Electric Litany - 2014 - Enduring days you will overcome

Λοιπόν και αυτό εδώ το ποστ θα ξεκινήσει με τον συνήθη τρόπο, δηλαδή με την μη τήρηση μιας ακόμα υπόσχεσης – δέσμευσης που δόθηκε στο τέλος του προηγούμενου. Φυσικά και θα είναι άλλο το θέμα από εκείνο που άφησα να εννοηθεί… Για να μην είμαστε και τελείως αναξιόπιστοι (ως προς το συγκεκριμένο θέμα πάντα, γιατί κατά τα άλλα οι δείκτες αξιοπιστίας μας δεν έχουν ταβάνι), το χιντ αφορούσε την συλλογή με διασκευές των Doors που κυκλοφόρησε, με τίτλο VA – A psych tribute to the Doors, με καλές εκτελέσεις από Black Angels, Elephant Stone (το καινούργιο κόλλημα του χοστ), ακόμα και Raveonettes.

Ο πολυαναμενόμενος (sic) δεύτερος δίσκος των Electric Litany ήρθε σε καλή στιγμή και για να πούμε και την αλήθεια είναι πολύ καλύτερος απ’ ότι περιμέναμε. Για την ακρίβεια με το που άρχισε να διαχέεται εδώ στα γραφεία του μπλογκ ο ήχος από το Enduring days you will overcome, κεφάλια γύρισαν προς τα ηχεία, πληκτρολόγια σίγησαν, master από κονσόλες έπεσαν στο μηδέν, κλπ.

Ο λόγος που οι Litany κατάφεραν να προκαλέσουν κάτι τέτοιο απρόσμενο και σπάνιο τα τελευταία χρόνια στο προσωπικό του ιστοχώρου, ήταν γιατί κατάφεραν να κάνουν το εξής: συνέχισαν στο ίδιο μοτίβο, αλλά εμπλουτίζοντάς το και εξαντλώντας κάθε περιθώριο έκπληξης με την καλή έννοια. Τώρα δεν ξέρω αν αυτό που μόλις έγραψα είναι χειρότερο από το ‘’συνεχίζουν να υφαίνουν όμορφα ελεγειακά τοπία’’ που διάβασα κάπου, σίγουρα όμως είναι λιγότερο μαλακία.

Η αλήθεια είναι ότι ακούγοντας το πρώτο How to be a child and win the war (by the way, οι Litany έχουν 2/2 – 100% σε τίτλους άλμπουμ) πάνω από δέκα φορές, είχες ήδη πιάσει το νόημα και φλέρταρες με το να αρχίσεις να το βαριέσαι. Όταν διέρρευσε αν δεν κάνω λάθος ένα EP αλλά και το Feather of ecstasy, είπαμε ΟΚ, απλά για κάποιους λόγους δεν χώρεσαν στο πρώτο. Αυτό ήταν αδικία για το νέο άλμπουμ, καθώς είναι από τα αρτιότερα που ακούσαμε τελευταία. Σημείο που και εκεί θα έβαλε σίγουρα το χεράκι του ο παραγωγός Alan Parsons. Εξαιρετική σύνθεση και παραγωγή μπάσου σε όλο το άλμπουμ, ενώ το απρόσμενο Empty seas είναι σίγουρα το καλύτερο track, όσο και αν εκεί προς το τέλος κατέκλεψαν τους Mogwai…

Ε και τέλος πάντων ντάξει, ωραίος ο δίσκος, πολύ καλός. Δυο σημεία όμως: Πρώτον, ήδη πρέπει να έχουν σκεφτεί στοιχεία και προσθήκες για το επόμενο μιας και τα συστατικά που διάλεξαν να χρησιμοποιούν εξαντλούνται και εν έτει 2014+ κουράζουν. Και δεύτερον, ο Άλεξ ο Miaris πρέπει να κάνει κάτι με τον τρόπο που γράφει τις ψαλμωδίες μελωδίες των φωνητικών του. Λίγο νεύρο και πιο κοφτές θα βοηθούσε πολύ. Ειδικά αν συνεχίσει την ίδια απαράλλαχτη παραγωγή στα φωνητικά, δεν θα είναι καλά τα πράγματα για ένα τρίτο και πάνω άλμπουμ κατ’ αυτόν τον τρόπο.