5 Δεκ 2008

The Cure - 2008 - 4:13 Dream


32. Ακριβώς τόσα είναι τα χρόνια που μετρώνται από το ξεκίνημα των Cure, της μπάντας που στοίχειωσε τις ημερήσιες εκδρομές μας με το σχολείο, τους τοίχους των εφηβικών δωματίων, αλλά και τα όνειρά μας, και κυρίως τα ξυπνήματα από αυτά! 32 χρόνια. Οπότε μετρήστε γενιές που συντρόφευσαν και σημάδεψαν τόσο βαθειά. Φέτος λοιπόν, ο Robert Smith με τα φιλαράκια του σαν να είπαν να επανορθώσουν, ειδικά για το τελευταίο. Έρχονται με 13 «Όνειρα» με μπόλικο φως και ξεσηκωτικούς ρυθμούς, όχι τόσο μαύρο όπως παλιά, με τα βασικά συστατικά τους σχεδόν άθικτα (η φωνή και τα αναφιλητά του Smith παραμένουν ανατριχιαστικά ίδια, όπως και οι κιθάρες τους), μέσα από ένα άλμπουμ που σίγουρα δεν είναι και στους 4 – 5 θριάμβους της δισκογραφίας τους, αλλά υπεραρκετό και για να θυμόμαστε ακόμα (λες και ξεχάσαμε και ποτέ) και για να πιστέψουμε ότι είναι ακόμα μαζί μας.

Ο δίσκος είναι κατ’ εμέ αρκετά αντιφατικός. Δεν μοιάζει ιδιαίτερα με κάποιον παλαιότερο, δεν φαίνονται να έρχονται με κεκτημένη ταχύτητα από κάποιον άλλο και ειδικά τον τελευταίο «The Cure» του 2004 ευτυχώς, έχει αρκετή εναλλαγή σε ρυθμούς, αλλά κάτι με συγκρατεί απ’ το να ενθουσιαστώ. Ίσως να είναι αυτή η κατάρα των τόσο μεγάλων, που τα λατρεμένα πράγματα που παραμένουν ίδια δεν μπορείς να αποφασίσεις αν σε καθησυχάζουν ή σε απογοητεύουν που η μπάντα «δεν εξελίσσει τον ήχο της»... Ίσως γι’ αυτούς πάντως κάνω μια εξαίρεση και ταχθώ υπέρ του πρώτου. Δεν είναι και μικρά πράγματα άλλωστε και προσωπικά δεν με κουράζουν και καθόλου.

Παθαίνω αρχικά μια ψιλοπλάκα με το πρώτο «Underneath the stars» με τον ρυθμό του και τις ψυχεδελικές, σαν από όνειρο παραμορφώσεις των φωνητικών, γνωστό και αρκετά εμπορικό up tempo groove στο «Only one», αγαπημένη εσωστρέφεια στο «Reasons why», πίσω στο πανκ με το «Freakshow», αρκετά αδιάφορο το «Real snow white», ξανά πίσω εκεί που τους λατρέψαμε με το «Hungry ghost», ενώ τα σπάει το «Switch» με μια εξαιρετική (όπως πάντα) μπασογραμμή. Γνωστή «χαρά του μπασίστα» οι Cure άλλωστε! Το αγαπημένο μου παιχνίδι με τα διαλείμματα στον ήχο με το «Perfect boy», και καθώς μπαίνει το «This, here and now with you» ανακαλύπτω ότι τα αυτία μου... πήξανε και θέλουν καθάρισμα. Πολλά κολλητά tracks με πολύ παρεμφερή ήχο και ρυθμό. Συνεχίζεται η κατάσταση με το «Sleep when I’m dead», ενώ κάπως βελτιώνεται το θέμα με το σκοτεινό «Scream». And the album is over με το «It’s over», καλό και διαπεραστικό κομμάτι με τις κιθάρες και τα τύμπανα να μπλέκονται με το (αρκετά αραιωμένο πια) μαλλί του Robert, αλλά και τη μπάντα να δείχνει σε τι φόρμα βρίσκεται ακόμα...

Κι επειδή περί ορέξεως... τα γνωστά, κάθε κομμάτι του «4:13 Dream» έχει κάτι για να λατρέψεις και κάτι για να βαρεθείς, αναλόγως από ποια οπτική το βλέπεις και από ποια... αυτιά το ακούς. Προσωπικά περισσότερο χάρηκα που οι Cure μας έχουν τόση ενέργεια και όρεξη 32 χρόνια μετά (σκεφτείτε ότι το πήγαιναν και για διπλό άλμπουμ) παρά ενθουσιάστηκα με τις μουσικές τους, με εξαίρεση κάποιες πραγματικά φοβερές στιγμές, ικανότητα που δεν θα απωλέσουν ποτέ! Αυτές περισότερο με καθησύχασαν όπως προείπα. Ακούγεται πάντως με όρεξη, ευλάβεια και αναμνήσεις, εκτός αν αυτά δεν σας αρκούν πλέον...




11 άκουσαν τις μουσικές...:

naya είπε...

Ειπες αραιωμενο το μαλλακι του robert μου???
Bρεεεε,σεβασμος!!Τι να κανει ο ανθρωπος τοσα χρονια με τα κερια κ το styling..του πεσαν!
καλησπερες!

naya είπε...

