Madrugada - Step into this room and dance for me...

Άργησα να γράψω γι’ αυτή την μπάντα ε;

Ήταν το 1999 όταν μια μπάντα από τον μακρινό βορρά, την μακρινή και ελκυστική Νορβηγία, κυκλοφόρησε το πρώτο της άλμπουμ, το «Industrial silence», τέσσερα ολόκληρα χρόνια μετά τη δημιουργία της. Την μπάντα αποτελούσαν οι Sivert Hoyem (vocals), Robert Buras (guitars) και Fred Jacobsen (bass). Σταθερό drummer δεν είχαν ποτέ. Πάντα session, αλλά πάντα εξαιρετικούς.

Είχαν ήδη κυκλοφορήσει το πολύ καλό «Madrugada EP» το 1998 αλλά σε ελάχιστα αντίτυπα (περιέχει το αγαπημένο μου ίσως τραγούδι τους, το «Oceanliner»), καθώς και το «New Depression» το 1999.

Μετά την κυκλοφορία του πρώτου τους άλμπουμ ωστόσο, πήραν μπρος για τα καλά. Οι περιοδείες και οι sold out συναυλίες ανά την Ευρώπη διαδέχονταν η μια την άλλη. Και το 2001 έβαλαν και αυτοί έναν πολύ μεγάλο και σημαντικό λίθο στο παγκόσμιο ροκ οικοδόμημα: Το «The nightly disease». Δίσκος πολύ σημαντικός, και μάλλον από τα γερά φαβορί για καλύτερος δίσκος της δεκαετίας που διανύουμε (μαζί με το «All is dream» των Mercury Rev της ίδιας χρονιάς – 2001). Ακολούθησε το «Grit» το 2002, άλμπουμ μέτριο είναι η αλήθεια αλλά με κάποια εξαιρετικά τραγούδια, όπως το «Majesty» και το «Bloodshot adult commitment».

Το 2005 επανήλθαν με το «The deep end», καταιγιστικό και με πολλές αιφνιδιαστικές αλλαγές.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτό που έπαθα τόσο εγώ όσο και ο υπόλοιπος κόσμος όταν τους πρωτοείδα ζωντανά: οι πάντες, με το που βγήκαν στη σκηνή, κάναμε ασυναίσθητα ένα βήμα πίσω. Σαν να μας έσπρωξε η μπάντα με το εκτόπισμά της, σαν ένα περίεργο «ωστικό κύμα» να μας παρέσυρε. Η αβυσσαλέα φωνή του Sivert, οι δωρικές και λακωνικές μπασογραμμές του Fred και το τόσο εμπνευσμένο και επιβλητικό παίξιμο του Robert δεν άφηναν στο κοινό και πολλές επιλογές από το να υποκλιθεί απλά.

Ιδιαίτερα δημοφιλείς στη χώρα μας, έδωσαν συναυλίες και σε πόλεις εκτός Αθήνας και Θεσσαλονίκης όπως σε Λάρισα και Ρόδο.

Την ίδια χρονιά που κυκλοφόρησε το «The deep end», έβγαλαν και το live άλμπουμ «Live at Tralfamadore». Και δύο χρόνια μετά (τον Ιούνιο που μας πέρασε), κι ενώ ο Sivert είχε ήδη βγάλει ένα άλμπουμ με τους Volunteers αυτή τη φορά, συνέβη ένα θλιβερό γεγονός, τόσο για την μπάντα όσο και για τους θαυμαστές της. Ο Robert (ίσως ο σημαντικότερος κιθαρίστας των τελευταίων ετών) βρέθηκε νεκρός στο διαμέρισμά του στο Oslo. Ήταν μόλις 31 ετών! Το νέο – όπως συμβαίνει με κάθε κακό νέο – ταξίδεψε αστραπιαία και σύσσωμος ο μουσικός κόσμος έσπευσε να εκφράσει την θλίψη του, αμέσως μόλις το σοκ τους επέτρεψε να εκφραστούν στοιχειωδώς.

Νύχτα. Σε ένα σκοτεινό μπαράκι. Ένα ποτό πάνω στη μπάρα να σου κρατάει συντροφιά. Με τα δάχτυλά σου να παίζεις το ποτήρι, να παρατηρείς τον πάγο να λιώνει αργά. Και από τα ηχεία να σου μιλάνε οι Madrugada…

So put your warm, little hands for I can see them, put those hands on my face, tell me you love me and no one else…




Hands up, I love you…