«Ο δρόμος για την κόλαση είναι στρωμένος με τις καλύτερες προθέσεις...». Ποιος διάολος το είπε αυτό, χωρίς να έχει ακούσει το έκτο των Black Heart;Για τον τίτλο μην απορείτε. Και πολύ άργησαν, αν σκεφτούμε ότι πολύ πιθανόν να είναι η μοναδική μπάντα που τέσσερα απ’ τα έξι άλμπουμ της τα έχει ονομάσει με τον αύξοντα αριθμό τους ,«1», «2», «3» τα πρώτα τρία, και «6» τούτο δω το έκτο. Η απουσία έμπνευσης φυσικά απορρίπτεται ως αιτία γι’ αυτό, και μάλλον θα συμφωνήσει μαζί μου όποιος έχει δει έστω και μισό επεισόδιο «10ης εντολής» ή έχει ακούσει μια από τις 59 εκδοχές του «The waiter #ν». Παρεμβλήθηκαν τα μοναδικά «Amore del tropico» και «The spell», αλλά πολύ ασχοληθήκαμε με κάτι μάλλον ασήμαντο σε σχέση με άλλα θέματα.
Άλλα θέματα όπως το εκπληκτικό «αντίστροφο» ξεκίνημα με το «When you finish me», που απλά καταλαβαίνεις από το πρώτα δευτερόλεπτα κυριολεκτικά το τι σε περιμένει... Κομμάτι που είμαι σίγουρος ότι όταν το άκουσε ο κ. Κοκκινόπουλος – όχι ότι ήδη δεν έχει χρησιμοποιήσει πολύ καλές στιγμές τους – θα σιχτίρησε που το άλμπουμ δεν είχε βγει όταν ήθελε να ντύσει πολύ συγκεκριμένες σκηνές που τώρα τού’ ρχονται μια προς μια. Ανατολή της πανσελήνου με το «Wasteland», και με το «Witching stone» δείχνουν στους Arcade Fire πώς κλέβει ο παλιός! Μοναχικό περπάτημα σε υγρούς και σκοτεινούς δρόμους με ένα φλασκί γεμάτο bourbon στη μέσα τσέπη του μαύρου παλτού με το «Rats», και τα γνωστά «δικά τους» καψίματα αλλά πιο οικεία από κάθε άλλο με τα «Heaven and hell» και «Drugs».
Το «All my steps» ολόσωστα μας σκουντάει με την κεϊβική εισαγωγή του, ενώ έρχεται στη συνέχεια το τραγούδι που εσωκλείει ό,τι αγαπήσαμε σ’ αυτούς. Απόγνωση, μελωδία, σκοτάδι, αδιάκοπα αδιέξοδα και ταλαιπωρημένα σενάρια, «Forget my heart». Μακάβρια τα «Liar’s ink» και «Last chance», τρομακτικά τα «Suicide» και «Iri sulu». Με ένα από τα συνήθη αγαπημένα διαδικαστικά τους, το «Back to the underground», επιστρέφουν εκεί που ανήκαν εξ αρχής και δεν έφυγαν ποτέ, όντας πλέον απ’ τους πιο στοιβαρούς πυλώνες αυτού του έρμου του υπογείου.
«Το soundtrack του να οδηγείς και στον καθρέφτη σου να φαίνεται το ηλιοβασίλεμα ενώ στο πάνω δεξιά τμήμα του παρμπρίζ να σηκώνεται το φεγγάρι...», «επιτέλους βρέθηκε ο τρόπος να συμφιλιωθεί το ξυράφι με το αίμα...», «τα παιχνίδια του μυαλού πλέον έχουν καθοδηγητή...», είναι κάποιες απ’ τις φράσεις που έχουν αποδοθεί στους Black Heart Procession. «Σίγουρα το πιο προσιτό άλμπουμ τους...» θα μπορούσε να πει κάποιος με γνώση των προηγούμενων δουλειών τους, αλλά με καθαρά και μόνο μουσική προσσέγγιση, και πώς αυτό θα ακουγόταν σε πολύ κόσμο.
Εδώ όμως τα πράγματα είναι σοβαρά. Δε μιλάμε για ένα καλό δισκάκι που ενδεχομένως να το δοκιμάσει ο ξάδερφος που του τα πρήζεις τόσα χρόνια και ένα δυο τραγούδια μπορεί να του αρέσουν. Ούτε για τα τρία κοψοφλέβικα τραγούδια που θα βάλει επί τούτου να ακούσει η εικοσάχρονη φοιτήτρια, αφενός για να ξορκίσει τον πρώην, αφετέρου να πει ότι το έκανε ακούγωντας Black Heart. Ούτε «θα καταλάβεις τι ακούς μετά από 17 ακροάσεις», δεν πρόκειται να στο επιτρέψει. Η ακρόαση του άλμπουμ αυτού είναι ότι και οι καταδύσεις και το βαρύ, γλυκό ποτό: μην την κάνετε ποτέ μόνοι σας. Είναι τόσο καλό, που γίνεται επικίνδυνο...
0 άκουσαν τις μουσικές...:
Δημοσίευση σχολίου