TOP (GUN) - 20 FOR 2009

Λοιπόν, η χρονιά ημερολογιακά τελειώνει. Μουσικά μάλλον τέλειωσε ήδη, εκτός αν εν μέσω μελομακάρονων και καραβιών με φωτάκια (βλ. Trehantiri) έρθει μέσα σε έλκυθρο και υπό τους ήχους από κουδουνάκια τέτοιο φετινό άλμπουμ, που θα τρέχουμε να μαζεύουμε και να κάνουμε update σαν παλαβοί. Μακάρι κιόλας δηλαδή. Αλλά δεν νομίζω, απ’ ότι έχω διαβάσει.

Φέτος μάλλον τα πράγματα ήταν ένα κλικ καλύτερα από πέρσι. Κάποιοι παλιοί κράτησαν καλά, λίγοι μας απέδειξαν – επιβεβαιώσαν ότι έχουν πεθάνει εδώ και καιρό απλά πρέπει να τους το πει κάποιος, και μπόλικα νέα γκρουπ και άλμπουμ που βάσει του τι έδειξαν φέτος, προσωπικά θα περιμένω πολλά.


Και τρεις αλλαγές. Μια, ξανανοίγω τα σχόλια. Όσο πάνω γράφει ... dot blogspot, θα συμπεριφέρεται ως τέτοιο. Θερμοπαράκληση, να μην σχολιαστεί το διάστημα των κλειστών σχολίων. Δυο, φέτος θα πούμε για 20 αντί 10 + 1 που είπαμε πέρσι. Έτσι, επειδή έχω όρεξη. Τρεις, δεν θα ανεβάσω (μάλλον) τραγούδια, γι’ αυτό το ποστ μόνο, άντε και στα άλμπουμ της δεκαετίας. Δεν προλαβαίνω δυστυχώς αλλά και δεν έχω ψυχολογία να περιμένω το g cast, και εκτός αυτού, γιουτούμπια, τόρεντς, ακόμα και mail για αποστολή από μένα κάποιου τραγουδιού, είναι ορθάνοιχτα.


Γιααα πάμε...!!!



1. The Soundtrack Of Our Lives – Communion (2CD)

Ούτε Άγγλοι, ούτε Αμερικάνοι οι πρώτοι του 2009, αλλά Σουηδοί. Διαβάστε σχετικό κείμενο. Ο σωστός τρόπος χρήσης της επιρροής των ακουσμάτων του rock ‘n’ roll σε όλο του το μεγαλείο. Τι άλλο να πει κανείς για αυτό το διπλό αριστούργημα; Ούτε καν το τρισάθλιο εξώφυλλο δεν μπόρεσε να τους εκθρονίσει απ’ την φετινή κορυφή (μου).





2. Broken Records – Until the earth begins to part


Εκτός από δισκάρα, είναι και πρώτο εγχείρημα για αυτούς τους πιτσιρικάδες τους Σκωτσέζους. Ήρθαν και μας θύμισαν πόσο καιρό έχουμε να ακούσουμε ντεμπούτο τόσο βαρύ. Μόνο χιλιάδες μπράβο και (προσ)ευχές για παρόμοια συνέχεια.







3. Soulsavers – Broken

Η «σπασμένη» φετινή χρονιά (Broken records, Broken, καλό ε;Ε;) συμπληρώνεται με το τρίτο άλμπουμ των Soulsavers και δεύτερο σε συνεργασία με τον αρχιερέα της νύχτας Lanegan. Είχε την μερίδα του λέοντος στο άλμπουμ, στο οποίο όμως συμμετείχαν και οι Mike Patton, Richard Hawley, Jason Pierce και μερικοί άλλοι. Σημαντικότατη δουλειά, όπου και εδώ το εκτόπισμα του Lanegan έλαμψε παρά το κάπως πιο μακρινό από τα οικεία του ηχητικό υπόβαθρο των Soulsavers. Απλά δισκάρα.




