Kill Bill... till dawn

Η αφορμή: Πριν μερικές Κυριακές, όταν άνευ λόγου συγκεκριμένου ήθελα μετά μανίας να ξαναδώ τα «Kill Bill», και τα δυο εννοείται και συνεχόμενα, καθώς για τέτοιες ν-λογίες δεν νομίζω ότι υπάρχει άλλος τρόπος, μάλλον δεν τους αξίζει άλλος τρόπος. Η παραπάνω αφορμή ισχυροποιήθηκε και γρήγορα μετατράπηκε σε αιτία από τα εξής: Το γειτονικό βίντεο κλαμπ που κλείνει και πουλάει τα πάντα 2 γιούροζ (εννοείται ότι μαζί με τα 5 DVD του πρώτου κύκλου του LOST, αγοράστηκαν τα 2 Kill Bill), βόλτα στο Μετρόπολις συνοδεία χρημάτων (δηλαδή καταστροφή), όπου επιτέλους βρέθηκε και αποκτήθηκε (μεταξύ πολλών άλλων φυσικά) original το OST του «From dusk till dawn», το μοναδικό ποστ του φίλου Κων/νου Π. (call me The Drunk Tank).

Οι αιτίες (και μάλιστα μόνιμες): Η εδώ και χιλιετίες στενή φιλιά των Robert Rodriguez και Quentin Tarantino. Οι συνεργασίες τους με διάφορους τρόπους (πίσω απ’ τις κάμερες, μπροστά τους, και ποιος ξέρει πού αλλού…). Το είδος, οι κατηγορίες, ο αριθμός των ταινιών τους, καθώς και η επίδραση που αυτές έχουν ασκήσει στον υποφαινόμενο. Και για να έρθουμε και στο προκείμενο, τα εκπληκτικά soundtracks που ντύνουν τις σκηνές τους, όλων ανεξαιρέτως, από το πρώτο (και πλέον άγνωστο) μέρος της τριλογίας «El Mariachi» (ακολούθησαν τα «Desperado» και «Once upon a time in Mexico») και τον ύμνο στον εξ αρχής αποτυχημένο γκανγκστερισμό του «Reservoir Dogs», ως την πιο εναλλακτική και μυθοπλαστική πλευρά του Β’ Παγκοσμίου του «Inglourious Basterds».

Οι δυο αυτοί πολύ ιδιαίτεροι σκηνοθέτες του ανεξάρτητου αμερικάνικου σινεμά, κάνουν με τις μουσικές επιλογές των ταινιών τους ότι και με τους ηθοποιούς που επιλέγουν: ξεθάβουν, μεταμορφώνουν και αναδεικνύουν. Και μόνο έτσι ταινίες που κατά βάση ειρωνεύονται μεγάλες και διαδεδομένες κατηγορίες του δευτεροκλασάτου κινηματογράφου (βαμπίρ, γουέστερν, πολεμικές, γκανγκστερικές, πολεμικών τεχνών) και που οι υποθέσεις τους (πλην λίγων εξαιρέσεων) είναι από απλοϊκές έως ανύπαρκτες – και προσοχή, όχι τα σενάριά τους – μπορούν να έχουν τέτοια αποτελέσματα.

Η μούσα Uma Thurman, οι χολυγουντιανοί Bruce Willis, Daryl Hannah, Brad Pitt, Clive Owen, Lucy Liu, George Clooney, Antonio Banderas, John Travolta, Mickey Rourke και οι σαφώς πιο δευτεροκλασάτοι Kurt Russell, Salma Hayek, οι περιθωριακοί και εξαιρετικοί Michael Madsen, Benicio Del Toro, Tim Roth, Steve Buscemi, τα μεγαθήρια Samuel L. Jackson, Harvey Keitel, Robert De Niro, ακόμα και ο άλλοτε θρύλος του κουνγκ φου, ο εξαφανισμένος David Carradine, ο πανάγνωστος και τρομακτικός Christoph Waltz, και φυσικά με τον ίδιο τον Tarantino να συμμετέχει αρκετές φορές σε ρόλους και των δυο, ηθοποιοί σαν τους παραπάνω όλοι να υπακούν σε μια και μόνη εντολή: Ξεχάστε ποιοι (νομίζετε ότι) είστε, τι έχετε κάνει, τι σκοπεύετε να κάνετε, τι προφίλ έχετε καθιερώσει. Όλοι μαζί στη λάσπη, όλοι μαζί στα άκρα!

