Midlake - 2010 - The courage of others

«Ορκίζομαι να μείνω στη μέση της λίμνης. Χωρίς φόβο, με πάθος, και εύχομαι να ξεμείνω από θάρρος για να παίρνω και απ’ των άλλων...»

(... ακολουθεί ένα κείμενο, που κατά την δημιουργία του, ποτέ μου δεν ξαναένιωσα τόσο έντονα και επανειλημμένα πόσο φτωχός είναι ο λόγος – ο δικός μου τουλάχιστον – όταν καλείται να περιγράψει ένα αριστουργηματικό έργο τέχνης...)

Προγενέστερος βίος: «Bamnan and Silvercork» το 2004, «The trials of Van Occupanther» το 2006. Χαρακτηριστική η εμμονή τους στους ήχους των 70’ς. Κρυμμένοι ηθελημένα από όλους και όλα. Άφαντοι και αθόρυβοι. Και πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετικά, όταν είναι απ’ τους ελάχιστους που εμμένουν και έχουν κάνει βίωμα κάτι που πλέον έχει περάσει σε ύστατη και όχι και τόσο απαραίτητη προϋπόθεση, αφού βασιλεύουν οι κοιλιακοί, οι καμπύλες, τα blockbuster video clips, οι γάμοι με διασημότητες άλλων στερεωμάτων, τα Grammy Awards, και εν γένει ό,τι συνθέτει την εμετική εικόνα. Ότι προχωράς και στη συνείδηση του κόσμου καταξιώνεσαι με έναν και μόνο τρόπο: γράφοντας καλά τραγούδια.

Το concept: Ένας δίσκος με ένα, μόνο και συγκεκριμένο θέμα: την φύση, την σχέση που έχει πια μαζί της ο άνθρωπος, την σχέση που θα έπρεπε να έχει ή που κάποτε είχε. Ακόμα και ο τίτλος του εκεί αναφέρεται. Στο τι θάρρος πρέπει να έχει ο άνθρωπος για να της φέρεται έτσι, αγνοώντας την δύναμή της, την αξία της, τον ρόλο της. Αλλά και τι θάρρος πρέπει να έχει για να υποστεί τις αυτονόητες συνέπειες των πράξεών του. Και αλήθεια, πόσο καιρό έχει να μας συγκλονήσει έτσι ένα άλμπουμ (και αν το έχει κάνει ποτέ κάποιο σε τέτοιο βαθμό), με θέμα διαφορετικό από την αγάπη, τον έρωτα, την απώλεια, τη μοναξιά, ακόμα και τον κοινωνικοπολιτικό αντίλογο; Μερικοί απ’ τους τίτλους των τραγουδιών: «Acts of man», «Core of nature», «Winter dies», «Small mountain», «In the ground»...

Τα τραγούδια: Μιας και τα πιάσαμε... απλά δεν υπάρχουν λόγια. Με το άλμπουμ να είναι αρκετά διαφορετικό από εκείνη την χειροβομβίδα «The trials of Van Occupanther» του 2006, είναι ταυτόχρονα και τόσο οικείο. Λιγότερη flower power (άφησαν στον στίχο να κάνει αυτή τη δουλειά), χωρίς το πολύ γρήγορο κομμάτι, πάντα κυρίως ακουστικά, με τις χαρακτηριστικές πρωτόγονες, ή καλύτερα ακατέργαστες παραμορφώσεις, και εκείνα τα μοναδικά, αναρριχόμενα σε ανεμόσκαλα φωνητικά του Tim Smith! Χωρίς να υπάρχει πουθενά η μεγάλη διαφορά στην ενορχήστρωση και με ακόμα μικρότερη στους ρυθμούς, τα τραγούδια είναι τόσο διαφορετικά μεταξύ τους. Απλά ένας δίσκος που τον πίνεις στο ποτήρι άσπρο πάτο. Και μένει για πάντα στο στομάχι σου...

Η προσφορά / επιπτώσεις στην ανθρωπότητα: Η προσφορά στην μουσική είναι δεδομένη, αφού αυτό ισχύει για οποιοδήποτε πολύ καλό άλμπουμ. Εδώ όμως θα μπορούσαμε να είχαμε κι άλλες προεκτάσεις, καθώς αν το άλμπουμ είχε πέσει στα χέρια κάποιων που δεν υπάρχουν ή είναι άφαντοι πια, θα είχαμε συγκλονιστικές αποκαλύψεις και ομολογίες που ενδεχομένως να μην μπορούσε να αντέξει ο κοινός νους. Ο Magic Johnson (λιμνάνθρωπος κι αυτός) θα αναγκαζόταν να αποκαλύψει ότι δεν ήταν ποτέ από αυτήν τη γη, ο Ayrton Senna θα ομολογούσε ότι τις νύχτες άκουγε το αίμα του να τρέχει στις φλέβες του με ήχο μονοθεσίου. Ας πέσει τουλάχιστον στης Nadia Comaneci να παραδεχτεί επιτέλους τα περί προσθήκης υγρού καουτσούκ στο γάλα της, ή έστω στα χέρια του J.J. Abrams να αποκαλύψει δημοσίως την επόμενη στιγμή το τέλος του LOST…