4. Silversun Pickups – Swoon


Άνετα απ’ τα καλύτερα του 2009, το άλμπουμ τους έδωσε στην indie την σκοτεινιά που είχε αρχίσει να ξεθωριάζει και να χάνεται πίσω από βρετανικές χαρουμενιές. Εκτός αυτού μας το παρουσίασαν και στη χώρα μας σε μια πολύ δυνατή συναυλία. Πολύς κόσμος ωστόσο – μάλλον από αντίδραση – δεν παραδέχθηκε την αξία τους, αναλωνόμενος στην εξάπλωση της indie που κατέκλυσε τα πάντα, σε προφητείες ότι είναι μια ακόμα μπάντα, ακόμα και σε συγκρίσεις με τους Smashing Pumpkins. Και λοιπόν; Ακόμα και έτσι να είναι, καιρός δεν ήταν να μοιάσουν και κάποιοι σ’ εκείνους; Και εκτός αυτού, ξέρετε πολλούς που να τους μοιάζουν, και μάλιστα τόσο πολύ;


5. Sonic Youth – Eternal


Είπαν, είπαν, και τι δεν είπαν γι’ αυτό το άλμπουμ. Έχω την αίσθηση ότι ποτέ ένα άλμπουμ των Sonic Youth, μιας από τις σημαντικότερες μπάντες ever και ακόμα μαζί, δεν δίχασε ή τουλάχιστον δεν έγινε τόσο πολύ αντικείμενο συζήτησης. Το βασικό όμως είναι άλλο. Ότι η μπάντα είναι ακόμα ενεργή, δυνατή, το άλμπουμ είναι πραγματικά καλό και όσο μπόρεσαν πρωτότυπο με το κιθαριστικό όργιο πάντα σε πρώτο πλάνο, και όσο η Kim και ο Thurston είναι όρθιοι και θα χαρίζουν κολασμένα live στα μεγαλύτερα φεστιβάλ του πλανήτη, είναι απλά αδύνατο να τους κουνήσει κανείς.




6. Bob Dylan – Together through life


Το ξαδερφάκι του μοναδικού «Modern Times» του 2006 μας κέρασε φέτος ο αρχηγός. Μοιάζουν αρκετά, αλλά ίδια δεν είναι. Βρήκε το μοτίβο που διάλεξε να κινηθεί για το κλείσιμο σιγά σιγά της ανυπολόγιστης προσφοράς του στην ανθρωπότητα, και μπαίνει εδώ που μπαίνει και για έναν ακόμα λόγο. Χρονολογικά η έκδοσή του συνέπεσε με μια απ’ τις κορυφαίες στιγμές της ζωής μου, που δεν ήταν άλλη από την live κοινωνία των τραγουδιών του…



7. Bruce Springsteen – Working on a dream


Τέλεια το δούλεψε το όνειρο το μπος, τέλεια κλείνει την πιο σημαντική του ίσως δεκαετία μαζί με εκείνη του 80. Η δεύτερη αυτή νιότη που περνάει και που συνεχίζει να βαστάει (μαζί με λίγους ακόμα) το ροκ στις πλάτες του στις πιο κρίσιμες στιγμές που αυτό περνάει, δίνει την πεποίθηση ότι ο σταματημός είναι ακόμα πολύ μακριά. Και καλά κάνει, αν είναι να μας δίνει δίσκους σαν τον φετινό και σαν όλους εκείνους της δεκαετίας.




