Είναι φορές που ακόμα και ένας εκνευριστικά ορθολογιστής άνθρωπος σαν κι εμένα δεν γίνεται να μην αναγνωρίσει ότι κάποια πράγματα και μάλιστα απανωτά, δεν γίνονται τυχαία. Κυριακή βράδυ και υπό την σκέπη ενός απερίγραπτου φεγγαριού, με τη θάλασσα σχεδόν στάσιμη, γύρω στις 22:00, στο λιμάνι του Πειραιά, σταματημένος με alarm και σβηστά φώτα να περιμένω το πλοίο με το οποίο θα ερχόταν ένας αγαπημένος φίλος. Περίμενα συνοδεία μοναδικής μουσικής, ακούγοντας την εξαιρετική εκπομπή «Inner city blues» του Θανάση Μήνα στο Κόκκινο 105,5. Howlin’ Wolf, Muddy Waters, Nina Simone, Robert Johnson…
Ώρες αργότερα και αφού προηγήθηκε μια μπυροποσία των τρεισήμισι περίπου ωρών, προχωρήσαμε σε μια αγαπημένη μας διαδικασία, την ανταλλαγή μουσικής. Μέσα σε αυτά που μου έδωσε ήταν και 15 τραγούδια του Robert Johnson… Όλα τα παραπάνω ήταν αρκετά για να προχωρήσω σ’ αυτή την ανάρτηση, με όσα ήξερα από πριν για μια από τις πιο μυθικές μορφές της μουσικής, αλλά και όσα ανταλλάξαμε με τον φίλο μου, πράγματα που είχαμε ακούσει, διαβάσει, ιστορίες και δοξασίες από στόμα σε στόμα…
Ο Robert Johnson παίρνει μια νύχτα την κιθάρα του, βγαίνει για έναν περίπατο, και σε ένα σταυροδρόμι (crossroad, λέξη συνώνυμη πια με εκείνον) τα μεσάνυχτα, στη μέση του πουθενά συναντά έναν μεγαλόσωμο, μαύρο άντρα. Ήταν ο διάβολος. Του παίρνει την κιθάρα, την κουρδίζει, και παίζει μερικά τραγούδια. Έπειτα την δίνει πίσω στον Johnson, και μαζί με την κιθάρα του δίνει και το χάρισμα του παιξίματός της. Κάπως έτσι λέει ο μύθος ότι ο Robert Johnson, ο μεγαλύτερος bluesman που υπήρξε ποτέ, πούλησε την ψυχή του στον διάβολο, με αντάλλαγμα την μοναδική του, αμίμητη ικανότητα να παίζει και να γράφει τραγούδια. Πολλές φορές και ο ίδιος ανέφερε ότι όντως έχει πουλήσει την ψυχή του στον διάβολο, φυσικά αστειευόμενος (;)…
29 τραγούδια, επίσημα αναγνωρισμένα και ηχογραφημένα. Η φήμη ότι έγραψε ένα ακόμα που δεν ηχογράφησε ποτέ, ακόμα ζει. Το χαμένο τραγούδι του R. Johnson. «Crossroads» και «Searching for Robert Johnson» μερικοί τίτλοι ταινιών και βιβλίων που έγιναν, στηριζόμενα στην μυθολογία γύρω από την ύπαρξή του και το έργο του. Νο 5 στη λίστα του περιοδικού The Rolling Stone Magazine με τους 100 καλύτερους κιθαρίστες όλων των εποχών. Η επιρροή που άσκησε ήταν τεράστια. Jimmy Page, Jeff Beck, Keith Richards, Jimi Hendrix, Eric Clapton, που κατά δήλωσή του «The most important bluesman ever lived. Without Robert Johnson, none of us would ever exist…». Ο μακαρίτης Brian Jones, αρχικός κιθαρίστας των Rolling Stones (που βρέθηκε νεκρός στην πισίνα του), θα καλέσει τον Keith Richards να του βάλει να ακούσει Robert Johnson. Ο Keith θα πει: «Fuckin’ great! Who’s the other guy playing guitar…?»
Ο Robert Johnson σε δυο χρόνια από φέτος που θα συμπληρώνονται 100 από τη γέννησή του, θα βραβευτεί για την προσφορά του στη μουσική και για την τεράστια συμβολή του στη διαμόρφωση της αμερικάνικης κουλτούρας. Θα του δοθεί ο τίτλος του επίτιμου καθηγητή Πανεπιστημίου του New Orleans στο τμήμα των μουσικών σπουδών, εκεί, στο δέλτα του Μισσισσιππή, του οποίου ακόμα λογίζεται ως βασιλιάς (The Delta King). Ψέματα!
