Ένα τραγούδι για κάθε μέρα της εβδομάδας, αυτού του σετ ωρών και πλέον τόσο τυποποιημένων διαδικασιών... Υπενθυμίζω ότι η εβδομάδα ξεκινάει την Δευτέρα, σε αντίθεση με θρησκευτικές και όποιες άλλες δοξασίες που την θέλουν να αρχίζει Κυριακή. Το φαντάζεστε πρώτη μέρα δουλειάς να ήταν η Κυριακή, ή στην έκφραση «από Δευτέρα» να κάναμε την ίδια αντικατάσταση; Και μην ακούσω απορίες του τύπου «γιατί αυτό το αφιέρωμα δεν έχει 15 τραγούδια;», ναι;
1. The Mamas and the Papas – Monday, Monday
Η εβδομάδα ξεκινάει το 1966, με το ντεμπούτο άλμπουμ της παρέας του μαέστρου John Phillips «If you can believe your eyes and your ears» και το πανέμορφο «Monday, Monday». Τα μελένια τους φωνητικά είναι ό,τι ακριβώς πρέπει για το άγαρμπο ξεβόλεμα, το «δεν θέλω να πάω σχολείο» ξύπνημα της κάθε Τσαγκαροδευτέρας – The shoemaker’s Monday (πλην της Καθαράς και του Πάσχα). Το «Blue Monday» των New Order, παρόλο που αποτελεί την καλύτερή τους στιγμή, παραείναι μπιτάτο για το παραπάνω περιγραφόμενο ξύπνημα, του οποίου σαν μουσική επένδυση απορρίφθηκαν και οι Happy Mondays λόγω ονόματος προφανώς! Εξ άλλου, διερευνάται ενδελεχώς η σχέση των Mamas and the Papas με ένα άλλο σύγχρονο και αξιόλογο γκρουπ, εκείνο των Sons and Daughters...
2. The Moody Blues – Tuesday afternoon
Μια χρονιά αργότερα η εγγλέζικη παρέα και low profile της ψυχεδέλειας βγάζει το δεύτερό της άλμπουμ «Days of future passed», μέσα απ΄το οποίο ακούμε για το απόγευμα της Τρίτης. Τέλεια υπόκρουση προσωπική, για ένα απόγευμα Τρίτης που άλλαξε την ζωή μου για πάντα... Ευχαριστώ τους τότε εμπλεκόμενους, είτε κατάλαβαν τι έκαναν είτε όχι (στη δεύτερη περίπτωση τους ευχαριστώ περισσότερο)!
3. Simon & Garfunkel – Wednesday morning 3 a.m.
Μέση της εβδομάδας (οι σοφοί Γερμανοί την λένε Mittwoch, Mitte = μέση, Woche = εβδομάδα, μια χαρά τα πάω 17 χρόνια μετά), σε λίγες ώρες θα έχει γείρει η πλάστιγγα και θα αρχίσουμε να μετράμε αντίστροφα. Ξημερώματα Τετάρτης με το πρώτο άλμπουμ των ακρογωνιαίων λίθων της φολκ, σιαμαίων Paul Simon και Art Garfunkel, το ομώνυμο με τον παραπάνω τίτλο του 1964. Φαντάζομαι να ακούω την ώρα εκείνη τις αιώνιες φωνές τους, και έξω να βρέχει... Και αμέσως μετά να σκέφτομαι ότι το βράδυ έχει Champion’s League...
4. David Bowie – Thursday’s child
Από τις ήρεμες πλέον περιόδους του Δούκα, αφού ηρέμησε και άραξε και με το γνωστό σύμπαν να είναι χρόνια πια δικό του, μέσα από το «Hours» του 1999 μας τραγουδάει για το Παιδί της Πέμπτης, σε χαλαρούς, γλυκούς τόνους και με όμορφα γυναικεία φωνητικά. Χαλαρώνουμε κι εμείς γιατί από αύριο αρχίζουν τα «ζόρια»...
5. Minus 5 – The forgotten Fridays
Με καθαρά συκώτια και πνευμόνια από την υπόλοιπη εβδομάδα (ή όσο μπορέσαμε τέλος πάντων), πιάνουμε δουλειά πάραυτα. Κάνω μια ντρίμπλα και δεν βάζω το «Friday I’m in love» των Cure, γιατί ναι μεν το αγαπάμε, μεγαλώσαμε μ’ αυτό, έχει πει αλήθεια για πολλές Παρασκευές, αλλά προσωπικά θέλω πια να το ξανακούσω σε πολλά, πολλά χρόνια από τώρα. Άλλωστε μια χαρά πάει και η πανκίζουζα διάθεση του «The forgotten Fridays» του side project του Peter Buck των R.E.M., μέσα απ’ το «In rock» του 2004. Συμβουλή, ειδικά προς όσους δουλεύουμε στο καθεστώς κατάκτηση πολλών αιματοκυλισμάτων, ήτοι πενθήμερο οκτάωρο: κάντε πάντα κάτι κάθε Παρασκευή βράδυ εκτός σπιτιού. Το ΣΚ αυξάνεται αυτομάτως τουλάχιστον κατά 37%...
6. The Cure – 10:15 Saturday night
Μετά τη χθεσινή σας έξοδο, δεν είστε καθόλου υποχρεωμένοι να βγείτε και Σάββατο. Πού να πάτε, ειλικρινά; Παντού πανικός, κίνηση, στριμωξίδι, ταλαιπώρια για 2-3 ώρες δουλειά. Από τραγούδια ένας χαμός. Αφήνοντας (για την ώρα φυσικά) τους Nick Drake, τον Θωμά Περιμένει, τους Logh, τους Levellers, τους Thrills και πολλούς ακόμα διαλεχτούς, και επειδή μάλλον πολλοί στεναχωρήθηκαν που παρακάμψαμε τον Robert Smith πριν, βάζουμε το εκπληκτικό αυτό κομμάτι από το πρώτα τους, αμίμητα βήματα (1980 – Boys don’t cry), και με τους ήχους του να θυμηθούμε πολλά σαββατιάτικα στριμωξίδια σε Mo Better, Deca, Closer... Ένδοξο φοιτηταριό... Μπύρα μεγάλο βαρέλι 450δρχ και φύγαμε...
7. The Velvet Underground – Sunday morning
Κάποιοι μας έχουν τσαντίσει και απογοητεύσει τόσο πολύ παρόλο που έχουν γράψει έναν από τους μεγαλύτερους ύμνους του ροκ όλων των εποχών (Sunday bloody Sunday, άσε που έχει και συγκεκριμένο θέμα), κάποιοι λένε σκληρά την αλήθεια (Nick Cave & The Bad Seeds – Sunday’s slave, The Do
ors – Blue Sunday), οπότε αποτοξινωνόμαστε (ταυτόχρονα με το όποιο hangover) για λίγο από Lanegan, Drake και Bowie και κλείνουμε σχεδόν όπως αρχίσαμε. 1967 και «Sunday morning» από την μεγάλη παρέα του Reed και της Nico και την πιο παντοτινή μπανάνα που υπήρξε ποτέ. Καλή εβδομάδα όποτε και αν δημοσιευτεί το παρόν, και να θυμάστε ότι παραδόσεις, είθισται, και κολλήματα (όπως τα δικά μου που εκθέτω εδώ) είναι για να σπάνε και να μην εφαρμόζονται. Τα καλύτερα μπορούν να συμβούν οποτεδήποτε από θέμα μέρας και ώρας...
