The Decemberists - 2009 - The hazards of love

Έχουμε 2009 και μιας που σε λιγότερο από χρόνο θα κάνουμε τη σούμα της δεκαετίας που διανύουμε, προσωπικά πιστεύω ότι τα φαινόμενα που στιγμάτισαν τα δέκα αυτά έτη είναι τα εξής: Η έκρηξη της art-pop punk της Αγγλίας κυρίως (πού αλλού;), η αναβίωση της folk, της alt country και της americana στην Αμερική (πού αλλού;), και το επιβλητικό «ξανάνιωμα» μερικών πρόωρα (όπως αποδείχθηκε) χαρακτηρισμένων βετεράνων. Ας αφήσουμε για την ώρα το πρώτο και το τρίτο, και ας πιάσουμε το δεύτερο, μιας και οι Decemberists έχασαν αλλά και δεν έχασαν το περιβόητο «στοίχημα του τρίτου άλμπουμ» που ή θα σε καθιερώσει και θα σε γιγαντώσει ή θα σε κάνει να σε θυμούνται για πολύ λίγο και με πολλή συμπόνια. Και αυτό, γιατί κατάφεραν (δεν ξέρω αν το έκαναν εσκεμμένα ή απλά έτυχε) με τον τρίτο εξαιρετικό δίσκο του 2005 «Picaresque» να κάνουν τη διαφορά συνθετικά, αλλά να γίνουν γνωστοί και να πατήσουν γερά με το εξίσου καλό τέταρτο «The crane wife» του 2006. Έστω και σε δύο δόσεις λοιπόν, η μπάντα μάλλον κατάφερε να εδραιωθεί και μαζί με δυο – τρία ακόμα γκρουπ, να θεωρούνται ως οι πιο σημαντικοί ιερείς ανάκλησης παλιών πνευμάτων, με τον δικό τους όμως δροσερό τρόπο.

Στο φετινό και πέμπτο τους «The hazards of love» των 17 (!) tracks, η μπάντα δεν θεωρώ ότι έκανε κάτι το εντυπωσιακά καινοτόμο μουσικά. Διατήρησε στοργικά όμως το ύφος της, με έναν πολύ συγκεκριμένο τρόπο. Όχι με την χρήση των αντίστοιχων οργάνων που αντανακλαστικά παραπέμπουν στα είδη που τους χαρακτηρίζουν, αλλά με τις πολύ προσεγμένες ενορχηστρώσεις και συνθέσεις. Μόνο λίγο πάντσο και λίγο slide ενίοτε θυμίζουν τις βαθειές επιρροές τους, ενώ κατά τα άλλα το άλμπουμ είναι πιο ηλεκτρικό και δυνατό από οποιοδήποτε άλλο προηγούμενο. Ίσως να απουσιάζει το πιασάρικο κομμάτι με το ριφ που θα κολλήσει με θόρυβο στον εγκέφαλό μας από την πρώτη ακρόαση, όπως τότε που... we both were going down together, όμως μελωδικά, συνθετικά και μυθοπλαστικά, σε κάνουν έως και απλά να κάθεσαι και να τους χαζεύεις!

Τι εννοώ όμως λέγοντας μυθοπλαστικά; Όλο το άλμπουμ είναι κινηματογραφικό, καθώς από το πρώτο ως το τελευταίο τραγούδι αφηγείται μια ιστορία! Κοινώς, το Hazards of love είναι ένα παραμύθι, η ιστορία της Margaret (που υποδύεται η Becky Stark φωνητικά), μιας κοπέλας που μένει σε ένα χωριό κοντά σε ένα δάσος, όπου κατοικεί ο αγαπημένος της William (ρόλο που τραγουδάει ο Colin Meloy της μπάντας). Κάποια στιγμή η Margaret μένει έγκυος και αποφασίζει να πάει να μείνει στο δάσος με τον William, αλλά που η παροιμοιώδης αγάπη τους εμποδίζεται από από την σιχαμένη βασίλισσα (φωνητικά την υποδύεται η Shara Worden). Μας εκθέτουν λοιπόν τους κινδύνους και τις δυσκολίες αυτού του έρωτα, επιστρατεύουν γυναικεία φωνητικά, βαράνε όσο ποτέ όταν πρέπει, και γενικώς τις διάφορες διακυμάνσεις της σχέσης τους τις αποτυπώνουν μουσικά και στιχουργικά, ανάλογα με το feeling που τις διακατέχουν.