Ο Robert Johnson θα βγει με τους φίλους του μουσικούς σε ένα σκοτεινό, γεμάτο καπνούς μπαρ του Memphis. Θα «παίξει» με μια κοπέλα απέναντι. Θα την καλέσει για χορό. Η παρέα της θα στραβώσει. Πολύ. Η κοπέλα ήταν παντρεμένη. Σε λίγη ώρα θα έρθει σε εκείνον και την παρέα του κέρασμα ένα μπουκάλι Jack Daniels. Οι φίλοι του θα τον αποτρέψουν από το να πιεί από το μπουκάλι εκείνο, ήταν ασφράγιστο. Εκείνος όμως δεν θα τους ακούσει. Απαντά «…ποτέ δεν αφήνω απ’ τα χέρια μου ένα μπουκάλι που έχω πιάσει…». Σε λίγες ώρες βρίσκεται νεκρός από δηλητηρίαση. Ήταν 16 Αυγούστου του 1938, και εκείνος 27 ετών! Έτσι λέει η επικρατέστερη εκδοχή του θανάτου του από την απίστευτη μυθολογία που εκτός από τη ζωή του και τη μουσική του, περιβάλλει και τον θάνατό του, ακόμα και την ταφή του με τις τρεις ταφόπλακες σε διαφορετικά σημεία…
ΣΗΜ1: Ακούγονται τα:
- «Preaching blues» του Robert Johnson από τον ίδιο.
- «When you got a good friend» του Robert Johnson από τον ίδιο.
- «When you got a good friend» του Robert Johnson από τον Eric Clapton, μέσα από το εξαιρετικό άλμπουμ του «Me and Mr. Johnson» του 2004, όπου διασκευάζει μόνο τραγούδια του Robert Johnson. Αφιερωμένα και τα δυο στον δικό μου good friend για τη συμβολή του στην παρούσα ανάρτηση.
ΣΗΜ2: Η φωτογραφία του Robert Johnson είναι η μια από τις συνολικά δύο που υπάρχουν στη δημοσιότητα…
15 άκουσαν τις μουσικές...:
Αν και την ιστορία/μυθολογία, την γνωρίζω ήδη (πάλι από εσένα φυσικά!), απόλαυσα αυτό το κείμενο λέξη προς λέξη.
Είναι απίστευτο το πως κατάφερες μέσα από την "ψυχρότητα" του μέσου, να περάσεις όλη την ατμόσφαιρα, τη ζεστασιά και τη μαγεία που είχες δημιουργήσει (γιατί προφανώς σε διακατείχε) και κατά την "live" διήγησή σου!
Απλά, μια υπέροχη ανάρτηση...
@Negma
Είδες τι σου επιφυλάσσει καμιά φορά ακόμα και μια Κυριακή - που κατά βάση είναι σιχαμένη μέρα - και μάλιστα βράδυ;
Χαίρομαι που σου άρεσε Στελλί και ευχαριστώ. Πού να σου άρεσαν και τα Blues....:)
Καμιά φορά, τέτοιες ιστορίες όπως οι θρύλοι περί Robert Johnson, σου αρκεί, ικανοποιείσαι μόνο και μόνο να τις λες και να τις ακούς, χωρίς να σε νοιάζει ούτε για ένα δευτερόλεπτο τι από όλα αυτά είναι αλήθεια και τι όχι! Να πλάθεις εικόνες και εξελίξεις στο μυαλό σου...
Φιλιά πολλά!
Άσχετο:
Πιστεύω ότι η φράση του Keith Richards δεν θα μπορούσε να αποδώσει καλύτερα την κιθαριστική ιδιοφυία του Robert Johnson. Και μιλάμε για εποχές όπου οι μαύροι bluesmen της Ν. Αμερικής δεν είχαν να φάνε, όχι να αγοράσουν όργανα.
Πολύ καλή ανάρτηση φίλε. Πραγματικά με έκανες να θέλω να τον ακούσω τον Sir Johnson και ας τον αγνοούσα μέχρι σήμερα... Εύγε!
Καλησπέρα! Πολύ ωραία η ανάρτησή σου! Υπάρχει ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο που έχει σχέση με ροκ μύθους, απ' όπου έμαθα πολλά για τον Robert Johnson. Έχει τίτλο Take A Walk On The Dark Side: Rock And Roll Myths, Legends And Curses και το έχει γράψει ο R. Gary Patterson.
