8 Φεβ 2010

VA - 2010 - We are only riders - The Jeffrey Lee Pierce Sessions Project



«Η ώρα των όπλων, η ώρα απόδοσης τιμών στον αρχηγό του club, και μάλιστα από ένα εκλεκτό άγημα…»


Τα είχαμε πει και εδώ, ότι έρχεται μια πολύ σημαντική και καλή συλλογή. Και επειδή συχνά το να τιμά κανείς αποκλειστικά την μουσική αξία δεν γίνεται απαραίτητα και με το καλύτερο αισθητικό αποτέλεσμα, εδώ κολλάει και το «καλή». Όμορφη, απαραίτητη, πραγματικά συγκινητική ιδέα, με τον συνδυασμό «αξία – αποτέλεσμα» να ολοκληρώνεται από την ποιότητα και το ειδικό βάρος των συμμετεχόντων, ακόμα και από τις ιδέες τους.


Όσο δύσκολο ήταν αυτό που τότε στις αρχές του 80 έκαναν οι Gun Club ηχητικά με τον μεγάλο αρχηγό τους, να συνδυάσουν το rockabilly με το πανκ και την ψυχεδέλεια (αλήθεια, ξαναχρησιμοποιήθηκε ποτέ μετά ο όρος «psychobilly» αφού αποδόθηκε στους Gun Club;), άλλο τόσο – ίσως και περισσότερο – ήταν οι τωρινοί μετουσιαστές να καταφέρουν να διατηρήσουν το ύφος αυτό, σε συνδυασμό με τα δικά τους γνωρίσματα, και ταυτόχρονα να παραμείνει όσο το δυνατόν πιο αναλλοίωτο το παροιμιώδες ύφος του Jeffrey Lee Pierce. Με δυο λόγια να κάνουν αυτό που κοινώς αλλά τόσο αστόχως αυτονόητα ονομάζουμε «διασκευή».


Για να πάμε και στα (περισσότερα ανέκδοτα) τραγούδια, ο Cypress Grove, ο τελευταίος μπασίστας του Pierce, επί 13 σχεδόν χρόνια (από τότε δηλαδή που ο τελευταίος μας άφησε όντας 37 ετών) μάζευε στίχους, μουσικές σε κασέτες, και γενικώς υλικό σε πρωτογενή μορφή, και μαζί με φίλους του – τους The Jeffrey Lee Pierce Sessions Project – προσπάθησε να τα βάλει σε μια σειρά. Παρέα με μια μεγάλη και διαλεχτή συντροφιά (Mark Lanegan, David Eugene Edwards, Nick Cave, Debbie Harry, Lydia Lunch, Mick Harvey, Barry Adamson, Crippled Black Phoenix, The Raveonettes, The Sadies, Johnny Dowd, Isobel Campbell) έκατσε σε ένα τραπέζι (μάλλον), και με κάθε προβλεπόμενη και απαραίτητη ιεροτελεστία που αρμόζει στο τιμώμενο πρόσωπο έβαλαν κάτω ποια τραγούδια του θα διασκευάσουν, ποιος θα πάρει ποιο κλπ. Πρέπει να έπεσαν και κάποιες (καλοπροαίρετες πάντα) διαφωνίες, γι’ αυτό και ο αρχιερέας της μάζωξης (που δεν ξέρω ποιος ήταν αλλά φαντάζομαι) έδωσε σε 3 περιπτώσεις την σολομώντειο λύση: Τρία τραγούδια, τα «Ramblin’ mind», «Constant waiting» και «Free to walk» διασκευάστηκαν τρεις φορές από τρεις διαφορετικούς.


Δεν θα πω πολλά για τις εκτελέσεις, με πολλές απ’ αυτές να είναι πραγματικά πολύ καλές. Ίσως να είναι και ένα κίνητρο να ψάξετε για την συλλογή όσοι δεν έχετε ήδη κολλήσει μαζί της. Θα σταθώ μόνο σε δυο θέματα που μου έκαναν εντύπωση από το πρώτο κιόλας άκουσμα. Ένα, με εξέπληξαν πραγματικά οι Crippled Black Phoenix, που μαζί με τον David Eugene Edwards διασκευάζουν το «Just like a Mexican love». Η έκπληξη δεν έγκειται στην αρτιότητα που είναι φυσικά δεδομένη και για τα δυο μέρη, αλλά στο πόσο καλά «έπιασαν» το πνεύμα οι Phoenix που ανήκουν σε ένα σαφώς και εκ βάθρων διαφορετικό στερέωμα. Πραγματικά μοναδική εκτέλεση (α, ρε Eugene, τους πήρες κι αυτούς μαζί σου…). Δύο, σε γενικές γραμμές οι πιο άρτιες και πειστικές διασκευές ήταν αυτές που έκαναν οι Cave, Lanegan, Debbie Harry. Τροφή για σκέψη: είναι οι μόνοι από τους συμμετέχοντες που γνώριζαν τον Jeffrey προσωπικά για πολλά χρόνια…




7 άκουσαν τις μουσικές...:

Raggedy Man είπε...

