Nick Drake - Now we rise, and we are everywhere...

Δεν ξέρω αν πρέπει να νιώθω τυχερός που έτυχε να ακούσω και να αγαπάω καλλιτέχνες σαν τον Nick Drake, ή λύπη που τέτοιοι δημιουργοί αφήνουν τον κόσμο τόσο, μα τόσο νωρίς, ενώ θα μπορούσαν (θεωρητικά τουλάχιστον) να είναι ακόμα μαζί μας και να συνεχίζουν να μας συνεπαίρνουν!

Γεννήθηκε το 1948 στην Μπούρμα της Ασίας, όπου ο πατέρας του είχε μεταναστεύσει εκεί για να εργαστεί σαν μηχανικός, όπου και γνώρισε την μητέρα του Nick. Το 1950 με τον μικρό Nick 2 ετών, επιστρέφουν στο Warwickshire, μια μικρή κωμόπολη στην κεντρική Αγγλία.

Σπούδασε φιλολογία, εύκολα ωστόσο μπορείτε να καταλάβετε ποια ήταν η πραγματική και αληθινή του αγάπη! Αυτοδίδακτος μουσικός, έχει καθιερωθεί σαν κιθαρίστας, παρόλο που έπαιζε και πιάνο, κλαρινέτο και σαξόφωνο. Το πηγαίο του ταλέντο ήταν τόσο μεγάλο που ήταν απ’ τους πρώτους που επιχείρησαν διαφορετικά κουρδίσματα στην κιθάρα, εξ’ ου και οι περίεργες και δύσκολο να παιχτούν συγχορδίες στα τραγούδια του. Αξίζει να σημειωθεί ότι το διαφορετικό από το κλασικό κούρδισμα στην κιθάρα είναι σήμερα πάγια τακτική πολλών μουσικών, όπως του Peter Buck των R.E.M. και του Robert Smith των Cure (και οι ίδιοι δηλώνουν την μεγάλη επιρροή που άσκησε σ’ αυτούς ο Drake).

Σε ηλικία μόλις 21 ετών κυκλοφορεί το πολύ καλό πρώτο του άλμπουμ «Five leaves left», κάπου στα 1969. Οι κριτικές που αποσπά είναι αρκετά διφορούμενες, με τον Drake να εμφανίζεται στο άλμπουμ «νευρικός και αγχώδης», ενώ την ίδια στιγμή το περιοδικό Melody Maker το χαρακτήρισε «πολύ ενδιαφέρον και ποιητικό». Ακολούθησε το «Bryter Layter» του 1970, και το 1972 κυκλοφορεί το εξαιρετικό «Pink moon», ο πιο Drake-like δίσκος του σε σχέση με τους προηγούμενους. Ήταν και το τελευταίο του άλμπουμ!

Λίγους μήνες μετά την κυκλοφορία του «Pink moon», άρχισε η αλλόκοτη συμπεριφορά του. Εξαφανιζόταν συχνά από κοντινά πρόσωπα χωρίς να δίνει σημεία ζωής, εμφανιζόταν πάλι απ’ το πουθενά, καθόταν ώρες με κόσμο χωρίς να μιλάει ακούγοντας μόνο μουσική, καπνίζοντας και πίνοντας, έπαιρνε το αυτοκίνητο και ταξίδευε χωρίς προορισμό και είχε φτάσει σε σημείο να αρνείται να λουστεί και να κόψει τα νύχια του. Λόγω νευρικού κλονισμού νοσηλεύτηκε σε νοσοκομείο για 5 εβδομάδες περίπου!

Θολή παραμένει και η σχέση του με το άλλο φύλο. Η σχέση του με την Sophia Ryde δεν επιβεβαιώθηκε ποτέ! «…Δεν μπορούσα να το χειριστώ. Του ζήτησα λίγο χρόνο. Και δεν τον ξαναείδα ποτέ…» δήλωσε η Ryde λίγο μετά τον θάνατό του!

Η υγεία του – παρά το νεαρό της ηλικίας του – ήταν ταλαιπωρημένη από την αϋπνία και την κατάθλιψη, κάτι που φαινόταν ενίοτε και στους στίχους του. Συχνά σηκωνόταν τη νύχτα και έγραφε ή άκουγε μουσική. Άλλωστε, καθ’ ομολογία του, τις καλύτερες μελωδίες τις είχε «συλλάβει» τις πρώτες πρωινές ώρες!

Ο Nick έφυγε το 1974, σε ηλικία μόλις 26 ετών, από υπερβολική δόση των συνταγογραφημένων αντικαταθλιπτικών χαπιών που έπαιρνε για πολύ καιρό. Σύμφωνα με την μητέρα του (που ήταν ο πρώτος άνθρωπος που τον βρήκε νεκρό!), δεν υπήρχαν σημάδια που θα τον οδηγούσαν στην αυτοκτονία, ούτε κάποιο σημείωμα, παρόλο που ένα γράμμα προς την Sophia Ryde βρέθηκε κοντά στο κρεβάτι του…

Στον τάφο του είναι γραμμένη (από το τελευταίο τραγούδι «From the morning» του τελευταίου του άλμπουμ «Pink moon») η φράση: «Now we rise / and we are everywhere»…

Δεν ήταν ποτέ ο τραγουδοποιός με την ευρεία αποδοχή από το κοινό. Σήμερα ωστόσο θεωρείται από τους πιο επιδραστικούς καλλιτέχνες των τελευταίων 50 ετών, και ο μόνος που και οι τρεις δίσκοι του βρίσκονται στους 500 καλύτερους όλων των εποχών, με βάση το Rolling Stone Magazine.
Για μας, που τα ρίγη δεν θα μας αφήσουν ποτέ ακούγοντάς τον, ο Nick Drake, αυτός ο αλαφροΐσκιωτος, καταραμένος ποιητής, θα είναι πάντα μια φθινοπωρινή βόλτα, μόνοι, φορώντας τα πρώτα μακρυμάνικα, με τον ουρανό έτοιμο για βροχή, το αεράκι να μπλέκει τα πεσμένα φύλλα στα πόδια μας, και με τα τραγούδια του στ’ αυτιά μας…