The Waterboys - All you got to do is surrender...

Κι επειδή (με εξαίρεση τους Radiohead) έχουμε ασχοληθεί μόνο με καλλιτέχνες που δεν ζουν πια ή μπάντες που δεν υπάρχουν πια, καιρός για μια μικρή αναφορά σε μια μπάντα που ενώ μετράει 25 περίπου χρόνια ζωής και πέρασε ακόμα και από προσωρινή διάλυση, είναι ακόμα (ευτυχώς) εδώ! Μεγάλο προσωπικό κόλλημα. Πολύ μεγάλο. Οι Waterboys.

Η χρονιά του σχηματισμού τους είναι σαφής: ήταν το 1983 όταν ο Mike Scott, αυτός ο πολύ μεγάλος τραγουδοποιός και performer σκωτσέζικης καταγωγής, ξεκίνησε την δημιουργία μιας μπάντας, της οποίας ο ήχος έμελλε να χαρακτηριστεί ως «The Big Music». Αυτό που δεν είναι εντελώς σαφές είναι η «έδρα» τους, παρόλο που ως επί το πλείστον απαρτίζονταν πάντα από Σκωτσέζους και Ιρλανδούς μουσικούς, καθώς η Αγγλία, η Ιρλανδία, η Σκωτία, ακόμα και η Αμερική φιλοξένησαν κατά καιρούς τους Waterboys.

Το ροκ των Waterboys (το όνομα εμπνεύστηκε ο Scott από το τραγούδι «The Kids» του Lou Reed), συνοδευόμενο από αρκετό folk και πολλές πινελιές παραδοσιακής κέλτικης μουσικής είναι τα στοιχεία που κάνουν την τοποθέτησή τους σε κάποιο συγκεκριμένο είδος έναν ευχάριστο πονοκέφαλο. Ωστόσο, το κομβικό σημείο τόσο της πορείας τους όσο και του ήχου τους είναι η χρονιά του 1985, όπου έπειτα από τα «The Waterboys - 1983» και «A Pagan Place – 1984» κυκλοφόρησαν το μοναδικό «This is the sea» με 9 τραγούδια και 14 (;) bonus tracks, με τη συμμετοχή του υπέροχου βιολιστή Steve Wickham (ο Scott τον άκουσε σε ένα demo της Sinead O’ Connor), που μαζί με τον Scott και τον Richard Naiff (από το 2000 και μετά) αποτελούν τον κορμό τους.

Για μπάντες και καλλιτέχνες με τέτοια ιστορία και δισκογραφία είναι γεγονός ότι απαιτούνται πολλές σελίδες για να παραθέσει κάποιος την πορεία τους, να σχολιάσει τα τραγούδια τους και τις συναυλίες τους, να μετρήσει αυτούς που επηρέασαν. Για τους Waterboys έχω την αίσθηση ότι αποτελούν μια από τις «μοιραίες» μπάντες της Μ. Βρετανίας, ότι ήταν από αυτούς που «έσωσαν» την τόσο «κουρασμένη» και «στείρα» για πολλούς δεκαετία του ‘80. Και δεν νομίζω να υπάρχουν πολλές απ’ αυτές που ενώ περιοδεύουν ταυτόχρονα με άλλες πάνω κάτω σύγχρονές τους, τις επηρεάζουν τόσο πολύ, όπως συνέβη κατά τις περιοδείες τους με U2 και Pretenders (ο Bono και ο Edge δεν χάνουν ευκαιρία να αναφερθούν στους Waterboys).

Δέκα studio άλμπουμ, πέντε live άλμπουμ, singles, compilations, αμέτρητες αξέχαστες συναυλίες μουσικού οργασμού με κιθάρες (ηλεκτρικές, ακουστικές, κιθαρόνια), τύμπανα και άλλα κρουστά, μπάσα, πιάνο, πλήκτρα, τρομπέτες, σαξόφωνα, φυσαρμόνικες, φωνητικά, ακόμα και μπουζούκι, σαρωτικές εμφανίσεις επί σκηνής, τραγούδια που θα μας μείνουν για πάντα (Fisherman’s blues, The whole of the moon, Don’t bang the drum, The Pan within προς τιμήν του «δικού» μας τραγοπόδαρου θεού Πάνα, A girl called Johnnie, Savage earth heart, Glastonbury song, It’ s gonna rain…)

Κάπου στα 1993 και μετά από την κυκλοφορία του καταραμένου γι’ αυτούς «Dream harder», η μπάντα διαλύεται και ο Mike Scott ξεκινάει σόλο καριέρα μετρώντας αν δεν κάνω λάθος τρία άλμπουμ. Σόλο καριέρες και μάλιστα επιτυχημένες ακολούθησαν και οι υπόλοιποι, με το άστρο των Waterboys μονίμως να τους συντροφεύει. Και το 2000, ο ιδρυτής τους «ανασταίνει» την μπάντα με την κυκλοφορία του «σοκαριστικού» για πολλούς οπαδούς τους «A rock in the weary land», επηρεασμένο πολύ από τους Radiohead. Αυτή τη στιγμή βρίσκονται σε περιοδεία προώθησης του φετινού τους πολύ καλού «Book of lightning», τμήμα της οποίας είχα την τύχη να παρακολουθήσω κι εγώ τον περασμένο Ιούνιο στο Θέατρο Βράχων του Βύρωνα σε μια παραμυθένια συναυλία. Επιτέλους, οι Waterboys από κοντά!!!

Κάθε φορά που ακούω τα «Fisherman’s blues», «The Pan within» και γενικά Waterboys, θυμάμαι έναν αγαπημένο φίλο, έναν αδερφό, που μένει μακριά μου εδώ και αρκετό καιρό, που με μύησε στους Waterboys και που μου λείπει πολύ. Πάρα πολύ! Φίλε το ποστ αυτό είναι για σένα, το λιγότερο, το ελάχιστο των ελαχίστων που μπορώ να κάνω…