Και για να κλείσουμε το κεφάλαιο σινεμά (πριν με επιπλήξουν και με αποβάλλουν ομόφωνα απ’ την μπλογκόσφαιρα ο Drunk Tank και η Negma για τις ελλείψεις και τις ανακρίβειές μου ;)), δυο κάπως άγνωστα hints: Ένα, στο «Sin City» (που ό,τι έχεις δει ή πρόκειται να δεις πριν και μετά αντίστοιχα είναι απλά οδοντόκρεμα), μαζί με τον δημιουργό του κόμικ Frank Miller, σκηνοθετεί και ο Rodriguez. Στην εν λόγω ταινία σκηνοθετεί μια σκηνή και ο Tarantino (εκείνη που ο Owen συνομιλεί στο αυτοκίνητο με τον Del Toro, με τον τελευταίο να είναι υποτίθεται νεκρός με καρφωμένο στο κούτελο το έμβολο του όπλου…). Δυο, τα δυο απ’ τα τέσσερα σκετσάκια του «Four Rooms», τα σκηνοθετούν ο Rodriguez και ο Tarantino. Όπως μαζί δούλεψαν και στο δεύτερο μέρος του Grindhouse, το «Planet Terror» (το πρώτο ήταν το «Deathproof»…).

Στα μουσικά τώρα. Τι να πρωτοθυμηθούμε από τα μοναδικά soundtracks όλων, μα όλων των ταινιών! Λίγες, ελάχιστες πινελιές. To «Little green bag» του George Baker με το οποίο ξεκινά το «Reservoir Dogs», με όλα τα «πολύχρωμα» ρεμάλια να παρελαύνουν φορώντας μαύρα κοστούμια, αλλά και το «Stuck in the middle with you» των Stealers Wheel, όταν ο Madsen κόβει χορεύοντας το αυτί του άμοιρου μπάτσου που βασανίζει έχοντάς τον πρώτα περιλούσει με βενζίνη. Το «After Dark» των Tito & Tarantula (να θυμίσω πόσοι και πόσο ζηλέψαμε τον Tarantino για τον τρόπο που τον κέρασε τεκίλα η Salma, έχοντας πετάξει πάνω της έναν πρόχειρο πύθωνα;) από το «From dusk till dawn», το μυθικό πια OST του «Pulp Fiction» με σημαντικότερο όλων το πόσο έντονα αναθερμάνθηκε το ενδιαφέρον για την μεγάλη Dusty Springfield, από την οποία δανείστηκε ο Tarantino το «Son of a preacher man».

Το OST του «Jackie Brown» που από μόνο του αποτελεί μια σημαντική soul συλλογή, με σφήνα το «Tennessee Stud» του Johnny Cash. Ο Cash που συμμετέχει και στο «Kill Bill», όταν ο Madsen περιμένει την «νύφη» στο τροχόσπιτό του, ακούγοντας το «Satisfied mind». Τώρα το υπόλοιπο OST και των δυο μερών του «Kill Bill» είναι απλά αποστομωτικό, απίστευτο. Από το «Bang, bang» με την Nancy Sinatra, στο «The lonely shepherd» του Zamfir (όταν η Uma έχει πια κόψει τον κότσο της Lucie Liu μαζί με την βάση του όμως και υπαγορεύει στην άμοιρη, μονόχειρα πια δικηγορίνα τι να πει στον Bill), το «Run Fay Run» του Isaac Hayes, την λάτιν διασκευή του «Don’t let me be misunderstood» των Santa Esmeralda, το «Goodnight moon» των Shivaree όταν πια η «νύφη» έχει πάρει την εκδίκησή της και οδηγάει γαληνεμένη πια το αυτοκίνητό της με φόντο το ψεύτικο τοπίο που κινείται όπως στις ταινίες του ’60, αλλά και οι Julie Dreyfus, Charlie Feathers, NEU!, Quincy Jones, Ennio Morricone, Malcom McLaren. Αφήνω τελευταίο το «Malaguena Selarosa» των Chingon, που δεν είναι άλλοι από την μπάντα του Robert Rodriguez.