H ανάγκη αγοράς της εν λόγω συλλογής έχει γίνει επιτακτική... Γάμησέ τα, κυκλοφορία της χρονιάς ήδη!

Ανώνυμος είπε...

Πραγματικά εξαιρετική συλλογή.
Να προσθέσω ότι ο David Eugene Edwards με τους 16 Horsepower έχει διασκευάσει Gun Club.
Θα σπεύσουμε...
Θα τα ξαναπούμε...
Κώστας 'The Fuzzy Snail΄

Υπάρχουν πολλά group psychobilly μέχρι και στις μέρες μας.Κυριότεροι εκφραστές οι Meteors.Με ΄περιπέτειες΄ το live που τους είδα πριν μερικά χρόνια!

South Of The River είπε...

@Indiefuck

ΑΚΡΙΒΩΣ όπως τα λες. Ακριβώς!


@Κώστας 'The Fuzzy Snail'

(...πλακώσαν οι γνώστες...).. Εεεε, τι κάνεις Κωστή μου, καλά είσαι;;; Πώς από δω;;;

Λοιπόν, έχεις δίκιο φυσικά, και οι δικές σου παρεμβάσεις στον τομέα αυτό ειδικά είναι πολύτιμες, ως γνώστης σ' αυτά τα είδη. Δεν εννοούσα μπόυ ότι δεν υπάρχουν άλλα psychobilly γκρουπ (άλλωστε σε ποιο παρακλάδι υπάρχει μόνο ένας εκπρόσωπος;), αλλά για την σημαντικότητα των Gun Club σ' αυτό το είδος (και σε άλλα φυσικά)...

Φυσικά και έχουν διασκευάσει Gun Club o Eugene με τους 16HP, όπως και ο Lanegan το Carry home στο I'll take care of you (που πάλι εσύ μου συνέστησες...).

Όπως και να'χει, όλα συμπυκνώνονται στην παραπάνω φράση του Indiefuck.

Να περάσέις καλά εκεί που πας φίλε! Περιμένω πραλίνες (και μπύρες...)...

drunk tank είπε...

προσωπικά ...σιωπώ!!!!
άμα μπορέσω και ακούσω τη συλλογή -βρίσκομαι εν μέσω άσχημης τρικυμίας και δεν προλαβαίνω πολλά - θα σχολιάσω κι εγώ!

τουλάχιστο ήξερα ποιος είναι ο κύριος Edwards!!!!

φιλιά αγορίνα

ps: δε με βλέπω για το σαβ/κο γμτ μου

South Of The River είπε...

@Drunk Tank

Να μη σιωπείς εσύ, να τσακιστείς να ακούσεις και να ξανάρθεις...

Τον Γιουτζίν μια φορά τον μαθαίνεις, και τον κουβαλάς για πάντα μπρο!

Να θυμίσουμε ότι και οι Madrugada είχαν διασκευάσει Gun Club (και πολύ καλά μάλιστα), το Mother o fearth.

Χαιρετώ αγορίνα!

Raggedy Man είπε...

Αγοράστηκε το πόνημα πριν από λίγες ώρες... Αξίζει να σημειωθεί ότι είχα καιρό να αγοράσω κάτι πριν να το 'χω τσεκάρει πρώτα. Απ' τη συλλογή είχα διαβάσει το ρηβιού σου λοιπόν και δεν είχα ακούσει νότα... Με κλειστά μάτια που λένε... Ή αυτιά στη συγκεκριμένη περίπτωση... Πραγματικά συγκινητική προσπάθεια... Ρε, με το "Lucky Jim" της Debbie αρρώστησα άσχημα...

South Of The River είπε...

@Indiefuck

Εύγε νέε μου, εγώ δεν πρόλαβα ακόμα. Βλέπω η τύχη σου χαμογέλασε...

Η εκτέλεση της Ντέμπυ είναι αρρώστια φίλε! Επιβλητική!