Richmond Fontaine - Three of us left...

Λίγο η διάθεση των ημερών, λίγο το μεγάλο προσωπικό κόλλημα με αυτή τη μπάντα, οδηγήθηκα σ’ αυτό το κείμενο. Για την σχέση της με τη διάθεσή μου θα καταλάβετε ακούγοντας δίπλα τα τραγούδια τους. Για το ότι αποτελεί προσωπικό κόλλημα, διαβάζοντας το κείμενο (και φυσικά συνεχίζοντας να ακούτε δίπλα...).

Το 1994 ο Willy Vlautin σχηματίζει τους Richmond Fontaine. Είχε ήδη από τα δεκαέξι του ξεκινήσει την ενασχόληση με τη μουσική και την δημιουργία συγκροτημάτων. Το 1994 όμως καταστάλαξε θα λέγαμε στο τωρινό του γκρουπ, για το οποίο αποτελεί την κύρια δύναμη, αφού αυτός γράφει τη μουσική, τους στίχους, τραγουδάει, και παίζει όλες τις κιθάρες, ακουστικές και ηλεκτρικές.

Αν και βοριοαμερικάνοι (από το Portland), οι Richmond Fontaine δεν έψαξαν ποτέ το που θα ανήκουν μουσικά. Πάντα τους γοήτευε η country και αυτό που μετέπειτα ονομάστηκε μουσική του αμερικάνικου νότου. Και όπως κάθε τέτοιο γκρουπ, έμαθε τα πρώτα του βήματα ακούγωντας τους μεγάλους Johnny Cash, Neil Young και Woody Guthrie, τους Lynyrd Skynyrd, ακόμα και τους Green on Red, επιρροές παραπάνω από προφανείς στον ήχο τους. Το 1996 κυκλοφορούν το πρώτο τους εξαιρετικό άλμπουμ «Safety», με το οποίο γίνονται αμέσως αρκετά γνωστοί. Όπως και άλλες μπάντες όμως της κατηγορίας τους, χτύπησε κι εκείνους η γνωστή... κατάρα, να μην έχουν τόσο μεγάλη αναγνώριση στη χώρα τους όσο στο εξωτερικό. Συνέχισαν ωστόσο να περιοδεύουν στην Αμερική, μέχρι το 2003 που έκαναν την πρώτη πολύ επιτυχημένη περιοδεία στην Ευρώπη.

Ακολούθησαν τα «Miles from» του 1997 και «Lost son» του 1999, ενώ το 2002 ηχογραφούν το τέταρτο άλμπουμ τους «Winnemucca» σε στούντιο της Αγγλίας. Ήταν το πρώτο πέταγμα της μπάντας στην Ευρώπη, αφού για τις ανάγκες της ηχογράφησης αναγκαστικά εγκαταστάθηκαν εκεί. Το γεγονός αυτό διαδέχτηκε η προαναφερόμενη ευρωπαϊκή περιοδεία.

Η πολύ μεγάλη αναγνώριση όμως για τους Richmond Fontaine ήρθε το 2004 και 2005 με τα μοναδικά άλμπουμ «Post to wire» (ακούμε δίπλα τα Post to wire και Always on the ride) και «The Fitzgerald», τα οποία και εκθείασε ο μουσικός τύπος (Uncut, L.A. Times), συγκρίνοντάς τους με τους Uncle Tupelo. Το 2006 συνέχισαν με το «Obliteration by time», ενώ πέρσι κυκλοφόρησαν το πολύ καλό «Thirteen cities» που συνεχίζει να απολαμβάνει πολύ καλές κριτικές ιδιαίτερα στην Ευρώπη.

Το 2007, εκτός από το «Thirteen cities» ο Willy Vlautin κυκλοφόρησε και το πρώτο του μυθιστόρημα με τίτλο «The Motel Life». Μέσω του συγγραφικού του έργου και της στιχουργικής του πορείας με τους Richmond Fontaine, θεωρείται αυτή τη στιγμή από τους σημαντικότερους σύγχρονους ποιητές της Αμερικής.

Προσωπικά τους θεωρώ από τις πληρέστερες σύγχρονες μπάντες, με πολύ ιδιαίτερο χαρακτήρα τόσο σε μουσική όσο και σε στίχο. Στίχος που πραγματεύεται τα ταξίδια στις ατέλειωτες αμερικάνικες λεωφόρους, την περιπλάνηση, την μοναχικότητα, την απώλεια, την περιπέτεια του δρόμου. Στίχος ντυμένος με μια μουσική που απλά σε κάνει να τους ευχαριστείς που υπάρχουν και κρατάνε ζωντανή την alternative country και το ροκ του αμερικάνικου νότου. Όσο κι αν πάνε να το «αγριέψουνε» κάποιες φορές, το μοναδικό τους πιάνο και το pedal steel σου θυμίζει πάντα ότι ακούς Richmond Fontaine.

Τόσο επειδή συνεχίζουν πιστά ένα πολύ επιδραστικό και σημαντικό μουσικό ρεύμα όσο και επειδή αυτό το κάνουν με πολύ δικό τους τρόπο, οι Richmond Fontaine είναι μια μπάντα που αξίζει προσοχής. Και για αντάλλαγμα, σου προσφέρει την μόνιμη επιθυμία για ταξίδι, στο άκουσμα των πρώτων δευτερολέπτων ακόμα από τα τραγούδια τους...