Tindersticks - 2010 - Falling down a mountain

«Σταμάτα πια να ψάχνεις κρυμμένες ερμηνείες και υπονοούμενα σε κάθε τίτλο δίσκου ή τραγουδιού…!»

Το νέο δισκογραφικό πόνημα των Νοτιγχαμέζων (!) θα μπορούσε να περιγραφεί με την εξής φράση και να τελειώνουμε: καλύτερο από το ισχνό «The hungry saw» (κάτι που πιστοποιεί και η σχετικά υψηλή βαθμολογία του pitchfork για το δεύτερο), αλλά τίποτα το φοβερό… ΠΙΑ! Παλιές πληγές ωστόσο και χαραγμένα στο στομάχι εξώφυλλα δεν μου επιτρέπουν να τους αφιερώσω μόνο τις παραπάνω γραμμές. Ακόμα και αν ο Stewart δεν θα έλεγα ότι ανταποκρίνεται τίμια σ’ αυτήν την έστω αποσπασματική αναγνώριση.

Ακόμα και ένας ψίθυρος των Tindersticks πάντα θα αποτελεί το μόνο και ιδανικό soundtrack να επιδεινώσεις σε ανησυχητικό βαθμό μια όχι καλή συναισθηματική κατάσταση, ιδίως ερωτικού περιεχομένου. Αυτό δεν είναι λίγο σημειολογικά, αλλά με το θέμα ‘’μουσική’’ τι γίνεται; Ο Staples τότε στα μέσα της δεκαετίας του 90, είτε έπεσε (με την καλή έννοια) σ’ αυτην είτε δημιούργησε μια συγκυρία την οποία και εκμεταλλεύτηκε. Την εποχή που η χώρα του σφυροκοπείτο από τις ανεξέλεγκτες ορδές της brit pop, trip hop και τα λοιπά διπλο-οριζόμενα μουσικά ιδιώματα, εκείνος με τις απαλές ακουστικές κιθάρες, τα επιβλητικά χάλκινα, τα βιολιά και κυρίως με τους στίχους και την φωνή του (αμφότερα βουτηγμένα στο αδιέξοδο), πότισε ένα στρατηγικής σημασίας δέντρο που κινδύνευε από ξηρασία πολύ καιρό. Το δέντρο της καταστροφής, της απώλειας, της απόγνωσης, από το οποίο τόσο πολύ αρέσει στο ανθρώπινο είδος να κόβει καρπούς! Και σίγουρα το έκανε καλά.

Αυτό που δεν έκανε καλά και όχι επειδή δεν ήθελε αλλά επειδή δεν μπορούσε, ήταν να καταφέρει να διαχωρίσει την πορεία και την σημασία των Tindersticks από τις προσωπικές του δουλείες και συνεργασίες. Είναι λίγοι οι δημιουργοί που ενώ έχουν θεμελιώσει ύφος και πορεία με μια μπάντα, μπορούν να κάνουν παράλληλα άλλα πράγματα και κάποια στιγμή να επιστρέφουν στο αρχικό μοτίβο με την φρεσκάδα και την «διδαχή» των συνεργασιών να φρεσκάρει το πρώιμο ύφος. Και αυτό απλά ή το έχεις ή δεν το έχεις. Μάλλον ο Stewart δεν ανήκει σ’ αυτούς και μάλλον ήρθε η ώρα να γίνει αποδεκτό, γι’ αυτό και το «Falling down a mountain» φωνάζει ότι είναι άλμπουμ τύπου «καλές οι ‘’εξωσχολικές’’ συνεργασίες, αλλά ας κάνω και ένα πολίτικαλυ κορέκτ Tindersticks άλμπουμ μην ξεχαστεί κι αυτή μας η πτυχή που στο φινάλε μας καθιέρωσε, και μάλιστα έτσι όπως αυτή μας καθιέρωσε». Κι εκεί, εφόσον είσαι απ’ αυτούς που δεν «το έχουν» το παραπάνω, πέφτεις στην πρώτη και μεγαλύτερη φάκα: επιστρατεύεις τα δοκιμασμένα, πας με τη μια εκεί που ξέρεις ότι έπαιζες καλά. Ήδη όμως σε έχει καταπιεί η αδυναμία να χειριστείς το μαζί-και-χώρια ανακάτεμα σόλο δουλειών, συνεργασιών και μπάντα.


Το άλμπουμ σε καμία περίπτωση δεν είναι κακό, σίγουρα σε κανέναν πλανήτη συγκλονιστικό, όμως οι όποιες καλές στιγμές του είτε συνθετικά (αλλά όχι ενορχηστρωτικά) θα μπορούσαν να είναι πιο περιπετειώδεις βάσει των στίχων αλλά και της όλης πορείας του πια («She rode me down», «Black smoke», «No place so alone»), είτε στην καλύτερη θυμίζουν απλά τα παλιά («Harmony around my table», «Peanuts», «Keep you beautiful»). Με την πρώτη κατηγορία δεν νιώσαμε καλά γι’ αυτούς, και από την δεύτερη έχουμε ήδη εισπράξει στο παρελθόν πιο χορταστικές και καλύτερες δόσεις. Το πιο σημαντικό όμως, δεν ήταν σίγουρα ο τρόπος να επανορθώσουν για το «The hungry saw». Ίσως μόνο με το πρώτο και ομώνυμο θα μπορούσαμε να πούμε ότι πλέον η μπάντα μπορεί να προσφέρει τα πολυαναμενόμενα ίδια-διαφορετικά πράγματα.

Κι όπως έχουμε ξαναπεί, τις κλισέ εκφράσεις όλοι τις αποφεύγουμε και όλους μας εκνευρίζουν, αλλά κάποιος λόγος υπάρχει που έγιναν κλισέ. Κάπως έτσι λοιπόν, στους Tindersticks μάλλον συμβαίνει αυτό ακριβώς που λέει το όνομα του δίσκου (σε ελεύθερη μετάφραση): Δύσκολα ανέβηκαν (ή τουλάχιστον ανηφόρισαν προς) την (όποια) κορυφή του βουνού, αλλά το μπάσταρδο το γκρέμισμα απ’ αυτή είναι πάντα εύκολο, γρήγορο και άμεσο. Μπορεί τα «Another night in», «Rented rooms», «Let’s pretend», «Buried bones», «Fast one», «Can we start again», «If she’s torn» και γενικά μεγάλα τμήματα των «Curtains» και «Simple pleasure» να μας πονάνε πάντα όταν τα ακούμε όπως κάνει η υγρασία στα παλιά χτυπήματα, αλλά δεν βλέπω πια τον τρόπο με τον οποίο η μπάντα στο μέλλον θα διεκδικήσει μεγάλες μερίδες από την ανυπομονησία μας για νέο άλμπουμ…