Broken Records - 2009 - Until the earth begins to part

Έχω πει πόσο μ’ αρέσει όταν ένα debut album δεν τιτλοφορείται με το όνομα του/των δημιουργού/ών του; Παρακαλείται ο κύριος Mike Scott και τα Σκωτοαγγλοϊρλαδνέζικα Υδατοπαίδια του (εξυπνάδα του χοστ αυτή!) να μάσουν βιολιά, πιάνα, κιθάρες, κιθαρόνια, κοντραμπάσα, πνευστά κλπ και να αποσυρθούν. Ησύχως μάλιστα. Ό,τι έκαναν έκαναν. Και να μείνουν ήσυχοι γιατί οι κληρονόμοι τους είναι ήδη εδώ, με ένα από τα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς.

Όταν πρωτοδιάβασα για το άλμπουμ αυτό και πριν το ακούσω για μερικές δεκάδες φορές, είχα πρόβλημα είναι η αλήθεια. Και τρελή αγωνία, γιατί το έμαθα σε χώρο που δεν μπορούσα να ακούσω μουσική, ώστε να τσεκάρω όλα αυτά που διάβασα. Ποιοι είναι αυτοί οι Σκώτοι, οι «σπασμένοι δίσκοι», «σπασμένα αρχεία» ή όπως λέγονται («κόλλησε η βελόνα» σημαίνει πάντως στ’ αγγλικά) που διαδέχονται λέει ηχητικά τους Waterboys και τους ρομαντικούς αναρχικούς Levellers απ’ το Brighton; Και με τη γνωστή διαλλακτικότητα που με διακατέχει, το πήρα προσωπικά και έλεγα ποιος τολμάει να γράψει τέτοια κουβέντα, να συγκρίνει μια μπάντα με ένα μόλις άλμπουμ με τους Waterboys; Η απόσταση από τον τόπο ανάγνωσης ως τον τόπο ακρόασης, μου φάνηκε περίπου δυόμιση φορές ο γύρος της γης κατά μήκος του ισημερινού.

Αφιερώνοντας στους κυρίους αυτούς το πρώτο δικό μου πάτημα του play στην ιστορία, οι απορίες, προκαταλήψεις, δισταγμοί, κολλήματα, και λοιπά καλούδια του χαρακτήρα μου, εξαφανίζονταν λεπτό με το λεπτό. Μεγάλο δίκιο αυτός που το έγραψε. Γιατί εκτός του ότι διαδέχονται με τόσο δικό τους ύφος έναν τόσο ιδιόρυθμο ήχο με τις γνωστές παγίδες που αυτό εσωκλείει, του να ακουστούν δηλαδή γραφικοί και φθηνοί νομίζοντας ότι με ένα βιολί και πέντε ξελιγωμένα φωνητικά θα αναβιώσουν την ιρλανδική και σκωτσέζικη φολκ, πρόκειται και για έναν αμιγώς μουσικά αρτιότατο και πανέμορφο δίσκο από επτά Σκωτσέζους (ούτε ένας εν τω μεταξύ δεν λέγεται McΚάτι), ακόμα και για κάποιον που ακούει τα βιολιά και τα πνευστά να ακολουθούν τα δέρματα των τυμπάνων για πρώτη του φορά!

Αυτό που όμως με έπιασε απ΄το λαιμό σαν ακροατή αλλά και σαν ερασιτέχνη των ερασιτεχνών «μουσικό», δεν ήταν μόνο το λατρεμένο σε μένα αυτό μουσικό είδος. Ήταν η σχεδόν επιβλητική ωριμότητα ενός άλμπουμ ντεμπούτου. Ωριμότητα που στο παρελθόν έχω ξανασυναντήσει μετρημένες φορές και μόνο σε μπάντες που εκ των υστέρων αποδείχθηκαν πεφωτισμένες. Κάπου εκεί αναλογίστηκα πόσο καιρό έχω να ακούσω τέτοιας ποιότητας πρώτο άλμπουμ... Η καταστροφή είχε ήδη ξεκινήσει από το ομώνυμο ΕΡ τους με τα «Lies» και «If the news make you sad, don’t watch it», ελάχιστο καιρό πριν την έκδοση ολόκληρου του δίσκου. Το διέδιδα προφορικώς ή/και μέσω decks όσο μπορούσα, αλλά ένιωθα ότι κανείς δεν πρόσεχε. Κάποια στιγμή πάντως σκέφτηκα ότι δεν είναι απαραίτητα κακό αυτό...

Έχω ξανατονίσει τα περί αγγλικής γλώσσας. Από τις φτωχότερες, εφόσον με την ίδια ακριβώς λέξη περιγράφονται δυο ή και τρία παντελώς άσχετα πράγματα, αλλά από τις συναρπαστικότερες μιας και με δυο το πολύ λέξεις περιγράφονται καταστάσεις που σε άλλες γλώσσες χρειάζονται ολόκληρες προτάσεις να περιγραφούν. «Nearly home» λοιπόν το πρώτο κομμάτι, και εκεί αρχίζεις και ψάχνεις μήπως τα παιδιά άλλαξαν όνομα στο γκρουπ τους το παλιό. Ένα κλασικής κοπής ριφ του βιολιού και η πανέμορφη φωνή του Jamie Sutherland (οι ευδιάκριτες επιρροές από Thom Yorke και David Eugene Edwards κάτι παραπάνω από ευπρόσδεκτες) με τις μεγάλες της εξάρσεις αλλά χωρίς να υπερβάλει και τις μελωδίες της να σε κάνουν να μην μπορείς να κάνεις αλλιώς από το να τις προσέξεις, δείχνουν από νωρίς την αρτιότητα και το συναίσθημά τους. Ακολουθεί το καταιγιστικό «If the news make you sad, don’t watch it» με την γαζωτική εισαγωγή του μπάσου, του βιολιού και των τυμπάνων, έρχεται η φωνή, τα πνευστά και ο στίχος μαζί με το πιάνο, και να, έχουμε ένα από τα ωραιότερα tracks της χρονιάς. Το άλμπουμ συνεχίζει με τις απαραίτητες αυξομειώσεις σε ρυθμό και ένταση (εδώ κάναν άλλα και άλλα, στα βασικά δεν θα έδιναν σημασία;), άλλοτε με δυνατές σε συναίσθημα μπαλάντες (Until the earth begins to part, Thoughts on a picture, Ghosts) και άλλοτε με γρήγορες και συναρπαστικές ελεγείες (If Eliert Loevbord wrote a song, A good reason).

Το μουσικό αυτό είδος είναι αλήθεια ότι ξενίζει πολύ μεγάλη μερίδα μουσικόφιλων. Κυρίως γιατί κακώς το θεωρούν παρωχημένο, και επίσης κακώς τους παραπέμπει σε country καταστάσεις. Ακόμα πάντως κι αν κάποιος δεν έτυχε να ασχοληθεί με την παρέα του Mike Scott και μάλιστα την δεκαετία του 80 που μόνο για τέτοια δεν προσφερόταν και το ροκ έδινε την υπέρ πάντων μάχη να μην πολτοποιηθεί από την electro-disco-pop, τώρα με τους Broken Records υπάρχει ξανά η ευκαιρία να το πλησιάσουν. Πάνω από 25 χρόνια μετά φαντάζει από τους πιο ενδιαφέροντες συνδυασμούς παραδοσιακής και σύγχρονης μουσικής. Όσο για την μπάντα, τι άλλο να ευχηθούμε εκτός από το να συνεχίσουν έτσι... μέχρι η γη να αρχίσει να διαλύεται;