18 Μαΐ 2010

The Black Keys - 2010 - Brothers

«Όταν ο Lio Messi χαίρεται να παίζει το 1 – 3 με τους Patrick Carney και Dan Auerbach...»


Το φετινό αριστουργηματικό άλμπουμ των Black Keys (ένα ακόμα, όχι άλμπουμ αλλά αριστουργηματικό), αυτόματα μου προκάλεσε τον παρακάτω (και παραπάνω) συνειρμό. Ότι η κατάσταση αυτή τη στιγμή στην μουσική και στα συγκροτήματα – τουλάχιστον αυτή που θεωρούμε τίμια και αξιοπρόσεχτη – βαδίζει τελείως παράλληλα με την κατάσταση στην δημιουργία και πορεία των ‘’καλών’’ ποδοσφαιριστών.



Όλοι εμείς (θέλω να πιστεύω ότι είμαστε αρκετοί ακόμα) που ακόμα παρακολουθούμε ποδόσφαιρο, που πιστεύουμε έστω και σαν υπόλειμμα των παιδικών και εφηβικών μας χρόνων για λίγο ακόμα στην κωλοφανέλα (γενικώς), στο ότι δεν είναι όλα πέρα για πέρα πουλημένα, σκέτα συμβόλαια και λεφτά, και ότι πάνω απ’ όλα η μπάλα είναι θέαμα, τέχνη, μυαλό και δημιουργία, ερχόμαστε αντιμέτωποι εδώ και πολλά χρόνια με το εξής φαινόμενο από άποψη παικτών: Ένας σωρός από καλογυμνασμένους αθλητές (έχει ήδη πάει περίπατο το κοντοστραβοκάνικο (sic) σουλούπι ποδοσφαιριστών), ψιλοκαλοί χαρακτήρες στο γήπεδο, πλέον σχεδόν όλοι με αρκετά προσεγμένη εμφάνιση, τρεχαντήρια, και από μπάλα..., ημιάμπαλοι, παίρνουν την μπάλα με κόντρες και βοήθειες από τρίτους και τέταρτους, κάτι σουτ που απορείς πώς μπορεί να είναι τόσο τραγικά από επαγγελματίες, άντε το πολύ να ξέρουν τα βασικά και τότε περνιούνται και για ‘’παίχτες που κάνουν την διαφορά’’. Οι περισσότεροι – και ειδικά όταν πρόκειται για επιθετικούς είναι απογοητευτικό – δεν μπορούν να κάνουν όχι μια, αλλά μισή ντρίμπλα, ένα κοψιματάκι με το κουτουπιέ, μια προσποίηση με το σώμα, μια μπούκα ρε αδερφέ, να κάνουν να κουτουλήσουν κανα δυο αντίπαλοι μεταξύ τους και μετά η σουτ ή πάσα κι ας πάει αλλού γι αλλού. Από την εποχή που τα παράτησε ο μέγας*, πόσο καιρό και από πόσους έχουμε να το δούμε αυτό; Και οι παλιοί, οι 30φεύγα, πόσο να αντέξουν όλη αυτήν την εξέλιξη αλλά και το προσωπικό τους ποδοσφαιρικό γήρας; (εδώ να ζητήσω συγνώμη από τις όποιες κοπέλες που ήδη νομίζουν ότι μπήκαν σε λάθος μπλογκ...)

Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τα γκρουπ, γκρουπ που ξεπετάγονται με απίστευτη ταχύτητα, τέτοια που οι αμέτρητοι και ταχύτατοι τρόποι ενημέρωσης ενίοτε δεν τα προλαβαίνουν ούτε αυτοί, πόσο μάλλον ένας εγκέφαλος χειμώνα καλοκαίρι, ακόμα και εγκέφαλος με αξιοσημείωτες ικανότητες μνήμης και αποδοχής – αξιολόγησης πληροφορίας. Άπειρα γκρουπ, ψιλοκαλούτσικα – ψιλομέτρια μουσικά, που άμα ασχοληθείς μαζί τους ένα μισάωρο δεν είναι και άσχημα, αλλά άμα θυμάσαι τίποτα μετά από κανά μήνα έχουν πετύχει, με ενθαρρυντικό βέβαια το στοιχείο ότι πλέον οι δυνατότητες είναι πολύ προσιτές και μπορεί ο καθένας να κάνει ένα δισκάκι και ένα live. Γκρουπάκια που το hype τους ενίοτε προσπερνάει ακόμα και τα ίδια πριν καν ακόμα βγάλουν το πρώτο EP, συμπαθείς φάτσες και φωνούλες, με μετριότατο συνθετικό θεματάκι, δύσκολα κακό από άποψη παραγωγής, ενορχηστρωτικό ακόμα πιο μέτριο, στιχουργικό πλέον σπανιότατο, και όταν κάτι σου κάνει μια εντυπωσούλα παραπάνω μιλάς ακόμα και για το δισκάκι του μήνα...

