«Έχουμε πειστεί εδώ και 7 χρόνια Johnny. Δεν υπάρχει κανένας τάφος, δεν υπήρξε ποτέ…»
Σε πλήρη ευθυγράμμιση με το αμέσως προηγούμενο «American V: A hundred highways», ήρθε τώρα στις αρχές του 2010 το έκτο και τελευταίο μέρος των ίσως σημαντικότερων recording sessions που έγιναν ποτέ.
Τώρα να κάτσουμε να αναλύσουμε το «Ain’t no grave» σαν να ήταν το x δισκάκι της y μπάντας / καλλιτέχνη δεν νομίζω ότι του πρέπει, έχει νόημα, του αρμόζει, αλλά πάνω απ΄ όλα ότι μπορούμε… Μια ακόμα σειρά ηχογραφήσεων του μεγάλου, και όντας η τελευταία ολοκληρώθηκε κυριολεκτικά μερικές ημέρες πριν ο οργανισμός του εκπνεύσει για πάντα.
Σχετικά με τις εκδόσεις των τραγουδιών και τον τρόπο απόδοσής του από τον Cash, ισχύουν τα ίδια. Η απόλυτη λιτότητα και δωρικότητα σε ερμηνείες και ενορχηστρώσεις, με την φωνή και την κιθάρα του να καταπίνουν τα πάντα. Μεγάλες εκτελέσεις, το «Redemption Day» της Sheryl Crow, αλλά και το «Satisfied mind» του Jack Rhodes, του οποίου η εκτέλεση αυτή ακούγεται και στο «Kill Bill II» και μάλιστα μέσα από τρανζιστοράκι στο τροχόσπιτο του Madsen…
Προσωπικά θεωρώ μεγάλη αδικία – ή καλύτερα λάθος προσέγγιση – αυτές οι σειρές ηχογραφήσεων να έχουν περιοριστεί και να «συνοψίζονται» στο «πόσο γαμάτη εκτέλεση» έκανε στο «Hurt» των NIN, άντε και στο «One» των U2 και στο «Personal Jesus» των DM. Πέραν του ότι υπάρχουν δεκάδες άλλες μεγαλειώδεις εκτελέσεις λιγότερο γνωστών original τραγουδιών (πολλών απ’ αυτών και παραδοσιακών), δεν είναι αυτό ακριβώς το θέμα. Δεν πρόκειται απλά για «μερικά καλά άλμπουμ διασκευών», αλλά για έναν απ’ τους τρόπους και λόγους για τους οποίους ο Cash (και ελάχιστοι άλλοι) φαίνεται να ήταν πάντα κομμάτι της αιωνιότητας. Και θα ήταν αδύνατον να ισχύει κάτι άλλο, όταν στα 70φεύγα σου αντιμετωπίζεις ανθρώπους που δεν είχαν γεννηθεί καν όταν εσύ είχες ανέβει και πέσει από 10 φορές, μεγάλωσαν και επηρεάστηκαν ακούγοντάς σε, και αναγνωρίζεις την αξία και προσφορά τους με τέτοια ταπεινοφροσύνη*…
Για αυτούς και εκατομμύρια άλλους λόγους, απλά… δεν υπάρχει τάφος! Τάφους έχουν αυτοί που πεθαίνουν…
* Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τον Jimmy Page στο ντοκιμαντέρ «It might get loud», με τους Edge και Jack White. Πρέπει να δείτε τα βλέμματά τους και τις εκφράσεις των προσώπων τους την στιγμή που παίζει μπροστά τους το «Whole lotta love»…
3 άκουσαν τις μουσικές...:
απλή βαθιά υπόκλιση στον άνθρωπο με τα μαύρα!
τίποτε παραπάνω,
ό,τι άλλο και να πούμε άλλωστε θα είναι υπερβολικά λίγο.
πάντως προσωπικά δε με πείραξε που πολλοί τον έμαθαν από την υπέροχη διασκευή στο personal jesus ή από την ταινία.
όταν δεν είσαι "μέσα" στα πράγματα, όπως και να ακουστείς όταν πρέπει να ακουστείς θα τα καταφέρεις.
ακόμα και αν είσαι στον... τάφο.
υγ: και εγώ νόμιζα ότι δεν ήξερες για την κυκλοφορία ε?χαχαχαχα
Ευχαριστώ για την αναφορά !
Μου αρέσει η επιλογή των albums στο πάνω μέρος του blog, και κυρίως το Mellon Collie ... ;)
@Drunk Tank
Υπόκλιση φίλε.
Απλά να διευκρινίσω ότι δεν έλεγα για τον αν γνώρισε κάποιος τον Κας από το Hurt κλπ. Φυσικά και με οποιονδήποτε τρόπο κι αν ανακαλύπτει κάποιος τέτοιες περιπτώσεις δημιουργών, το βασικό είναι ότι τον ανακάλυψε.
Μίλησα για τη σειρά των American Recordings. Ότι ξεπερνάνε τα όρια του άλμπουμ, της διασκευής, κλπ με όποια συμβατική έννοια.
Χάθηκες μπρο!
Αγωνιστικούς χαιρετισμούς.
@Another day...
Εμείς ευχαριστούμε! Και για την δική σου παροποίωση και που πέρασες απ' το σπιτικό μας!
Πάνω είναι λίγα από κάποια άλμπουμ που σημαδεύουν...
Δημοσίευση σχολίου