8. JJ Cale – Roll on


Η φετινή τριλογία των πολύ παλιών, κλείνει με ένα άλμπουμ, που ίσως να είναι ένας ολοζώντανος τρόπος εξήγησης γιατί τέτοια μεγαθήρια αντέχουν τόσο πολύ. Όχι αγνώριστος, σίγουρα όμως απρόσμενος, αυτός ο μεγάλος μουσικός μπέρδεψε την jazz και τα blues με τόσο χαλαρό τρόπο, που δεν σου μένει παρά στο τέλος μιας διαλυμένης μέρας να βάλεις το «Roll on» να παίζει και ένα(;) ποτήρι ουίσκι, και θα νιώσεις την κούραση και την ένταση να φεύγουν όπως τα φύλλα απ’ τα κλαδιά με το φθινοπωρινό αεράκι…



9. The Decemberists – The hazards of love


Εξαιρετικής ποιότητας και ο φετινός τους δίσκος, θεματικός, κομμάτια ενός παραμυθιού, με πολλές εναλλαγές σε ενορχήστρωση και ρυθμούς. Μαζί με όχι και πολλούς άλλους, κρατάνε σταθερή την Americana που δείχνει να αναρρώνει και να διοχετεύει και πάλι ερεθίσματα σε νέες μπάντες.






10. A Place To Bury Strangers – Exploding head


Ρεύμα στο τέρμα, τα gain από τις κιθάρες προεξέχουν πια απ’ τους ενισχυτές, ρυθμοί απ’ το παρελθόν, διεγερτικά φωνητικά, σοβαρότητα και σκοτεινιά, και ένα αυριανό live εδώ, στο Rodeo, για το οποίο δεν αμφιβάλλω καθόλου! Ίσως το πιο φουλ φετινό πακέτο.

11. The Black Heart Procession – Six

Ένα ακόμα ξόρκι από την μπάντα αυτή, που με τέσσερα συνολικά άλμπουμ μέσα στη δεκαετία κράτησαν τους νυχτερινούς δρόμους όσο σκοτεινούς και υγρούς έπρεπε, ώστε να γλιστράμε και να σκουντουφλάμε σε παλιούς δαίμονες, μυστήριες μορφές και λόγια, σε γερά ριζωμένα απωθημένα.

12. The Horrors – Primary colors

Εδώ δικαιολογώ αυτό που έγραψα κάποια στιγμή φέτος, περί της χρονιάς των δεύτερων άλμπουμ. Οι Silversun, οι A.P.T.B.S. παραπάνω, ακόμα και η δεύτερη συνεργασία των Soulsavers με τον Lanegan. Και τώρα ετούτοι εδώ. Garage και Βρετανία, και να το αποτέλεσμα!

13. Dinosaur Jr. – Farm

Τσακωμένοι οι Mascis και Burlow, και βγάζουν τέτοια άλμπουμ, που θα ζήλευαν όχι μόνο οι μονιασμένοι, αλλά και πολλοί από την γενιά εκείνη (grunge μάλλον λεγόταν). Άντε να τους ξαναδούμε και live (μα τι live ήταν εκείνο…!!!).

14. Florence and the Machine – Lungs

Ελπίζοντας να έχει ξεχαστεί κάπως η εύνοια που της έδειχνα, επανέρχομαι πέρα από κάθε πλάκα να τονίσω ξανά για μια ελπιδοφόρα νεαρά, θεατρικότατη και κυρίως πρωτοεμφανιζόμενη. Και τόσο καλή, που το γεγονός ότι τα πόδια της πρέπει να πλησιάζουν το 1.54m (το ένα) απ’ ότι τα έκοψα και στο φετινό Synch, περνάει όντως σε δεύτερη μοίρα!

15. Archive – Controlling crowds

Όχι μόνο δεν πτοήθηκαν από την πιο δυσβάσταχτη αλλαγή που μπορεί να υποστεί μια μπάντα, την αλλαγή τραγουδιστή λίγα χρόνια πριν, αλλά σαν να πήραν δύναμη να συνεχίσουν ακόμα καλύτερα. Ξεχωρίζει όλη η πορεία τους στην δεκαετία, και με το φετινό άλμπουμ πλέον μάλλον σφραγίζουν την ιδιότητα των πιο σταθερών και συνεπών πρεσβευτών του trip hop, ειδικά αν οι Portishead ξαναβγάλουν άλμπουμ σε άλλα 19 χρόνια και οι Massive Attack συνεχίσουν όπως συνεχίζουν.

