7 Μαΐ 2010

For the whole world to see...



Όταν στην πορεία των 150000 βλέπεις κόσμο που μερικές μέρες πριν δεν διανοείτο να απεργήσει και να κατέβει σε πορεία, πορεία που γίνεται πρώτο θέμα παγκοσμίως...

…όταν τρεις άνθρωποι χάνουν την ζωή τους σαν μύγες την ώρα που απλά εργάζονταν…

…όταν έχουν ήδη μέσα σε μερικούς μήνες ανατραπεί τα πάντα, και αυτοί που έκλεβαν μαζί με εκείνους που τους στήριζαν ακόμα και τώρα που βλέπουν ότι ο κόσμος εξαγριώθηκε στα σοβαρά αυτή τη φορά, αυτοί συνεχίζουν ακόμα να παίζουν μικροπολιτικό παιχνίδι της πλάκας, αηδίας και ξετσιπωσιάς...

…όταν – έστω και αποτυχημένα για την ώρα – απλοί εργαζόμενοι προσπαθούν με ντου να μπουκάρουν στη βουλή να λιντσάρουν τα κωθώνια, όταν υπουργοί και βουλευτές μεταμφιέζονται και φυγαδεύονται για να κυκλοφορήσουν έξω…

…όταν πλέον οι ίδιοι οι εργαζόμενοι θα πιάνουν απ’ το λαιμό τον κάθε βολεμένο εργοδότη στην απειλή «κάνε απεργία αλλά μην έρθεις αύριο καλύτερα»…

…όταν αυτοί ξεχειλώνουν τα πάντα, υποτιμώντας ηλιθιωδώς το πιο πρωτόγονο ένστικτο του ανθρώπου, εκείνο της αυτοσυντήρησης, θεωρώντας την έκρηξή του μακρινό και ουτοπικό σενάριο και αγνοώντας το εφησυχαζόμενοι ότι τα πουλημένα και αποχαυνωτικά μέσα θα κάνουν καλά τη δουλειά τους για μια ακόμα φορά...

…όταν σε κάθε γωνία, οι αγώνες ΠΑΟΚ Ολυμπιακού, τα γαμιστερά κινητά και αυτοκίνητα, οι επερχόμενες καλοκαιρινές διακοπές και η κάθε ανάλαφρη μαλακιούλα έχει δώσει την θέση της στο μέγεθος των πραγμάτων, μα το πιο σημαντικό, στην αγωνία όλων για το πού θα φτάσει όλη αυτή η κατάσταση…

…τότε μάλλον έχει ξεκινήσει. Το τέλος των πάντων όπως τα ξέραμε. Και οφείλουμε να είμαστε κομμάτι του. Και όταν σε μερικά χρόνια ερωτηθούμε από έναν πιτσιρικά, να έχουμε απάντηση και να μην κρυβόμαστε ντροπιασμένοι έχοντας συναινέσει ή σιωπήσει…



- Η φωτό είναι απ' το deviantart.com και φαίνεται ζωγραφιστή η τελευταία σκηνή του "Fight Club"

- Ο τίτλος του ποστ είναι από το ομώνυμο άλμπουμ των Death.




2 άκουσαν τις μουσικές...:

Ανώνυμος είπε...

..πραγματικά η αγωνία μας δεν ήταν πότε θα ξεκινήσει, αλλά πώς θα τελειώσει όταν θα ΄χει φτάσει να ΄χει πάρει διαστάσεις που κανείς δεν φανταζόταν..
..κομμάτι του θα είμαστε μεν, χρησιμοποιώντας όση δύναμη έχουμε, φοβούμενοι δε μην καταλήξουμε κι εμείς "κομματιασμένοι"...

(..ας πούμε "καλημέρα", για να πάει καλά!)

South Of The River είπε...

@New girl...

Η προσωπική μου αγωνία ήταν μήπως απλά δεν ξεκινήσει ποτέ, και όχι το πώς θα είμαι όταν - και εφόσον - τελειώσει, και κυρίως να γίνει αυτό και να μην το δω. Μακάρι να το δω και να τελειώνει βέβαια...