HC_LITT_C

Τα νέα δισκάκια πλέον εκδίδονται με φτιαριές, πάλι δεν προλαβαίνουμε να τα παρακολουθήσουμε αλλά και να τα ακούσουμε επαρκώς όλα παρά την συστράτευση σχεδόν ολόκληρου του πολύπειρου επιτελείου του μπλογκ, τα σάιτς και μπλογκς υποφέρουν από την γνωστή λαίλαπα των καιρών (έλλειψη έμπνευσης και χρόνου), η ομάδα και τελευταία που είναι κι αυτό με το ζόρι το κάνει, το ποτάμι παρουσιάζεται ως αυτό που θα εξαφανίσει από τα γκάλοπ την έννοια ‘’αναποφάσιστοι’’ (!), και άλλα τέτοια…

Ε και λες να ακούσεις τα καινούργια δισκάκια από μπάντες που στο παρελθόν εντάξει δεν σε κάναν να σκίσεις και το μαγιώ σου αλλά ας πούμε ήταν από ενδιαφέρουσες ως καλές, και πέφτεις πάνω σ’ εκείνο των Hidden Cameras, που το εκθείαζαν κιόλας τα κατά τα λοιπά έγκυρα και αξιόπιστα μπλογκς. Απογοήτευση μεγάλη, κι αν κάνεις το λάθος (λάθος με την καλή έννοια, γιατί στο ring of smoke πάντα το κάναμε αυτό) να αναλογιστείς όλη την πορεία τους, μάλλον αντιλαμβάνεσαι ότι ποτέ τους δεν ήταν και τίποτα της προκοπής. Μια πανσπερμία επιτηδευμένα ακαταλαβίστικου, απρόσεκτα έως ενοχλητικά ετερόκλητων ήχων, φλυαρία, ένα ότι να’ ναι για το ό,τι να’ ναι, μακριά από την ουσιαστική καινοτομία και το σπινθήρισμα. Κακή φάση.

Μετά ήρθε το νέο άλμπουμ των Lost in the trees… Η μπάντα που άφησε το 2012 με ένα πολύ καλό δίσκο, ένα παραμύθι, θεώρησε καλό να βγάλει φέτος αυτό το πράγμα. Ο μελετητής του μπλογκ που άκουσε αυτό το άλμπουμ, το πρώτο πράγμα που του ήρθε στο μυαλό ήταν ‘’αν παρασύρονται από την ορμή της νεοντισκοεητολαγνείας και τέτοιες μπάντες, άστο…’’. Πραγματικά. Απογοήτευση.

Κάπου εκεί έρχεται το debut άλμπουμ των Cheatahs. Ξαφνική αγαλλίαση. Κιθάρες φίλε. Απ’ αυτές τις καλές, απ’ αυτές που έχουν λείψει. Εντάξει το πρώτο άλμπουμ των παιδιών είναι, διάφορα θεματάκια αρχίζουν να γίνονται εμφανή από το δεύτερο κιόλας άκουσμα (το πρώτο απλά πήγε ολόκληρο στο να συνέλθεις από άλλους δίσκους σαν τους προαναφερθέντες). Κυρίως ένα σκόρπιο πράγμα πού και πού, με άκυρα γεμίσματα των ενδιάμεσων κενών. Καλή κίνηση πάντως γενικά, απαραίτητη, με κιθάρες που κάποιες στιγμές θύμισαν έντονα την (αυτή κι αν μας έχει λείψει) βρωμιά των Smashing Pumpkins… Σαν να έχεις σκόρπια πανκο-σουγκέιζ διαμάντια από δω κι από κει είναι ο δίσκος, αλλά να μην είναι ενωμένα και δεμένα ώστε να προκύψει κόσμημα…

Επανερχόμαστε εντός ολίγου με λίγα λόγια για μια καλή συλλογή διασκευών.