Καθώς λοιπόν πρόκειται για μια τόσο ιδιάζουσα περίπτωση άλμπουμ, δεν θα ήθελα να περιγράψω κάποια κομμάτια αμιγώς μουσικά και να θίξω πώς διαδέχεται το ένα το άλλο μουσικά και μόνο. Το να το κάνω αυτό θα ήταν σαν να περιέγραφα μια παράγραφο ή ένα κεφάλαιο από ένα βιβλίο ανεξάρτητα απο το υπόλοιπο κείμενο. Μπορεί ένα track να είναι εξαιρετικό ή μέτριο, αλλά να έχει σημασία που είναι έτσι βάσει του προηγούμενου και του επόμενου εξυπηρετώντας και τους λογοτεχνικούς σκοπούς του δίσκου. Θα ήταν σαν να μιλούσαμε για έναν μόνο κρίκο μιας ολόκληρης αλυσίδας. Αντ’ αυτού, ανεβάζω δίπλα 3 τραγούδια του άλμπουμ που μου άρεσαν πολύ και ξεχώρισα, μόνο και μόνο να ακούτε κάτι από την πανέμορφη αυτή δουλειά διαβάζοντας το κείμενο. Και φυσικά σας προτρέπω να ακούσετε όλο το άλμπουμ!

Το να εξιστορίσουν ένα παραμύθι μέσω ενός ολόκληρου άλμπουμ δεν είναι κάτι καινούργιο για τους Decemberists. Το έχουν ξανακάνει με το «The crane wife»*. Για αυτό και μόνο τον λόγο θεωρώ ότι είναι πολύ άξιοι προσοχής. Με το «The hazards of love» μέσα (τραγούδια) και έξω (εξώφυλλο), οι Decemberists θεωρώ ότι λειτούργησαν ως σημαντική μπάντα, με έμφαση στην διατήρηση των δικών τους στοιχείων, αλλά και με μια μικρή ώθηση αυτών ενορχηστρωτικά και εκτελεστικά. Προσωπικά δεν βαρέθηκα καθόλου, ούτε όμως και έπαθα overdose από απανωτές καινούργιες ιδέες και δημιουργίες! Δώσαν στη δική τους μουσική την προσοχή που έπρεπε, τόσο ώστε να μην μπορέσει κανείς να πει ότι αναμασάνε τα παλιά. Καθαρά μουσικά και επ’ ουδενί λογοτεχνικά (που σαν ιδέα και μόνο είναι εξαιρετική, πόσο μάλλον που σαν τελικό αποτέλεσμα είναι υπέροχο), ακούγεται σαν έξυπνο στρατηγικό κόλπο. Ελπίζω όμως να μην το έριξαν από τώρα στα τεχνάσματα... επιβίωσης. Έχουν μάλλον αρκετά ακόμα να δώσουν. Και αυτό δεν το ελπίζω απλά, (θέλω και να) το πιστεύω...




* Πρόκειται για έναν γιαπωνέζικο μύθο, όπου ένας αγρότης βρίσκει στον δρόμο έναν γερανό (το πουλί, όχι το μηχάνημα :)) – crane πληγωμένο, τον μαζεύει και τον περιποιείται. Όταν αυτός θεραπεύεται τον αφήνει ελεύθερο, λίγο μετά την απελευθέρωσή του όμως εμφανίζεται στην πόρτα του αγρότη μια μυστηριώδης γυναίκα, και ακαριαία ερωτεύονται. Ζούνε μαζί, και ξεκινάνε την δημιουργία μεταξωτών υφαντών για να επιβιώσουν. Η δουλειά πάει πολύ καλά, γίνονται πλούσιοι, αλλά στην όλη ιστορία υπήρχε ένα θέμα: η γυναίκα ύφαινε με άκρα μυστικότητα, μόνη της, κλεισμένη στο δωμάτιο. Ο ήρωας ποτέ δεν την είδε να υφαίνει. Κάποια στιγμή λοιπόν αποφασίζει από τρελή περιέργεια να κρυφοκοιτάξει. Και βλέπει τη γυναίκα να μεταμορφώνεται πάλι σε γερανό και να βάζει στο υφαντό πούπουλα από τις φτερούγες της, και γι’ αυτό τα υφαντά της ήταν τόσο όμορφα. Δεν έπρεπε όμως ποτέ να την αντικρύσει να το κάνει! Αυτός το έκανε, τα μάγεια λύθηκαν και η γυναίκα πέταξε μακριά και δεν την ξαναείδε ποτέ...