@Attacta
Καλώς τον απ' τα μέρη μας! Ευχαριστώ πολύ φίλε. Φυσικά και να ακούσεις. Συνοδεύεται τέλεια με αφθονο ουίσκυ (αν και ο καιρός έχει ζεστάνει για ουίσκυ. Έπρεπε να τα γράψω χειμώνα ε; :)) Φιλιά!
@Μιχάλης Τσαντίλας
Σ' ευχαριστώ Μιχάλη. Το βιβλίο θα το ψάξω με την πρώτη ευκαιρία! Χαιρετώ!
επιτελους(πλακα κανω ε?) ενας καλος αμερικανος τραγουδοποιος σε αυτο το μπλγοκ!!
Απιστευτος ο lohnson φιλε,απλα ολα τα μπλουζ,μαζεμενα στην μαυρη και πουλημενη του ψυχη..
ο μυθος με το σταυροδρομι και τον διαβολο παντως φοριεται πολυ στα μπλουζ ,ειδικα για τους εκ νοτιων περιοχων προερχομενους μπλουσμαν,και λιγοτερο γιατους "ηλεκτρικους" εκ σικαγο.
Παντως πως γινεται,μια χαλια φωνη σε μια χαλια ηχογραφηση,παιζοντας μονο κανα δυο ακορντα(ετσι δεν τα λενε?) να σε βαλει στο mood!!!!
Αυτο φιλε θελει ψυχουλα,οπως ειχε πει καο ο ζαμπετας.
Πουλημενη η οχιμαλλον λιγο ενδιαφερει εμας και περισοτερο πια των ιδιο..
Δημος
σ.σ θυμασαι μια ταινια με τον ralph machio,με θεμα τα μπλουζ και μια κοντρα στην κιθαρα με τον ιδιο τον διαβολο?
χαλια ταινια, ομορφες μουσικες..
ειδικα η μιμηση του τραινου με την φυσαρμονικα του δευτεραγωνιστη.
@Δήμος
Φίλε το ξεκινάς καλά, αλλά κάπου το χάνεις. Η φωνή του μόνο χάλια δεν ήταν. Πρόκειται για μια αυθεντική μπλουζ φωνή. Και το θέμα με τα 2 ακόρντα (καλά τα είπες) είναι ακριβώς το αντίθετο. Έπαιζε τόσα πράγματα μόνος του ταυτόχρονα, που ο Richards (που τότε έπαιζε σοβαρά όχι όπως τώρα που χαζεύει) νόμιζε ότι παίζει κι άλλος μαζί! Επίσης, ειδικά στη μουσική, ουκ εν τω πολλώ το ευ. Ξέρεις και ο ίδιος άπειρα τραγουδια με 2 ακόρντα, που είναι τόσο τέλεια που απλά δεν επαναλαμβάνονται!
Όσο για την ταινία (τα γράφω για όποιον ενδιαφέρεται):
Πρόκειται για την ταινία "Crossroads" που αναφέρω, του 1986 (και γω πριν κανά 5άρι χρόνια την πρωτοείδα).
Ο Ralph Machio είναι ένας πιτσιρικάς κιθαρίστας που κάνει και κλασικές σπουδές, αλλά ψάχνοντας τη μουσική ανακαλύπτει τα μπλουζ και τον R. Johnson. Κάνει μια έρευνα και ανακαλύπτει ότι ένας φίλος και "συμπαίκτης" του, ο Willie Brown ο φυσαρμονίστας, γέρος πια, ζει ακόμα και νοσηλεύεται σε ένα νοσοκομείο. Τον βρίσκει, και ο γέρος του αποκαλύπτει ότι θα του δείξει το χαμένο τραγούδι του Johnson αν τον βγάλει απο κει μέσα.
ΌΠως και γίνεται. Στην πορεία όμως, ο γέρος του λέει ότι δεν ξέρει το επίμαχο τραγούδι, και ότι το είπε έτσι για να πείσει τον πιτσιρικά να τον βγάλει. Εν τω μεταξύ, μαθαίνοντάς του πολλά για τη μουσική των blues και μεταξύ διαφόρων ωτοστόπ για να φτάσουν στο νότο, σε ένα σταυροδρόμι συναντάνε τον "διάβολο". Εκεί αποκαλύπτεται ότι ο γέρος είχε μικρός πουλήσει κι εκείνος την ψυχή του στον διάβολο με αντάλλαγμα να γίνει ο φυσαρμονίστας που έγινε. Ο γέρος ζητάει την ακύρωση του όρκου, και ο διάβολος προτείνει την εξής λύση:
Αν ο μικρός συναγωνιστεί τον κιθαρίστα του διαβόλου, που είναι ο μεγάλος Steve Vai (που στην ταινία παίζει και τα δικά του αλλά φυσικά και του Machio), τότε οκ. Αλλιώς θα γίνουν όλα όπως είχαν συμφωνηθεί! Και ο Ralph στην εν λόγω μονομαχία νικάει τον Vai, επιτρατεύοντας μια τεχνική μεταξύ μπλουζ και κλασικής, που ο Vai αδυνατεί να αναπαράγει!
