PJ Harvey - On the rooftops of Brooklyn...

Καιρός, πιστεύω, να γράψω κάτι και για έναν θηλυκού γένους εκπρόσωπο του ροκ στερεώματος. Για μια κοπέλα που έχω την αίσθηση ότι έκανε την εμφάνισή της την κατάλληλη στιγμή στον χώρο. Πιθανόν εκεί να οφείλεται εν μέρει η τεράστια επιτυχία της, την οποία θεωρώ απολύτως δίκαιη. Πρόκειται για την PJ (Polly Jean) Harvey.

Ήρθε στον κόσμο τούτο στις 9 Οκτωβρίου του 1969 και μεγάλωσε σε μια φάρμα, κάπου στο Dorset της Αγγλίας. Από μικρό παιδί οι γονείς της φρόντισαν «προφητικά» να την γαλουχήσουν στο ροκ και στα μπλουζ, μέσω των καλύτερων εκπροσώπων τους όπως ο μεγάλος Robert Johnson, ο Howlin’ Wolf, ο John Lee Hooker και ο Jimi Hendrix. Ως έφηβη φυσικά θα ήταν αδιανόητο να μην είχε ανάμεσα στις αγαπημένες της μπάντες τους U2, τους Pixies, τους Television, τους Duran Duran και καλλιτέχνες όπως η Patti Smith, κάτι που όλοι μας έχουμε σίγουρα υποπτευθεί και κάτι που η ίδια σιχαίνεται να συμβαίνει (την σύγκριση με την Patti Smith).

Σπούδασε οχτώ χρόνια σαξόφωνο(;), σύντομα όμως την κέρδισε η κιθάρα και το τραγούδι. Από τα 18 της άρχισε να γράφει τα δικά της τραγούδια και το 1991 έκανε την πρώτη live εμφάνισή της με μια μπάντα στην σάλα ενός ξενοδοχείου. Ήταν τόσο κακοί που ο υπεύθυνος του ξενοδοχείου τους ικέτεψε να σταματήσουν λόγω έντονων παραπόνων των πελατών. Έκτοτε υιοθέτησε το σόλο προφίλ και τον Οκτώβριο της ίδιας χρονιάς κυκλοφορεί το πρώτο της single με τίτλο «Dress», single της εβδομάδας για το περιοδικό Melody Maker.

Έναν χρόνο αργότερα εκδίδει το άλμπουμ – ντεμπούτο της «Dry», μίξη punk, blues και grunge ήχων και το Rolling Stone την ανακηρύσσει καλύτερη τραγουδοποιό και καλύτερη γυναικεία τραγουδίστρια της χρονιάς! Ο χείμαρρος που την χαρακτηρίζει είχε ήδη συμπαρασύρει και την ίδια. Το 1993 κυκλοφορεί το άλμπουμ που την καθιέρωσε, το «Rid of me» (που περιέχει και μια διασκευή στο «Highway 61 Revisited» του Dylan) και δυο χρόνια αργότερα το «To bring you my love» πουλάει πάνω από ένα εκατομμύριο κόπιες σε Ευρώπη και Αμερική, με τον τύπο σύσσωμο να το αποθεώνει σαν άλμπουμ της χρονιάς (L.A. Times, N.Y. Times, Rolling Stone, People, USA Today…).

Το 1996 ακολούθησε το «Dance Hall at Louse Point», το 1998 το «Is this desire?» και το 2000 ένας δίσκος που με έχει στιγματίσει προσωπικά: το «Stories from the city, stories from the sea», σε συνεργασία με τον Mick Harvey, γνωστός από τις συνεργασίες του με τον Nick Cave. Σε περίπτωση που αναρωτιέστε, πρόκειται για απλή συνωνυμία! Δεν ήταν όμως η μόνη συνεργασία του άλμπουμ. Το χεράκι του για τα καλά έβαλε και ο Thom Yorke των Radiohead, τραγουδώντας το απίστευτο «This mess we’re in» και κάνοντας φωνητικά στα «One line» και «Beautiful feeling».

Ακολούθησε το μέτριο κατ’ εμέ «Uh huh her» του 2004 και φέτος η PJ ήταν πιστή στο ραντεβού της μας, με το παράξενο και αρκετά ικανό να διχάσει το κοινό της «White chalk».

Πολλές και σημαντικές και οι συνεργασίες της. Από τις σημαντικότερες εκείνη με τον Cave στο «Murder ballads» συμμετέχοντας στο «Henry Lee» και στο «Death is not the end» του Bob Dylan, με τον Tricky στο «Angel with dirty faces», με τον Mark Lanegan στο «Bubblegum» και με την Marianne Faithful στο «Before the poison», όπου έγραψε, τραγούδησε και έκανε την παραγωγή σε πέντε τραγούδια!

Και λες και όλα αυτά είναι λίγα για να εκτονώσει τους αμέτρητους τόνους της ενέργειάς της, η «τεταμένη» 38χρονη PJ είναι και γλύπτρια (έχοντας μάλιστα κάνει και εκθέσεις) και, φυσικά, ποιήτρια.

Ζαλίστηκα ήδη να διαβάζω και να γράφω για αυτήν την καταιγιστική περσόνα. Γι’ αυτήν την αυθεντική τραγουδοποιό, την rock μάγισσα που τόση ανάγκη έχει η μουσική. Και σίγουρα είναι κάτι παραπάνω από παρήγορο να υπάρχουν τέτοιες προσωπικότητες σήμερα, που κατακτάνε το κοινό τους με τον πιο αγνό τρόπο, και που ποτέ δεν ξεχνάνε ούτε αρνούνται τις καταβολές τους και τις επιρροές τους.