Ο καλός, ο κακός και ο μέτριος...

Οι συνθήκες γνωστές: λίγος χρόνος, πολλή κούραση, πολλά νέα άλμπουμ. Οπότε, ή γράφω λεπτομερώς για ένα στα δέκα περίπου νέα άλμπουμ αφήνοντας έτσι τόσο αρκετά αξιοσημείωτα χωρίς να προλάβουμε να πούμε λέξη γι’ αυτά, όσο και μερικά άλλα «πολυαναμενόμενα» να αλωνίζουν και να κάνουν αμέριμνα τον γύρο του θριάμβου τους στα τρισάθλια «ροκ» ραδιόφωνα της Αθήνας χωρίς κάποιον αντίλογο από πουθενά, ή γράφω μαζικά όπως τώρα και έστω με λίγες πινελιές για όσα περισσότερα μπορώ.


Το καλό: A Place To Bury Strangers – 2009 – Exploding head

Ήρθε η ώρα να πω την «μεγάλη» κουβέντα και μια ακόμα υπερβολή αυτής της χρονιάς (για τα μουσικά πάντα, για τα υπόλοιπα θέματα τέτοιες κουβέντες και προνόμια απολαμβάνουν μόνο οι κατ’ ιδίαν συνομιλητές μου...). Φέτος λοιπόν είναι η χρονιά των δεύτερων άλμπουμ. Για πολλά απ’ αυτά τα έχουμε ήδη πει και θα τα πούμε και τον Δεκέμβρη. Τώρα θα πούμε δυο λόγια για το «Exploding head» των Αμερικανών A Place To Bury Strangers.

Όχι, δεν πρόκειται για την πολυπόθητη λύση των απανταχού κατοίκων των αφιλόξενων χωριών που επισκεπτόταν ο Λούκυ Λουκ. Αλλά για το παράξενο όνομα μιας μπάντας που με το δεύτερο αυτό άλμπουμ τους έδωσαν ένα ξεγυρισμένο μάθημα σε όλα εκείνα τα γκρουπάκια (της Αγγλίας κυρίως) για το πώς παίζεται ακόμα (άμα θέλουμε να παιχτεί) το dark wave και το σκεπτόμενο punk, με ακόμα πιο έντονα τα gain της κιθάρας χαρισμένα από τους My Bloody Valentine, τους Sonic Youth, τους Joy Division και τους The Jesus And Mary Chain. Θεοσκότεινη και ατονική βαβούρα, με φωνητικά συννεφιασμένα και ριφς που κάνουν κατά μέτωπο νύξη στους παραπάνω διδάξαντες. Ένα πραγματικά καλό και γεμάτο άλμπουμ!


Το κακό: Muse – 2009 – The resistance

Μέχρι να βγάλουν το άλμπουμ αυτό, οι Muse ήταν μια μπάντα που αν ακούς ροκ εντ ρολ (με την πολύ ευρεία έννοια πάντα) και ήσουν (απο)κλεισμένος για πάρα πολύ καιρό χωρίς τις μουσικές σου σε χώρο που αναγκαστικά άκουγες μόνο σκυλάδικα ή ελληνική r’n’b και ξαφνικά άκουγες ένα κομμάτι τους, γέμιζες ελπίδες με μιας και δεν χρειαζόταν πλέον να ρωτήσεις τους άλλους αν συνεχίζουν να σε βλέπουν ή αν πέθανες και πήγες στην κόλαση τιμωρούμενος για πάντα για τις εν ζωή αμαρτίες σου. Και φυσικά με έναν τραγουδιστή που το «όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω Thom Yorke» είναι πολύ λίγο να περιγράψει το στυλ του.

