Πριν από μερικές μέρες βγήκε το
νέο άλμπουμ της Rosanne Cash.
Μπορεί να πρόκειται για το ν-οστό (ντάξει, το δέκατο τρίτο της είναι) άλμπουμ της
κοντά εξηντάχρονης πια πρωτότοκης κόρης του Johnny, μπορεί να είναι ένας ακόμα δίσκος που ελάχιστα διαφέρει
από τον πρώτο της. Αυτό συνήθως συμβαίνει με όλους τους παρεμφερών ειδών τραγουδοποιούς.
Βγάζουν με μαθηματική περιοδικότητα κάθε τέσσερα με πέντε χρόνια ένα δίσκο, που
ελάχιστα διαφέρει ο ένας από τον άλλο, δίσκους που τα τραγούδια του ενός άνετα
θα μπορούσαν να είχαν επιλεγεί σε έναν άλλον οπουδήποτε στην δισκογραφία τους,
δίσκους που τους διέπουν τα ίδια, μα ακριβώς τα ίδια στοιχεία.
Σίγουρα ακόμα και αν κάποιος συνήθιζε
ίσως κάποτε να ακούει ή έκανε ένα πέρασμα από τα είδη αυτά, πλέον βαριέται πιο
θανάσιμα κι απ’ το να παρακολουθήσει συνεδρίαση της κοινοβουλευτικής ομάδας της
δημάρ. Συμβαίνει και ενίοτε όχι άδικα. Ακόμα κι εγώ δηλαδή καμιά φορά δεν την
παλεύω.
Το θέμα όμως κρύβεται στα
παραπάνω αναφερόμενα στοιχεία του τέλους της πρώτης παραγράφου. Δεν είναι μόνο
που καμιά φορά έχεις ανάγκη την σιγουριά και την απουσία έκπληξης, κάθε λογής
έκπληξης, από τον στίχο, τους ρυθμούς, ως τα ακριβώς ίδια και συγκεκριμένα
όργανα. Αλλά κυρίως είναι το θέμα της τιμιότητας. Καλλιτέχνες σαν την Rosanne Cash και
γενικά υπηρέτες του είδους αυτού είναι από τα πιο δύσκολα πράγματα στον κόσμο
να βγάλουν αίσχος, κάτω του μετρίου δουλειά… Γενικά είναι δηλαδή να σε πετύχει
σε φάση να τα δεχθείς.
Τριανταπέντε χρόνια μετά η Rosanne με το πάντα χαμηλό
προφίλ και σε incognito mode (όσο μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο με τέτοιο επίθετο), με
ρυθμούς των τριών ως πέντε ετών πυροβολεί δίσκους, για να φτάσει στο φετινό,
που είναι μάλλον το καλύτερο της. Φέτος είναι σαν να κάλεσε για καφέ την Karla των Walkabouts και την Margaret των Cowboy Junkies (με τα μικρά τους ονόματα
φυσικά), έτσι χαλαρά, σαν τρεις καλές φίλες. Λίγο από καλή alt country, λίγο από υγιή
μετεξέλιξη των blues, λίγο
σε φάση έκατσε στα τύμπανα η μια παραπάνω κυρία και στις κιθάρες η άλλη, βγήκαν
τα μισά τουλάχιστον κομμάτια ταξιδιάρικα, περιπετειώδη, όμορφα και μελωδικά. Ταυτόχρονα
βέβαια, τακτοποιημένα και συνετά όπως προστάζει το είδος…
Δηλαδή για να κλείσουμε,
πρόκειται για τραγούδια όμορφα (ειδικά στο πρώτο μισό του άλμπουμ), που θα σου
φτιάξουν εικόνες και τοπία, θα σκεφτείς τι ωραία να ήσουν τώρα σε κανά
ταξιδάκι, αλλά μάλλον θα βαρεθείς να σηκωθείς να το κάνεις. Δηλαδή ότι
συμβαίνει με τα περισσότερα άλμπουμ των περισσότερων τέτοιων μουσικών. Δηλαδή
δεν έγινε και τίποτα αλλά δε μας χάλασε κιόλας για ένα διωράκι Κυριακής
μεσημέρι… Αν αντί για καφέ καλούσε την Karla και την Margaret για κανά ουισκάκι ή για
τσίπουρα, κάτι παραπάνω θα γινόταν…
0 άκουσαν τις μουσικές...:
Δημοσίευση σχολίου