James - I am what I try to deny...

Ανάμεσα στα πολλά και αξιόλογα συγκροτήματα που αποτελούν την περιβόητη «σκηνή του Manchester», υπάρχουν κάποια που έχουν κάτι το μοναδικό, ένα άστρο που θαρρείς ότι δεν τους εγκαταλείπει ποτέ, που τους «καταδικάζει» να είναι πάντα μπροστά! Ένα απ’ αυτά είναι και οι James, από τις λαμπρότερες κατά τη γνώμη μου σελίδες αυτής της σκηνής.

Κάπου στα 1981, ο ενθουσιασμένος από τα μετά – πανκ συγκροτήματα κιθαρίστας Paul Gilbertson πείθει τον φίλο του Jim Glennie (από το μικρό όνομα του οποίου προήλθε αργότερα και το όνομα της μπάντας) να αγοράσει ένα μπάσο και να σχηματίσουν μια μπάντα. Στο σχήμα προσαρτάται ο εξαιρετικός ντράμερ Gavan Whelan, του οποίου το μοναδικό παίξιμο ξεχώρισε με άνεση από την αρχή σε σχέση με τον ακατέργαστο τρόπο παιξίματος των άλλων δυο. Κάνοντας πρόβες στο δωμάτιο του Jim, η μπάντα «κλείνει» ένα support στους Fall. Μέχρι εκείνη την στιγμή πολύς κόσμος είχε παρελάσει από τη θέση του τραγουδιστή, μέχρι που γνωρίζουν μια από τις σημαντικότερες προσωπικότητες της μουσικής της τελευταίας εικοσαετίας, τον μοναδικό Tim Booth. Αρχικά τον «προσέλαβαν» για χορευτή επί σκηνής, λόγω των ικανοτήτων του και στον χορό. Σύντομα όμως ο Booth ανέλαβε ρόλο lead singer και φυσικά στιχουργού της μπάντας.

Φυσικά μια μπάντα σαν τους James δεν θα μπορούσε να διαφύγει της προσοχής του «νονού» της σκηνής του Manchester, του Toni Wilson της Factory Records. Τους προτείνει συνεργασία, και το 1983 κυκλοφορούν το πρώτο τους EP με τίτλο «Jimone», το οποίο γίνεται single της εβδομάδας και τους οδηγεί σε «άνοιγμα» συναυλίας των μεγάλων Smiths. Παρόλο όμως που όλα προδιαγράφονταν ιδανικά, τα εσωτερικά προβλήματα της μπάντας επιβράδυναν πάρα πολύ την εξέλιξή της. Το πρόβλημα ναρκωτικών του Gilbertson οδήγησε τους υπόλοιπους στο να του ζητήσουν να φύγει. Ξεκινάει μια διαμάχη Booth – Glennie που κρατάει έως σήμερα. Μετά από δυο ακόμα επιτυχημένα EP, η Factory τους ζητάει να αναλάβει το πρώτο τους άλμπουμ, αλλά εκείνοι θεωρούν την εταιρεία «χωρίς όραμα» και έτσι συνεργάζονται το 1986 με την Sire Records για την κυκλοφορία ενός ακόμα EP, καθώς και για το πρώτο τους άλμπουμ, το «Slutter».

Το 1988 ένας επί σκηνής καβγάς μεταξύ Booth και Whelan οδηγεί τον δεύτερο σε αποχώρηση. Προσλαμβάνουν καινούργιο ντράμερ, μαζί με δυο – τρεις άλλους μουσικούς, με σκοπό να καλυφθεί το κενό που άφησε πίσω του ο πολύ καλός Whelan. Την ίδια χρονιά κυκλοφορούν το «Strip-mine», ενώ το 1989 το εξαιρετικό live άλμπουμ «One man clapping» θα φτάσει Νο 1 και θα αναζοπυρώσει το ενδιαφέρον των media για την μπάντα.

1990 και οι James κυκλοφορούν το «Gold Mother» που σύντομα γίνεται Νο 2, υπό την ετικέτα της Fontana Records. Μπαίνουν στην δεκαετία θριαμβευτικά και κάπως έτσι κατοχυρώνονται σαν ένα από τα πιο επιδραστικά και επιτυχημένα γκρουπ των ‘90s. Την ίδια πορεία είχε και το «Seven» του 1992, χρονιά που μεταβαίνουν στην Αμερική για μια σειρά ακουστικών συναυλιών με τον Neil Young. Επιστρέφουν στην Αγγλία για την ηχογράφηση και κυκλοφορία του εξαιρετικού «Laid», παρέα με τον Brian Eno, ο οποίος βάζει το χεράκι του και στα «Wah wah» του 1994 και «Whiplash» του 1997, κάνοντάς τα πιο πειραματικά. Η ατέλειωτη αυτή δεκαετία κλείνει γι’ αυτούς με το πιο James-like «Millionaires» του 1999.

Κάπου εκεί φαίνεται να κλείνει όμως και ένας κύκλος δημοσιότητας και επιτυχίας. Περνάνε μεγάλο διάστημα δουλεύοντας πάνω στο τελευταίο (πριν την αποχώρηση του Booth) δίσκου τους, του πολύ καλού «Pleased to meet you» που τελικά θα κυκλοφορήσει το 2001. Ο μεγάλος Tim Booth προχωρά σε αποχώρηση με σκοπό μια σόλο (αξιόλογη όπως θα αποδειχθεί) καριέρα και η μπάντα μένει ανενεργή, χωρίς να ανακοινωθεί ποτέ ωστόσο επίσημα ότι διαλύθηκαν! Το 2007 οι James επανενώνονται με μια μεγάλη περιοδεία, και φέτος περιμένουμε την καινούργια τους δουλειά, κάπου στις αρχές του Απρίλη.

Αμέτρητα τα σχήματα και οι καλλιτέχνες που επηρεάστηκαν από την παρέα του Tim Booth. Πολλές και οι σημαντικές μπάντες που «άνοιξαν» τις συναυλίες τους. Οι Stone Roses και οι Happy Mondays το 1988, οι Nirvana το 1991 (ένα μήνα πριν το «Nevermind» πιάσει κορυφή) οι Radiohead το 1993, οι Third Eye Blind το 1997, οι Corrs και οι Stereophonics το 1998, οι Supergrass και οι Doves το 1999, οι Coldplay το 2000 (ένα μήνα πριν το «Parachutes» γίνει Νο 1). Και πόσες άλλες λιγότερο γνωστές!

Αυτή είναι σε γενικές γραμμές η πορεία και η ιστορία των James. Μιας μπάντας της πολυτάλαντης σκηνής του Manchester, την οποία πάντα θα ψάχνουν τα αυτιά μου και για την οποία πάντα θα υπάρχει ιδιαίτερος, «προσημασμένος» χώρος στην καρδιά μου. Χώρος αρκετά μεγάλος, ώστε να μην στριμώχνονται οι μελωδίες τους και η τεράστια, μοναδική φωνή του Tim Booth…