Travis - 2008 - Ode to J. Smith

Μπορεί κάποιος να μου πει γιατί δεν μπορούμε με τίποτα να κρατήσουμε κακία και να στραβοκοιτάξουμε τους Travis που εδώ και μια δεκαετία προσπαθούν να αντιγράψουν τους Radiohead τόσο συχνά όσο κανείς και τόσο άστοχα όσο κανείς;

Οι επίσημοι... χαϊδεμένοι του Paul McCartney, ένα χρόνο μετά το μάλλον κάτω του μετρίου «The boy with no name» που περιελάμβανε μερικές ραδιοφωνικές περιπετειούλες (για την Αγγλία, γιατί για το εδώ «ροκ» ραδιόφωνο ας μην το θίξουμε), αποφάσισαν να «παίξουν» λίγο παραπάνω. Άλλοτε τους βγήκε πολύ λίγο και άλλοτε καθόλου. Παίξαν όμως και με το στυλ τους το ίδιο. Και τους βγήκε μια χαρά. Πιο λεπτομερώς:

Η παρέα της Σκωτίας ξεκινάει το άλμπουμ με το «Chinese blues», μουσική και λέξη (Blues) με την οποία δεν θα πιστεύαμε ποτέ ότι θα τσαλακωθούν και θα λερωθούν οι γιακάδες τους, πράγμα το οποίο επιβεβαιώνεται. Το ομώνυμο «J. Smith» με μια καλύτερη παραγωγή σίγουρα θα έλεγε περισσότερα, νόστιμο χιτάκι το «Something anything» αλλά έχουν γράψει και καλύτερα, στο «Long way down» μας έρχεται μια (πάλι από απόσταση) ελαφριά ιδέα από εξευγενισμένο πανκ, ευχάριστη έκπληξη το «Broken mirror» με ωραίο ρυθμό και παραγωγή, εντελώς Travis το «Last words» κι εμείς στα νερά μας, και μπαίνουμε ακόμα πιο βαθιά στα δικά τους με το «Quite free». Με το «Get up» προσπάθησαν να ροκάρουν σε ρυθμούς Who, δεν τα κατάφεραν αλλά ήταν μια ευχάριστη έκπληξη για μας (και γι’ αυτούς).

Κι εκεί που λες ότι τη μπάντα απλά θα τη θυμόμαστε μονίμως ως απλά συμπαθητική, θα κουνάμε τα κεφάλια μας συμφωνώντας και θα αφοσιωνόμαστε πάλι στο υπόλοιπο της μπύρας μας μην έχοντας κάτι άλλο να πούμε, έρχεται το «Friends». Απίστευτη έκπληξη, πανέμορφη, ταξιδιάρικη, μοναδικό ριφ φωνητικών, μπάσου, και μια καθαρή ηλεκτρική της εποχής της ψυχεδέλειας των 60ς. Ειλικρινά δεν θα το περίμενα ποτέ απ’ τους Travis. Ποτέ! Γιατί να μην έχουν ένα-δυο τέτοια σε κάθε δίσκο τους μέχρι τώρα; Ακολουθεί το «Song to myself», από τα γνωστά όμορφα κομμάτια τους, ομοίως και το τελευταίο «Before we were young» (εντάξει, μάλλον λίγο χειρότερο απ’ το προηγούμενο).

Μπορεί να είναι ίσως η καλύτερη δουλειά τους μετά το «The invisible band» και το «The man who», αλλά τους προτιμώ στο γνωστό εκείνο ύφος των συμπαθών συνθέσεων με κανά δυο πολύ καλές υπερβάσεις κατά καιρούς, παρά να πειραματίζονται όπως τώρα. Δεν θεωρώ ότι τους πέτυχε. Απ’ την άλλη καλά κάνανε και το τολμήσανε, αφενός επειδή μπορεί να βρήκαν τους εαυτούς τους καλύτερα και να φανεί στο επόμενο άλμπουμ, αφετέρου επειδή γράψανε το «Friends»! Τους ψιλοέθαψα ή είναι ιδέα μου; Ίσως το παράκανα. Είναι Travis ο δίσκος, που σημαίνει τουλάχιστον συμπαθητικός, όπως και οι ίδιοι. Σπαταλήστε λίγο χρόνο να τον ακούσετε!