Audioslave - To be yourself is all that you can do...

Μια ακόμα περίπτωση που γυρνάει στο μυαλό μου αρκετό καιρό τώρα. Οι λόγοι για τους οποίους τους αφιερώνω ανάρτηση είναι δυο: αφενός διότι πρόκειται για μια μπάντα εξαιρετικών μουσικών και πολύ έντονων προσωπικοτήτων και αφετέρου διότι προήλθε από την διάσπαση δυο από τις σημαντικότερες μπάντες της τελευταίας εικοσαετίας. Οι Audioslave διχάσανε πολύ κόσμο. Για άλλους ήταν ένα απόλυτα πετυχημένο πείραμα, για άλλους πάλι ένα κόλπο που «το καταλάβανε» γρήγορα. Τι ισχύει όμως απ’ τα δυο; Ας τα δούμε αναλυτικά όμως, ελπίζοντας ότι μέσω των σχολίων μας δοθεί ίσως μια απάντηση, χωρίς βέβαια αυτό να είναι και το ζητούμενο.

Χρονιά 2000. Από τη μια ένας χαρισματικός τραγουδιστής, τραγουδοποιός, μουσικός, σχεδόν ανυπόφορα έντονη προσωπικότητα και frontman μιας μπάντας μοναδικής. Ο Chris Cornell των Soundgarden (που εννοείται ότι θα τους «πιάσουμε» αργότερα). Από την άλλη όλα τα μέλη (πλην του τραγουδιστή Zack de la Rocha) της πιο επαναστατικής και επαναστατημένης μπάντας ever ίσως, των Rage Against The Machine (RATM). Ο μεν, με κατά βάσει grunge καταβολές μιας και οι Soundgarden ήταν όπως και να το κάνουμε αρκετά μπροστά σε σχέση με αρκετούς από τους υπόλοιπους εκπροσώπους του Seattle, οι δε, συνεχιστές των μεγάλων Faith No More, με την σκληρή και έντονα πολιτικοποιημένη σφραγίδα τους δυνατά αφημένη στον χώρο του funk/hip-hop metal, σε μια εποχή όπου το ευρύτερο ροκ στερέωμα είχε αφήσει στην ραπ την «βρώμικη» αυτή δουλειά.

Ο Zack de la Rocha δηλώνει ότι θέλει να αφήσει τους RATM και η μπάντα μένει χωρίς τραγουδιστή (εδώ που τα λέμε δεν ήταν και ότι πιο εύκολο να αντικατασταθεί). Οι Soundgarden διαλυμένοι από καιρό (από το 1997) με τον Cornell να έχει ήδη κυκλοφορήσει προσωπικές δουλειές. Οι παραπάνω λοιπόν... παντρεύτηκαν. Το γνωστό καταιγιστικό στυλ των RATM στολίστηκε με την μελωδικότητα του Chris Cornell. Και δημιουργήθηκαν οι Audioslave.

Με πλούσια εμπειρία και δημοτικότητα άπαντες και ήδη αρκούντως δικτυωμένοι στους μουσικούς χώρους, αντιλαμβάνεστε ότι δεν ήταν δύσκολο να γράψουν και να κυκλοφορήσουν δίσκους, να κλείσουν συναυλίες και εν γένει να αποτελέσουν τη νέα δύναμη. Έτσι, το 2002, κυκλοφορούν το πρώτο τους άλμπουμ σαν σούπεργκρουπ πλέον, το ομόνυμο «Audioslave» και καλύτερό τους κατ’ εμέ, σε παραγωγή του μεγάλου Rick Rubin. Με άνεση καταλαμβάνει πολύ υψηλές θέσεις στα charts, χωρίς όμως αυτό να αντικατοπτρίζεται απολύτως και στις αμφιλεγόμενες κριτικές που δέχτηκε. Περιοδικά και sites το χαρακτήρισαν προβλέψιμο, και αρκετά ρηχό παρά τα εξαιρετικά φωνητικά του Cornell, άλλα πάλι το εκθείασαν γράφοντας πως ήταν ό,τι χρειαζόταν η μουσική και συνέκριναν την μπάντα με τους Sabbath, ακόμα και με τους Zeppelin.