16. Yeah Yeah Yeahs – It’s blitz!

Μάλλον χρειαζόταν φέτος ένα καλό άλμπουμ που η ηλεκτρονική να καβαλάει την indie, αλλά σε βαθμό ανεκτό και με τρόπο όμορφο, ώστε να μην ντρέπεται ένας φαν των Interpol να τραγουδάει τα φετινά τραγούδια των Yeah Yeah Yeahs, και ακόμα περισσότερο να τα χορεύει.

17. Them Crooked Vultures – Them Crooked Vultures

Ο νέος (σε σχέση με τους άλλους δυο εννοώ) Josh Homme είχε όρεξη, μάζεψε τον θρύλο John Paul Jones και τον νεόκοπο παρ’ ολίγον μεγάλο ροκ σταρ Dave Grohl, τους φόρεσε κιθάρες και μπάσα, τους έκατσε μπροστά από τύμπανα και μικρόφωνα και βάλθηκε να τους συνεφέρει, να τους θυμίσει ποιοι είναι και τι έχουν κάνει. Κι εκείνοι ανταποκρίθηκαν με τη μια, και κάπως έτσι έβαλαν έναν γύπα στη δισκοθήκη μας!

18. The Xx – Xx

Το να ξεπετάγονται εικοσάχρονα με πολύ καλές δουλειές το έχουμε ξαναδεί. Είναι φυσικά ό,τι πιο παρήγορο και ελπιδοφόρο, αλλά το έχουμε ξαναδεί. Το να εμφανίζονται όμως πιτσιρίκια με πρώτο άλμπουμ ένα τόσο σκοτεινό και υπαινικτικό, και ταυτόχρονα τόσο pop όπως αυτό, δεν θυμάμαι να το έχω ξανασυναντήσει. Κι ας θυμίζει το όνομά τους το σύμβολο της απαγορευμένης τηλεοπτικής ζώνης του STAR εις διπλούν!

19. The Raveonettes – In and out of control

Όπως είπαμε και στο σχετικό κείμενο, χωρίς να το καταλάβουμε, μέχρι να ανοιγοκλείσουμε τα μάτια μας, μέχρι «το αρνί να κουνήσει την ουρά του» που είπε και η Uma στην μεγαλύτερη ταινία όλων των εποχών, η μπάντα βρέθηκε με τέσσερις καλούς και αξιοπρόσεχτους δίσκους μέσα στα zeros, με τελευταίο τον φετινό. Δεν λησμονούν τα 50ς και τα 60ς, και μας κάνουν να μην μπορούμε ούτε κι εμείς πια να τους λησμονούμε.

20. The Pains Of Being Pure At Heart – The Pains Of Being Pure At Heart

Εδώ ήταν κανονικά να μπουν οι Doves και το Kingdom of rust, που εκτός απ’ το ομώνυμο δεν τρελάθηκα κιόλας. Αλλά σκέφτηκα ότι οι άλλοι είναι και νέοι (καλά, και τους Doves δεν τους μάζεψαν και τα χρόνια, αλλά δεν κουβαλάνε και σχολικές τσάντες πια), είναι και πρώτο το άλμπουμ, είναι και καλό, τους είδαμε και live και είδαμε από κοντά μια πρωτόγνωρη χαρά, ευτυχία και ενέργεια, τόσο που δεν πίστευαν τι κάνουν και τι τους συμβαίνει, ένα σάστισμα αυθόρμητο! Και το παρελθόν έχει δείξει ότι όποιος δεν μπορεί να πιστέψει τι είναι αυτό που κάνει και του συμβαίνει, αλλά το κάνει, μόνο κερδισμένος έχει βγει. Για να δούμε…

Αυτά για φέτος. Δείτε στο επόμενο (και εκτός απροόπτου τελευταίο της χρονιάς) ποστ:

"The road to Escondido, All is dream, You all look the same to me, Devils and dust, Hot fuss, Lightbulb sun, The nightly disease... ... ..."