8 Οκτ 2007

Nick Drake - Now we rise, and we are everywhere...

Δεν ξέρω αν πρέπει να νιώθω τυχερός που έτυχε να ακούσω και να αγαπάω καλλιτέχνες σαν τον Nick Drake, ή λύπη που τέτοιοι δημιουργοί αφήνουν τον κόσμο τόσο, μα τόσο νωρίς, ενώ θα μπορούσαν (θεωρητικά τουλάχιστον) να είναι ακόμα μαζί μας και να συνεχίζουν να μας συνεπαίρνουν!

Γεννήθηκε το 1948 στην Μπούρμα της Ασίας, όπου ο πατέρας του είχε μεταναστεύσει εκεί για να εργαστεί σαν μηχανικός, όπου και γνώρισε την μητέρα του Nick. Το 1950 με τον μικρό Nick 2 ετών, επιστρέφουν στο Warwickshire, μια μικρή κωμόπολη στην κεντρική Αγγλία.

Σπούδασε φιλολογία, εύκολα ωστόσο μπορείτε να καταλάβετε ποια ήταν η πραγματική και αληθινή του αγάπη! Αυτοδίδακτος μουσικός, έχει καθιερωθεί σαν κιθαρίστας, παρόλο που έπαιζε και πιάνο, κλαρινέτο και σαξόφωνο. Το πηγαίο του ταλέντο ήταν τόσο μεγάλο που ήταν απ’ τους πρώτους που επιχείρησαν διαφορετικά κουρδίσματα στην κιθάρα, εξ’ ου και οι περίεργες και δύσκολο να παιχτούν συγχορδίες στα τραγούδια του. Αξίζει να σημειωθεί ότι το διαφορετικό από το κλασικό κούρδισμα στην κιθάρα είναι σήμερα πάγια τακτική πολλών μουσικών, όπως του Peter Buck των R.E.M. και του Robert Smith των Cure (και οι ίδιοι δηλώνουν την μεγάλη επιρροή που άσκησε σ’ αυτούς ο Drake).

Σε ηλικία μόλις 21 ετών κυκλοφορεί το πολύ καλό πρώτο του άλμπουμ «Five leaves left», κάπου στα 1969. Οι κριτικές που αποσπά είναι αρκετά διφορούμενες, με τον Drake να εμφανίζεται στο άλμπουμ «νευρικός και αγχώδης», ενώ την ίδια στιγμή το περιοδικό Melody Maker το χαρακτήρισε «πολύ ενδιαφέρον και ποιητικό». Ακολούθησε το «Bryter Layter» του 1970, και το 1972 κυκλοφορεί το εξαιρετικό «Pink moon», ο πιο Drake-like δίσκος του σε σχέση με τους προηγούμενους. Ήταν και το τελευταίο του άλμπουμ!

Λίγους μήνες μετά την κυκλοφορία του «Pink moon», άρχισε η αλλόκοτη συμπεριφορά του. Εξαφανιζόταν συχνά από κοντινά πρόσωπα χωρίς να δίνει σημεία ζωής, εμφανιζόταν πάλι απ’ το πουθενά, καθόταν ώρες με κόσμο χωρίς να μιλάει ακούγοντας μόνο μουσική, καπνίζοντας και πίνοντας, έπαιρνε το αυτοκίνητο και ταξίδευε χωρίς προορισμό και είχε φτάσει σε σημείο να αρνείται να λουστεί και να κόψει τα νύχια του. Λόγω νευρικού κλονισμού νοσηλεύτηκε σε νοσοκομείο για 5 εβδομάδες περίπου!

Θολή παραμένει και η σχέση του με το άλλο φύλο. Η σχέση του με την Sophia Ryde δεν επιβεβαιώθηκε ποτέ! «…Δεν μπορούσα να το χειριστώ. Του ζήτησα λίγο χρόνο. Και δεν τον ξαναείδα ποτέ…» δήλωσε η Ryde λίγο μετά τον θάνατό του!

Η υγεία του – παρά το νεαρό της ηλικίας του – ήταν ταλαιπωρημένη από την αϋπνία και την κατάθλιψη, κάτι που φαινόταν ενίοτε και στους στίχους του. Συχνά σηκωνόταν τη νύχτα και έγραφε ή άκουγε μουσική. Άλλωστε, καθ’ ομολογία του, τις καλύτερες μελωδίες τις είχε «συλλάβει» τις πρώτες πρωινές ώρες!