Ακολουθούν πολλές live εμφανίσεις, και το 2003 κυκλοφορούν το single «Like a stone», το οποίο αποσπά Grammy ως «Best hard rock performance», ενώ το «Audioslave» ως «Best hard rock album». Μπαίνουν στο στούντιο για τις ηχογραφήσεις του επόμενου άλμπουμ, αν και σύμφωνα με τον Tom Morello το υλικό ήταν ήδη διαθέσιμο, μιας και από το πρώτο τους άλμπουμ είχαν γράψει αρκετό υλικό για ένα ακόμα! Έτσι, το 2005 βγάζουν το «Out of exile». Για μια ακόμα φορά οι διάφορες κριτικές δίνουν και παίρνουν, χωρίς αυτό φυσικά να εμποδίσει την εμπορικότητά του. Ο ίδιος ο Cornell το χαρακτήρισε ως πιο πολυσυλλεκτικό ηχητικά και πιο αυτοβιογραφικό στιχουργικά, με έμφαση στις αλλαγές που συνέβησαν στη ζωή του το 2002 (ναρκωτικά, διαζύγιο, νέος γάμος...).

Τον Σεπτέμβρη του 2006 η μπάντα κυκλοφορεί το τελευταίο στούντιο άλμπουμ της, το «Revelations». Γνωστό το παιχνίδι των κριτικών, γνωστή και η εμπορική του επιτυχία. Πρέπει πάντως να ήταν ο δίσκος που το γκρουπ ευχαριστήθηκε περισσότερο σύμφωνα με τις δηλώσεις τους. Πιο φανκ χροιά, πολιτική στάση που σχεδόν απουσίαζε από τους δύο προηγούμενους, και ένας Tom Morello, αυτός ο πολύ μεγάλος κιθαρίστας (No 26 στη λίστα του the Rolling Stone Magazine με τους καλύτερους κιθαρίστες όλων των εποχών και μέσα στην εικοσάδα των καλύτερων σύγχρονων) πιο ώριμος και ορεξάτος από ποτέ!

Οι Audioslave δεν έμειναν όμως μόνο στα κλασικά στουντιακά και απλά συναυλιακά δρώμενα. Συμμετοχές σε soundtracks (Collateral που την προσφορά τους την ακούτε και... δίπλα, Miami Vice) και σε συναυλίες συγκεκριμένων σκοπών (Live 8) συνθέτουν την πολύ δραστήρια εικόνα τους.

Την επόμενη χρονιά ωστόσο μετά την κυκλοφορία του τελευταίου τους δίσκου, ο Zack de la Rocha αρχίζει να ψάχνει τους παλιούς του φίλους. Και εκείνοι δεν μπόρεσαν να αντισταθούν. Οι Audioslave ήταν πλέον παρελθόν και οι μεγάλοι RATM ξανά μαζί!

Πώς μπορεί να χαρακτηριστεί μια τέτοια μπάντα; Συνάντηση μεγάλων μουσικών; Διαφημιστικό κόλπο που επί της ουσίας αναμασάει το ύφος των προγενέστερων συγκροτημάτων; Απλά η συνέχεια της πορείας κάποιων ανθρώπων που η διάλυση των παλιών γκρουπ τους δεν σημαίνει το τέλος τους; Σίγουρα δεν μπορώ να το κρίνω. Αρνούμαι όμως να πιστέψω ότι μορφές τέτοιου μεγέθους όπως ο Cornell και ο Morello έκαναν κάτι τέτοιο μόνο για να συνεχίσουν να ζουν από τη μουσική και ότι δεν λειτούργησαν μέσα στα στούντιο και πάνω στη σκηνή έστω και για μια φορά ως μια νέα μπάντα. Και για μένα αυτό είναι αρκετό. Όπως αρκετό μου είναι το ότι μου έδωσαν και μου δίνουν τη χαρά να τους ακούω ακόμα, έστω κι αν αυτό πρέπει να γίνει με τον τρόπο των Audioslave!