«Τι απέγινε το ring of smoke? Μήπως ο λαοφιλής χοστ
του έπιασε το τζόκερ; Μήπως άνοιξε άλλο μπλογκ και γράφει μόνο εκεί ινκόγκνιτο,
με άλλο όνομα, καθώς κουράστηκε από την υπερβολική δημοσιότητα; Μήπως απλά τα
παράτησε, τι να γράψει άλλωστε, για τις παπαριές άλμπουμ που βγαίνουν η μια
μετά την άλλη; Μήπως έγινε κρυφός σύμβουλος του πρωθυπουργού, όντας εκείνος που
τον στηρίζει μέχρι τελευταίας ρανίδας όταν αυτός είναι έτοιμος να καταρρεύσει
από τις συνεχείς και αδυσώπητες κόντρες που του κάνουν τα προσκυνημένα
κοπρόσκυλα μέσα και έξω;»
Αυτά και χιλιάδες άλλα ερωτήματα
είναι βέβαιο ότι ταλανίζουν εδώ και πέντε περίπου μήνες τους οπαδούς του
μπλογκ, καθώς αυτό σημειώνει μια από εκείνες τις σπάνιες αποχές του από το
δημόσιο βήμα. Η αλήθεια τώρα δεν είναι και εύκολο να πει κανείς με απόλυτη
βεβαιότητα ποια είναι, οπότε ας πούμε μερικά λόγια για κάποια από τα φετινά
άλμπουμ που ακούσαμε.
Όσο περνάνε τα χρόνια και οι
καιροί, τόσο με ωριμότητα και πείρα πια διαπιστώνουμε και επιβεβαιώνουμε αυτό
που έχει πει και ο μέγας σαμάνος της ποπ ροκ κουλτούρας Μάκης Μηλάτος… Ένα
συμπαθές τίποτα. Αυτό. Και ενίοτε πέφτεις ξανά πάνω σε δισκάκια και γκρουπ των
90ς ας πούμε που τότε τα πέρναγες στο φτερό ως απλά ΟΚ χάρη στα υπόλοιπα τέρατα
της εποχής, και σκέφτεσαι ότι αν κάνει έτσι ο κόσμος σήμερα για τις μαλακίες
που ακούμε σκέψου τι θα γινόταν αν είχαν βγει τώρα εκείνοι οι «απλά ΟΚ» του
τότε…
Απογοήτευση σκόρπισε το νέο (!)
φετινό άλμπουμ των μεγάλων για εμάς Waterboys, οι οποίοι χωρίς κάποιο εμφανή λόγο απαρνήθηκαν αυτό το
στοιχείο που τους έκανε μεγάλους (το πάντρεμα παραδοσιακής ιρλανδικοσκωτσέζικης
φολκ με το σύγχρονο) και το έριξαν στην παλιά, κακή αμερικανιά, με αποτέλεσμα
να ακούγονται σαν ένα άλμπουμ που απέρριψε κάποτε ο Tom Petty, μαζί και οι Heartbreakers… Κρίμα, κακή,
αχρείαστη στιγμή για την μπάντα που μας είχε χαρίσει εκείνο το live στο
Θέατρο Βράχων κάπου το 2007.
Μια από τα ίδια για να μην πούμε
ότι άρχισαν να κουράζουν και ο APTBS…
Ναι… Κι όμως… Αυτά… Με ένα όμορφα χαζό άλμπουμ μας ήρθαν οι The Go! Team, αρκετά πιο χαζό όμως και λιγότερο
όμορφο απ’ όσο προστάζει η indie pop
που πραγματεύονται, ο ορισμός του συμπαθούς τίποτα που αναφέραμε παραπάνω. Το
ίδιο πράγμα και πολύ καλύτερα το κάνουν άλλοι εδώ καιρό…
Τώρα και κάτι άλλα ακούσαμε εκεί
πέρα αλλά δεν θυμόμαστε και πολλά (γιατί πρέπει εδώ να τονιστεί ότι τα κείμενα
γράφονται χωρίς καμία απόσπαση από μουσική ενώ τα άλμπουμ έχουν ακροασθεί για
καιρό πριν), και για να μη θυμόμαστε προφανώς μόνο αυτοί φταίνε…
Κάπως έτσι καταφύγιο για την ώρα
έχει βρεθεί σε δυο δίσκους. Το ένα είναι η επανεμφάνιση ενός από τους
ελάχιστους πια εν ζωή και ενεργούς μουσικούς των αιώνων, του Van Morrison. Με όμορφα ντουέτα
και παίζοντας με μπόλικα μουσικά στυλ, προσφέρει για φέτος ένα μπουκέτο μελωδίες,
πραγματικά καλές και στιβαρές… Έχουμε πει… Άμα ξέρεις να κάνεις μουσική και
τραγούδια…
Το έτερο και τελευταίο για
σήμερα, εκείνο του Sufjan Stevens.
Ναι, ήρθε κι αυτού η ώρα να αναφερθεί στον σημαντικό μουσικό ιστοχώρο μας.
Είναι σαν ο συγχωρεμένος ο Elliott Smith
να είχε βρεθεί ένα καλοκαιρινό απόγευμα με τον Sam Beam (Iron and Wine) και ο πιτσιρικάς Stevens απλά να παρατηρούσε
ρουφώντας τις συνομιλίες τους…
Εννοείται ότι παρά τους ζοφερούς
(τώρα και μουσικά) καιρούς η ομάδα του μπλογκ είναι διαρκώς στις επάλξεις των
νέων κυκλοφοριών, ενώ παράλληλα πανηγυρίζει που η μεγάλη Γιούβε πάει τελικό και
φυσικά ευελπιστεί να το πάρει μπας και σιγά σιγά απαλλαχτούμε από τα
πιτσιποπάκια της μπαρτσελόνα…