Και κει λοιπόν που λιώνεις αραχτός στον καναπέ σου (πλέον ο καναπές είναι σημειολογικός για το ποδόσφαιρο...) και ‘’βλέπεις μπάλα’’ με κολλητούς, πίτσες και μπύρες (επίσης σημειολογικές έννοιες), βλέπεις ένα μαλακισμένο κάτι λίγοτερο των 20 (όταν ξεκίναγε), μισός πήχης άνθρωπος, να ανοίγει το σύστημα των τριών και τεσσάρων αμυντικών γύρω του σαν τριαντάφυλλο, να σουτάρει εν ριπεί οφθαλμού με μυτάκια και φαλτσάκια εν κινήσει και η μπάλα να πηγαίνει συστημένη σε άπιαστα σημεία λες και της έβαλε συντεταγμένες, να πασάρει και να χαζεύει τον άμοιρο που τον μαρκάρει, να ντριπλάρει με την μπάλα δεμένη στο παπούτσι του με λάστιχο, να μπουκάρει λες και οι αμυντικοί είναι άυλοι, σπέρνοντας τον τρόμο, και κυρίως να έχει την έκφραση και τις αντιδράσεις της αλάνας, λες και έχει άγνοια ότι (πλέον) σε κάθε άγγιγμα δικό του πάνω στο τόπι παίζονται εκατομμύρια.


Και επειδή σίγουρα θα έχει γίνει αντιληπτό τι θέλω να πω εδώ και ώρα με αυτόν τον αμφιβόλου ευστοχίας παραλληλισμό, οι Black Keys είναι ο Messi της μουσικής στους καιρούς μας. Σε ένα χρονικό σημείο όπου ο όρος ‘’revival’’ πολλών ειδών αποτελεί την μεγαλύτερη μερίδα ενασχόλησης για τα νέα γκρουπ (ενδεχομένως λόγω έλλειψης ταλέντου, έμπνευσης, αλλά και λόγω zeitgeist...), απλά ήρθαν οι Black Keys. Κι όπως ο Messi φέτος τα πήρε (σχεδόν) όλα με την Μπάρτσα, έτσι και οι Black Keys με το φετινό τους άλμπουμ φαίνονται να τα μαζεύουν όλα για φέτος. Ανεξάντλητοι και ακούραστοι από το 2001 μόλις που ξεκίνησαν. Για όποιον πείθεται μόνο με αριθμούς, αυτό είναι το 8ο άλμπουμ τους σε 9 χρόνια, και όχι ότι αυτό λέει κάτι γενικώς, αλλά σε συνδυασμό με το τι λένε αυτά τα άλμπουμ, λέει πάρα πολλά, τα πάντα. Αφήνοντας φυσικά έξω μεγάλες συνεργασίες, συλλογές, συμμετοχές σε soundtracks και μοναδικές διασκευές.

Δεκαπέντε κομματάρες, βουτηγμένες στα blues αλλά με αυτήν την τόσο σύγχρονη – παλιομοδίτικη παραγωγή, με τα πλήκτρα να σου τρυπάνε το κρανίο, λικινιστικές, ξεδιάντροπες κιθάρες που νομίζεις ότι όπου να ‘ναι θα ακούσεις την Holly Golightly. Τύμπανα που δεν σου αφήνουν το περιθώριο να τολμήσεις να μην προσέξεις το κομμάτι, παραμορφωμένα, προκλητικά φωνητικά. Ώριμος, μεγάλος δίσκος.




*: Ζιζού







7 άκουσαν τις μουσικές...:

Negma είπε...

O Ζιζού, ο σκύλος του Ρίσβα στα "Μαύρα Μεσάνυχτα" δεν ήταν?

















(πριν αφρίσεις... πλάκα κάνω... θα επανέλθω...)
(όχι τίποτ' άλλο, αλλά δεν νομίζω ότι αντέχω άλλη αρνητική ενέργεια πάνω μου, θα αυτοναφλεχθώ στο τέλος!)

South Of The River είπε...

@Negma

Έχω την αίσθηση ότι και το σκυλάκι από τον κανονικό Ζιζού ονομάστηκε...

Εμάς των ποδοσφαιρόφιλων μας λείπει πολύ πάντως (ο Ζιζού, όχι το σκυλάκι...). Μια αρχοντιά στο παιχνίδι, μια αντίληψη...

Όχι βρε, δεν θα αρχίσω να βρίζω, μην φοβάσαι για έξτρα αρνητική ενέργεια...

Περιμένουμε να επανέλθεις...

Negma είπε...

(Ευτυχώς, γιατί αν μάζευα κι άλλη αρνητική ενέργεια, θ' άρχιζαν να σπάνε μόνα τους και τα πιάτα, τα βάζα, τα λαμπόγυαλα...)