Ο Nick έφυγε το 1974, σε ηλικία μόλις 26 ετών, από υπερβολική δόση των συνταγογραφημένων αντικαταθλιπτικών χαπιών που έπαιρνε για πολύ καιρό. Σύμφωνα με την μητέρα του (που ήταν ο πρώτος άνθρωπος που τον βρήκε νεκρό!), δεν υπήρχαν σημάδια που θα τον οδηγούσαν στην αυτοκτονία, ούτε κάποιο σημείωμα, παρόλο που ένα γράμμα προς την Sophia Ryde βρέθηκε κοντά στο κρεβάτι του…

Στον τάφο του είναι γραμμένη (από το τελευταίο τραγούδι «From the morning» του τελευταίου του άλμπουμ «Pink moon») η φράση: «Now we rise / and we are everywhere»…

Δεν ήταν ποτέ ο τραγουδοποιός με την ευρεία αποδοχή από το κοινό. Σήμερα ωστόσο θεωρείται από τους πιο επιδραστικούς καλλιτέχνες των τελευταίων 50 ετών, και ο μόνος που και οι τρεις δίσκοι του βρίσκονται στους 500 καλύτερους όλων των εποχών, με βάση το Rolling Stone Magazine.
Για μας, που τα ρίγη δεν θα μας αφήσουν ποτέ ακούγοντάς τον, ο Nick Drake, αυτός ο αλαφροΐσκιωτος, καταραμένος ποιητής, θα είναι πάντα μια φθινοπωρινή βόλτα, μόνοι, φορώντας τα πρώτα μακρυμάνικα, με τον ουρανό έτοιμο για βροχή, το αεράκι να μπλέκει τα πεσμένα φύλλα στα πόδια μας, και με τα τραγούδια του στ’ αυτιά μας…

14 άκουσαν τις μουσικές...:

Ανώνυμος είπε...

πολύ ενδιαφέρον και ποιητικός ο Nick Drake,θα συμφωνήσω, εξίσου ενδιαφέρουσα και ποιητική η ανάρτησή σου.
Άντε να δούμε πότε θα αρχίσουν να μπλέκουν τα φύλλα ανάμεσα στα πόδια μας...

Αμαλιααποτοραδιοφωνοτηςτριτης

South Of The River είπε...

@Αμαλίαποτοραδιόφωνοτηςτρίτης

Χαίρομαι που σου άρεσε! Άντε να δούμε πότε επιτέλους, άντε να δούμε Αμαλία...

Το νου σου...

drunk tank είπε...

καλησπέρα Πάνο.
έμαθα τον Nick Drake από τη διασκευή που είχαν κάνει οι Walkabouts στο Cello song, εκπληκτικό τραγούδι!
Άκουσα το Pink Moon καμιά εκατοστή φορές στη σειρά.
Ομολογώ ότι δεν τον έχω "ψάξει" πολύ.
Ιδιαιτέρως ιδιαίτερος και αξιόλογος τραγουδοποιός.
Είχα διαβάσει την ιστορία της ζωής του στο Zoo (γιατί το σταμάτησαν αυτό το περιοδικό γαμώτο) πριν καν ακούσω τη φωνή του.
Ωραία μας τη μεταφέρεις κι εσύ, ωραίος αντικαταστάτης του περιοδικού γίνεσαι για εμένα!

υγ: το BBC ετοίμασε ένα ντοκυμαντέρ για το μύθο του με τον Brad Pitt!!! για να δούμε...

Negma είπε...

I saw it written and I saw it say
Pink moon is on its way
And none of you stand so tall
Pink moon gonna get you all
Its a pink moon
Its a pink, pink, pink, pink, pink moon.

Βόλτα.
Με αυτοκίνητο.
Χέρια μπλέκονται παιχνιδιάρικα.
Χέρια μπλέκονται ερωτικά.
Ονειρεύονται... Ριγούν...

Aurangel είπε...

den kserw giati alla kati me aggikse se ayto to afierwma tou Nick Drake.
Poli glykos,euaisthitos kai dimiourgikos.
molis xekinisa na katevazw to pink moon.
tha sou pw aurio entipwseis.
Pantws mou thymizei ton aksexasto Billy Bo.
As meinei monaxa to talento stin mnimi mou.
P.S sorry gia ta greekenglish mou.
filakia polla

South Of The River είπε...

@Κων/νος Π.
Σε λίγο καιρό θα παίξει και Walkabouts Κων/νε!

Για το αφιέρωμα του BBC έχω υπόψιν μου αλλά δεν ξέρω λεπτομέρειες. Άμα μάθεις, ξέρεις...

Πάει το ZOO, πάει το POP & ROCK...

Thanx που πέρασες!!!

@Negma
...And none of you stand so tall...

