Six.by Seven - With my last breath, I will call your name...

Το 2004 έπεσε στα χέρια μου μέσω ενός φίλου (και τότε συνοδοιπόρου στο τότε συγκρότημα) ένα cd. Στο εξώφυλλο έγραφε «Six.by seven – The way I feel today». Το cd αυτό μου το έγραψε χωρίς να του το ζητήσω (κάτι που μου έκανε εντύπωση), με βάση αυτά που ήξερε ότι ακούω, όπως μου είπε. Αφού αποχωριστήκαμε μετά από λίγο, πήγα στο σπίτι και έβαλα να το ακούσω. Από το άκουσμα των πρώτων λεπτών, εισέπραξα ότι πρόκειται για κάτι που αντιστεκόταν, αλλά ταυτόχρονα πήγαινε παράλληλα με το mainstream, χωρίς δήθεν «αντιστάσεις», μόνο και μόνο να προκαλέσουν και να αποκαλεστούν μια τύπου «απάντηση» στο Brit pop κίνημα της εποχής που δημιουργήθηκαν. Φυσικά είναι περιττό να τονίσω ότι άκουσα μέχρι τελικής πτώσης τον δίσκο εκείνον, τους υπόλοιπους, και ανέτρεξα να μάθω για την μπάντα. Σας τα παραθέτω γιατί αξίζει να τους γνωρίσετε, σε περίπτωση που δεν έτυχε ήδη να τους συναντήσετε!

Στο Nottingham της Αγγλίας και επί πέντε περίπου χρόνια, εμφανιζόταν συχνά μια μπάντα με το όνομα (ή μάλλον τα ονόματα) «Friends of …», ανάλογα με το συγκρότημα που κατά καιρούς σαπορτάρανε. Το γκρουπ αποτελείτο από τους Chris Olley στα φωνητικά και την κιθάρα, τον James Flower στα πλήκτρα, τον Sam Hempton στην κιθάρα, τον Paul Douglas στο μπάσο και τον Chris Davis στα τύμπανα. Το 1996 κατέληξαν στο όνομα Six. By seven, ιδέα του Sam Hempton που έχοντας ως χόμπι την αστρονομία τους είπε ότι «…τα εκατομμύρια των γαλαξιών του σύμπαντος απομακρύνονται επιταχύνοντας με μια αναλογία έξι προς εφτά…», ή κάτι τέτοιο. Προφανώς οι υπόλοιποι εντυπωσιάστηκαν και κράτησαν το όνομα! Παίζοντας λοιπόν σε αρκετές συναυλίες υπό το νέο τους όνομα πλέον, το 1997 κυκλοφορούν το single «European me», που χαρακτηρίστηκε από το ΝΜΕ ως ένα από τα καλύτερα debut – singles όλων των εποχών, πράγμα που τους οδήγησε με την εταιρία τους σε ένα συμβόλαιο πέντε άλμπουμ. Ξεκίνησαν περιοδείες με αρκετά γνωστά ονόματα όπως τους Manic Street Preachers, τους Dandy Warholes και τους Placebo, και κάπως έτσι τη επόμενη χρονιά κυκλοφορούν το πρώτο τους άλμπουμ «The Things We Make».

Το 2000 κυκλοφορούν το πολύ καλό «The closer you get», το οποίο όμως σηματοδότησε μια νέα, λυπηρή εποχή για την μπάντα. Αμέσως μετά την κυκλοφορία του άλμπουμ, ο εξαιρετικός κιθαρίστας (ένας από τους πιο σημαντικούς Βρετανούς των 00ς) και βασικός υπεύθυνος για πολλές από τις μελωδίες τους Sam Hempton δήλωσε ότι αποχωρεί από το γκρουπ. Και μάλλον μια κατάρα, μια πολύ άσχημη παράδοση ήταν πλέον στο πλευρό των Six.by Seven, που τους ήθελε μετά την κυκλοφορία ενός δίσκου να αποχωρεί και ένα μέλος τους. Γιατί μετά το συμβάν με τον Hempton, σειρά είχε ο μπασίστας Paul Douglas που τους εγκατέλειψε λίγο αφού το τρίτο και εκπληκτικό «The way I feel today» (ακούμε τα «I O U love» και «All my new best friends») είχε στρογγυλοκαθίσει στα ράφια των δισκοπωλείων…