Ζευγάρι μαζί με την παραπάνω περιγραφείσα σκηνή της Hayek, για πάντα στη ζωή των αντρών θα πηγαίνει και εκείνος ο lap dance που χάρισε στον Kurt Russel η Vanessa Ferlito, υπό τους ήχους της διασκευής των Coasters στο «Down to Mexico». Soundtrack από το οποίο επίσης δεν λείπουν οι Ennio Morricone και T. Rex. Φουλ στον Morricone και η μουσική του «Inglourious Basterds», όπου φιλοξενείται και το τραγούδι με τους τρεις τίτλους του Bowie, «Putting out the fire – Cat people – Gazoline».

Θα μπορούσαμε να γράφουμε και να μιλάμε ατέλειωτα τόσο για τις μουσικές των ταινιών των δυο δημιουργών, όσο και για τον τρόπο που δένουν με τις σκηνές που ντύνουν. Για την αντικειμενική δυσκολία του OST του «Inglourious Basterds» όπου έπρεπε να παραπέμπει στο ’40, με μουσικές και τραγούδια γαλλικά της εποχής. Για όλα τα μουσικά είδη αλλά και τον τρόπο που τα χρησιμοποιούν, το r’n’r, το garage, την soul, τα blues και την country, αλλά και τις παραδοσιακές γιαπωνέζικες και μεξικάνικες μουσικές για χάρη των ταινιών τους.

Μια μεγάλη σχολή σινεμά αλλά και αντίστοιχης επιλογής μουσικής των τελευταίων είκοσι χρόνων που ιδρύθηκε από δυο σκηνοθέτες, δυο καλούς φίλους. Με ταινίες, ήρωες, ιστορίες, σκηνές και μουσικές που δεν θα μπουν ποτέ στις επίχρυσες, αποστειρωμένες αίθουσες τύπου Village, αλλά ακόμα και όταν το κάνουν, οι ανυποψίαστοι καταναλωτές ποπ κορν που θα μπουν εκεί μέσα και που θα το κάνουν επειδή το παίζει το σινεμά που συνηθίζουν να πηγαίνουν, ενδέχεται να κάνουν μέρες να κοιμηθούν. Η ευκαιρία δόθηκε απλόχερα πραγματικά, οπότε πλέον είναι δικό τους θέμα αν επιμένουν σε ταινίες τύπου «Μπαμπάς κατά λάθος». Και όπου υπάρχει ας αποβληθεί το κόμπλεξ πως ό,τι underground βγαίνει στο mainstream, «χαλάει». Τα σπίτια τέτοιων δημιουργιών πάντα θα είναι τα συνοικιακά και τα μεμονωμένα σινεμά, εκείνα που κάνουν διάλειμμα στο οποίο καπνίζεις χαζεύοντας αφίσες και τοιχογραφίες του Elvis, της Marilyn, του Dean, της Dietrich, εκείνα τα θερινά που αργείς να φτάσεις ψάχνοντας να τα βρεις, που αργοπόρησες γιατί δεν έβρισκες ταξί με προορισμό το κατάμεστο κέντρο της πόλης, που τα ζουζούνια μπαίνουν μεταξύ προτζέκτορα και τοίχου, και που εν μέσω προβολής πας άκρη άκρη σύριζα στις γλάστρες για μια ακόμα Heineken, γιατί θες να απολαύσεις το έργο παρέα της και δεν γίνεται να περιμένεις το διάλειμμα...