Radiohead - Arrest this man, he talks in maths...

Πώς να νιώθουν άραγε τα μέλη μιας μπάντας όταν το όνομά τους συνδέεται – ή μάλλον γίνεται συνώνυμο – με ένα ολόκληρο μουσικό ρεύμα, όταν η μια μετά την άλλη μπάντα που ακούς σου φαίνεται ότι μάταια «…όταν μεγαλώσει θέλει να γίνει… Radiohead»; Σίγουρα μοναδικά, κυρίως όταν μια τέτοια καταξίωση έρχεται δίκαια.

Το 1993, δυο χρόνια μετά τον σχηματισμό τους (που παραμένει ίδιος μέχρι σήμερα), κυκλοφόρησαν τον πρώτο τους δίσκο, το πολύ καλό και πολύ παρεξηγημένο «Pablo Honey». Την προηγούμενη χρονιά ωστόσο, με την κυκλοφορία του «Creep» ως single, είχαν ήδη ενοχλήσει πάρα πάρα πολλά αυτιά και είχαν δείξει ότι κάτι θα άλλαζε στο Smiths – like τοπίο της Αγγλίας. Δεν είχαν λοιπόν παρά να το αποδείξουν και να έρθουν αντιμέτωποι με την πρόκληση αυτή που οι ίδιοι δημιούργησαν.

Με το «The Bends» στα σκαριά λοιπόν, δίσκο που περιέχει τον πασίγνωστο ύμνο στην θλίψη «Fade out – Street spirit», ξεκίνησαν μαζί με την Alanis Morissette μια περιοδεία «ανοίγοντας» τις συναυλίες της. To 1995, σαν support στους R.E.M. έκαναν τον Michael Stipe να δηλώσει: «Είναι τόσο καλοί μου με τρομάζουν…». Και όλα πήγαιναν όπως είχαν σχεδιαστεί. Μια μπάντα που είχε απλά να πει κάτι διαφορετικό και με διαφορετικό τρόπο. Όλα αυτά μέχρι το 1997.

Και τι συνέβη το 1997; Το «OK Computer». Στην παγκόσμια μουσική απλά συνέβη το «OK Computer». Και η μπάντα απλά απογειώθηκε. Πέρασε σε άλλα επίπεδα. Αγνόησαν (για να μην πω κατέρριψαν) κάθε μουσική φόρμα της ροκ, ρυθμική και μελωδική. Τα μισά τραγούδια από τα «Exit music», «Paranoid Android», «No surprises», «Karma police», «Climbing up the walls», «Let down», «The tourist» να είχε ένα οποιοδήποτε άλλο άλμπουμ θα ήταν αρκετά να θέσει σοβαρή υποψηφιότητα για άλμπουμ της δεκαετίας. Πόσο μάλλον αυτό λοιπόν, που τα είχε όλα, και ακόμα περισσότερα… Απλά το άλμπουμ της δεκαετίας του ’90.

Ακολούθησαν τα «Kid A», «Amnesiac» και «Hail to the thief». Άλμπουμ που διχάσανε το φανατικό κοινό τους, κυρίως λόγω των πειραματισμών τους με την ηλεκτρονική μουσική. Έτσι δεν συμβαίνει πάντα όμως όταν μια μπάντα προχωράει και εξελίσσεται;

Στις αρχές του 2008 περιμένουμε όλοι εμείς οι φανατικοί θαυμαστές τους το νέο τους άλμπουμ.

Με την σχεδόν παραπονιάρικη, διαπεραστική φωνή του Thom Yorke και τις καταιγιστικές μελωδίες των Ed O’ Brien και Johnny Greenwood (ήδη Νο 59 και 60 στη λίστα του The Rolling Stone Magazine με τους καλύτερους κιθαρίστες όλων των εποχών), οι Radiohead, η τελευταία μεγάλη μπάντα κατ’ εμέ, θα δείχνουν πάντα πώς γράφεται η ιστορία στη μουσική, πώς περνάς στην άλλη όχθη και ξεφεύγεις από κάθε μέτρο σύγκρισης και πώς αντιμετωπίζεις τις προκλήσεις που ο ίδιος δημιουργείς. Α, και πώς είναι να ανακαλύπτεις έναν ακόμα λόγο για να τους λατρεύεις κάθε φορά που ξανακούς τους δίσκους τους.