Απίστευτος στίχος!

@Aurangel
Περιμένω εντυπώσεις από το Pink moon Κων/να μου. Αλλά έπειδή πολύ ασχοληθήκαμε μόνο με το Pink moon, εγώ σου προτείνω και τους άλλους δίσκους! Άντε, σε περιμένουμε με χαρά στο "στρατόπεδό" μας (πλάκα κάνω, δεν υπάρχουν τέτοια πράγματα στη μουσική)!!!

dazed n' confused είπε...

Πανουλη μου...
Μια και πρωτος πεταξες το γαντι με τον Carlos, λεω να το σηκωσω, στο συγκεκριμενο post σου...
Με καθε αναφορα στον Nick (Drake), εμενα το μυαλο μου τρεχει στον Tim (Buckley)...
Mην ρωτησεις γιατι... Ο Nick γεννηθηκε το '48, ο Tim το '47... Ο Nick μας αφησε το '74, ο Tim το '75... Ο Nick εβγαλε το πρωτο αλμπουμ του στα 21, ο Tim στα 19 !!!
Και οι παραλληλισμοι, δινουν τη θεση τους στις συγκρισεις, που σε ολες η ζυγαρια γερνει απ'τη μερια του Tim...
O Νick εβγαλε 3 αλμπουμ, ο Tim 9 !!!
Περιττο βεβαια, να συνεχισω, με αναφορες στο ποσο δημιουργικος ηταν ο Tim, με ποσα μουσικα ειδη "ψαχτηκε" και στο ταλεντο του και τις οκταβες της φωνης του...
Εκει που θελω να καταληξω, ειναι οτι οσα αδιασειστα στοιχεια και να σου φερω, οτι ο Tim ειναι αντικειμενικα ανωτερος απο τον Nick, ο τελευταιος δεν θα παψει ποτε να εχει στα ματια σου την αξια που ηδη εχει, και να αγγιζει την ψυχη σου...
Και το ιδιο ισχυει με εμενα και την γνωμη μου για τον Carlos και καθε αλλον Carlos, και με ολους μας και τις προσωπικες αδυναμιες και συμπαθειες του καθενος μας...
:-)
Φιλακια !!!
Πολλα πολλα !!!

South Of The River είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
South Of The River είπε...

@D & C
Γιώργο μου καλησπέρα!

Έχω την αίσθηση ότι πειράχτηκες που στην έλεγα για τον Santana. Αν είναι έτσι δεν το έκανα με πρόθεση και το ξέρεις, ίσως μάλιστα να φταίω εγώ που με τέτοια θέματα εκφράζομαι έντονα.

Κατ' αρχάς να τονίσω ότι δεν θεωρώ τον Drake "ανώτερο" του Τιμ(άκου). Θα ακολουθήσει άλλωστε και ποστ για τον Buckley (δεν υπήρχε περίπτωση να γίνει διαφορετικά) και θα τα πούμε εκεί εκτενέστερα. Ούτε αυτό το ποστ για τον Drake ήταν ποστ αντιπαράθεσης Buckley - Drake!

Ούτε "κατώτερο" τον θεωρώ όμως! Εκεί είναι το θέμα! Ήταν (δυστυχώς δεν είναι πια) δυο τραγουδοποιοί που καθιέρωσαν εντελώς διαφορετικά ύφη στα τραγούδια τους, έγιναν αναγνωρίσιμοι με το άκουσμα των πρώτων νοτών από κάθε τραγούδι τους. Ούτε μου λέει κάτι που ο ένας έβγαλε 3 άλμπουμ και ο άλλος 9. Σίγουρα θα ξέρεις πολλούς που έχουν βγάλει 500 και δεν είναι ούτε να τους φτύσεις και άλλους που με δυο-τρια ξέρεις ότι δεν θα ξαναβγούν όμοιοί τους. Δεν μπορείς να συγκρίνεις τέτοιες περιπτώσεις όπως αυτοί οι δύο, ο Young, ο Dylan έτσι απλά. Και φυσικά διαφωνώ κάθετα ότι είναι «αντικειμενικά ανώτερος» ο Buckley. Στην συνείδησή σου ναι, ενίοτε και στην δική μου, και ο Dylan ανώτερος κι απ’ τους δυο και άλλες φορές χειρότερος. Αλλά όχι αντικειμενικά! Για τέτοιες μορφές πιστεύω πως δεν υπάρχουν ζυγαριές!