Η μπάντα (ό,τι απέμεινε δηλαδή) έκανε το παν να μείνει ενωμένη, και τον Σεπτέμβρη του 2004 κυκλοφορούν το τέταρτο «04», σε συνδυασμό με μια συλλογή παλαιότερων ηχογραφήσεων με τίτλο «Left luggage at Peveril Hotel» (ακούμε το «Around») που όμως διατέθηκε μόνο από το website του γκρουπ, πιθανόν για να σφυγμομετρήσουν την αντίδραση του κόσμου από τις αλλεπάλληλες αποχωρήσεις μελών, χωρίς να ρισκάρουν τα έξοδα μιας κανονικής κυκλοφορίας. Αυτή η κάπως… κουτσή περίοδος για τους Six.by Seven κλείνει με την κυκλοφορία του εμπνευσμένου «Artists cannibals poets thieves» το 2005, ονομαζόμενο ως το πρώτο άλμπουμ της 3-Piece πλέον μπάντας.

Φυσικά, μετά την κυκλοφορία του τελευταίου άλμπουμ, η μπάντα ανακοίνωσε επίσημα ότι θα σταματήσει τις περιοδείες και θα «τελειώσουν» το γκρουπ. Το «Club sandwich at Peveril Hotel» που περιλαμβάνει b-sides και rarities βγαίνει στο τέλος της ίδιας χρονιάς, ενώ (μαντέψτε!!!) μια σειρά από «αποχαιρετιστήριες» συναυλίες μέσα στο 2006 ακυρώνονται λόγω της αποχώρησης και του Chris Davis… Ήταν μετά από λίγους μήνες που πληροφορήθηκα την διάλυση της μπάντας και η αλήθεια είναι ότι με επηρέασε πολύ περισσότερο απ’ όσο θα περίμενα.

Κι εκεί που όλοι νομίζαμε ότι ένα ακόμα 10ετούς περίπου πορείας ιδιαίτερο βρετανικό γκρουπ θα μας το θυμίζουν κάποια καλά τραγούδια του παρελθόντος, στις αρχές του 2007 η μπάντα ανακοινώνει στο site της ότι είναι ξανά μαζί και με το αρχικό σχήμα, με μοναδική αντικατάσταση εκείνη του Paul Douglas στο μπάσο. Το νέο άλμπουμ «If symptoms persist, kill your doctor» διατέθηκε στο internet, με μια περιορισμένη «φυσική» κυκλοφορία των 1000 κομματιών, οι οπαδοί τους μέσω του site τους πρότειναν τα τραγούδια για το best cd – dvd που κυκλοφόρησαν φέτος με τίτλο «Any color so long as it’s black (All the way from forest fields and back…)», ενώ νέες συναυλίες προγραμματίστηκαν. Φέτος εθεάθησαν να μπαινοβγαίνουν στο στούντιο. Μάλλον ετοιμάζουν νέο δίσκο…

Το αν θα αφήσουν αξιοσημείωτη ιστορία οι Six.by Seven στην αγγλική (τουλάχιστον) ροκ σκηνή των 90ς και των 00ς δεν είναι κάτι που μπορεί να προβλεφθεί, ούτε από μένα ούτε από κανέναν. Άλλωστε ακόμα και το θέμα της ιστορίας ενίοτε είναι υποκειμενικό, αφήνοντας εμείς οι ίδιοι να χτίσει ιστορία το τι αφήνουμε να περάσει μέσα μας. Μπορώ όμως να διακρίνω στους Six.by Seven στοιχεία σημαντικής μπάντας. Ήχο ξυράφι, ταυτόχρονα μελωδικό, πολύ ιδιαίτερο στυλ σε μουσική, στίχο και φωνητικά, και μια επ ουδενί επιτηδευμένη σκοτεινιά που πολλά Radiohead – like γκρουπάκια πάσχιζαν επί ματαίω να αποκτήσουν. Ένα κοκαλάκι νυχτερίδας που μετά από όσα περάσανε, είναι πάλι εδώ! Έναν ήχο κόντρα στην αυτονόητη brit-pop έξαρση της εποχής τους. Και πιστεύω ότι πάντα θα μας θυμίζουν… αν και σε ποιους χρωστάμε αγάπη!