VA - 2010 - We are only riders - The Jeffrey Lee Pierce Sessions Project

«Η ώρα των όπλων, η ώρα απόδοσης τιμών στον αρχηγό του club, και μάλιστα από ένα εκλεκτό άγημα…»

Τα είχαμε πει και εδώ, ότι έρχεται μια πολύ σημαντική και καλή συλλογή. Και επειδή συχνά το να τιμά κανείς αποκλειστικά την μουσική αξία δεν γίνεται απαραίτητα και με το καλύτερο αισθητικό αποτέλεσμα, εδώ κολλάει και το «καλή». Όμορφη, απαραίτητη, πραγματικά συγκινητική ιδέα, με τον συνδυασμό «αξία – αποτέλεσμα» να ολοκληρώνεται από την ποιότητα και το ειδικό βάρος των συμμετεχόντων, ακόμα και από τις ιδέες τους.

Όσο δύσκολο ήταν αυτό που τότε στις αρχές του 80 έκαναν οι Gun Club ηχητικά με τον μεγάλο αρχηγό τους, να συνδυάσουν το rockabilly με το πανκ και την ψυχεδέλεια (αλήθεια, ξαναχρησιμοποιήθηκε ποτέ μετά ο όρος «psychobilly» αφού αποδόθηκε στους Gun Club;), άλλο τόσο – ίσως και περισσότερο – ήταν οι τωρινοί μετουσιαστές να καταφέρουν να διατηρήσουν το ύφος αυτό, σε συνδυασμό με τα δικά τους γνωρίσματα, και ταυτόχρονα να παραμείνει όσο το δυνατόν πιο αναλλοίωτο το παροιμιώδες ύφος του Jeffrey Lee Pierce. Με δυο λόγια να κάνουν αυτό που κοινώς αλλά τόσο αστόχως αυτονόητα ονομάζουμε «διασκευή».

Για να πάμε και στα (περισσότερα ανέκδοτα) τραγούδια, ο Cypress Grove, ο τελευταίος μπασίστας του Pierce, επί 13 σχεδόν χρόνια (από τότε δηλαδή που ο τελευταίος μας άφησε όντας 37 ετών) μάζευε στίχους, μουσικές σε κασέτες, και γενικώς υλικό σε πρωτογενή μορφή, και μαζί με φίλους του – τους The Jeffrey Lee Pierce Sessions Project – προσπάθησε να τα βάλει σε μια σειρά. Παρέα με μια μεγάλη και διαλεχτή συντροφιά (Mark Lanegan, David Eugene Edwards, Nick Cave, Debbie Harry, Lydia Lunch, Mick Harvey, Barry Adamson, Crippled Black Phoenix, The Raveonettes, The Sadies, Johnny Dowd, Isobel Campbell) έκατσε σε ένα τραπέζι (μάλλον), και με κάθε προβλεπόμενη και απαραίτητη ιεροτελεστία που αρμόζει στο τιμώμενο πρόσωπο έβαλαν κάτω ποια τραγούδια του θα διασκευάσουν, ποιος θα πάρει ποιο κλπ. Πρέπει να έπεσαν και κάποιες (καλοπροαίρετες πάντα) διαφωνίες, γι’ αυτό και ο αρχιερέας της μάζωξης (που δεν ξέρω ποιος ήταν αλλά φαντάζομαι) έδωσε σε 3 περιπτώσεις την σολομώντειο λύση: Τρία τραγούδια, τα «Ramblin’ mind», «Constant waiting» και «Free to walk» διασκευάστηκαν τρεις φορές από τρεις διαφορετικούς.

Δεν θα πω πολλά για τις εκτελέσεις, με πολλές απ’ αυτές να είναι πραγματικά πολύ καλές. Ίσως να είναι και ένα κίνητρο να ψάξετε για την συλλογή όσοι δεν έχετε ήδη κολλήσει μαζί της. Θα σταθώ μόνο σε δυο θέματα που μου έκαναν εντύπωση από το πρώτο κιόλας άκουσμα. Ένα, με εξέπληξαν πραγματικά οι Crippled Black Phoenix, που μαζί με τον David Eugene Edwards διασκευάζουν το «Just like a Mexican love». Η έκπληξη δεν έγκειται στην αρτιότητα που είναι φυσικά δεδομένη και για τα δυο μέρη, αλλά στο πόσο καλά «έπιασαν» το πνεύμα οι Phoenix που ανήκουν σε ένα σαφώς και εκ βάθρων διαφορετικό στερέωμα. Πραγματικά μοναδική εκτέλεση (α, ρε Eugene, τους πήρες κι αυτούς μαζί σου…). Δύο, σε γενικές γραμμές οι πιο άρτιες και πειστικές διασκευές ήταν αυτές που έκαναν οι Cave, Lanegan, Debbie Harry. Τροφή για σκέψη: είναι οι μόνοι από τους συμμετέχοντες που γνώριζαν τον Jeffrey προσωπικά για πολλά χρόνια…