Μπλουζ του νότου, ναι όλα εκεί είναι! Από κει ξεκινάνε και εκεί τελειώνουν.
Τα λέμε!
καλημερα...
πινοντας τον πρωτο καφε της ημερας διαβασα το σχολιο στο σχολιο!!
φιλε γουσταρω απιστευτα τα μπλουζ,απο εκει μου εεμινε να μαθω κιθαρα...ξερεις εσυ, αυτη που αραχνιαζει στην νουλαπα.
Αλλα αποδομοντας το λιγο,νομιζω,πως οι περισοτεροι bluesman,δεν ειχαν και τρελη φωνη..
Δηλαδη συγκρινοντας τον johnson,muddy waters, με τον sinatra(ασχετο)Η τον b.b.king(ποιο σχετικο) βλεπεις οτι οι δευτεροι υπερεχουν ξεκαθαρα...
τεχνικα,σε χροια,σε μεταλο,σε ανασες κλπ κλπ..
Ο johnson εχει ομως στα τραγουδια του, αυτο που μας αρεσει,ψυχουλα!!!
Οσο για αυτοι που ειπε ο richard,αναγεται στην μυθολογια οπως και το τελευταιο τραγουδι του johnson...
πιστευαν λοιπον πως αν προσεξεις καλα,σε καποια τραγουδια ακουγεται και μια δευτερη κιθαρα,αυτη του διαβολου(φτου,εξω απο `δω),που σιγονταρει τον johnson.
Ολα αυτα τα ειχα ακουσει καπου πισω στα τελη των 80`s,απο καποια εκπομπη της ΕΡΑ.
Κοινως,κακως που δεν ακουω πια ραδιοφωνο αργα,τα βραδυα.
Ασχετο,το επαναλαμβανομενο "ευκολο" μοτιβο των blues,υπαρχει και στα ρεμπετικα,οπου και εκει υπαρχουν απιστευτα χαλια φωνες με απιστευτα επιδραστικες συνθεσεις(Μπατης,Μπαγιαντερας,Τσιτσανης,Βαμβακαρης,Δελλης)
Δεν ειναι κακο να εχεις χαλια φωνη φιλε,χαλια ψυχη να μην εχεις
Δημος
Ελπιζω η αποδομηση (ουτε ο Ντεριντα ετσι) να καταλαβες οτι δεν εxει σκοπο να μειωσει τα blues,τον johnson,την αναρτηση σου..
Γουσταρω!!!
(επομενο post περνα και απο django reinhart,και εκλεισες απο μεγαλους κιθαριστες!!)
Ούτε μουσική εγκυκλοπαίδεια να ήσουν. Ή μήπως είσαι;
Συμφωνώ με την negma. Καταφέρνεις και μας βάζει μέσα στην ιστορία. Και πραγματικά δεν έχει καμιά σημασία αν είναι αλήθεια ή ψέματα.
Φιλιά
@Δήμος
Για τις φωνές δεν συνεχίζω άλλο, δεν συννενοούμαστε (πάλι).
Για την κιθάρα, αν κάποια λίγα περί Johnson έχουν επιβεβαιωθεί, ένα από αυτά είναι ο τρόπος που έπαιζε, χρησιμοποιώντας μια τεχνική με τον αντίχειρα, και έτσι ακουγόταν όπως ακουγόταν.
Πάντως ο συσχετισμός σου μεταξύ Blues και ρεμπέτικου λογικός. Υπάρχουν δυνατές συνδέσεις μεταξύ τους.
Χαιρετώ.
@Αλεξάνδρα
Πού είσαι συ Άλεξ; Ποια εγκυκλοπαίδεια βρε Άλεξ μου; Η θάλασσα της μουσικής είναι τεράστια, καμιά παραλιούλα έχω κοιτάξει εγώ μόνο. Και αυτό δεν είναι τύπου μετριοφροσύνη, άκου γιατί το λέω (δεν συσχετίζεται απόλυτα με το θέμα του να έχει κανείς μουσικό μπλογκ, αλλά θα καταλάβεις).
