Neil Young - 2009 - Fork in the road, Bob Dylan - 2009 - Together through life

Έλλειψη χρόνου, κούραση ψυχολογική κυρίως, διάφορες προτεραιότητες και αρκετά μεζεμένα νέα άλμπουμ οδηγούν σε αυτήν την 2 – σε – 1 παράθεση των απόψεών μου για δυο δουλειές. Δυο δουλειές που δηλώνουν την διαφορετικότητα (και κυρίως της διατήρησής της) των δημιουργών τους, δυο ογκόλιθων του rock ‘n’ roll, και ταυτόχρονα τους λόγους που διαφέρουν, που τους λατρέψαμε, που τους λατρεύουμε και που συνεχίζουν ακόμα, ενώ ο καθένας τους τελειώνει την στροφή του δρόμου που οδηγεί στα 70. Που εδώ και μερικά χρόνια κάθε δουλειά που κυκλοφορούν θα μπορούσε να είναι η τελευταία τους, αλλά αυτοί ευτυχώς και συνεχώς μας διαψεύδουν!



Neil Young – 2009 – Fork in the road

Ένας απ’ τους δυο μας είναι λίγο κουρασμένος. Εννοώ ότι είτε τα αυτιά μου, είτε τα χέρια, χορδές, μυαλό του. Κάτι που δεν διαφέρει από αυτό που του συμβαίνει τα τελευταία χρόνια, με μια υποψία εξαίρεσης το προπέρσινο «Chrome dreams II». Ο Young συνέχισε τη χρήση ακατέργαστων σχεδόν μουσικών οργάνων και ήχων, και ένα αρκετά διαφορετικό σημαντικό στοιχείο είναι ότι μετά από πολλά χρόνια σε δίσκο του απουσιάζουν τα 8λεπτα, 12λεπτα, 18λεπτα, ν-λεπτα κομμάτια. Όπως είπε και ένας πολύ καλός φίλος κατά μια προσφιλή μας συνήθεια (τον σχολιασμό – παράθεση απόψεων – ενίοτε δημιουργία «καβγά» και σιωπής για κανά πεντάρι λεπτά), «ο παππούς έκοψε φιλετάκια»! Κάποια φωνητικά που... χιπχοπίζουν στο «Cough up the bucks» προς στιγμή φαντάζουν ως «καινοτομία» (έννοια για την οποία διψάς όταν ακούς Young), αλλά τελικά όχι και σπουδαία πράγματα. Η φωνή που στοιχειώνει είναι εν έτει 2009 ίδια με εκείνη που πολλές δεκαετίες πριν διαπερνούσε τα κρανία από το ένα αυτί στο άλλο. Το ίδιο όμως συμβαίνει και με τα τραγούδια του εν έτει 2009. Θα μπορούσαν άνετα να είναι συνθέσεις του μυθικού «Harvest».

Προσωπικά ξεχώρισα και μου άρεσαν πολύ (σε σχέση πάντα με τα υπόλοιπα) το «Just singing a song» (το ακούμε πρώτο), με τα αιώνια 4/4 του Young να σε κάνει πάντα να νομίζεις ότι αυτός ο ρυθμός στο rock ‘n’ roll είναι δικό του παιδί, το αυθεντικό blues rock «Get behind the wheel», ενώ ξαναλάτρεψα την αιώνια κιθάρα του στο «Hit the road». Α, και το πανέμορφο ακουστικό «Light a candle» (το ακούμε δεύτερο).




Bob Dylan – 2009 – Together through life

Το 2006 το είχε δηλώσει καθαρά με τον τίτλο του τότε δίσκου του: «Modern Times». Όπως και έγινε. Δεν φαίνεται διατεθιμένος να αφήσει τον νέο αιώνα (τουλάχιστον την αρχή του) να περάσει έτσι. Κρίνει ότι τώρα έφτασε η ώρα για κάτι τέτοιο; Ξαναερωτεύτηκε τα blues; Δεν μπορούμε να απαντήσουμε (πιθανόν ούτε αυτός να μην μπορεί), αλλά δεν θέλουμε κιόλας, και καλά θα κάνει η κατάσταση να παραμείνει έτσι αν είναι να βγάζει τέτοια άλμπουμ!

Με το από νωρίς διαρρεύσαν «Beyond here lies nothing» (το ακούμε τρίτο) πήραμε το μήνυμα με μεγάλη άνεση: Τα πράγματα ΚΑΙ φέτος που ο Bob κυκλοφορεί νέο άλμπουμ θα είναι πολύ σοβαρά. Ένα απίστευτο φλερτ με τα blues, προκλητικό, απλό, δωρικό, ερωτικό, ξεσηκωτικό και με ένα ακορνετόν να παίζει το θέμα του κομματιού σαν σωστό τρένο! Το μοτίβο του δίσκου, αν και ο ίδιος ο Dylan έχει πάρει σαφή πορεία πλέον, είναι διαφοροποιημένο ακόμα και από το Modern Times, πόσο μάλλον από παλιότερες δουλειές. Μια ανθοδέσμη με ώριμα blues, γλυκές έως αφελείς καλοκαιρινές μπαλάντες, όμορφα folk ρυθμικά, και εν δυνάμει «κολλητικές» κινηματογραφικές υποκρούσεις. Εκτός από το προαναφερθέν τραγούδι, ξεχάστηκα με τα «My wife’s home town» (το ακούμε τέταρτο) και «Shake shake mama».


- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -


Δυο τεράστιοι δημιουργοί που η παγκόσμια μουσική οφείλει σ’ αυτούς όσα σε ελάχιστους άλλους, και ειδικά εν ζωή και εν ενεργεία. Δυο μουσικοί που η δισκογραφία και των δυο μαζί εδώ και κοντά 50 χρόνια (με τις καλές και τις λιγότερο καλές στιγμές τους πάντα, θα ήταν αδύνατον το αντίθετο) έχει σε έναν βαθμό «γεννήσει» των υπολοίπων.

Και ερωτά ο δικηγόρος του διαβόλου: Ο Dylan θυμήθηκε μετά από αμέτρητα άλμπουμ να δοκιμάσει νέα πράγματα λες και έχει τον καιρό μπροστά του; Ο Young απλά βρίσκει στα συρτάρια του τραγούδια που είχαν παραπέσει, τα έψαχνε επί μια τριακονταετία, πού και πού βρίσκει κανένα και κάθε δυο χρόνια μας τα πασάρει;

Δεν ξέρω αν ο καθένας τους διαλέγει τον τρόπο που βαθμιαία αποχωρεί, ό,τι από τα παραπάνω όμως και να ισχύει, την πολυτέλεια και το δικαίωμα αυτό το σίγουρο είναι ότι τα έχουν κερδίσει με την μέχρι τώρα πορεία και προσφορά τους. Και όχι απλά τα έχουν κερδίσει, (πρέπει να) κάνουν όλοι στην άκρη ώστε να κάνουν χρήση αυτών. Τους το χρωστάμε και τους το χρωστάνε!