Πέρα από την πλάκα με το Ζιζού και το σκυλάκι (δεν κρατήθηκα, ως κοριτσάκι), εγώ απόλαυσα τον ποδοσφαιρικό παραλληλισμό, γιατί πλέον, όχι μόνο δεν είμαι άσχετη με το ποδόσφαιρο, αλλά ξέρω και το χατ-τρικ, άμα λάχει, να 'ουμ'... Οπότε μια χαρά σε παρακολούθησα και σ' ένιωσα!

Την μπάντα, από σένα την γνώρισα, μέσω δύο τραγουδιών. Μου άρεσαν πάρα πολύ και τα δύο, αλλά πιο πολύ αυτό που έβαλες στο Μέντεζ. Έχει κάτι πολύ... αισθησιακό! Ναι, αυτή είναι η λέξη, ΑΙΣΘΗΣΙΑΚΟ. Αυτό όταν το καταφέρνει ένα τραγούδι, είναι η καλύτερή μου. Το θεωρώ πάρα πολύ δύσκολο, γιατί φυσικά λέγοντας "αισθησιακό" δεν εννοώ μουσική επένδυση τριτοκλασσάτης σοφτ-πορνό ταινίας.

Από κει και πέρα, γενικά, τρελαίνομαι μ' αυτά που τα ακούς και δεν λες "θυμίζει παλιό", αλλά αν δεν ξέρεις, λες "ποιο ήταν αυτό και δεν το ξέρω?", θεωρώντας πως κάτι σου ξέφυγε από εκείνη την εποχή.

Παραπάνω πράγματα, από δύο μόνο τραγούδια, δεν μπορώ να πω. Μπορώ μόνο να σε εμπιστευτώ (όπως πάντα) και να περιμένω να απολαύσω κι άλλα, πίνοντας Κορώνες και σφηνάκια Μαστίχας!*

Φιλιά!!!

*Υ.Γ. Σόρρυ Πεταλούδι μου, next time, να θυμηθεί ο Δούκας, να σε ρωτήσει τι σφηνάκι προτιμάς, ώστε να "κατεβάζεις" κι εσύ κανένα! Μην γίνομαι μόνο εγώ ντίρλα!

DimosK. είπε...

Γραψτα..χρυσοστομε!!
(αν και τον Ζιζου, τον εχω για μεγα αμπαλο..θα κρατησω Μεσι και προσθετω και Τζορτζ Μπεστ..England Rules!)
Δημος

maya είπε...

αχ αχ !!!

οκ.
γι'άλλο μπήκα να γράψω ...
μετά μπήκε η αυτοαναφλεγομένη (κατά το ευλογημένη) και μου θύμισε τα σφηνάκια
(που δεν!)*
και καπάκι ο ΚΥΡΙΟΣ δήμος κ. με το απλούστατο
england rules
που με ισοπέδωσε .
είμια με τον κύριο δήμο κ.!
έχω τελευταία μια νοσταλγία με λαχτάρα μαζί για την εγγλεζία .
ρετρο/προχώ θα την πω !!!!



το οποίο είναι ακριβώς αυτο που μου έκανε αυτό το γκρουπ
όταν το έβαλες στο medez .

και όπως είπε η στέλλα:
θεωρείς ότι το ξέρεις .
δεν χρειάζεται να το ακούσεις πολλές φορές for it to grow on you .

βάλε και δω κανένα τους να παίζει ...


πολύ καλησπέραααα
χχχχχχχχχχχχχχχχχ

*εεεε... δεν ξέρω πώς να το πω μετά την πολλοστή φορά που έχω έρθει στο medez ...
δεν...
προτιμώ πολύ...
ΔΕΝΠΙΝΩΜΑΣΤΙΧΑ.
ουφ.
τόπα !
συγνώμη δούκα μου ...

blackpig είπε...

μπερδευτικα για μουσικη να γραψω ή για μπαλα? θα το πω ποδοσφαιρικα. Πραγματικα οι black keys βγαζουν off side πολλα συγχρονα συγκροτηματα.

Το σιγουρο ειναι οτι καλο για καθε μπαντα ειναι να κυκλοφορει κατι γιατι εχει πραγματικα υλικο και οχι για να βγαλει την υποχρεωση του συμβολαιου με τη δισκογραφικη!

οσο για τη μαστιχα ... ευτυχως περασε η εποχη που ο Alex κερναγε σφινακια μαστιχας σε οποιον εμπαινε στο medez!

South Of The River είπε...

@dIMOS

Μέγας άμπαλος ο Ζιζού; Ρε φίλε ο καλύτερος Άγγλος ποδοσφαιριστής, χώρες όπως η Γαλλία, η Αργεντινή κλπ τον είχαν για τα νερά κ τις πετσέτες...

@Maya

Χαίρομαι που σ' άρεσε Μαγιούλα, ξέρεις εσύ να εκτιμάς.

Όσο για μαστίχα, δεν το ήξερα... Θα σε φτιάξω εγώ την επόμενη φορά...


@Black Pig

Ακριβώς έτσι φίλε! Όποιος έμπαινε μέσα δλδ ερχόταν σε επαφή άμεση με την χιώτικη παράδοση; Ω ρε φίλε.