Patti Smith - Till I lose my sense of gravity...

Μιας και έχουμε καιρό να διαβάσουμε για μια κυρία της μουσικής, τι θα λέγατε για μια προσωπικότητα δραστήρια και επιδραστική όσο λίγες (θηλυκού γένους μάλιστα όσο ελάχιστες), με εξαιρετικά σημαντική δουλειά όχι μόνο στον τομέα της μουσικής (που ασχολούμαστε εδώ), αλλά και της ποίησης, της συγγραφής και της ενεργής συμμετοχής σε κάθε μορφής αντιπαλότητα προς τα πολιτικά και κοινωνικά δρώμενα; Patti Smith λοιπόν.

Στις 30 Δεκεμβρίου του 1946 γεννήθηκε η Patricia Lee Smith στο Chicago. Η μητέρα της ήταν jazz τραγουδίστρια, σαν οικογένεια όμως γενικά δεν ήταν ιδιαίτερα εύπορη, και έτσι η Patti δούλεψε από μικρή σε εργοστάσιο. Μετά από διάφορες περιηγήσεις και μετακομίσεις (Ν. Υόρκη, Παρίσι), το 1974 γνωρίζει τον ροκ κιθαρίστα Lenny Kaye (με τον οποίο παίζουν και γράφουν ακόμα μαζί), και σιγά σιγά σχημάτισαν πλήρες συγκρότημα. Την ίδια χρονιά κυκλοφορούν το πρώτο τους single «Hey Joe/Piss Factory» και το 1975 κάνουν το πρώτο τους βήμα στη δισκογραφία με το θρυλικό πλέον «Horses» (δίπλα ακούμε το «Free money»). Βήμα πολύ σημαντικό, που κάθε μπάντα – καλλιτέχνης θα ήθελε να είχε κάνει μέσω ενός τέτοιου δίσκου. Ήταν από τις πρώτες σταγόνες της επικείμενης θάλασσας του punk. Σε punk-rock ρυθμούς λοιπόν και στίχους – ποίηση, το άλμπουμ ξεκινάει με μια διασκευή στο «Gloria» του Van Morrison.

Έναν χρόνο αργότερα βγάζουν τον δεύτερό τους δίσκο «Radio Ethiopia», ενώ μέχρι το τέλος της δεκαετίας και με την μπάντα να έχει πάρει φωτιά και να έχει συμπαρασύρει στους punk ρυθμούς της πολλά νέα σχήματα, εκδίδουν δυο ακόμα άλμπουμ, τα «Easter» του 1978 (που περιέχει και το «Because the night» σε συνεργασία με τον μεγάλο Bruce Springsteen) και «Wave» του 1979 (Dancing barefoot). Λίγο πριν την κυκλοφορία του «Wave», η Smith γνωρίζει τον κιθαρίστα των MC5 Fred Sonic Smith, τον οποίο και παντρεύτηκε. Αστειευόμενη μάλιστα έλεγε ότι τον παντρεύτηκε γιατί δεν θα ήταν υποχρεωμένη να αλλάξει επίθετο! Με τον Fred απέκτησαν τον Jackson και την Jesse. Έτσι η Patti σε όλη σχεδόν την δεκαετία του ’80 ασχολήθηκε με την οικογένειά της (στο Michigan πλέον), έχοντας κατά κάποιο αποσυρθεί από τη μουσική. Το 1988 κυκλοφορεί το «Dream of life» (με το πασίγνωστο «People have the power»).

Λίγα χρόνια αργότερα όμως, ήρθε αντιμέτωπη με πολλά, μαζεμένα και συνταρακτικά γεγονότα. Το 1994 πεθαίνει ο σύζυγός της Fred, και σε σύντομο χρονικό διάστημα ο αδερφός της Todd και ο αρχικός κιμπορντίστας της Richard Sohl. Και όταν ο γιος της έγινε 21 ετών, αποφασίζει να επιστρέψει στη Ν. Υόρκη, όπου οι φίλοι της Michael Stipe των R.E.M. και Allen Ginsberg την παροτρύνουν να ξαναγυρίσει στη μουσική, διαφορετικά θα κινδύνευε η ψυχική της υγεία λόγω των απανωτών απωλειών. Όπως και έγινε, ξεκινώντας περιοδεία με τον Bob Dylan το 1995.

Το 1996 κυκλοφορεί το «Gone again» που περιλαμβάνει και το «About a boy», γραμμένο για τον πολύ καλό της φίλο Kurt Cobain, του οποίου ήταν και ένθερμη θαυμάστρια. Την ίδια χρονιά συνεργάζεται με τον Stipe στο τραγούδι «E-Bow the letter» του άλμπουμ «New adventures in Hi-Fi» των R.E.M. Ακολουθούν δυο ακόμα άλμπουμ, τα «Peace and noise» του 1997 και «Gung Ho» του 2000. Και κάπως έτσι «πατάει» στην δεκαετία που διανύουμε. Το 2003 με το «Trampin’» κάνει ένα αφιέρωμα στην μητρότητα και σε μεγάλο βαθμό στην μητέρα της που έχασε δυο χρόνια πριν την κυκλοφορία του άλμπουμ. Στα χρόνια που ακολούθησαν έδωσε αρκετή έμφαση στις άλλες πτυχές του ταλέντου της, ενώ στα μουσικά επέστρεψε πέρσι με έναν εξαιρετικό δίσκο. Το «Twelve» που περιλαμβάνει μόνο διασκευές, από Doors, Jimi Hendrix και Neil Young μέχρι Nirvana (δίπλα ακούμε την μοναδική διασκευή στο λατρεμένο μου «Changing of the guards» του Dylan). Χρονιά που μπαίνει και στο Rock ‘n’ roll hall of fame.

Σίγουρα θυμάμαι μόνο τις δυο φορές που επισκέφθηκε τη χώρα μας, δεν ξέρω αν υπήρξαν περισσότερες. Μια σε κάποιο Rockwave επί εποχής Αγ. Κοσμά και μια πέρσι στον Λυκαβηττό, όπου είχα την τύχη να είμαι παρών σε ένα τέτοιο ραντεβού με την ιστορία κατ’ εμέ και να την δω ζωντανά! Όσο για τον καλλιτεχνικό κόσμο που επηρέασε…, «δηλωμένα παιδιά» της Patti Smith ο Michael Stipe των R.E.M., η Shirley Manson των Garbage, ο Morrissey και ο Johnny Marr των Smiths, οι Sonic Youth και πόσοι, πόσοι άλλοι…

«Νονά της punk» και «ιέρεια του rock» είναι ίσως από τους πιο γνωστούς… «τίτλους ευγενείας» που της έχουν προσδώσει κατά καιρούς. Και πιστεύω πως είναι αλήθεια. Αν το rock είναι μια θεότητα, η ιέρειά του είναι η Patti Smith. Κλείνοντας, θα της δώσω άλλον ένα, κάτι που πιστεύω γι’ αυτήν και που είναι ο τρόπος που την έχω μέσα μου: «Η αιώνια ποιήτρια της ακροβασίας»...