Mercury Rev - Well I got us on a hiway...

Πρώτη ανάρτηση για το 2008. Και λέω να γράψω για μια μπάντα αγαπημένη, παράξενη πραγματικά. Μια μπάντα που είναι απορίας άξιο το πώς υπάρχει και δισκογραφεί ακόμα παρά τα όσα πέρασε. Που μου έχει καρφωθεί εδώ και πολύ καιρό να γράψω γι’ αυτούς αλλά συνεχώς το ανέβαλα. Και κυρίως μια μπάντα που οι μελωδίες της μας συντροφεύουν πολλά πολλά χρόνια τώρα. Μιλάμε για τους Mercury Rev!

Νέα Υόρκη, 1984 και με κάποιον από τους γνωστούς παράξενους και μοιραίους τρόπους συναντιούνται οι David Baker (φωνητικά), Jonathan Donahue (φωνητικά, κιθάρες), ο «Grasshopper» (Sean Mackowiak) (κιθάρες, κλαρινέτο), η Suzanne Thorpe (φλάουτο) και ο Jimmy Chambers (ντραμς). Την εξάδα συμπλήρωσε ο εξαιρετικός μπασίστας Dave Fridmann.

Παρά το γεγονός ότι σχηματίστηκαν το 1984, τόσο οι περιβόητες διαμάχες μεταξύ των μελών όσο και τα «παράλληλα καθήκοντα» των Jonathan και Fridmann με τους Flaming Lips (ο πρώτος έβαλε τις κιθάρες στα πρώτα τους δυο άλμπουμ και ο δεύτερος συμμετείχε στις παραγωγές όλων τους των άλμπουμ εκτός από ένα) έκαναν τους Mercury Rev να μην κυκλοφορήσουν την πρώτη τους δουλειά πριν το 1991 με το «Yerself is steam». Σίγουρα πάντως άξιζε η αναμονή, καθώς το άλμπουμ κινήθηκε σε νέο-ψυχεδελικού αλλά και πολύ μελωδικού ροκ αποχρώσεις, κάτι που ταρακούνησε αρκετό μουσικό κόσμο!

Αλλά όπως είπαμε, η μπάντα αυτή από την γέννησή της «μαστιζόταν» από τις διαμάχες μεταξύ των μελών της. Τα περιστατικά που ακούστηκαν κατά καιρούς ήταν πολλά και ακραία, όπως πχ ότι ο Jonathan κάποτε χίμηξε να βγάλει το μάτι του Grasshopper με ένα πιρούνι, ότι ο Baker από ένα σημείο και έπειτα ταξίδευε μόνος του στις περιοδείες, ότι κατέβαινε όχι απλά εν μέσω συναυλίας αλλά και εν μέσω τραγουδιού για να πιει… Και είναι πραγματικά αξιοπερίεργο το πώς υπό τέτοιες συνθήκες η μπάντα «έκλεινε» τη μια περιοδεία μετά την άλλη και κυκλοφορούσε άλμπουμ. Πάντως σίγουρα οι παραπάνω ιστορίες εμπεριέχουν μεγάλη δόση αλήθειας, μιας και ο Baker εγκατέλειψε την μπάντα αμέσως μετά την κυκλοφορία του δεύτερου μόλις άλμπουμ τους, του «Boces» το 1993. Ίσως να του έκανε και καλό, μιας και αργότερα κυκλοφόρησε σόλο άλμπουμ υπό το όνομα Shady.

Το 1995 κυκλοφορούν το «See you on the other side», άλμπουμ το οποίο στιγμάτισε η απουσία του Baker και τα φωνητικά του Jonathan. Και τρία χρόνια αργότερα, η μπάντα… το παίρνει ΠΟΛΥ ζεστά: κυκλοφορεί το μεγαλειώδες άλμπουμ «Deserter’s Songs». Και κάνει τους πάντες να παραμιλάνε και να σιγοτραγουδάνε τραγούδια όπως το «Goddess on a Hiway», το «Opus 40», το «Holes».

Αφού χορτάσαμε οι πάντες μοναδικές μελωδίες και τραγούδια, η μπάντα δίνει ένα ακόμα «χτύπημα» το 2001. Το «All Is Dream». Ένα άλμπουμ που κατά τη γνώμη μου βρίσκεται… μισό σκαλί κάτω από το OK Computer των Radiohead. Μαγεία ξανά. Τα «Chains», «The dark is rising», «Tides of the moon» (που κοσμεί και το διπλανό podcast), «Hercules» προσωπικά τα ακούω σαν να βγήκαν χτες! Την «τριλογία» των τελευταίων άλμπουμ των Mercury Rev συμπλήρωσε επάξια το 2005 το «Secret Migration». Χρονιά που έδωσαν και στην Αθήνα μια συναυλία, στην οποία όσοι βρέθηκαν είπαν ότι έζησαν ένα παραμύθι.

Δυσκολεύομαι πραγματικά να γράψω έναν επίλογο για τους Mercury Rev, κάτι που να τους χαρακτηρίζει. Είναι διχασμένοι; Ταλαιπωρημένοι από έριδες και διαφωνίες; Γεμάτοι ταλέντο και έμπνευση; Χαρισματικοί; Γιατί δεν διαλύθηκαν ποτέ, κάτι που συνέβη με μπάντες που δεν είχαν ούτε τα μισά τους προβλήματα; Γιατί όσο πιο έντονα διχάζονταν τα μέλη της, τόσο πιο όμορφες γίνονταν οι δουλειές τους και οι συναυλίες τους; Πιθανόν σε τέτοιες ερωτήσεις να μην μπορέσει να απαντήσει ποτέ κανείς. Και επίσης πιθανόν να μην ακούσουμε ποτέ από άλλους μελωδίες σαν εκείνες των Mercury Rev.