Alice In Chains - And yet I fight this battle all alone...

Αν θεωρήθηκε ότι άργησα να γράψω για τους αγαπημένους Madrugada ή τον Springsteen (υπομονή, έρχεται κι αυτός), εγώ θεωρώ ότι άργησα να γράψω για την σκηνή του Seattle. Μια σκηνή που εκτός του ότι είναι από τις σημαντικότερες, με έχει σημαδέψει προσωπικά!

1987. Σε ένα πάρτυ γνωρίζονται ο Layne Staley (lead vocals) με τον Jerry Cantrell (backing vocals, guitars), όπου ο δεύτερος προσκαλεί τον πρώτο να τον ακολουθήσει στην μπάντα του, τους Diamond Lie, στην οποία σύντομα προσαρτάται ο μπασίστας και φίλος του Jerry, Mike Starr. «Προσλαμβάνουν» τον ντράμερ Sean Kinney, φίλο τότε της αδερφής του Starr, και… ιδού: οι Alice In Chains. Το όνομα της μπάντας (που προσωπικά θεωρώ από τα πιο εμπνευσμένα που υπήρξαν ποτέ) ήταν μια παραλλαγή των «Alice N' Chainz», προγενέστερη μπάντα του Layne.

Το 1990 η μπάντα κυκλοφορεί το πρώτο της άλμπουμ «Facelift», και μετά από περιοδείες σαν support στον Iggy Pop και στους Van Halen, το άλμπουμ γίνεται χρυσό, χάρη φυσικά και στην ανέλπιστη επιτυχία του τραγουδιού «Man in a box». Ο δρόμος ήταν πλέον ανοιχτός για τους Alice In Chains.

Με μια σειρά από αλλεπάλληλα EPs και singles στα οποία έβαλαν το χεράκι τους κι άλλοι καλλιτέχνες (ο Chris Cornell των Soundgarden ο και Mark Arm των Mudhoney στα τραγούδια «Brother», «Right turn» και ο Ann Wilson των Heart στα «Brother», «Love song» και «Am I inside»), η μπάντα γινόταν όλο και πιο γνωστή, με αποκορύφωμα την συμμετοχή του «Would?» στο soundtrack (ύμνο στην σκηνή του Seattle) της ταινίας «Singles» του Cameron Crowe.

Και το φθινόπωρο του 1992, κάνουν το μεγάλο βήμα. Κυκλοφορούν το εξαιρετικό «Dirt» και σαρώνουν τα πάντα! Κατά τις περιοδείες προώθησης του «Dirt» ο Mike Starr εγκαταλείπει την μπάντα και αυτοί συνεργάζονται με τον πρώην μπασίστα του Ozzy Osbourne, τον εξαιρετικό Mike Inez. Ωστόσο η κατρακύλα του Layne Staley στα ναρκωτικά και η εξάρτησή του από την ηρωίνη ήταν ήδη γεγονός.

Το 1995 κυκλοφορούν το ομώνυμο «Alice in chains» και το 1996 η μπάντα αφήνει την παντοτινή της σφραγίδα στο MTV με το «Alice in chains – MTV Unplugged». Κοινό και κριτικοί το θεωρούν ίσως το καλύτερο unplugged του MTV, ακόμα και από το θρυλικό unplugged των Nirvana. Προσωπικά δεν αμφιταλαντεύομαι. Τολμώ να γράψω ότι είναι το καλύτερο unplugged του MTV, όσο κι αν έχουν παρελάσει από εκείνη τη σκηνή τα μεγαλύτερα ονόματα του ροκ με πραγματικά εξαιρετικά live.

Η μπάντα πέρασε από πολλά κύματα, συνεχείς ρήξεις και επανασυνδέσεις, και στις 20 Απριλίου του 2002 ο Layne Staley, αυτός ο τόσο χαρισματικός τραγουδιστής, αφήνει την τελευταία του πνοή έπειτα από θανατηφόρο συνδυασμό ηρωίνης και κοκαΐνης. Όσο για την μπάντα, οδηγήθηκε πολύ σύντομα σε οριστική διάλυση.

Θεωρητικά υπάρχουν ακόμα, αφού το 2005 «επανενώθηκαν» με τον William DuVall (πρώην τραγουδιστή της προγενέστερης μπάντας του Jerry) στα φωνητικά. Για μένα ωστόσο μετά τον θάνατο του Layne δεν υπάρχουν οι Alice In Chains. Μόνο στους παλιούς δίσκους τους θα ξανακούω τα μοναδικά bends της φωνής του, τις εκπληκτικές και χαρακτηριστικές διφωνίες του με τον Jerry, και αυτό το σφρίγος στο παίξιμό τους, που ενώ ήταν με το ένα πόδι στο metal, μαγνήτιζε ακόμα και τον ακροατή που δεν είχε ιδιαίτερη σχέση με τέτοια ακούσματα.

Δεν ξέρω (ή αν το θέλετε, δεν θα πω εγώ) αν ήταν η καλύτερη μπάντα της σκηνής του Seattle. Άλλωστε ποιος μπορεί να το κρίνει αυτό μετά βεβαιότητας, όταν μια τεράστια και τόσο σημαντική σκηνή απαρτίζεται από μπάντες όπως οι Alice In Chains, οι Pearl Jam, οι Smashing Pumpkins, οι Soundgarden, οι Walkabouts, οι Mudhoney, οι Screaming Trees, οι Nirvana, οι Mother Love Bone, οι Temple Of The Dog, οι Mad Season και δεν ξέρω αν ξεχνάω κάποια!
Στα δικά μου μάτια (και αυτιά) όμως ήταν σίγουρα κάτι το διαφορετικό, το μοναδικά εμπνευσμένο. Και με το post αυτό, απλά μοιράζομαι μαζί σας την ανατριχίλα όταν τους ακούω και την λύπη όταν σκέφτομαι πως δεν υπάρχουν πια…