Ήταν και οι δυο τους δυο περιπτώσεις τραγουδοποιών, με Τ κεφαλαίο. Άλλη φάση ο ένας με τους πειραματισμούς του, την ανυπέρβλητη, σπαρακτική φωνή του και άλλη ο άλλος με την ποίησή του, τις λιτές ενορχηστρώσεις του και μια φωνή που την ακούς και ψάχνεις να δεις από πού έρχεται!

Σίγουρα οι προσωπικές αδυναμίες του καθενός είναι άλλο θέμα, αλλά στα πλαίσια της λογικής.

Αυτά για την ώρα!

Φιλιά!

ΥΓ. Για να σε πειράξω ακόμη περισσότερο την πλάκα, είσαι ΠΟΛΥ ΤΥΧΕΡΟΣ που κρατήθηκα με νύχια και με δόντια να μην σου γράψω για τους Savage Garden! Πολύ τυχερός! Όχι και Savage Garden ρε Γιώργο! Κάποια στιγμή θα σου πω μια φάση που έγινε στο Μετρόπολις και ο ένας πωλητής αποκάλεσε τον άλλον "...χειρότερο κι απ' τους Savage Garden"...

Ανώνυμος είπε...

Καλημέρα.Ένας ποιητής που με συντροφεύει στα εύκολα και στα δύσκολα.
Νομίζω ότι δεν τίθεται θέμα σύγκρισης σε θέματα που αφορούν μουσική που έχει αγγίξει την καρδιά μας.
Αγαπώ την μουσική του Tim Buckley και μιας και το κουβεντιάζουμε όπως ας πούμε και αυτές των Donovan,Phil Ochs και Fred Neil.(Βάζω ιδέες Πάνο...)
Στο θέμα των επιρροών που άσκησε στέκομαι στον Paul Weller και στους σκοτσέζους Belle & Sebastian.
Κλείνοντας, ένα αγαπημένο μου , για τον host:
River Man

Betty came by on her way
Said she had a word to say
About things today
And fallen leaves.

Said she hadn't heard the news
Hadn't had the time to choose
A way to lose
But she believes.

Going to see the river man
Going to tell him all I can
About the plan
For lilac time.

If he tells me all he knows
About the way his river flows
And all night shows
In summertime.

Betty said she prayed today
For the sky to blow away
Or maybe stay
She wasn't sure.

For when she thought of summer rain
Calling for her mind again
She lost the pain
And stayed for more.

Going to see the river man
Going to tell him all I can
About the ban
On feeling free.

If he tells me all he knows
About the way his river flows
I don't suppose
Its meant for me.

Oh, how they come and go
Oh, how they come and go

Θα τα ξαναπούμε (κάποια στιγμή αναλυτικότέρα και με το χρόνο σύμμαχο)...
Κώστας 'The Fuzzy Snail'

South Of The River είπε...

@Κώστας "The Fuzzy Snail"

Αγορίνα μου ευχαριστώ για το river. Συντροφιά πάντα με τον ποιητή! Εκτός από Donovan, τους Phil Ochs και Fred Neil είναι η αλήθεια ότι δεν τους πολύέχω (σε ξενέρωσα; πυροβόλησέ με!).

Όσο για Paul Weller, τόσο μόνος του όσο και με τους Jam το πήγε πολύ καλά. Belle and Sebastian περιμένω ακόμα δείγματα της δουλειάς τους. Αμφιταλαντεύομαι ακόμα.

Σε χαιρετώ φίλε. Είσαι αργοπορημένος, αλλά πάντα εδώ!

Ανώνυμος είπε...

πανουλη,εκανες δικο σου blog?τωρα το ανακαλυψα..αντε,καλοριζικο..
υπεροχη εκφραση,υπεροχα κειμενα..
ελπιζω να τα πουμε συντομα,φιλια..
χαρα.

South Of The River είπε...

@Χαρά
Χαίρομαι πολύ που σε βλέπω εδώ μέσα Χαρά μου! Πώς είσαι; Τέλειωσες με εξεταστική; Θριάμβευσες πάλι;

Να τα πούμε σύντομα!

Φιλιά!!!

Xνούδι είπε...

ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ ΜΕ ΚΕΦΑΛΑΙΑ ΟΛΑ ΤΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΤΗΣ ΛΕΞΗΣ.
Θα βρέχει φύλλα και νερά από Δευτέρα και στο κρύο που έρχεται θα ζεσταίνουμε τα χέρια μας με μουσικές του.

(Puressence είναι ήδη στο πρόγραμμα. Θα είμαστε εκεί φυσικά)

Τις καλημέρες μου South και δεν υπάρχει ούτε μία από τις αναρτήσεις σου εδώ που να μην είναι και του δικού μου γούστου :)