Sorry(παλι εγω),τωρα το ειδα,στο medez ΕΣΕΙΣ παιζετε μουσικη αγαπητε??
χα!μενω διπλα θα σου ρθω!!
Προσοχη..θα ερθω incognito κ βαθμολογεισαι!

το αερικό είπε...

Μας αρκουν και μας περισσευουν!
Αλλα αυτο το 32 τι το θελες βρε παιδι μου; Ειναι για να καρφωνομαστε τωρα, πανω στο ανθος της ηλικιας μας; χιχιχι!
Αθικτα συστατικα;(ευπροσδεκτα always)

South Of The River είπε...

@Naya 1

Από σεβασμό εδώ μέσα πια...!!!! Σε βαθμό παρεξήγησης...
Αλλά αφού αραίωσε, τι να κάνουμε και τι να πούμε! Εδώ έχουμε αραιώσει εμείς (τα μαλλιά μας εννοώ)...

@Naya 2

ΕΣΥ θα με βαθμολογήσεις;;; Ας καγχάσω... ΧΑΧΑΧΑΧΑΧ Μόλις κάγχασα...

Λοιπόν - σοβαρά - όποτε θες, αρκεί να είναι Πέμπτη! Μην κατακρεουργήσεις με τα πυρά σου λάθος άνθρωπο...

@Αερικό

Καλώς την! Έλα τώρα, πάνω κάτω όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε απ' αυτή την άποψη...
Και μας μας κάνουν τα άθικτα συστατικά!
Χάρηκα που πέρασες! Φιλιά!

Talisker είπε...

Τωρα θα σας παραξανεψω στρατηγε μου!
Αλλα Cure ακουγα κι εγω..
και επαιρνα και το ποπ και ροκ...
-ορκιζομαι~

φιλια!:)

dazed n' confused είπε...

Συμπαθες αλμπουμακι Πανο μου, αλλα δεν εσκισα και το καλσον μου ... παρα την ευλαβεια (που λες κι εσυ) με την οποια το ακουσα ... γιατι ξερεις την αγαπη - τι αγαπη ? ... λατρεια - που τους εχω ... δεν το θεωρω κι απ'τις καλυτερες στιγμες τους ...
Απ'την αλλη παλι, ειναι υπεροχο να βλεπεις οτι ολα αυτα τα χρονια δεν τους εφθειραν ...

Φιλια Πανο μου !!!

Negma είπε...

Η πρώτη μου επαφή ήταν μέσω του video clip, οπότε είχα και εικόνα. Το τραγούδι μου άρεσε πολύ, αλλά πιο πολύ "κόλλησα" με το να παρατηρώ το πέρασμα του χρόνου.

Είδα τον χρόνο να έχει αλλάξει το "έξω του" και να έχει παραμείνει αναλλοίωτο το "μέσα του".

Δεν μπορώ να είμαι αντικειμενική ρε γαμώτο. Αφού τον αγαπάω...

αν ακούς είπε...

ειναι απο τους ερωτες που εγιναν αγαπη και πια δεν μας προκαλουν καμια εκπληξη, μεγαλωσαμε και ακουμε ακομα το friday i'm in love και χαμογελαμε κουνωντας ρυθμικα το ποδι καθισμενοι στη μπαρα και φερνουμε στο μυαλο μας ολες τις αναμνησεις που χρωματιστηκαν με τους ηχους τους.

θα συμφωνησω για το Underneath the stars.

εμενα μου αρεσε, τον ακουσα και σταθηκαα. χλιαρα ομως ομολογω.

ειπαμε οι cure ειναι ερωτας που γερασε και ρουτινιασαμε αλλα δεν θελω και να φυγουν ποτε απο κοντα μου.

Ανώνυμος είπε...

στοίχειωσε τις ημερήσιες εκδρομές μας με το σχολείο, τους τοίχους των εφηβικών δωματίων, αλλά και τα όνειρά μας, και κυρίως τα ξυπνήματα από αυτά!
to kalitero part olou toy keimenou...
:)

South Of The River είπε...

@Talisker

Δεν με παραξενεύεις καθόλου Πριγκίπισσα, δεν έχω καμιά αμφιβολία. Καλησπέρα και καλό βράδυ!

@Dazed ‘n confused

Συμφωνούμε Γιώργο μου, κι εγώ πάνω κάτω τα ίδια λέω. Είναι ακόμα εδώ όμως ε; Φιλιά πολλά!

@Negma

Τους αγαπάμε γαμώτο, είναι αλήθεια, ωστόσο πρέπει παρά την αγάπη μας και την αδυναμία μας (για τον καθένα) να φιλτράρουμε τα πάντα. Κι έτσι προσπαθώ να κάνω πάντα, όσο κι αν λατρεύω ορισμένα γκρουπ και καλλιτέχνες.

Φιλιά πολλά αστεράκι!

South Of The River είπε...

@Αν ακούς

Αν δεν συμφωνούσα και με σένα δεν ξέρω τι θα γινόταν αδερφέ! Ακριβώς όπως τα λες. Το «love song» ακόμα συνοδεύει με άνεση και ευχαρίστηση ένα ποτάκι! Έρωτας που τον διέπει λατρεμένη ρουτίνα! Φιλιά φίλε!

@Chris “Skinny legs and all” Zafeiriadis

Χαίρομαι που σου άρεσε φίλε. Έχω καιρό να σας επισκεφθώ, αλλά είμαι απόλυτα σίγουρος για τη δουλειά και τις κριτικές σας! Καλό βράδυ!