Όταν ο σκοπός δεν σου αφήνει κανένα περιθώριο κριτικής ή αμφισβήτησης είτε του ίδιου είτε του δημιουργού, ακόμα και αν το πόνημα επιχειρεί ο Bob Dylan.
Πρόκειται για το δεύτερο φετινό άλμπουμ του Dylan (και 34ο studio άλμπουμ του), για το οποίο όταν πληροφορήθηκα για την κυκλοφορία του και πριν μάθω τον λόγο ύπαξής του, κάποιες «ύποπτες» σκέψεις πέρασαν απ’ το μυαλό μου. Δεύτερο άλμπουμ μέσα σε 6 μήνες; Δεν τα συνηθίζει αυτά, ειδικά σε τέτοια ηλικία.
Κατά τη γνώμη μου ένα τέτοιο άλμπουμ δεν θα ήταν και η καλύτερη ιδέα να αποτελέσει αντικείμενο ανάλυσης μουσικής, τεχνικής και δημιουργίας, όπως συμβαίνει με οποιοδήποτε άλλο. Ο Dylan ηχογράφησε τον δίσκο αυτό με σκοπό τα έσοδα από τις (ήδη πάρα πολλές) πωλήσεις του να διατεθούν για την μάχη κατά της πείνας εντός και εκτός Αμερικής. Και αν λάβουμε υπόψιν τόσο το πλαφόν κάτω από το οποίο εδώ και δεκαετίες οι πωλήσεις του δεν πέφτουν με τίποτα, όσο και ότι λογικά και αν μη τι άλλο δεν έχει ανάγκη τα χρήματα και την φήμη, αν δεν παρεμβληθούν τίποτα «περίεργοι» μεσάζοντες (γιατί θα ήταν αφελές να νομίζουμε ότι μόνο στη χώρα μας γίνονται αυτά) τότε μάλλον το πόνημα θα έχει εξαιρετικό ποσοστό επιτυχίας.
Όσο και αν το ξέρουμε, αν το μαθαίνουμε, αν δεν το αμφισβητούμε, όσο και αν αντιλαμβανόμαστε σε έναν βαθμό το μέγεθος τέτοιων προβλημάτων της ανθρωπότητας, σίγουρα δεν θα μπορέσουμε να καταλάβουμε το βάθος. Αν το πρόβλημα δεν χτυπήσει τις πόρτες μας ποτέ δεν θα καταλάβουμε πώς είναι να έχει κανείς να φάει για μέρες, και όταν αυτές περάσουν, να τρώει κάτι ίσα για να επιβιώσει, για να επιτελέσει λειψά το σώμα τα απολύτως απαραίτητα για να μην παραιτηθεί, και σε μεγάλο βαθμό εντελώς αυτοσυντηρητικά και αντανακλαστικά. Θα μου πεις, «καλά, το άλμπουμ του Dylan και κάθε τέτοιο παρόμοιο του κάθε Dylan περίμενες για να τα σκεφτείς όλα αυτά;». Όχι φυσικά, απλά όταν παρουσιάζονται ευκαιρίες δεν είναι κακό να τα επισημαίνουμε πού και πού. Τέλος ανθρωπιστικού παροξυσμού!
Για να τελειώνουμε και με τις παρενθέσεις, πολλοί είναι αυτοί που θα πουν ότι ο Bob στα 68 του θυμήθηκε να το παίξει ανθρωπιστής, αφού έχει βγάλει 3 καράβια λεφτά διέθεσε τα έσοδα ενός ακόμα άλμπουμ του εκεί για την υστεροφημία του, κλπ, κλπ. Η απάντηση είναι απλή: πείτε στους ανθρώπους στους οποίους προορίζονται τα έσοδα να μην τα πάρουν, για τους παραπάνω λόγους! Ό,τι γίνεται προς τέτοιες κατευθύνσεις ανεξαρτήτως λοιπού υποβάθρου είναι πάντα καλοδεχούμενο κύριοι. Ας σταματήσουμε κάποτε να ψάχνουμε συνεχώς την «ρωγμή» του κάθε, μα του κάθε πράγματος, ειδικά εκεί που δεν υπάρχει, κι ας αρκεστούμε στην ουσία!
Και για να πούμε και δυο λόγια για το μουσικό του πράγματος, το άλμπουμ ξεκινά πραγματικά καλά, με τρία τέσσερα τραγούδια που ακούγονται πολύ ευχάριστα ανεξαρτήτως θέματος. Βέβαια στη συνέχεια πέφτουν κάπως τα πράγματα σε πολύ αργούς blues country ρυθμούς, καθόλου ενοχλητικά όμως όταν οι μέσοι αστοί θα πατάμε στο λαιμό το δώρο Χριστουγέννων στα μαγαζιά και θα ακούγονται απ’ τα ηχεία. Γιατί προσωπικά δεν αμφιβάλλω καθόλου ότι το εν λόγω άλμπουμ θα έχει και τέτοια χρήση, αν όχι αποκλειστικά τέτοια. Αλλά είπαμε, μην ξεχνάμε πού θα πάνε τα έσοδα, κι ας είναι κι έτσι. Δεν λείπουν φυσικά και διασκευές σε κλασικά χριστουγεννιάτικα τραγούδια, όπως τα «Do you hear what I hear» και «Little drummer boy». Ε είναι αλλιώς με τη φωνή του Bob...
Άιντε Οκτώβρη μήνα, άλλη μια φορά να ακούσω το άλμπουμ, και στον ντελιβερά που θα μου φέρει τα σουβλάκια σε λίγο, όταν θα τον πληρώνω στην πόρτα θα του πω «και του χρόνου»!