Το φετινό και πολυαναμενόμενο «αριστούργημά» τους όμως δηλώνει μια μπάντα που όχι μόνο συνεχίζει στο ίδιο, μετριότατο και ευρείας κατανάλωσης μοτίβο, αλλά δίνει και στοιχεία που σε κάνουν να νομίζεις ότι νομίζουν ότι εκπόνησαν το έπος τουλάχιστον της χρονιάς. Απομιμήσεις των επικών συνθέσεων των Queen (ή ανταπαντήσεις σε κείνες, δεν κατάλαβα και δεν θέλω κιόλας), και βαρύγδουπα κοινωνικοπολιτικοί τίτλοι τραγουδιών σε στυλ «εκτός από μουσικάρες είμαστε και ανήσυχοι», ντεμέκ πειραματισμός και με αλλα είδη και ξελαρυγγιάσματα άνευ λόγου, συνθέτουν μια εικόνα που έχει την εξής μια απόχρωση: ότι δεν έχουν συνειδητοποιήσει μέχρι πού μπορούν να φτάσουν, μάλλον ότι δεν μπορούν να φτάσουν εκεί που νομίζουν όχι μόνο ότι μπορούν, αλλά ότι έφτασαν κιόλας. Μακάρι να αρκούσαν 2 βιολιά και ένα πιάνο μαζί με τις ηλεκτρικές κιθάρες, ή τα 308 άτομα προσωπικό ηχογράφησης ενός άλμπουμ. Και φυσικά με έναν τραγουδιστή που το «όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω Thom Yorke» είναι πολύ λίγο να περιγράψει το στυλ του.

Και όλα τα παραπάνω με τις ευλογίες των «ψαγμένων» και μη μέσων. Πώς να μην την πατήσει κανείς μετά;

Anyway, επειδή εδώ είμαστε μεγαλόψυχοι και μπορεί κάποιος καψερός να βρίσκεται ή να βρεθεί στην κατάσταση της πρώτης παραγράφου, ανεβάζω το ομώνυμο που για τις συνθήκες αυτές καλό είναι...


Το μέτριο: Pearl Jam – 2009 – Backspacer

Σκέψεις κατά τις ακροάσεις:

Τι γίνεται; Γιατί, τι περίμενες; Τρέχει κάτι με την παραγωγή; Πώς είναι έτσι τα φωνητικά του Eddie; Ή μήπως είναι το μόνο που σε κάνει να πιστεύεις ότι ακούς Pearl Jam; Όχι, κάτσε, άκου αυτό το ριφάκι του Gossard μες στον χαμό. Τι γίνεται, τι να νομίσω; Καλά δεν πήρες ιδέα από το «Fixer» του τι θα ακολουθούσε περίπου; Έχουν κρατήσει κάπως τα προσχήματα, αλλά τι pop punk συνθέσεις είναι αυτές ώρες ώρες; Βαρέθηκαν, δεν μπορούν άλλο; Μα δεν είναι μάλλον η μόνη grunge μπάντα που απέμεινε; Μήπως μαζί με την εξαφάνιση όλων των υπολοίπων εξαφανίστηκε και το grunge, δεν έχει πια λόγο ύπαρξης;

Τι γίνεται ρε διάολε; Γιατί, κάπως έτσι δεν ήταν και το ομώνυμο 3 χρόνια πριν; Σιγά την δισκάρα κι εκείνη! Γιατί ποιος είπε ότι περίμενα νέο «Vitalogy» ή νέο «VS»; Κάπως έτσι τα περίμενα τα πράγματα. Πώς είναι έτσι η παραγωγή στα φωνητικά ρε γαμώτο; Μήπως η φωνή του Eddie πνέει τα λοίσθια; Μήπως μετά το εξαιρετικό soundtrack του «Into the wild» πρέπει να τα παρατήσει με την μπάντα και να το ρίξει εκεί; Μήπως πρέπει γενικώς να τα παρατήσουν μην γίνουν κι αυτοί U2 ή Depeche Mode; Βαρέθηκαν; Κομμάτια όπως το «Just breathe» δεν είχαν ποτέ σε άλμπουμ τους. Αυτό είναι σαν να ξέφυγε/περίσσεψε απ’ το «Into the wild».

Τι γίνεται; Μην τους χαριστείς επειδή τους λατρεύεις. Μπα, δεν νομίζω. Μάλλον στέκεται μετά από 3 ακροάσεις. Έχει και ένα αυθεντικό Pearl Jam κομμάτι, το «Got some». Διάβασες τι έγραψες; Ένα αυθετικό Pearl Jam κομμάτι σε ένα άλμπουμ των Pearl Jam. Πού έχουμε φτάσει πια; Τα υπόλοιπα δηλαδή τι είναι; Ποιων είναι; Προπόνηση συντήρησης. Σου αρκεί; Αρκείσαι στο ότι είναι ακόμα μαζί; Ξέρω γω. Δεν ξέρω τι να νομίσω. Αλλά γιατί πρέπει να ταλανιζόμαστε έτσι μέχρι να δείξει η ιστορία τι και πώς, ποιος ναι και ποιος όχι;