Ένας παιδικός μου φίλος είναι καθηγητής μουσικής (κιθάρας συγκεκριμένα, αλλά έχει μελετήσει και πιάνο, κρουστά, ακόμα και φωνητικά). Κάνει (διδάσκεται εννοώ) ακόμα μαθήματα κιθάρας σε έναν από τους κορυφαίους όχι μόνο Έλληνες αλλά τουλάχιστον Ευρωπαίους κιθαρίστες, και γενικώς ασχολείται μελετητικά και παικτικά κυρίως με jazz, jazz rock, fusion κλπ.
Συζητούσαμε για τα live που κάνει, τα προβλήματα που συναντάει ένας εξαιρετικός μουσικός με εξαιρετική μπάντα να κλείσει ένα τέτοιο Live (χωρίς μπουζούκι δεν πας πουθενά), και τον ρώτησα αν έχει σκεφτεί να κάνει κάτι με τον δάσκαλό του. Και μου απαντά:
"Αυτός κατά βάση πια παίζει μόνο Ευρώπη. Άλλωστε εγώ αδυνατώ να ακολουθήσω παικτικά τον Α."
Καταλαβαίνεις τι έπαθα όταν το άκουσα αυτό, ε; Δηλαδή πού μπορεί α φτάσει η μελέτη στη μουσική; Ταβάνι δεν υπάρχει; Μάλλον όχι!
Φιλιά Άλεξ!
Hi guys και όχι gays,,
χα χα τι αστεία που είμαι.
Εύη εδώ,
κλαψ θέλω και γω Γιώργο.
Φαντάζομαι αυτός όχι.
Τέλοσπάντων.
Φιλιά
Kαλημερα...
διαβαζω καφε και πινω το σχολιο στο σχολιο που εκανα
(το αναποδο το ειχα γραψει σε παραπανω σχολιο,μηνεπαναλαμβανομαι!)
Φιλε τετοια ακουω και δεν τολμω να πιασω κιθαρα...
που πας ρε καραμητροοοοοο? εδω κολαει!
Παντως.πιστευω οτι σαν φωνες,αντικειμενικα, αρκετοι bluesman δεν θα μπορουσαν να σταθουν σε σοβαρη συγκριση!
αλλα αυτο δεν εχει καμια σημασια..
Μα καμια ομως!!!!
Καλημερα
Δημος
@Εύη
Καλησπέρα και καληνύχτα Εύη μου!
@Δήμος
Θα τα πούμε κι από κοντά φίλε, χαιρετώ!
έτσι! να πιάνουμε και κανέναν δάσκαλο! όχι μόνον τα μαθητούδια, οκ?
πάντως είναι πραγματικά εκπληκτικό πώς άνθρωποι που θα τους "έκοβε" ο ψινάκης κι η eurovision, με ελάχιστες πραγματικά ερμηνευτικά δυνατότητες για άλλου είδους τραγούδια στα μπλουζ ήταν και θα παραμένουν αιωνίως ΘΕΟΙ!
γιατί; γιατί τα μπλουζ ήταν πάνω από όλα ψυχή. κι ας την είχαν πουλήσει στον εξαποδώ!
ας μην αρχίσω κι εγώ να απαριθμώ ονόματα , έτσι. ο τζόνσον άλλωστε ήταν πάντοτε ο μεγαλύτερος, ο δάσκαλος όλων.
και σου έχω πει ότι το ωραιότερό μου βράδυ το πέρασα ακούγοντας live μπλουζ...
φιλιά Πάνο μου
καλημέρα
υγ: άφησα πολλές δουλειές πίσω μου και τρέχω αυτές τις μέρες δυστυχώς
υγ; διάβασα και τα από πάνω αλλά θα σχολιάσω όταν ακούσω!
@Κων/νος Π.
Κάπως έτσι είναι φίλε (αν και αρνείται ο εγκέφαλός μου πεισματικά να κάνει τέτοιους παραλληλισμούς). Και σκέψου ε, λέμε "μαθητούδια" τον Page, τον Clapton... Αλλά μπροστά στον Johnson, τι είναι;
Κι εγώ έχω περάσει απίστευτα βράδυα συνοδεία μπλουζ φίλε. Εμάς των δυο μας πάει άλλωστε (και ενός ακόμα που ξέρουμε και οι δυο)...
Φιλιά αγορίνα και περιμένω να εκτοξευθείς κι εσύ με τους Silversun...
Δημοσίευση σχολίου