από τότε αγνοείται η τύχη του. Με το ποστ σου όμως θα με κάνεις να πάω αύριο να το ξανααγοράσω μαζί με το καινούργιο! Ναι είσαι καλά!
@Μιχάλης Τσαντίλας
Ίσως είναι εγωιστικό ή ψωνίστικο να μην δανίζεις ποτέ δίσκους και βιβλία, αλλά βλέπεις τι γίνεται καμιά φορά;
Γρήγορα να τα αγοράσεις. Θενκς για την επίσκεψη!
Για να σου πω την αλήθεια το trip-hop και ειδικά κάποιοι δήθεν ειδήμονες του όπως massive και portishead μου φαίνονται πολύ μούφα. Εμπορικά για τους μελαγχολικούς ή κανα θολοκουλτουριάρη αριστερό. Έτσι δικαιολογείται το dark στοιχείο και αρχίζει το μοιρολόι (το cd δλδ)
Το μόνο που με πειράζει είναι το ότι η αληθινή εξέλιξη της ηλεκτρονικής μουσικής και του hiphop, που είναι περισσότερο big beat, breakbeat ή έστω και electro-punk δεν πουλάνε καθόλου ενώ οι μοιρολογίστρες τύπου saltilo (μπλιαχ) έχουν κοινό που ..χτυπιέται! Δλδ τώρα πόσο γελοίο είναι να μπαίνεις σε μια συναυλία διάφανων κρίνων και να βλέπεις κάποιον να χτυπιέται ή να κρατάει αναπτήρα αναμένο. Ε άλλο τόσο ξενέρα μου φαίνονται και οι portishead
"Για να σου πω την αλήθεια το trip-hop και ειδικά κάποιοι δήθεν ειδήμονες του όπως massive και portishead μου φαίνονται πολύ μούφα..."
Μπορείς να μου πεις σε παρακαλώ και κάποιους άλλους, όχι απαραίτητα ειδήμονες; (εκτός από Tricky που αναφέρω ή Archive). Μήπως δεν θα βρεις επειδή η μουσική αυτή είναι γέννημα της πόλης του Bristol?
"Εμπορικά για τους μελαγχολικούς ή κανα θολοκουλτουριάρη αριστερό. Έτσι δικαιολογείται το dark στοιχείο και αρχίζει το μοιρολόι (το cd δλδ)..."
Το φτωχό μου το μυαλό αδυνατεί να βρει σύνδεση στα λεγόμενά σου.
"Το μόνο που με πειράζει είναι το ότι η αληθινή εξέλιξη της ηλεκτρονικής μουσικής και του hiphop, που είναι περισσότερο big beat, breakbeat ή έστω και electro-punk δεν πουλάνε καθόλου ενώ οι μοιρολογίστρες τύπου saltilo (μπλιαχ) έχουν κοινό που ..χτυπιέται!..."
Hip-hop και trip-hop, ουδεμία σχέση. Το ένα είναι μουσική της Αμερικής που γεννήθηκε στο δρόμο, το άλλο αμιγώς Αγγλικό και μάλιστα Bristol. Γι αυτό και ξεκίνησε από κει, (ίσως και να τελείωσε απο κει), την εποχή της έντονης εκβιομηχανοποίησης της πόλης. Και δεν νομίζω να "χτυπήθηκε" ποτέ κανείς με massive ή Portishead.
"Δλδ τώρα πόσο γελοίο είναι να μπαίνεις σε μια συναυλία διάφανων κρίνων και να βλέπεις κάποιον να χτυπιέται ή να κρατάει αναπτήρα αναμένο. Ε άλλο τόσο ξενέρα μου φαίνονται και οι portishead..."
Πάλι αδυνατώ να βρώ σχέση.
Η ανάρτηση ήταν για το ΑΛΜΠΟΥΜ της μπάντας. Και στο κατεβατό σου δεν διάβασα το παραμικρό γι' αυτό!
Όπως και να το κάνεις όμως, όπως είπε και ο τρισμέγιστος Eastwood...
Opinions are like assholes: Everybody has one...
Δημοσίευση σχολίου