Tim Buckley - Need I beg to you for one more day...

Αν δυσκολεύτηκα να γράψω κάτι «αντάξιο» του Dylan, τότε με τον Buckley φαντάζει ακατόρθωτο. Για πολλούς λόγους. Για τα είδη της μουσικής που ασχολήθηκε (rock, jazz – rock, psychedelic rock, folk, soul…) και κάνει δύσκολο το να τον «κατατάξω» κάπου στο μυαλό μου, για τους στίχους του, για την φωνή του, για το ότι έφυγε σε ηλικία μόλις 28 ετών αφήνοντας πίσω μια παρακαταθήκη εννέα άλμπουμ και έναν γιο (Jeff Buckley) που ακολούθησε τον δρόμο του πατέρα του… Νιώθω ότι κάτι έμεινε λειψό, ότι περιέργως ο κύκλος δεν έκλεισε. Ωστόσο λέω να κάνω μια προσπάθεια…

Γεννήθηκε στην Ουάσινγκτον το 1947, και έζησε για 10 χρόνια περίπου στη Ν. Υόρκη πριν μετακομίσει στην νότια Καλιφόρνια. Τελειώνοντας το σχολείο σε ηλικία 18 ετών είχε ήδη γράψει είκοσι τραγούδια, με επιρροές από Nat King Cole, Miles Davis, Hank Williams αλλά και από το μεγάλο του πάθος που ήταν η country και ο Johnny Cash. Μεγάλο κεφάλαιο στη ζωή του ο ποιητής και τραγουδοποιός Larry Becket, με τον οποίο συνεργάστηκε στα δυο πρώτα του άλμπουμ, «Tim Buckley» (1966) και «Goodbye and Hello» (1967).

Το 1968 ο Becket κατατάσσεται στον στρατό και ο Tim «κόβει» τον ομφάλιο λώρο που τον συνέδεε με τον Larry, αναπτύσσοντας το προσωπικό του ύφος. Αν και χωρίς γνώσεις μουσικής και φωνητικής, η ποιότητα των τραγουδιών του και το τεράστιο εύρος της φωνής του φανερώνει το μέγεθος του ταλέντου του. Την ίδια χρονιά κυκλοφορεί το «Happy Sad», απογοητεύοντας έτσι μεγάλη μερίδα θαυμαστών του, ως πιο jazz άλμπουμ. Η δυσαρέσκεια αυτή του κόσμου, σε συνδυασμό με τις πιέσεις της δισκογραφικής του για πιο «εμπορικές» δουλειές, τον έκανε να είναι πιο minimal ηχητικά στις εμφανίσεις του, αφήνοντας πίσω τις ενορχηστρώσεις του «Goodbye and Hello». Εν τούτοις, το «Happy Sad» ήταν το πιο εμπορικό του άλμπουμ.

Την επόμενη χρονιά ο Buckley ξεκίνησε να γράφει και να ηχογραφεί υλικό για τρία διαφορετικά άλμπουμ, τα «Lorca», «Blue Afternoon» και «Starsailor». Οι πειραματισμοί του με πολλά είδη μουσικής ήταν ξανά η κατάρα για τις δουλειές αυτές. Οι κριτικές που έλαβαν (τα πρώτα δυο τουλάχιστον) ήταν απογοητευτικές, χαρακτηρίζοντας τα άλμπουμ ως πολύ δύσπεπτα, αντιεμπορικά και με το ένα να αναιρεί το άλλο. Έτσι ο Tim έριξε όλο το βάρος στην κυκλοφορία αυτού που το πίστευε ως αριστούργημά του: το «Starsailor».

Πραγματικά εντελώς διαφορετική δουλειά από όλες τις άλλες, με έμφαση στην περίεργη παραγωγή των φωνητικών και μουσικά να ακροβατεί μεταξύ jazz και avant – garde rock. Δεν πούλησε όμως παραπάνω από το «αποτυχημένο» «Lorca». Ήταν η περίοδος που ο Buckley κατρακύλησε στα ναρκωτικά και στο αλκοόλ, σε συνδυασμό φυσικά με την άθλια οικονομική κατάσταση στην οποία είχε περιέλθει.

Δυο χρόνια αργότερα κυκλοφορεί το «Greetings from L.A.», ενώ το 1973 κυκλοφορεί το «Sefronia» και το 1974 το «Look at the fool». Και τα τρία κινήθηκαν σε πιο soul/funk και rock αποχρώσεις και (φυσικά) απέτυχαν να πουλήσουν. Σαν κερασάκι στην τούρτα ήρθαν οι πιέσεις της δισκογραφικής του χρεώνοντάς του προσωπικά την αποτυχία, και σε πολύ λίγο χρόνο έμεινε χωρίς συμβόλαιο!

Στις 28 Ιουνίου του 1975 και κατά την επιστροφή του από μια περιοδεία, ο Buckley – στα πλαίσια εορτασμού του τέλους της περιοδείας αυτής – συνδύασε αλκοόλ με ηρωίνη και βαρβιτουρικά. Το βράδυ της ίδιας μέρας ήταν νεκρός. Ήταν μόλις 28 ετών!

Αναμφίβολα ο Tim Buckley ήταν μια πολύ επιδραστική μουσική προσωπικότητα. Πάρα πολλοί καλλιτέχνες επηρεάστηκαν από τους πειραματισμούς του, τις ενορχηστρώσεις του και το τραγούδισμά του. Αυτό που δεν θα σταματήσω ποτέ όμως να σκέφτομαι (κάτι που ίσως μου συμβαίνει μόνο μ’ αυτόν) κάθε φορά που ακούω την σπαρακτική του φωνή, είναι το πόσο θα ήθελα να ήμουν ένας απλός παρατηρητής, χαζεύοντας τις διεργασίες που εκτελούσε το ιδιοφυές μουσικό του μυαλό κατά την δημιουργία ενός τραγουδιού…